Þjóðviljinn - 12.01.1955, Blaðsíða 10

biHitvt-w
r
Erich Maria REMABQEE:
Að elsha ...
...og deyja
* ^____________________________j
26. dagur .
*y ' t-i - r pi r> -vtí>- - r
Hann fann strætisvagninn. „Ferð þú til Werden?“
spurði hann vagnstjórann.
„Já.“
„Fer lestin ekki lengra gegnum borgina?“
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?“
„Af því að hún fer ekki lengra en þetta.“
Gráber virti vagnstjórann fyrir sér. Hann sá að til-
gangslaust mundi að spyrja hann frekar. Hann gæfi
honum' engin viðimandi svör. Hann steig upp í vagn-
inn. í einu hominu var autt sæti. Það var orðið dimmt
■ úti. Hann gat aðeins greint eitthvað sem virtust vera
nýir brautarteinar sem glitti á í rökkrinu. Þeir virtust
■ liggja beint inn í borgina. Lestin var þegar búin að
■ skipta um spor. Gráber þrýsti sér lengra inn í hornið.
Ef til vill er þetta aðeins varúðarráðstöfun, hugsaði
hann sannfæringarlaust.
Strætisvagninn ók af stað. Hann var gamalt skrapa-
tól og illgengur. Vélin hóstaði. Allmargir Mercédesbílar
óku fram úr honum. í einum þeirra voru liðsforingjarn-
ir; í tveim öðrum foringjar úr S.S. Fólkið í strætis-
vagninum horfði á þá þjóta framhjá. Það sagði ekki
neitt. Enginn mælti orð alla ferðina. Þó hló lítið bam
og lék sér milli sætanna. Tveggja ára telpa, ljóshærð,
' með bláa slaufu í hárinu.
Gráber sá fyrstu götumar. Þær voru óskemmdar.
Hann andvarpaöi af feginleik. Vagninn skrölti áfram
í nokkrar mínútur, nam síðan staðar. „Allir út.“
„Hvar erum við?“ spurði Gráber manninn sem næstur
sat.
„Bramschestrásse."
„Förum við ekki lengra?"
„Nei.“
Maðurinn fór út. Gráber fylgdi á eftir. „Ég er í leyfi,“
sagði hann. „í fyrsta skipti í tvö ár.“ Hann varð að
segja einhverjum þetta.
Maðurinn leit á hann. Hann var með nýtt ör á enninu
og hann vantaði tvær framtennur. „Hvar áttu heima?“
„Hakenstrasse átján.“
„Er það í gömlu borginni?“
„Á rnörkunum. Út frá Luisenstrasse. Maður sér
Katrínarkirkjuna þaðan“. :
„Já —“ Maðurinn starði upp í dökkán himinihn.
„Jæja — þú ratar.“
„Já, vissulega. Því gleymir maöur ekki.“
„Nei, það má nú segja. Góða ferð.“
"„Þakka fyrir.“
Gráber gekk eftir Bramschestrasse. Hann horfði á
húsin. Þau voru heil. Hann horfði á gluggana. Hvergi
sást ljós. Varúðarráðstafanir, hugsaði hann. Þótt
heimskulegt væri, hafði hann ekki geri ráð fyrir því;
hann hafði búizt við að borgin væri uppljómuð. Hann
hefði átt að muna það frá síðustu heimsókn. Hann
flýtti sér eftir götunni. Hann sá brauðsölubúð, sem ekk-
ert brauö var í. í glugganum stóðu nokkur gerviblóm í
glervasa. Næst var sælgætisverzlun; sýningarglugginn
var fullur af pökkum; en það voru tómar öskjur. Því
næst kom söðlasmiður. Gráber mundi eftir verzlun-
inni.. Brúnn útstoppaður hestur stóð ævinlega í glugg-
anum. Hann leit inn. Hesturinn stóð þama enn og fyrir
framan hann gamli svart- og hvítflekkótti hundurinn,
alveg eins og áður. Hann nam andartak staðar fyrir
framan gluggann, sem var óbreyttur þrátt fyrir allt
sem gerzt hafði undanfarin ár; svo gekk hann áfram.
Allt í einu fannst honum sem hann væri kominn heim.
„Gott kvöld,“ sagði hann við einhvem sem hann þekkti
ekki og stóð í dyragætt skammt frá.
„Gott kvöld,“ sagði maðurinn eftir stundarkom að
baki hans.
Gangstéttin bergmálaði undir stígvélum Gráber.
Brátt gæti hann losnað við þennan þunga fótabúnað
og farið í létta skó. Hann ætlaði að fara í heitt bað og
fara í hreina skyrtu. Hann herti gönguna. Það var eins
og gatan kæmi til móts við hann, eins og hún væri lif-
andi eða rafmögnuð. Og þá fann hann allt í einu reykj-
ariyktina.
