Þjóðviljinn - 23.03.1954, Blaðsíða 10

20) — ÞJÓÐVILJINN
V, -
Þriðjudagur 23. marz 1954
mí!.t vií-.'r. ,'£2 líi-ftiibvliÍr-Ý ■
ff,:as
Selma Lagerlöf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
51.
— Hér er enginn karlmað'or heima við, sagði hann.
Ég hitti kerlingu sem sagði mér, að ráösmaðurinn vœri á
elgsveiðum meö öllu verkafólkinu. Það fór af stað klukk-
an fjögur í morgun. Því lá svo á, aö hestastrákurinn
mátti ekki vera að því aö fóðra hestana. Herramir
heyra hvemig þeir láta.
Og út úr hesthúsinu heyrðist gnýr og hávaði, því að
hungraðar skepnumar spörkuðu og hrinu.
Dálítill roði litaöi kinnar Schagerströms.
— Vill ökumaðurimi ekki gera svo vel að gefa þeim,
sagöi hann og fékk honum skilding.
Hann leit í kringum sig eins og áhugi hans væri aö
vakna.
— Þaö rýkur ekki ur járnbrennslunni, sagöi hann.
— Það er slokknað í brennslunni í fyrsta skipti í þrjá-
tíu ár, sagöi herra Nyman. Þaö finnst enginn málmur.
Hvað er hægt að gera? Börjesson fer á veiðar eins og
þú sérð með allt sitt fólk. Ég er ekki hissa á því.
Schagerström varð enn rjóðari.
— Er ekki uimiö í smiöjunni heldur? spuröi hann.
— Ekki býst ég við því. Smiðirnir rinna útivinnu. En
hvað kemur það þér viö? Þú ætlar að gefa allt saman.
— Já, auövitað, sa.göi Schagerström bljúgur. Það kem-
ur mér ekkeri við.
— Það eru hen-amennirnir í stjóm barnaheimilis
frímúrara, sem eiga að kippa þessu 1 lág en ekki þú,
sagði bókhaldarinn.
— Já, auðvitað, sagöi Schagerström aftur.
— Viltu ganga iim fyrix? spurði herra Nyman og gekk
í áttina að íbúðarhúsinu. Eins og þú skilur var morg-
unverðurinn snæddur snemma, — áður en karlmennirn-
ir fóru af stað. Kvenfólkið sefur.
— Þú þarft ekki aö vekja þaö, sagöi Schagerström.
Ég hef enga viðdvöl hér.
— Hæ, hrópaöi Nyman um leiö. Sjáöu þarna, sjáöu
þama!
Skothvellur kvað við. Út úr skóginum kom elgur
hlaupandi. Hann var særöur, en hélt flóttanum áfram.
Annar framfótui-inn var ónýtur og dróst máttlaus eftir
jöröinni meöan dýriö hoppaði áfram á hinum þrem.
Andartaki síðar kom einn veiðimannanna út úr skóg-
inum. Hann miöaði og felldi dýrið með einu skoti. Elg-
urinn féll stynjandi til jarðar, nokkur skref frá Schager-
ström.
Skyttan nálgaöist hægt og næstum hikandi. Þaö var
hávaxinn maður sem bar sig glæsilega.
— Þetta er Hammarberg kapteinn, sagöi herra Ny-
man.
Schagerström leit upp og leit hvasst á veiöimanninn
hávaxna. Hann þekkti hann samstundis aftur. Þetta
var sami rauðbirkni, ljóshærði liösforingiim, sem haföi
haft svo ótrúlega mikið vald yfir kvenfólkinu og þaó
var svo hrifið af, þótt það vissi mætavel áð hann var
mannleysa, já, næstum ómenni. Schagerström mundi
aldrei gleyma, hvemig þessi maður haföi reynt aö koma
sér í mjúkinn við Dísu Landberg meðan hún var ung
stúlka, hvemig ha.nn hafði næstum dáleitt hana, svo
að hún leyfði honum að fylgja sér í gönguferðir, út-
reiðartúra, dansa við hana.
