Þjóðviljinn - 25.05.1956, Qupperneq 7

Þjóðviljinn - 25.05.1956, Qupperneq 7
Aki Jákobsson ritar nýlega grein í „Neista“ og Alþýðu- blaðið, til þess að reyna að af- saka þann verknað sini'.. að svíkja verkalýðshráyfinguna-, en ganga til þjónustu við Ey- stein Jónsson og Hræðslu- bandalagið, er sú fylking und- irbýr nú gengislækkunar- og kaupbindingarherferð á hendur alþýðu. Grein hans er í sam- ræmi við verknaðinn, er verja skal: ósannindi og rangfærslur. Tvennt er það einkum, sem Áki Jakobsson segir hafa vald- ið því að hann fór úr Sósíal- istaflokknum og gekk í Hræðslubandalagið: Iiið fyrra að hann hafi ver- ið ósamþykkur stefnu Sósíal- istaflokksins í þjóðmálum. Hið síðara að hann hafi ver- ið ofsóttur af vondum mönn- um, einkum Einari og Brynj- ólfi er bolað hafi sér alstaðar út. Við skulum nú athuga þess- ar staðhæfmgar, fyrst hina fyrri um að hann hafi talið stefnu flokksins „einkennast af óraunsæi og skrumi, sem kom fram í því að bera fram van- hugsaðar kröfur“. Stefna Sósíalistaflokksin? hefur frá því hann fór úr rík- isstjórn einkum einkennzt af tvennu: 1) baráttunni fyrir að endurheimta það sjálfstæði landsins, er skert var með Keflavíkursamningnum, inn- göngunni í Atlanzhafsbanda- iagið og hernáminu, og — 2) baráttunni fyrir því að við- halda lífskjörum almennings og bæta þau, ef þess væri nokkur kostur. Þessi stefna hefur verið mörkuð flokksþing eftir flokks- þing, einróma af fulltrúum sósíalistafélaganna, og alltaf hert á að reyna að skapa sem víðtækasta einingu um hana við aðra flokka og menn úr þeim. — Áki Jakobsson hef- ur aldrei, hvorki í miðstjórn. né á flokksþingum né á öðrum. opinberum vettvangi flokksins, borið fram neina tillögu um neinar breytingar á þessari stefnu, aldrei flutt tillögu um breytingu á stjórnmálaályktun- um flokksþinga né um annars- kqnar framkvæmd þeirra í stjórn flokksins. Allt sem hann segir um að hann hafi viljað hafa stefnu flokksins „jákvæð- ari og frjálslyndari" er hreinn uppspuhi manns, sem veit ekki hverju hann á að skrökva, til þess að verja verknað, sem hann fremur af hvötum, sem ekki þola dagsins ljós. Áki Jakobsson segir að Sósíalistaflokkurinn hafi ekki viljað taka „þátt í lausn vandamála þjóðfélagsins11 — én það hafi Áki viljað. Hvað býr hér undir? Sósialistaflokkurinn hefur á undanförnum árum eins og fyrr verið reiðubúinn til þess að taka þátt í því að stjóma landinu með öðrum ef tryggt væri að stjórnað væri með sjálfstæði þjóðarinnar og heill almennings fyrir augum. Sósí- alistaflokkurinn hefur hinsveg- ar ekki viljað taka þátt í því að láta hernema landið né fella gengið né binda kaupið. Og það er vitanlegt að hið ame- ríska hervald, sem ráðið hef- Ur stjórnarstefnunni síðan 1947, hefur bannað þeim flokk- um, sem það hafði áhrif á, samstarf við Sósíalistaflokkinn feJÓÐYHJIKN c-t. Pöst-udaguí*; 25< piaí 1956: — (7, •, um rikisstjórn,' eínmitt vegna þeirrar afstöðu okkar að vera gegn -hemámsstefnu þess. Og • það et þetta bann og sú niður- clreps- og afturhaldsstefna, sem því var samfara, sem hefur valdið því að Sósialistaflokk- urinn hefur verið utan ríkis- stjórnar í 9 ár og því verið rekin afturhaldsstefna af hálfu ríkisstjórnanna, er að völdum hafa setið. Nú segir Áki Jakobsson að Sósialistaflokkurinn hefði átt að hjálpa til við „lausn vanda- málanna“. Átti flokkurinn að vera með gengislækkuninni eða öðrum slíkum ráðstöfun- um — eða jafnvel sætta sig og' flokkurinn sjálfsagður til að setja hann í það. Svo hefjast afskipti ame- ríska auðvaldsins af íslenzk- um málum og kalt stríð vold- ugra aðila gegn flokknum og alþýðu íslands. Eftir það, sem gerðist 1949 mun ýmsum hafa þótt sýnt að