Þjóðviljinn - 23.05.1956, Blaðsíða 11

ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 23. maí 1956 — (11
James M. Cain
Mlldred Pierce
„Eg býst viö því. En viö getum snúiö okkur aö þeini
hliö smátt og smátt. í kvöld getur þú setiö aö því sem
eftir er.“
Hann hló eftir.væntingarhlátri, gekk aö glugganum og
horföi út í rigninguna, „Heyröu, ég hef veriö að velta
þessu fyrir mér .... Þaö er ef til vill rétt hjá þér aö
fara ekki út. Þið rignir eins og hellt sé úr fötu. Var þér
alvara þegar þú sagöist geta mallaö eitthvað handa
okkur?“
„Auðvitað var mér alvara.“
„Þaö er auðvitað mikil fyrirhöfn.“
fþróttir
11. dagur
una.
Um sexleytiö útbjó hún bálköst og henni þótti miður
aö' megnið af eldiviönum voru kalkvistirnir sem Bert
hafði sagað af perutrjánum daginn sem hann fór. Hún
útbjó hann ekki í setustofunni. Hún útbjó hann í
„hi'eiðrinu“, sem var hinum megin viö setustofureykháf- _
inn og þar var sérstakur arinn. í rauninni var þetta eitt a
af svefnherbergj unum þrem og því fylgdi baöherbergi, en
Bert hafði komið þar fyrir sófa, þægilegum stólmn og
myndum af þeim veizlum sem hann hafði haldiö ræöur
í, og þarna tóku þau yfirleitt á móti gestum. Þegar köst-
urinn var tilbúinn fór hún inn í svefnherbergiö og skipti
um föt. Hún fór í léreftskjól, þann bezta Sem hún átti.
Hún grannskoöaöi mörg pör af sokkum, fann tvo meö
engum lykkjuföllum og fór í þá. Vegna mjög góörar meö-
feröar voru skór hennar í sæmilegu standi, og hún fór
í látlausa, svarta skó. Síöan leit liún á sjálfa sig í spegl-
inum, dáöist áö fótleggjum sínurn, gleymdi ekki aö
beygja hægra Iméö; síöan lagði hún yfir sig kápu og
fór imi í hreiðriö. Þegar klukkuna vantaöi tíu mínútur-
í sjö lalgöi hún kápuna frá sér og‘ skrúfaöi ögn frá hit-
anum. Svo dró hún gluggatjöldin fyrir og kveikti á
allmörgum lömpum.
Klukkan tíu minútur yfir sjö hringdi Wally biöliunni
og afsakaöi seinlæti sitt og vildi óður og uppvægui’
komast af stað hiö fyrsta. Langt andartak lá viö aö
Mildred félli íyrir freistingunni: aö fá tækfæri til aö
spara mat sinn, tækifæri til að boröa án þess aö þurfa
aö matreiöa og umfram allt tækifæri til aö komast eitt-<-.
hvað út, sitja í daufri birtu, hlusta jafnvel á hljóm- 1
sveit og dansa. En þaö var eins og munnurinn á henni
tæki af henni ráöin og segöi dálítiö flaumósa: „Almátt-
ugur, mér datt ekki í hug að þú vildir fara út á svona
kvöldi.“
„Vorum viö ekki búin aö koma okkur saman um þaö?“
„En veöriö er svo agalegt. Get ég ekki mallað citthvaö
handa þér og svo getum viö fariö út eitthvert amiað
kvöld?‘“
' „Svona, svona, þaö er ég sem býö.“
„Já, auövitað, en viö skulum aö minnsta kosti bíöa
nokkmr mínútur ef ske kynni aö stytti upp. Mér finnst
andstyggilegt aö fara út í svona úrhellisrigningu.“
Hún fylgdi honum inn í hreiðriö, kveikti upp eld, tók
viö frahkanum hans og hvarf fram fyrir með hann. Þeg-
ar hún kom inn aftur var hún að hrista ginblöndu og
hélt á bakka sem á voru tvö glös.
