Alþýðublaðið - 09.09.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Kaupfélögin.
QY*m ^28 LaUSaVeg 22 A'
ÖJLJLUL Q;I • 1026 Gamla bankanum.
c.w.s.
Mjólkurbúðingur.
Kggjaduft.
Gerduft,
Þvottabláma.
Blásápa.
Sápuspænir.
Suðuduft.
Blæsóda.
ésetið þess, að stafirnir C. W. S.
séu á þessum vörum. Þ*ð er
trygging fyrir gæðum þeirra.
Libbys-mjólkin er komin aftur.
stór dós i,io.
Hreiti, það bezti sem hér fæst,
kostar i,oo kr. kíióið.
Kartðflur komnar aftnr, ódýrari
en áður. Sekkur 23,00.
Lmuknr, nýr og smár, á 1 00 kg.
eins og flestar húsfreyjur kjósa.
HjBBOstur í kíló stykkjum, kost
ar 2,00 kr. kiióið.
Kafflbætir okkar er enn jafnódýr
og áður, 2,20 kg.
Sæt mjólk, ágæt tegund, kostar
aðeins 1,10 dósin.
Staugas&pan bládröfnótta ryður
sér til rúms, engu síður en Sun-
lightsápan.
Rjól, B. B. Veiðið ekki hækkað.
Brent og malað kaffi.
Súkkulaði, margar tegundir.
Kakaó.
Te (sérlega gott).
Strausykur.
Molasykur.
Kandfssykur.
Rúgmjöl.
Haframjöl.
Sagó.
Handsápur.
Biautsápa.
Sóda.
Margar aðrar n&uðsjnjaTÖrw,
sem eru allar með lægsta búðar-
verði.
i 11 , ■ Til þess að bæta kiör
Alþýoumenn! y^, ÞurAð þér að:
vera samtaka um kaupkröfu yðar, kjóaa yðar elgin menn
til trúnaðarstarfa, verzla í y 5 a v eigin b úðu m.
Svaa Turgeniew: Æskuminningar.
hann varð aðeins að hafast eitthvað að til þess að reka
á brott þessar hngsanir sem voru sífelt að kvelja
hann.
Meðan hann var að blaða í brcfunum. svona af
handahófi, rak hann augun í eitt, sem var brotið utan
um þurkað blóm og lítinn upplitaðan borða — en
þann ypti aðeins öxlum, leit í áttina til ofnsins, kastaði
svo Jbréfinu til hliðar eins og hann hefði í hyggju að
brenna alt þetta rusl. Hann hélt áfram að skoða í
skúffurnar. Alt i einu rak hann augun í litla, áttstrenda
öskju, ósköp fornfálega, og opnaði hana raeð mestu
hægð.
í öskjuni lá lítill grenikross. Undir og ofan á var
gulnuð baðmull.
Hann horfði dálitla stund. hissa á þenna kross -<r og
rak svo upp lágt hljóð. . . . í andliti hans komu fram
drættir, sem lýstu bæði meðaumkrun og gleði. Svipur-
inn var eins og á manni, sem hittir alveg óvænt vin,
sem honum hefir einu sinni þótt mjög vsent um, en nú
fyrir löngu er gleymdur.
Hann stóð á fætur, — gekk aftur að ofninum, settist
á stól og huldi andlitið í höndum sér. . . . „Hvers vegna
1 dag?. . . . Hvers vegna einmitt í dag? — hugsaði
nanm — og það var alveg eins og einhveijar gamlar
minningar væru að rifjast upp fyrir honum — eitthvað
löngu liðið. —
Þetta var líka svo.
En fyrst verður að segja hrað hann hét, hvers son
Jiann var og hvert ættarnafn hans var. Hann hét Dmitri
Pavlovitsch Sanin
Og minningarnar sem hann var að rifja upp voru
þessar:
I.
Það var sumarið 1840. Sanin var rétt tuttugn og
tveggja ára og var staddur í Frankfurt. En hann var
nýkominn frá Ítalíu og ætlaði heim til Rússlands. Hann
átti ekki miklar eignir; en sjálfstæður maður var hann
þó og átti hér um bil enga nákomna ættingja.
Eftir mann sem, var honum mjög lftið skyldur, hafði
hann erft nokkur þúsund rúblur. Og þær hafði hann
ákveðið að nota til þess að ferðast til útlanda, áður
en hann gengi 1 þjónustu ríkisins — í hans augum var
eina leiðin til þess að geta lifað óháðu og örnggu llfi
sú, að takast á hendur eithvað starf fyrir hið opinbera.
Sanin hafði heldur ekki látið sitja-yið ferðaáætlunina
eina og svo nákvæmur hafði hann verið á ferðalaginu,
að nú, þegar hann var kominn til Frankfurt átti hann
eftir rétt þá fjáruppphæð, sem hann þurfti til þess að
geta komist til Pétursborgar.
Árið 1840 voru járnbrautir mjög óvíða og ferðamenn-
irnir urðu að fara með póstvögnunum. Sanin hafði
beðið um far með aukavagni. En hann átti ekki að
fara fyr en klukkan ellefu um kvöldið. Langur tími var
enn til stefnu. Veðrið var til allrar hamingju mjög gott
og Sanin notaði þvf tækifærið og gekk um borgina, er
hann hafði borðað miðdegisverð 1 „Hvíta svaninum,"
sem þá var mjög irægt veitingahús. —
Fyrst fór hann að skoða „Ariadne" Danneckers, en
fanst fremur lftið til koma, svo fór hann þangað sem
hús Goethes var — af ritum nans háfði hann nú samt
ekki lesið annað en „Werther" 1 franskri þýðingu —
og seinast reikaði hann fram og aftur á bökkum Main-
fljótsins og reyndi á þann hátt að eyða tfmanum eins
og venjulegt er um ferðamenn. Loks klukkan sex um
kvöldið kom haun þreyttur og rykugur inn 1 eina minstu
götuna í borginni. Þessi gata varð honum þó minnis-
stæð. . . . Á einu húsinu rak hann augun í spjald og á
1