nokkur bið yrði á því að Sósíalistaflokkurinn ætti menn i ríkisstjórn að nýju nema hann brygðist í baráttu- málum þjóðarinnar. Og þegar svo er komið virð- ist áhugi Áka Jakobssonar fyr- ir málefnum flokksins fara að minnka. Hann situr í fram- kvæmdanefnd flokksins 1949 til 1951, en af 83 fundurn, sem framboð, en Áki neitaði, þótt hann væri þá enn i miðstjórn flokksins. Svo virtist hann undrast að hann væri ekki kosinn í miðstjórn aftur haust- ið 1953. Það er rétt að sumir voru orðnir tortryggnir gagnvart honum, en enginn þó svo að menn héldu að hann ætti eft- ir að svíkja verkalýðshreyf- inguna. — Nú hefur Áki sjálf- ur sannað með verknaði sín- um að .hann átti meiri tor- tryggni skilið en nokkur maður sýndi honum nokkurntima. Viðbjóðsleg er tilraun Áka Jakobssonar til þess að reyna að skýla sér, afbjúpuðum eins Eirtar Olgeirsson: Jkk\ Jmkobsson Sósínlistnflokkurinn við hernámið? Eða átti að hætta við að bera fram þær kröfur, sem knúðar voru fram í verk- föllum undanfarinna ára? ■— Áki Jakobsson hefur aldrei borið fram neinar tillögur um neitt í þessum málum. En þetta, sem hann nú ber fyrir sig, virðist benda til þess að hann hafi öll hin síðustu ár langað til þess að flokkurinn slægi undan í hernámsmálinu og hagsmunamálum verkalýðs- ins, til þess að verða hæfur í ríkisstjóm afturhaldsins, en aldrei haft hreinskilni í sér til þess að leggja það til eða taka upp baráttu fyrir slíkri upp- gjöf í þjóðfrelsisbaráttu íslend- inga og stéttabaráttu al- þýðunnar. Enda treystir Áki Jakobsson sér ekki til að nefna eitt ein- asta mál, er stjómmálastefnuna varðar, sem hann hafi gert ágreining um. Um eina málið, sem hann nefnir, forsetakjör- ið, er það að segja aé þar greiddi hann sjálfur atkvæði með þeirri ákvörðun, er sam- þykkt var, að flokkurinn stæði ekki að framboði sjálfur né tæki þátt í baráttunni um for- setann. Þetta er sannleikurinn um hina hetjulegu baráttu þessa manns fyrir „jákvæðari og frjálslyndari“ stefnu Sósíalista- flokksins. Svo er rétt að athuga um ofsóknirnar gegn þessum ske- legga baráttumanni fyrir betri stefnu hins vonda flokks. Fáir menn hafa hlotið jafn- skjótan frama á vegum Sósíalistaflokksins og Áki Jakobsson. Sem nýútskriíaður lögfræðingur verður hann á vegum flokksins bæjarstjóri á Siglufirði, síðan þingmaður flokksins 1942 'og í fyrsta skipti, sem flokkurinn átti kost á, að gera mann að ráðherra, þá velur hann Áka Jokobsson 33 ára gamlán til þess. Ég býst við að Áka hafi þótt hann sjálfsagður í það ti-únaðarstarf nefndin heldur á þeim tíma, er hann aðeins viðstaddur á 30 fundum, fjarverandi 53 fundi. Og þegar svo einn af leiðtog- um verkalýðsfélaganna í Reykjavik er kosinn í fram- „Aki Jakobsson liefur aldrei, hvorki í miðstjórn né á flokks- þingum né á öðrum opinberum vettvangi fiokksins borið fram neinar tillögur um neinar breytingar á stefnu flokksins, aldrei flutt tillögur um neina breytingu á stjórnmálaályktun- um flokksþinga né um annars- konar iramkvæmd þeirra í stjórn f!okksins.“ kvæmdanefndina í hans stað eftir ílokksþingið 1951, skyldi maður ætla að hann hafi þá sýnt því meiri áhuga fyrir starfi miðstjórnarinnar, sem hann sat í áfram. En á tíma-^ bilinu milli flokksþinganna 1951 og 1953 sækir hann 9 af j 29 miðstjórnarfundum, en er: fjarverandi 20 fundi. Og þegar hann mætir hefur hann lítið til mála að leggja — og sízt tillögur um breytta stefnu eða bardagaaðferð. Á öllum öðrum sviðum er á- hugaleysið hið sama. Ef til vill hefur hann haft áhuga fyrir að vera í kjöri á Siglufirði i kosningunum sumarið 1953,1 | og miðstjornin samþykkti til- lögu Siglfirðinga um þaðj og hann nú er í íslenzkum stjórnmálum, með