„Nei, hvað sé ég!“
„Mér datt 1 hug aö tíminn yrði fljótari aö líða.“
. „Já, það geturöu reitt þig- á.“
Hann tók glasiö sitt, beið þess að hún tæki sitt, sagöi
„skál“ og dreypti á því. Mildred var forviða á hvað þáð
bragðaðist vel. Og W'ally var beinlínis lotningarfullur
yfir þessu. „Nei, nú er ég öldungis forviða. Ósvikiö gih!
Eg hef ekki smakkaö þáö síöan — guö má vita hvenær.
Á veitingahúsum fær maöur ekki annað en glundur,
sem ef.til vill er lífshættulegt aö drekka. Hvar hefurðu
eiginlega lært aö handleika vínföng?"
„Hér og þar.“
„Ekki hefurðu lært þaö af Bert.“
„Eg sagði ekki hvar-ég. hefði lært það.“
„Bert yar skelfilegur sullari, Hann .var einn.af þessunl
heimabakstursmönnimi, og því fleiri tegundir sem hann
settti í sullið til að taka. burt óbragðiö, því verra var þáö.
En þetta — heyrðu, Bert hlýtur aö v.era genginn af vitinu
aö hlaupast frá þér.“
Hann leit á liana aödáunaraugum og hún hellti aftur
í glasiö hans. „Þakka, Mildred. Eg gæti ekki sagt nei þótt
ég reyndi það. Heyi’öu, hvaö um þitt glas?“ .
MiMred var aldrei mikiö fyrir drykk, en hún hafði á-
sett sér að nota tækifæriö þetta kvöld og sýna kvenlega
hóásemi. Hún hló, hristi höfuöiö. „Nei, — einn er hámai’k-
ið hjá mér.“
...Finnst þér það vont?“
„Nei, nei, en ég er óvön því.“
„Þú. veröur að læra betur.“
vegna smámeiðsla. •— Dómarar
voru: ÞQrsteinn Einarsson,
Grímur S. Norðdahl og Gurtn-
var
Framhald af 9. síðu
og er þá engan veginn hallait
að þeirri kenningu að síðasta
glíman sé ætíð sú bezta_ óg
varað við að henni sé hafdið
fram í íullri alvöru.
Því er ekki að leyna að það
virðist sem glímumenn væru
ekki í þeirri þjálfun sem glímu-
; menn á fslandsglímu eiga að
„Vei’tu ekki aö þessu, þaö er engin fyrirhofn. Og eg veraj og það að loknum vetri
þori að veöja áö þú færð betri máltíö hérna en þótt þú j Aðeins þrjú félög sendu
færir út. Því hefðirðu átt aö taka eftir þegar þú komst , keppendur til afmælisglímu
hingaö í heimsóknir. Eg veit ekki hvaö ég kami fyrir mér . þessarar. U.m.f.r. átti 8 af
í sambandi viö vínföng, en ég er afbragös matselja.“ 1 þessum 12 keppendum, sem
„Reyndu ekki aö gabba mig. Þaö vai’ hjálparstúlkan." byrjuðu, en 2 hættu keppni
„Þaö var ég. Viltu sjá?“
„ÞaÖ er nú líkast til.“
í rauninni var hún afbragös eldabuska og hann horföi
í hrifningu þegar hún stakk hænunni í ofninn, skóf ;^ur Br;em' Glunus«ori
fjórar kartöflur og afhýddi dálítiö af baunum. Þau fóru '°lgur ur
aftur inn í hreiðriö þar til kominn var tími til að setja
grænmetið yfir og hann fékk eitt hanastél í viðbót. Nú
var hún komin meö litla bláa svuntu, og hann viöur-
kenndi að hann heföi mikla löngun til áö „toga í svuntu-
böndin.“
„Þú ættir að láta þáö vera.“
„Hvers vegna?“
„Eg gæti bundið hana á þig og látið þig fara aö vinna.“
„Eg hef ekkert á móti því.“ -
„Viltu boröa hérna inni? Viö eldinn?“
„Já, hvort ég vil.“