Hann nam staðar. Þetta var ekki úr reykháfi, ekki
lykt af skógareldi; þetta var þefur af stórbruna. Hann
leit í kringinn sig. Húsin voru óskemmd. Þökin voru ekki
brunnin. Himininn að baki þeim var dimmblár og við-
áttumikill.
Hann gekk áfram. Gatan endaði í litlu torgi með
blómabeðum. Brunalyktin varð sterkari. Það var eins og
■
Auglýsmg
■
/. ■ j •
Samkvæmt kröfu borgarstjórans í Reykjavík [
f.h. bæjarsjóðs og að undangengnum úrskurði j
verða lögtök látin fgra fram fyrir ógreiddum
brunabótaiðgjöldum, sem féllu í gjalddaga á ár- j
inu 1954, að átta dögum liðnum frá birtingu j
þessarar auglýsingar.
■
Borgarfógetinn í Reykjavík, 10. jan. 1955 \
Kr. Kristjánsson
| Félag ísl. hljóðffæraleikara
FRAMHALDSFUNDUR verður haldinn 1 V.R.,
Vonarstræti 4, 3. hæð, í dag kl. 1.30 síðdegis.
■
■
Stjómin
■
■
■
«■••■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■•■*■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■<
••*■■■■■■■■■■«■•■■■■■■■■■■■■■■■•■•■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■••■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■
■
a
■
■
Stofa eða rámgott herbergi
■
j með sérinngangi óskast til leigu strax. Til mála
j gætu komið 2 lítil herbergi.
Upplýsingar í síma 7373.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■•■■■»■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■■■■■■
,,Barnaföt" handa fuílorSnu
Buxur og sokkar í einu lagi
hafa þekkst handa bömum í
'fjötda mörg ár. En nú er gert
ráð fyrir að fullorðnar konur
hafi þörf fyrir klæðnað af
þessu tagi, sem enn hefur ekki
hlotið íslenzkt nafn.
Þessi nýi búningur er gerð-
ur úr krepnælon og sameinar
styrkleika, hlýju og þægindi.
Voru flíkur þessar fram-
leiddar handa ballettdansmeyj-
um, en kostir þeirra gerðu
það að yerkum að talið var
líklegt að allar konur hefðu
not fyrir þetta sem vetrarbún-
ing.
Þessar flíkur munu vera ný-
komnar á markaðinn hér
heima. Verðið mun vera um
það bil 175 krónur, en ef til
vill á það eftir að lækka.
Teeggið er ekki
sem verst
Tedrykkjumenn halda þvi
fram að ekki komi rétt bragð
af teinu ef það sé búið til
með teeggi, en fyrir einhleyp-
inga er teeggið samt sem áð-
ur þægilég lausn. Það er mik-
ilsvert að fá egg úr máími
sem ekki gefur bragð. Því mið-
ur eru margir framleiðendur
kærulausir í þessu tilliti og
það hafa verið á boðstólum
eggsiur sem andstyggilegt
bragð er af. Ef ekkert óbragð
kemur af málminum þarf mað-
ur að muna að stinga egginu
með laufunum í niður í sjóð-
Glens og gaman
Ekkert er eins gott og kát-
ína. Eg elska alla sem syngjæ
við verk sitt.
Yður hlýtur þá að þykja.
mjög vænt um moskítóflugur.
=SS5=
Læknirinn: Maðurinn yðar er
aftur lakari í dag — fer hann
’kannski ékki nákvæmlega eft-
ir matarseðlinum sem ég gaf
honum.
* Frúin: Nei, hann er ófáan-
legur til þess. Hann segir að
hann kæri sig ekkert um að
svelta sig í hel til þess eins
að lifa fáeinum árum lengur
en ella.
=5S5=bi
Þér segist elska friðinn, og þó
hentuð þér steini í höfuðið á
manninum.
Hann var líka friðsamur eftir
það.
Brúðguminn: Jæja: vina mín,
nú þegar við erum gift, skul-
um við tala nánar um okkar
mál: hvort viltu heldur vera
forseti eða varaforseti á heim-
ilinu ?
Brúðurinn: Hvorugt, ljúfling-
urinn minn. En ég skal taka
að mér gjaldkerastarfið.
=ssas=>
Tengdamóðir (við tengdason
að garðyrkjustörfum): Og
vertu nú varkár, og passaðu
þig að skera ekki veslings
ormana í sundur. Mundu að
þeir hugsa og finna til ekki
síður en þú.
andi vatn andartak áður en
það er sett niður í bollann og
vatni hellt á það þar.
Gamlir sokkar á sói-
tjöldin
Sóltjöld vilja safna í sig ryki
og það er leiðinlegt og hvim-
leitt verk að þurrka þau. En
reynið að taka gamla, marg-
þvegna ullarsokka, stingið
höndunum í þá og strjúkið
þeim yfir tjöldin. Það er miklu
hægara en að nota afþurrkun-
arklút. En sokkarnir þurfa að
vera alveg hreinir og uliar-
sokkar eru allra beztir.