Þjóðviljinn - 25.10.1956, Blaðsíða 11

Þjóðviljinn - 25.10.1956, Blaðsíða 11
Fimmtudagur 25. október 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (11 r 23. dagnr „Af hverju í ósköpunum ertu að gráta, Nell?“ spurði Milo Buck brúði sína. „Ég sé svei mér þá enga ástæöu til að fara að brynna músum“. Þau sátu fremst í far- þegaklefanum og voru þannig næstum alveg út af fyrir sig, að öðru leyti en því, að maðurinn með stríhærða, gráa yfirskeggið sat andspænis þeim hinum megin við ganginn .„Hjálpi mér, Nell .... hef ég sagt eða gert nokkuð, sem hefur komiö þér til að gráta?“ Eina svar- ið, sem hann fékk,var að hún saug upp í nefiö og snökti. Hún minnti hann á einn af gömlu bílunum hans, þegar hann var að reyna að koma honum í gang og eitthvað var í ólagi, en hann kaus aö segja henni það ekki. Maður vissi aldrei, hvernig Nell mundi taka hlutunum, því að hún var svo ólík öllum öðrum kon- um. Alveg gjörólík. Hún fór á skíði og synti eins og karlmaður, eldaði mat eins og móðir liennar, og var þar á ofan bráðskynsöm. Svo var hún með Ijóst hár, sem hárgreiðslustofan hafði lítið skipt sér af, og að undanskildum freknunum, sem fóru Nell undaiiega vel, var andlit hennar eins og karlmaður gat frekast kosið. Hún var hræðilega skapstór og fékk stundum svæsin reiðiköst — en þá var eina ráöið að taka hraustlega um mjaðmir henni og snúa hana niður á gólfið, eins og í reglulegri frjálsbragöagiímu. Þetta var stundum dá- lít.ið erfitt, því aö hún var langt frá því að vera auð- veld viöureignar með þessar sterklegu axlir, en ár- angurinn var alltaf undraverður. Eftir nokkrar minútna viðureign fór hún aö hlæja og baðst að lokum misk- unnar. Þá var hann bæði lafmóður og æstur, og ef engínn var nærri var lokaþátturinn alltaf eins. Nell var fjarri því að vera atlotaköld, og ef hún náði góðu taki á manni, var hún ekki á því að sleppa. En nú grenjaöi hún eins og flóðgáttir himinsins hefðu opnazt. Milo fór yfir atburði síðasta hálfa mánaðarins í hug- anum, eftir því sem hann mundi. Hann rétt rámaöi í, bfúðkaupiö í San Francisco; ferðin til Honululu vari brúðkaupsgjöf frá báðum fjölskyldunum; og kom mjögl óvænt, og það var svo mikill gauragangur við að ná' í heppileg föt handa Nell, aö sjálf athöfnin var bara( eins konar innskot. En þetta skipti engan verulega máli1 nema móður Nellu, því að ef Nell hefði ekki á endan- um orðiö frú Buck, hefðu menn farið að undrast yfir hvernig á þessu stæöi. Nú var það allt búið og gert, og' Nell var hér grátandi í fyrsta skipti frá því hann kynntist henni, og það kom homim í dálítinn vanda. Slagsmál, já — það höfðu verið nokkrar smáskærur, en, þetta sló hann alveg út af laginu, af því það var ekkþ nokkur ástæða til þess. „Hlustaðu nú á mig, Nell .... vertu skynsöm. Viö lof- uðum hvort öðru að dylja ekki neitt, manstu þaðl ekki? Ef ég hef gert eitthvað rangt, segðu mér það,1 svo að ég geti útskýrt —“ Þetta var mesta vandræða-i ástand. Ef maðurinn hinum megin við ganginn vaknaðil og sæi Nell gráta svona, eða flugfreyjan kæmi, eða' flugmaðurinn — mundu þau halda, að hann hefði veriö' að úthúöa eiginkonu sinni. Eiginkona! Þaö tók dálítinn' tíma að venjast því oröi! „Svona, hættu nú, Nell“. „Ég .... ég er að reyna þaö. Ég bara get þaö ekki’ .... það er allt og sumt“. Milo fékk henni vasaklútinn sinn, því að hún var byrjuð að snökta aftur. Iiún snýtti, sér og þurrkaði sér um augun. „Langar þig í vatnssopa, Nell?