Hún sótti spilaborö inn í skápinn og setti þaö upp
fyrir framan arininn. Svo náði hún í boröbúnaö, leirtau
og pentudúka og lagöi á borö fyrir tvo. Hann elti hana
eins og hvolpur meö hanastélsglasið í hendinni. „Heyröu,
þetta virðist ætla aö veröa ósvikin máltíð.“
„Eg sagöi þér það. Hlustaöiröu kannski ekki?“
„Héðan af geri ég ekki annaö en hlusta.“
Kvöldveröurinn tókst enn betur en hún hafði gert
ráö fyrir. Sem súpu bar hún fram hænsnakjötsoð sem
Eftir að keppni lauk afhenti
varaforseti Í.S.I., Guðjón Ein-
arsson, verðlaun og flutti við
það stutt ávarp til keppenda
og einnig hinna góðu gesta,
sem boðnir voru sérstaklega til
.þessarar afmælisglímu, en það
voru fyrrverandi glímukóng-
ar. Voru 15 þeirra mættir, en
þrjá vantaði, Guðmund Stefáns-
son sem er vestan hafs, Guð-
mund Guðmundsson sem býr
búi sínu austur undir Eyjafjöll-
um og Sigurjón Pétursson sem
er látinn fyrir nokkru. í til-
etni af þessu afmæli glímunnar
afhaiti Í.S.Í: glímukóngunum
sérstaka heiðurspeninga og
voru þeir kallaðá fram hver
fvrir sig og fengu að auki verð-
^kuldað lófatak áliorfenda, sem
voru margir, og meðal þeirra
var forseti Islands og verndari
Í.S.Í., Ásgeir Ásgeirsson og frú.
Að lokinni keppni hafði
U.M.F.R. boð fyrir keppendur
og aðra gesti í félagsheimili
sínu við Holtaveg.
Má sjóða nælon?
Sumar húsmæður halda því
fram að sjóða megi nælon.
Sumar ráðleggja þeim sem eiga
staka nælonsokka í ýmsum lit-
um að sjóða þá saman, til þess
að þeir fái sama lit. Ef sokk-
arnir eru ónothæfir hvort sem
er sakar ekki að reyna þetta,
en maður á reyndar á hættu að
þeir eyðileggist gersamlega, og
þótt tilraunin heppnist má mað-
ur ekki halda að nælon almennt
þoli suðu. Það er líka liægt að
sleppa vel frá því að sjóða ull,
en þar fyrir ráðleggur maður
engum að sjóða ull. Sama er
að . segja um nælon. Hvað á
maður á hættu þegar nælon er
soðið ? Bæði getur efnið bráðnað,
það getur orðiö stökkt eða orðið
mislitt ,. svo. að það er alls efcki
ráðlegt að.sjóða pæ.lon yfirleitt.
1 Kaupmannahöfn er nú verið
að reisa nýjan stúdentagarð,
„Solbakken11, þar sem giftum
stútentum er ætlað rúm. Hér
er sýnd ein slík íbúð með stóm
og hentugu eldhúsi, svölum fyrir
framan eldhúsdyrnar og vist-
legum stofum, þar sem liiónin
geta haft næoi tii að stunda
námið.
Vesturveri
utgefandi: SameJjiiBgarndkkur alþý.5u — Sósíalistaflokkurinn. — Ritet:órar: Magnus Kjartansson
úb.), SiKiirður Guðmundsson. — Préttaritstjóri: Jón Bjarnason.— Blaðamenn: Ásmuntlur Sigur-
jónsson. Bjarni Ben^iiktsson, Guðmundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfl Ólafsson. —
Auglýsingastj.ori, Jónsteinn Haraldsson. — Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prcntsmiðja: Skólavörðustíg 19. -- Síml 7500 C3
linur). — Áskriftarverð kr. 25 ú mánuði í Reykjavík og nágrenni; kr. 22 annar&ataðar. — Lausasöluverð kr. 1. «*rentsmiðia
Þióðviljans. h.f,