Þjóðviljinn - 19.01.1955, Blaðsíða 10

-T — iR&r.íí .01 iimttbi'jiivQRK---------
10)____ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 19. janúar Í965 ---------------------------
( ..-yí-
Erich Maria REMARQUE:
•ÍÍ íí 'fÍurJM^%pr^ ' ^
Að elsha...
...og deyja
<___________________j
82. da(gur
Gráber leitáði í ruslinu aö einhverju að skrifa á.
Hann fann ekki annað en litmynd af Hitler 1 brotnum
ramma. Bakið var hvítt og ekkert prentað á það. Hann
reif af henni efri hlutann, fann blýant og hugsaði sig
um. Allt í einu vissi hann ekkert hvað hann átti að
1 skrifa. „Óskað eftir fréttum af Páli og Maríu Gráber“,
skrifaði hann loks með upphafsstöfum. „Emst hér í
leyfi“. „„...
„Landráð", sagði vörðurinn lágt fyrir aftan hann.
' „Hvað þá?“ Gráber snerist á hæli.
„Landráð. Þú hefur rifið mynd af foringjanum".
„Hún var rifin þar sem hún lá í skítnum", hreytti
Gráber út úr sér. „Og hættu þessum þvættingi og
láttu mig í friði“.
Hann fann ekkert sem hann gæti fest skilaboðin
upp með. Loks losaði hann tvær af teiknibólunum sem
orðsendingin frá móður var fest upp með og festi
■ miðann með þeim. Hann gerði það ekki með glöðu
' geði; þetta var eins og að stela kransi af gröf óþekkts
manns. En hann hafði ekkert annað og tvær teikni-
• bólur komu að fullu gagni fyrir móðurina.
Vörðurinn hafði fylgzt með gerðum hans. „Gott og
vel“, sagði hann eins og hann væri að gefa skipun.
„Og nú Heil Hitler, dáti. Bannað að syrgja. Sorgar-
búningur líka bannaður. Veikir baráttuviljann. Vertu
hreykinn yfir að mega færa fómir. Ef þið hefðuð gert
skyldu ykkar, þessir ræflar, hefði þetta. aldrei komið
» fyrir“.
Hann sneri sér snögglega við og stikaði burt á háum.'
mögrum fótum.
’ Gráber gleymdi honum þegar í stað. Hann reif lítið
snifsi af því sem eftir var af myndinni af Hitler og
skrifaði á það heimilisfang sem hann hafði fundið á
dyrastafnum. Það var heimilisfang Loosefjölskyldunn-
‘ ar. Það var fólk sem hann þekkti og hann ætlaði að
fara þangað síðar og spyrjast fyrir um fjölskyldu sína.
Svo reif hann það sem eftir var af myndinni úr ramm-
anum, skrifaði aftan á hana sömu skilaboðin og hann
hafði skrifað á hinn helminginn og fór aftur að númer
' 18. Þár festi hann blaðið milli tveggja steina, svo að
' það sást greinilega. Þannig voru meiri líkur til að orð-
1 sending hans yrði lesin. Meira gat hann ekki gert í
‘ svipinn. Drykklanga stund stóð hann kyrr fyrir framan
hrúguna af steinum og braki, sem ef til vill var gröf
1 og‘ ef til vill ekki. SilkistóUinn 1 skotinu fyrir ofan glóði
eins og gimsteinn í sólskininu. Kastaníutré við götuna
rétt hjá var enn algerlega óskaddað. Fíngert laufskrúð
þess elóði og spörfuglar kvökuðu 1 limi þess meðan þeir
byggðu sér hreiður.
Hann leit á úrið sitt. Það var kominn tími til að fara
á hverfisskrifstofuna.
Afgreiðsluborðin í upplýsingaskrifstofunni voru gerð
' úr nýjum fjölum, flausturslega klambrað saman. Þau
voru ómáluð og enn af þeim trjákvoðu- og skógarþefur.
Öðru megin í salnum hafði loftið fallið niður. Verka-1
1 menn negldu af kappi og festu upp bita. Alls staðar
‘ stóð fólk og beið, þögult og þolinmótt. Einhentur skrif-
stofumaður og tvær konur sátu innan við skrifborðið.