“ „Nei .... nei, þakka þér fyrir. Þaö .... það er bara allt saman búið“. „Hvaö er búið?“ „Hveitibrauðsdagarnir okkar .... er þér alveg sama um það?“ „Auövitaö er mér ekki sama .... en þeir eru í raun- inni ekki búnir fyrr en eftir tólf klukkutíma eða þar um bil .... og þeir þurfa heldur ekki að vera búnir þá .... eða það finnst mér“. „Ó, Milo —“ Hann hefði ekki átt að segja neitt. Nú hafði hann talaö fallega til hennar og það kom henni aftur til aö gráta. Jæja, Nell litla — nú þegi ég. „Milo .... ég er hrædd. Þetta er í fyrsta skipti sem ég hef haft ráörúm til aö hugsa um það“. Hann ákvaö að þegja ekki lengur. „Hættu að hugsa um það. Við hvað ertu eiginlega hrædd? Við eigum allt lífið fram undan!“ „Það er bara.—“ Hún greip andann á lofti. „Hvað? Þú talar meira rósamál en nokkur kona, sem ég þekki“. Þegar Milo var aö velta fyrir sér, hvernig aörar konur höfðu talað, varð hann furðu lostinn yfir því að geta ekki munaö eftir nema tveimur. Það var Nancy, þegar hann var sautján ára og Ginger, þegar hann var átján — eftir það, eða síðast liðið hálft fimmta ár, hafði þaö bara verið Nell. „Já, það var nú það bezta viö giftingu okkar, að við þurftum ekki að kynnast hvort öðru! Viö vissum bókstaflega allt um hvort annað fyrir fram, og þess vegna varð þetta allt svo skynsam- legt .... aö minnsta kosti komum viö okkur saman um það, var það ekki?“ „Ó, Milo .... við vorum bara svo ung og .... eins og þú segir, allt lífið fram undan .... og ég er svo hrædd að horfast í augu við það allt saman“. „En drottinn minn dýri! Þú ert þó ekki að hrína út af því?“ „Það er nægilegt ....“ „Ég er tuttugu og tveggja. Viö höfum íbúö og eigum fimmtíu dollara 1 bankanum. Er nokkur þörf á að gráta út af því?“ Milo fórnaöi höndum 1 sýndarörvæntingu. „Atvinnu! Hvað er atvinna! Ég get fengið fleiri störf en ég kemst yfir! “ „Hvernig ....?“ „Spyrjast fyrir, auðvitað. Ég fer á fætur eldsnemma einn morguninn, hitti að máli einhvern af stórköllunum og segi sem svo: Vantar þig ekki mann eins og Milo Buck í fyrirtækið?“ „O, jæja . ...“ Samvizkulipur ritstjóri Framhald af 4. síðu. þjóðareining í Alþýðublaðinu. Og þegar þessum hreystiyrð- um lýkur gerir ritstjórinn sér hægt um vik og blandar Stal- ín, Gomulka, Tító og Rokoss- ovskí í málið! Þannig er hægt að fylla dálka, þannig er hægt að ,,verja“ hvaða málstað cem er, en hver er nokkru bætt- ari ? 'k Þess verður vart að rit- stjórinn blygðist sín stundum. Þá birtir hann forustugreinar í blaði sínu um nauðsyn heið- arlegrar blaðamennsku og málefnalegra umræðna, líkt og þegar sannkristnir menn skira sál sína með sjálfs- hirtingu. Skyldi ekki vera von á slíkum leiðara senn? PÓLLANÐ Framhald af 5. síðu. Hann bætti því við, að það væri nú algérlega undir Fól- verjom sjálfum komið hve le '.gi hinar sovézku hersveitir dveld- ust í Iandi þeirra. Mikil fagnað- arlæti urðu þegar hann skýrði frá því, að sovézkú hersveit- irnar í Póllandi myndu allar verða aftur í herbúðum sínum innan tveggja daga. Nokkur átök urðu milli lög- reglu, sem vopnuð var kylfum, og fjölmenns hóps unglinga