Þjóðviljinn - 01.05.1956, Blaðsíða 7

ÞJÓÐVIUINN — Þriðjudagur 1. maí 1956 — (7
Sigur Alþýdubandalagsins er raun-
hæíasti hagsmunasigur alþýdunnar
Ávörp frá forustumönnum i verkalýÖshreyfingu Reykjavikur
H&nnes Siephensen, for-
maður Verkamannafé-
lagsins Dagsbrúnar
Þegar við söfnumst saraan að
þessu sinni til okkar árlega
há.tíðafagnaðar, þá býst ég við
að margir hvarfli huganum að
þeirri stund er við vorum sam-
a,n komin fyrir ári síðan.
Tveim dögum áður en þau
hátíðahöld fóru fram, l@uk
sem við vitum öll einni hörð-
ustu orustu er verkalýðssam-
tökin hafa staðið í, með full-
um sigri þeirra, og gaf þetta
deginum eftii’minnilegan blæ.
í þeim átökum er þá höfðu
átt sér stað undanfarnar sex
vikur lögðu verkfallsmennirn-
ir og margir fleiri nótt með
degi, ákveðnir í því að vinna.
sigur, allt annað var sett til
hliðar unz því marki var náð,
em dýrmætust af öllu þessu
var samheldnin innan raða
■ þeirra er í þessu stóðu, og átti
ekki hvað sízt drýgstan þátt
í því að hernaðaráætlun and-
stæðinganna varð þeim lítils
virði, en hún var einfaldlega
sú að koma verkalýðssamtök-
unum svo rækilega á kné að
þau ættu sér ekki viðreisnar-
von að sinni.
En andstæðingar verkalýðs-
• ins finna jafnan nægar leiðir
til þess að gjöra hlut hans
nógu rýran, með yfirráðum
sínum yfir fjármagni og ríkis-
valdi, enda hefur það sjaldan
veiíð gjört á ósvífnari og op-
inberari hátt en frá því að
deilunni lauk og til þessa da.gs,
i formi látlausra verðlækk-
ana, auk þess sem lagðar
hafa. verið verið slíkar byrðar
á bak almennings af hálfu Al-
þingis að slikt á sér vart hlið-
stæðu, og erum við þó ýmsu
vön úr þeirri átt. Og svo til
að kóróna þetta allt saman
tiikynna þessir herrar verka-
lýðnum í hefndarskyni fyrir
þær kjarabætur er náðust, að
von sé á ríflegri álögum ef
valdaaðstaða þeirra verður ó-
hreytt að kosningum loknum.
Þurfum við að vera í nokkr-
um vafa. um að haldið verði
■ áfram á þessari óheillabraut ef
alþýðan í landinu tekur ekki í
. taumana í kosningunum sem
fram fara í vor? Þvi fer mjög
fiarri, enda hefur mikill fjöldi
innan verkalýðssamtakanna
þegar gert sér þetta ljóst, enda
eru þau reynslunni ríkust af
áratuga baráttu.
Það hefur því vakið mikinn
fögnuð öllum þeim er af heil-
um huga hafa viljað samein-
ingu verkalýðsins gegn höfuð-
andstæðingum sínum, að tek-
izt hefur að mynda samtök
þau sem mest eru mntöluð í
landinu þessa dagana, Alþýðu-
bandalagið, er getur, ef vel er
á haldið, orðið traustasta. vigi
íslenzkrar alþýðu til sóknar og
vamar, aukið áhrif hennar
innan Alþingis, og þar með
hnekkt þeim öflum er mark-
víst vinna að því að eyðileggja
hvern þann árangur er vinnst
til hagsbóta fyrir hinn vinn-
andi mann.
Það verður barizt á mörg-
um vígstöðvum næstu vikur,
og ekki sparað að veifa liinum
gullnu loforðum ef takast
mætti að blekkja verkalýðinn
og alla alþýðu til brautar-
gengis við þá sem nú hafa
völdin, en í þeirri orrahríð
verður okkur sérstaklega hollt
að minnast þess að eins og
við höfum snúið bökum sam-
an í vinnudeilum undanfar-
inna ára og barizt til þráut-
ar fyrir hagsmunamálum
okkar, á þann hátt einan eig-
um \nð nú að berjast fyrir
framgangi Alþýoubandalags-
ins í kosningunum og gera
þess hlut sem mestan, enda.
verðugasta svarið gegn árás-
um andstæðinganna.
Hannes Stephensen.
■¥■ V ¥
Ingólfur Siguiðsson,
varaformaður Iðju, fé-
lags verksmiðiufólks.