' „Nafn?“ spurði konan til hægri. Hún var breiðleit,
, með flatt andlit og var með rauða silkislaufu í hárinu.
„Gráber. Páll og María Gráber. Skrifari á skattstof-
" unni. Hakenstrasse átján“.
„Ha?“ Konan bar höndina upp að eyranu.
„Gráber“, endurtók hann hærra vegna hávaðans.
„Páll og María Gráber. Skrifari á skattstofunni".
Konan blaðaði í skýrslunum. „Gráber, Gráber —“
' hún renndi fingrinum niður síðuna. „Gráber, já —
; hvað var fornafnið?“
„Páll og María“.
„Hvað?“
„Páll og María!“ Gráber varð allt í einu bálreiður.
Honum fannst það óþolandi ofaná allt annað að veröa
að hrópa upp um eymd sína.
„Nei. Þessi heitir Ernst Gráber".
„Ég heiti sjálfur Emst Gráber. Enginn annar í fjöl-1
skyldunni ber það nafn“.
„Jæja, þér eruð að minnsta kosti ekki þessi. Það
eru ekki fleiri hér sem heita Gráber“. Konan leit upp
og brosti. „Ef yður sýnist getið þér komið aftur eftir
nokkra daga.,Það eru enn ókomnar skýrslur. Næsti“.
Gráber stóð kyrr. „Hvar get ég spurzt fyrir annars
staðar?“
Konan slétti úr rauða silkiboröanum í hárinu. „Á
manntalsskrifstofunni. Næsti“.
Einhver danglaði í bakið á Gráber. Fyrir aftan hann
stóð lítil gömul kona með hendur eins og klær. Hann
vék til hliðar.
Stundarkorn stóð hann á báðum áttum fyrir framan
borðið. Hann gat ekki áttað sig á því að þetta væri
allt og sumt. Það hafði gerzt svo fljótt. Missir hans:
var svo mikill. Einhenti skrifstofumaðurinn tók eftir ;
honum og laut yfir til hans. „Vertu feginn að ættingj- j
ar þínir eru ekki á þessum lista“, sagði hann.
„Hvers vegna?“
„Þetta eru listar yfir látna og hættulega særða. Með-1
an við höfum ekki fengið skýrslur um þá er þeirra að-!
eins saknað“.
„Og þeir sem saknað er? Hvar eru listamir yfir þá?“ ;
Skrifstofumaöurinn leit á hann með umburðarlyndu
áugnaráði manns sem verður að fjalla um eymd ókunn- i
ugra átta stundir á dag án þess að geta veitt hjálp. j
„Vertu sanngjam, maður“, sagði hann loks. „Þein-a er
bara saknað. Hvaða þýðingu hafa þá listar? Þeir koma
að engu haldi. Ef menn vissu hvað komið hefði. fyrir í
fólkið, væri þess ekki lengur saknað. Er ekki svo?“
Gráber starði á hann. Skrifstofumaðurinn virtist j
hreykinn af rökvísi sinni. En skynsemi og rökvísi eru ;
litlar sárabætur. Og hverju átti að svara manni sem j
hafði misst handlegginn? „Það er nokkuð til í því“, j
sagði Gráber og gekk burt.
1
i
Hann spurði til vegar aö manntalsskrifstofunni Hún j
var í álmu af ráðhúsinu og lyktaði enn af reyk og sýr- j
um. Eftir langa bið kom hann að máli við taugaveiklað-:
an kvenmann með nefklemmugleraugu. „Ég veit ekki;
neitt“, tautaði hún. „Maður botnar ekki lengur neitt í |
Gleiis og gaman
Eiginkonan: Ég hef verið að
leita að manninum mínum
síðustu tvo. tímana, en ekki
fundið hann ennþá — hvar -
skyldi hann vera?
Sú ógefna: Það kalla ég ekki
mikið; ég hef verið að leita
að manninum mínum síðustu
tuttugu árin, og ekki fundið
hann enn.
=55S5=»
Yfirlögregluþjónninn: Eruð
þið búnir að handsama inn-
brotsþjófinn ?
Lögregluþjónninn: Nei, en
hann er orðinn svo smeykur
að hann þorir ekki að láta á
sér kræla þegar við erum í
námunda.
a=SSF=a
Húsbóndinnr Og þetta hérna
éir mynd af langafa mínhm.