sem sáfnaðist saman fyrir framan sendiráð Ungverjalands í Varsjá í gærkvöld. Nokkur mannfjöldi safnaðist einnig saman fyrir framan sovét- sendiráðið í borginni, en þar fór allt fram með spekt. Iilóðblettir Blóðblettum má riá ur hvít- urn þvötti með því að dýfa þeim í .volgt sailtvatn (Y2 te- skeið á móti 1 dl af vatni). Ef blettirnir fara ekki við þettá, má ná þeim .með natríumtíosui- fati, 1 tesk. móti 1 dl af vatni. Ekki rná nota blævatn nema í ýtrustu nauðsýn við hör eða bómull, aldrei við ull, nælon, Því miður dugir ekki ætið að irnir þvegnir úr soðnu, volgu’ perlon, orlon, dakron eða dynel. nota sápu og vatn þegar blett-j vatni og síðan má strjúka efnið Blóðblettum á lituðum efnum ir koma í föt, oft þarf ýms önn-1 með heitu járni þar til það er má ná með þvi að núa ]rá eða ur efni ef bletturinn á að nást. orðið þurrt. Sama aðferð er En sum a-f þeim efnum verður hc.fð við súkkulaði-, ávaxta-, að nota með ýtrustu varkárni, kaffi-, klórófvl-, lýsis-, rauð-; einkum hin eldfimu efni, benz- víns- og tebletti, og bletti af ín, acetone og tetraklór. Gras-j ósætri saft. Þegar búið er að blettum má ná úr með glyser-j nema burt lýsisblett.i, þarf þój að þvo efnið úr sápuvátni til að taka burt lyktina. Ryð og blek Ryðblettum, sem eru alveg nýir, má ná með miklu vatni úr flestum efnum, cn séu blett- irnir gamlir, efnið viðkvæmt og litirnir larisir skal núa blettina úr blöndu af vínsýru og vatni (tvær ma.tskeiðar af vínsýru í 1 dl vatns). Aðferðin er hini Bletúr eru ,,sognir“ af lituð- sama. og áður var sagý. Ef illa j um efnum einungis. Til þess að gengur að ná blettunum, má komá í veg fyrir að litirnir íni. Efnið, sem bletturinn er í, dýfa þeim í vökvann og e.t.v. j renni til þegar verið er að ná er breitt út og eitthvað haft bleikja þá, cn aðeins e.f um j blettinum er hafður ólitaður undir, sem getur drukkið mikið bómull er að ræða, hvíta eða þerripappír, vættur í því efni ' í sig, en glyseríninu er hellt í mislita, og litirnir eru ósviknir.; sem. nota skal til að ná honumt hreina, þurra skál. Svo er efnið Efnið er skolað og strokið á úr. Þerriblaðið er fært til eftiú Blettir í fötr sjúga með volgu saltvatni, (Yi dl á móti 1 dl vatns). Oft. er ilhnögúíégt að ná gömlum blóð- bléttum. Maðurinn minn og faðir okkar. PÉTUR HANSSON, verkstjóri, andaðist í Landspítalanum aðfaranótt 24. þ.m. Jarðarförin ákveðin síðar. Guðríður Jónsdóttír og börnin. núið vandlega með glyserini, og ranghverfunni. Rauðu og grænu 1 þannig, að það blotni í gegn. bleki má ná með spritti. ' Að 10 mín. liðnum eru blett- þörfum, og er því þrýst fast a<S blettinum, unz ekki kemutí meira úr efninu. Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn. — RitstJórar: Masnús KjartanssoÐ (áb.), Sigurður Gviðmundsson. — Fróttaritst.ióri: Jón BJarnason. — Blað'amenn: Ásmundur Sigur* AmriÝcincrocMAt.1. * i -^jjsson. Bcnediktsson. OuÖmundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. — Augls. ingastJóri. Jonsteinn Haraldsson. — Ritstjórn, afgreiðsla, augJýsingar, prentsmiðja: Skólavöröustíg 19. — Sími 7500 f9 Þjóövilj" AskrfIftarve.rö kr* 25 á mánuðf 1 Reykjavlk og nágrenni; kr. 22 annjirsstaðar. — LausasÖluvcrð kr. 1. — PrentsmtðJa

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.