Þeir sem rýna í þróunar-
sögu síðustu ára í íslenzkum
þjóðmálum, rekast fljótt á
það hversu fánýtar og fálm-
kenndar aðgerðir ríkisvaldsins
hafa verið í efnahags- og at-
vinnumálum þjóðarinnar, og
hversu leitazt hefur verið við
að leysa. allan vanda á kostn-
að alþýðunnar. Innanríkismál-
in hafa snúizt fyrst og fremst
um of hátt kaup verkafólks,
og þjóðhagslegu þörfina á að
knésetja það. Alþýðan hefur
reynt að haldá í horfinu með
fórnfrekum vinnudeilum, og
knúið fram nokkrar kjara-
bætur í hvert skipti, en þeir
ávinningar hafa reynzt
skammvinnir, því jafnhliða
hafa dunið yfir stórfelldar
hækkanir á öllum nauðsynja-
vörum og ekki hvað sízt
skattahækkanir.
Síðastliðið vor, í stærsta
verkfalli sem hér hefur verið
háð, náði verkafólk 11%
kauphækkun en strax á eftir
dundi yfir stórfelld verðhækk-
un, sem nam allt að 70—80%
á sumum vörutegundum,
framkvæmd með þegjandi
samþykki ríkisvaldsins, og
það kom á eftir með 250 millj.
kr. skattahækkun. Þannig er
þá þróunin og hún sýnir svo
ekki verður um villzt að fag-
lega baráttan er ekki einhlít.
Ef þeir ávinningar sem nást
í kaupdeilum eiga að lialdast
verður verkafólk að búa
þannig um hnútana að áhrifa*
vald þess nái líka til alþingi?
og ríkisstjórnar, að það sé
bannig tryggt að kaupmáttur
launanna sé ekki skertur í sér-
hagsmunaskyni fyrir auðsafn-
ara og gróðaklíkur. Það getur
ekki orðið nema á einn veg,
þann að alþýðan standi jafn
þétt saman er hún gengur til
kosninga, eins og þegar hún
stendur í verkfalli.
En nú höfum við sárbeiska
reynslu af því að ekki er
hægt að treysta stjórnarflokk-
unum til að vinna málefn-
um alþýðunnar gagn. Og
hægri armur Alþýðuflokksins
í faðmi Framsóknar er ekki
líklegur til stórra athafna;
þó báðir segiöt vera allt fyr-
ir alþýðuna, gátu þeir þó ekki
sameinazt ásamt sósíalistum
f grundvelli stefnuyfirlýsing
ar Alþýðut ambandsins. Þó
voru báðir sau.þykkir stefnu*
yfirlýsingunni málefnalega,
heilindin eru nú ekki meiri hjá
þeim.
Þá er ekki nema ein leið
fyrir hendi, sú að ljá Alþýðu-
bandalaginu fylgi, og það ar
engin nauðung. Hvað skyldi
vera í meira samræmi við þörf
fólksins en það að eiga sitt
eigið bandalag á þingi, banda-
lag sem hægt er að treysta
til þjóðhagslegra úrbóta
vandamálanna. Enginn getur
gengið þess dulinn að berum
við ekki gæfu til að nota þetta
tækifæri þá er vá fyrir dyr-
um. Slíkt tækifæri hefur ekki
verið lagt upp í hendur al-
þýðunnar áður, hér er póli-
tískur skoðanamunur látinn
víkja fyrir sameiningarþörf
alþýðunnar, hér er sýnd við-
leitni til þess að reisa heil-
brigðan þjóðfélagslegan grund-
völl fyrir starfsglaða alþýðu,
skapa henni skilyrði til að
njóta ávaxta vinnu sinnar.
Ég lít svo á að hér sé það
eina gert sem réttast sé og
svo mun um marga fleiri, og
ég trúi því að alþýðan sé það
þroskuð að hún skilji sinn vitj-
unartíma, og geri Alþýðu-
bandalagið sterkt og voldugt
í kosningum sem fara í hönd,
og þá er vel.
Ingólfur Sigurðsson.
★ *** ★
Snorri Jónsson, formað-
ur Félags járniðnaðar-
manna.
Fyrsta maí minnast verka-
lýðssamtökin um allan heim
baráttu sinnar fyrir hag al-
þýðustéttanna og fyrir friði,
frelsi og bræðralagi allra
þjóða._____________________
Fleiri ávörp
eru birt á 16. og
17. sí&u blaðsins
V-___________________________J
Við, sem skipum íslenzk
verkalýðssamtök, minnumst
sérstaklega þeirrar baráttu
sem samtök okkar hafa háð
á undanförnum árum fyrir
bættum kjörum okkar, minn-
umst hvernig sífellt hafa, af
hendi ráðamanna þjóðfélags-
ins verið gerðar ráðstafanir
til að taka aftur með laga-
setningum og milliliðagróða
þær kjarabætur, sem náðst
hafa hverju sinni.