Gesturinn, furðu lostinn: Ég
er svo hissa: hann sýnist
ekkert eldri en þér sjálfur.
Eruð þið enn ákveðin að selja
húsið ykkar?
Nei, við hættum við það þeg-
ar við lásum söluauglýsinguna
okkar í blöðunum. Það var
ekki hægt að ráða annað af
henni en þetta væri einmitt
staðurinn sem við höfum allt-
af verið að leita að.
Gesturinn: Þjónn, það er nú
liðinn hálfur annar tími síðan
ég pantaði turtildúfusúpuna.
Þjónninn: Já, þér vitið nú
hvernig turtildúfur eru.
Hárgreiðslur handa telpum
Hárgreiðslur barnanna fara
líka eftir tízkunhi, og stutta
hárið sem hefur verið í tízku
meðal fullorðna fólksins um
árabil fer einmitt telpum mjög
vel. Það eru hárgreiðslur full-
orðna fólksins sem hafa sett
svip sinn á hárgreiðslur barn-
anna og í dag getur það kom-
ið fyrir að þrítug kona og tíu
ára táta hafi sömu hárgreiðsl-
una.
Þegar hárgreiðsla er valin
handa telpu, er sjálfsagt að
hafa telpuna með í ráðum. Það
er ekki alltaf sem telpan er
hrifin af því sem móðurinni
þykir fallegt. Telpur með tík-
arspena geta litið skemmtilega
út, en oftast nær eru telpurn-
ar leiðar á fléttunum, og hvers
vegna eiga þær þá að hafa
fléttur? Sama er að segja um
hugmyndir sumra telpna um
að þær séu á móti ennistoppi
eða skiptingu í miðjunni. Þá er
sjálfsagt að forðast það sem
baminu þykir ljótt.
Einnig þarf að taka tillit til
þess, hvort barnið er með slétt
hár eða hrokkið eða hinn gullna
meðalveg sem kallað er liðað
hár. Bamahárgreiðsla þarf að
vera auðveld í meðförum.
Við höfum valið nokkrar al-
gengar bamahárgreiðslur, sem
sýna (hvaða greiðslur henta
hinum ýmsu gerðum af hári. (
Slétta passíuhárið sem rúllað
er inn að aftan og er stutt-
klippt I hliðunum er ágætt
handa telpum með dálítið liðað
hár. Hárið má vera skipt í
hliðinni eða í miðjunni, en
flest börn kjósa heldur hlið-
arskiptingu. Handa telpum með
lifandi hár sem hættir við að
standa í allar áttir er prýði-
legt að nota band um hárið
og flestum telpum finnst á-
nægjulegt að hafa slaufur um
hárið.
Litla slétthærða stúlkan get-
ur haft toppgreiðsluna. Hárið
er alls ekki skipt og aðalatrið-
ið er að hárið sé rétt klippt.
Sé svo er auðvelt að halda
henni í horfinu.
Stutta, hrokkna hárgreiðslan
er í rauninni sama greiðslan
að öðm leyti en því að þar er
hárið hrokkið, og greiðslan er
jafn auðveld viðureignar og
jafnfalleg. Og klippingin skiptir
ekki eins miklu máli því að
krullurnar leyna þeim ágöllum
sem kumia að vera á henni.
Loks kemur greiðsla sem út-
heimtir aðeins liði í hárinu.
Greiðslan fer bezt á bömum
með grófgert hár en fer ljós-
hærðum og dökkhærðum telp-
um jafn vel.
ÞaS sem hengt
er i eyrun!
Það em varla nokkur tak-
mörk fyrir því lengur hvað
hægt er að hengja í eyrun á
sér. Á myndinni er sýndur
stór eyrnalokkur, sem saman-
stendur af tveim víravirkikúl-
um úr silfri, og neðri kúlan
er ein sú allra stærsta sinnar
tegundar. En margir simililokk-
ar em alveg eins stórir og eru
enn meira áberandi.
Takið eftir hárgreiðslu
stúlkunnar. Sítt, ljóst hár er
kembt aft.ur, tekið saman í
hnakkanum og liggur niður á
bak. Og þessi hárgreiðsla fer
eins vel við nýtízku hatta og
stutta hárið.