— Leyfir þessi þorpari sér að koma hingáð? tautaði
hann.
— Þú getur víst ekki kornið í veg fyrir það, sagði
herra Nyman og hann var allt aimað' en auðmjúkur.
Endurminningarnar flykktust að Schagerström. Þessi
kapteinn, sem þóttist hafa komizt aö ást hans til heima-
sætunnar, hafði kvalið hann, hætt hann, gortað af ill-
verkum sínum viö hann eins og liann vildi að Schager-
ström fyndi sem sárast til þess að Dísa Landberg lenti
í klónum á slíkum manni. Hann nísti tönnum og varð
skuggalegur á svip.
— Komdu hingað mannfýla og bittu enda á kvalir
skepmmnar! hrópaði hann til kaptemsins.
Um leiö sneri hann í hánn bakinu, gekk að íbúðar-
liúsinu og barði kröftuglega að dymm.
Börjesson ráðsmaður og hinnir veiðimennimir voru
einnig komnir út úr skóginum. Ráðsmaðurinn þekkti
Scloagerström og flýtti sér til hans.
Schagerström leit á hann óblíðu augnaráði.
— Ég álasa þér ekki fyrir hitt, sagði Schagerström,
fyi’ir að slokknað er í bi’ennslunni, smiðjan er lokuð og
dýrin svelta. Það er ef til vill eins mikiö mér áð kenna
og ráðsmanninum. En að ráðsmaðuxinn skuli leyfa
þessum óþokka, Hammarberg kapteini, að veiða á land-
ai'eign minni, það er ekki mín sök. Og nú segi ég ráðs-
manninum upp vistinni.
Með þessxun orðum tók Schagei'ström aftur við hús-
bóndavaldinu yflr' eignum sínum, og það leið á löngu
áður en honum datt í hug áð afsala sér þvi.
VAGNINN
I.
Þegar Schagerström ók fi'á Krosskirkju prestssetri
efth' sehma bónorðiö, var honum enginn hlátnr í hug.
Daginn áður haföi hamx fariö þaöan glaður og fagn-
andi, vegma þess aö hann hélt að hann hefði kynnzt
stórlyndri og ósíngjarnri stúlku. En þegar í ljós kom að'
Kaiiotta Löwensköld var auðvirðileg og útsmogin, varö
honum þungt um hjartað.
Þetta þunglyndi hans var svo alvaxiegt, að honum
fór að skiljast að unga stúlkan heföi haft meiri áhrif á
harrn en hann hefði haft grun um fram að þessu.
— Fari þaö kolað, tautaði hann. Hefði hún staðizt
prófið, þá er ég hræddur um aö ég lxeföi orðið ástfang-
inn af henni.
En það kemur aldrei til mála eftir að hún hafði op-

FerSamaSnr á gistihúsi varS þess
var aú nágranni iians hinumejfin
við þiii‘5 var í yiirniáta tauga-
velhlaður. i>ó varð hoiuirn það á
eitt kvöldið er hajin var að hátta
að kasta öðrum skó sínum sill-
iuvrksilega í tfólfið. I*ú miuntist
haiuv hins veiklsvða hinuniegln við
þilið og lagði sehuii skóiniv ofur-
varlega á gólfið.
Eftir tíu iuínútur lcom sá taugsv-
veiklaöi scðandi í dymar og öskr-
aðl i voðsUegri sesdivgu:
I*ví í andskotanum getið |s'r
ekki drullasí úr himmi skónum!!
Þegar ég vigtaði epSin sem þér
selduð mér i gær kom það á
daginn að raikið vantaði á þessi
tvö kiló sem ég hafði þó borgað
yður.
Það mun rétt vera. Þegur ég var
búinn að vigta eplin sá ég að
þrjú þeirra voru skemmd, svo að
ég kastaði þeim strax til að spara
yður að bera þau heim.