Þrátt fyrir mikinn stvrk og
mikla eindrægni vei’kalýðsfé-
laganna í kaupgjaldsbaráttu
undanfarinna ára, hefur ekki
tekizt að halda'þeim kaup-
mætti launa sem launþegar al-
mennt bjuggu við hér á landi
í byrjun árs 1947, þó að þjóð-
artekjurnar hafi vaxið veru-
lega síðan.
1 hvert skipti sem samtök-
in hafa. getað hækkað kaup
meðlima sinna, hafa. verið
gerðar ráðstafanir af Alþingi
og ríkisstjórn til að minnka
kaupmátt launanna og er í því
sambandi skemmst að minn-
ast þeirra 250 milljóna króna
álaga er núverandi stjórnar-
flokkar létu Alþingi sam-
þykkja í marz s.l.
Það er nú orðin knýjandi
nauðsyn að þeim fulltrúum
fjölgi verulega á Alþingi ís-
lendinga, sem treystandi er til
að gæta hagsmuna alþýðunn-
ar, ef takast á að komast hjá
jafn fórnfrekri verkfallsbar-
áttu og samtökin hafa orðið
að heyja undanfarin ár fyrir
mannsæmandi kjörum fólks-
ins.
Þess vegna heita verkalýðs-
samtökin í dag á alla meðlimi
sína „að veita þeim einum
brautargengi í alþingiskosn-
ingunum í sumar, sem treysta
má til að vinna trúlega að
hagsmunamálum alþýðu til
sjávar og sveita.“ — Þessum
ávarpsorðum verlcalýðssam-
takanna svarar alþýða manna
á beztan hátt með því að
fylkja sér um Alþýðubanda-
lagið.
Snorri Jónsson.
¥ V ¥
Halldéra GuSmundsdótt-
ir, íormaður Nótar, fé-
lags netagerðarfólks.
Á fjögurra ára fresti á ís-
lenzk alþýða þess kost að
velja fulltrúa sína til alþing-
is, sem skulu ráða þar ráðum
hennar og með valdi til að
ráða kjörum hennar næsta
kjörtímabil — fastir í sessi í
fjögur ár undir venjulegum
kringumstæðum.
Þá er vandi að velja rétt,
það þarf glögga athugun til
þess að velja þá fulltrúa sem
þekkingu og reynslu hafa af
kjarabaráttu hins vinnandi
fólks — en úr þess hópi tala
ég. — Enginn skyldi atkvæði
greiða án öruggrar sannfær-
ingar og skilnings um það
vald sem því fylgir.
I verkalýðsstétt ætti enginn
að vera í vafa á þess.u vori.
Síðasta kjörtímabil hefur ver-
ið það lærdómsríkt. Mér er
óskiljanlegt að nokkur meðal
alþýðumanna — að ég ekki
tiltaki beina þáttakendur í
verkalýðsstétt — gangi þess
lengur dulinn að starfssvið
okkar og vettvangur er al-
þingi og ríkisstjórn — fyrst
og fremst. — Vinnudeilurnar
1952 og aftur 1955 ættu að
hafa leitt menn í fullan sann-
leika um hversu fráleitt það
er að þurfa að umgangast og
semja við sína háttvirtu ríkis-
stjórn eins og andstæðing —
svartasta íhald eða atvinnu-
rekendur með óskertu valdi til
að „skammta okkur frelsi og
skammta okkur brauð“.
Alþýðubandalagið gefur
miklar vonir og bjartar um
að þar sé fundin leiðin sem
fara ber með réttlátt þjóðfé-
lag að marki, sem verður því
aðeins tryggt að hver og
einn kjósandi finni sig ábyrg-
an fyrir þ.ví og beinan þátt-
takanda í stjórn þess og
rekstri.
Mín ósk er að þessi 1. maí
megi leiða þá í fullan sann-
leika, sem til þessa kynnu að
hafa verið tómlátir um að at-
huga það.
Halidóra Guðnnmdsdóttir.
¥ V ¥
Sigurður Guðgeirsson.
prentari.
Reynsla síðustu ára sannar
þá nauðsjm, sem verkalýðnum
og öllum launþegum er á því,
að í komandi alþingiskosning-
um verði skapaður þingmeiri-
hluti sem taki fullt tillit til
Framhald á 8. síðu.