því að tala um Sigfús Sigurhjartarson í sömu andránni og sjálfan sig. En um þær breytingar á mið- stjórn Sósíalistaflokksins sem Áka verður einna tíðræddast er þetta að segja: Eftir að Sig- fús tók þátt í ákvörðunum um skipun miðstjórnar á þinginu 1951 var sú ein breyting gerð á þinginu 1953, að auk þess sem Áki fór út baðst Katrín Thoroddsen undan endurkosn- ingu, og Þuríður Friðriksdótt- ir kom í hennar stað. Þannig fóru þeir voðalegu menn Brynjólfur og Einar að því „með oddi og egg að tryggja sér alger yfirráð í flokknum" og ýta öðrum til hliðar. Skal svo ekki elta frekar ól- ar við þvætting Áka Jakobs- sonar um Sósíalistaflokkinn. Áki virðist eftir framkomu sinni nú að dæma aðeins hafa metið Sósíalistaflokkinn eftir einu: hve hátt flokkurinn gæti stillt honum í þjóðfélaginu, — og aðeins átt eitt raunveru- legt ágreiningsmál við Sósíal- istaflokkinn og það er hve hátt flokkurinn mæti Áka Jakobs- son án tillits til starfstmi hans eða verðleika. — Áki Jakobs- son virðist hafa ofmetnazt á þeirri „upphefð“, er flokkurinn veitti honum eitt sinn. Það er sú eina „sök“, sem hann á á hendur flokknum. Um sjúklegt hatur Áka Jakobssonar á Brynjólfi Bjarnasyni, sem gengur eins og' rauður þráður i gegnum grein hans, er aðeins eitt að segja: Með niðinu um Brynj- ólf er liann að reyna að þagga niðúr i leifunum af samvizku sjálfs sín, er bítur hann. Mað- ur eins og Áki, sem aðeins sér sjálfan sig, frama sinn og völd, getur ekki þolað Brynj- óif, eigi aðeins vegna þess að Biynjólfur Bjarnason hefur þá skarpskyggni i stjórnmálum til að bera, sem Áka svo áþreif- anlega skortir, heldur sérstak- lega vegna hins að Brynjólfur á þá mannkosti, sem alltaf eru undirstaða allrar frélsisbaráttu alþýðunnar og skilyrði fyrir sigri hennar, — þá mannkosti, sem Áki hefur verið að glata til fulls: — heiðarleika og tryggð við málstað fólksins. Það, að lúta auð og völdum og sú mannspilling, er því fylgir, er að verða hættulega titt fyrirbrigði með þjóð vorri. Aukin áhrif auðvalds og sýk- ingin frá hernámsgróðanum stofna í hættu því, sem þjóð vor ætíð hefur metið: mann- gildinu. Það er því ætíð hrýggðar- efni, er maður lifir það, að menn, sem maður átti um langt skeið samleið með, falla fyrir freisting'um auðs og valda og bregðast því, sem maður hélt að þeir hefðu helg- að líf sitt og krafta. En á alþýðuna mun það ekki fá, þótt einn maður gef- ist upp. Alþýða íslands held- ur ótrauð áfram freisisbaráttu sinni, sem um leið er lífsbar- átta hennar, og sókninni mun ekki linna fyrr en sigurinn er unninn. Alþýðan gengur í þess- um kosningum sterkari og sameinaðri til baráttu en nokkru sinni fyrr. Einmitt nú hefur Sósíalistaflokkurinn upp- lifað það að eftir 5 ára baráttu hans gegn hernáminu hefur meirihluti Alþingis isamþykkt að herinn skuli fara. Einmitt nú hefur tekizt sterk eining alþýðunnar um hagsmuni hennar og þjóðfrelsismál, sem flokkurinn lengi hefur óskað eftir og barizt fyrir. Sú alþýða, sem aklrei héf- ur misst trúna á það að hún myndi endurheimta land sitt úr hers höndum, — sú alþýða, sem barizt hefur hugrökk við það, sem aðrir töldu ofurefli auðsins, en sigrað, — sú al- þýða fylkir nú saman liði sínu í Alþýðubandalaginu til kosn- inga. Og alþýðan mun sigra af því hún berst sjálf fyrir sín- um góða málstað, og hið vinn- andi fólk, sem er 'vaknað til meðvitundar um mátt sinn og rétt, bregzt ekki sjálfu sér, heidur treystir einingu sína með hverju átaki, unz lóka- sigurinn vinnst. ÞJÓÐVIUANN vantar ungEinga frá næstu mánaðamó't/um til að bera blaðið tM katipenda víðsvegar um bæinn. Tali$ við aigieiðsluna, sími 7500.

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.