Nei. þér verðið að snúsi yður tii
hjúskaparskrlfstofu, vingfrú góð.
Við eiunv að Vísu vauir að knta
uppl strokna eiginmeim, en a!ís
ekki handa ungum stvúUum
heldur luuvda konum þeirra.
-ma
Hvernig verður sumartízkan?
Ef til vill finnsí ykkur full-
snemmt aö fara að hugsa um
sumarfötin, en þaö er einmitt
um þetta leyti, scm fréttir um
sumartízkuna fara að berast,
I

og það er ágætt að vita eitt-
hvað um, hverju við eigum
von á. Á útsö’unum undanfar-
ið liafa margar konur getað
náð sér i ódýri efni í kjól.
Að því er virðist er sumnr-
tízkan býsna skynsamieg. Snið
og gerðir á kjólum eru að vísu
mjög mismuuandi, en liklega er
hægt að fin.na eitthvað við
allra hæfi. Hver og einn aetti
að geta valið sér snið eftir
eigin smekk og fylgt tizkuimi
samt. Aðalíiýjungarnar eru í
efnunum." Bómuílarefhin, sem
voru virisæl árið sem leið eru
mjög áberandi, en mjög mikiö
af nýjura gerðum kemur fram.
Efni með íofnu strái, eða sem
eru ofin þannig að þau minna
á strá, virðast ætla að verða
mjög áberandi. Þau eru flest
í ljósgulum stráli't, eoa þá
svöit eiiis og á myndinni.
Gerólíkir eru hvitu picjue-
kjólarnir. sem eru rnjög 3át-
lausir og einfaldir í sniði.
Þriðja nýjungin eru sterk-
mynstruðu eftrin með litskrúð-
ugum austurlenzkum mynstr-
um. Mörg eru þessi efni mjög
falleg og skrautleg. Hvað
finnst ykkur t.d. um turkis-
blátt efni með þrykktu hvitu
gulu og bláu efni? Sum efnin
eru ódýr bómullarefni eins og
í kjólnum á myiuliuni með
sléttu blússunni og víða pils-
inu. Efnið sjálft er venju’eg-
ast ekm skraut þessara kjóla.
sniðin em eins látlaus og liugs
azt getur. Bómullarkjólarnir
eru yfirleitt meö mjög ' víðum
pilsian, en mynstruSu silkikjól-
amir eru offc með lausrykktum
pilsimi e-ða þá slcttum og þröng
um. Frmfllausu kjó!arnir eru
a’gengastir, en oft fylgja þeim
ctólur eða bó’erójakkar, svo
að þeir eru e!dd bainlínis ó-
5ientugir þótt fiegnir séu.
Strandkjólar og sumarkjólar
eru mjög áþekkir í ár. Nota
má sama kjólinn til hvors
tveggja. Everglaze kjóllinn úr
stórmjTistraða efninu c-r ein-
kennandi fyrir þessa kjóla.
Svona blússur með mjóum
hlírum era mjög í tízku og
virðast hafa tekið við a£ hlíra-
* v'
lausu blússunum, þótt þœr
sjáist enn.
Ef fíett er gegmirn hinar
nýju tízkumyndir kemiir í ljós
að það er einmitt mismunur-
inn á efnum, sniðurn, litum og
kjólsíddum, sem maður tekur
fyrst og fremst eftir. Sumir
kjó1arnir eru þrÖngir eins og
hólkur, á öðrum eru pilsin eins
og myiluhjól. Efni.n eru einlit
eða litskrúðug. Kjólar.nir eru.
rnjög flegnir eða aiveg háir í
hálsinn. Alls staðar eru and-
stæður, ýmist mjög þreagt
eða mjög vítt, ýmist sterk-
mynstrað eoa mynsturlaust.
Þarna er enginn meðalvegur.
Sumartízkan segir aiinaðhvort
eða. En hún er samt svo mafg-
breytileg að það er ekki yfir
neinu að kvarta.
M, v g
” • . **>a \