Þjóðviljinn - 14.11.1956, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 14. nóvember 1956— ÞJÓ.ÐVILJINN — (lf
29. dagur
var eins sjálfsagt og ,aö eta og drekka. Þetta var því
frámunalega kjánaleg spurning, álíka og spurt væri,
Irvort nóttin kæmi á eftir kvölöinu. Suliivan vissi, aö
þetta voru fyrstu merki þess, að taugarnar væru aö
láta undan. Hann fann til óbeitar með’ sjálfum sér og
hann beið stundarkorn meðan hún vax aö sjatna. Svo
klappaði hann á öxlina á Dan.
„Hvíldu þig svolítið, Dan. Ég skal taka við stýrinu á
meöan“.
Dan teygði handleggina eins hátt og hann gat, smellti
með fingrunum og geispaði.
„Allt í lagi. Ég gæti þegið aö fá mér blund‘‘. Hann
losaði öryggisbeltið, og Sullivan kenndi í brjósti um
hann, þegar hann sá hve erfiðlega honum gekk að
smeygja sér úr sætinu. Bæklaði fóturinn hlaut að valda
honum sársauka. Sullivan hafði séð, bvernig hann var
útleikinn, þegar Dan fékk sér einu sinni steypibað í
Honululu, og hann hafði langað til að spyrja hann
nánar um orsökina — þaö hlaut aö hafa verið hræði-
legt flugslys. En flugmenn meö báða fætur heila
spyrja aldrei um slíkt. Hvernig hafði Dan getað fengið
af‘ sér að byrja að fljúga á nýjan ieik? Það þurfti
sterkar taugar til þess. Var hann kannski búinn að vera
svo lengi í starfinu, að íionum stæði alveg á sama?
„Það er undarlegt“, sagði Dan og brosti, og' Sullivan
sá einhverja hlýju í augum hans, sem hann hafði ekki
tekið eftir áður, „.... undarlegt, hvað maöur getur sofið
vært þó fjórir stórir hreyflar gangi með dynjandi háv-
aða rétt við höfuð manns. Hann hrekkur upp af svefni
aðeins við það að drunurnar hætta. Að hugsa sér, ef
þögnin gæti vakið mann heima. Nei, það ætti ekki að
leggja svona brjálsemi á nokkra manneskju“. Hm leið
og hann sneri sér við gaf hann Sullivan laust olnboga-
skot 1 síðuna.
Svo kveikti hann sér í sígarettu og starði önuglega á
klukkuna á mælaborðinu. .
ÞAÐ ER ALVEG sama, hvað Howard segir viö mig,
ég ætla ekki að anza honum.... hugsaði Lydia Rice,
og gaf sjálfri sér hátíðlegt loforð einu sinni enn. Það
er vonlaust að reyna aö tala af nokkru viti við heimskt
og vanmáttugt barn, sem var að káka viö rekstur á stóru
auglýsingafyrirtæki, en ætti helzt ekki að koma nálægt
ööru en hálsbindasölu. Ég hata hann. Bara að ég hefði
hlustað á Helenu frænku fyrir átta árum, þegar hún
sagði: „Sjáðu, Lydia, Howard Rice er mjög laglegur, sér-
staklega þegar hann er í einkennisbúningnum, og ég er
viss um að hann er ágætur samkvæmisfélagi fyrir
flotaforingja .... en góða mín, gaztu ekki fundið mann,
sem hæfir lífsvenjum þínum betur? Ég held, að heilinn
úr honum kæmist vel fyrir á lítilli unöirskál". Ó, Helena
frænka, hvað þú fórst nálægt sannleikanum. Howard
var ennþá laglegur, þó hann væri kominn úr einkennis-
búningnum, og svo var á þaö að líta, hve erfitt var að
ná í eiginmann árið 1944. En bak við þessi gráu augu
hans var auðn og tóm. Ég hata hann.
Hún sneri sér í sætinu og færði til fæturna, svo að
þeir yrðu sem allra lengst frá fótum Howards. Hún
leit út um gluggann, en nú var loftiö orðið dökk-
purpurarautt og hafið fyrir neðan var svart og dimm-
móskulegt. Það var hvort tveggja jafn þreytandi og and-
litið á manni hennar.
Ég hef gert allt fyrir hann, hugsaði hún, svo hann
gæti látizt vera mikill maöur. Hann hefur lifað á
peningum mínum, en nú er þaö búið aö vera. Ó, hvað
á ég aö gera? Ég héfði átt að'hátta hjá honum, gera
stórkostlegt sprell, og láta hann svo eiga sig. RúmiÖ
er eini staöurinn þar sem hann nær nokkrum veruleg-
um árangri, og hann hefði gjarnan mátt keppa fyrir
Ameríku á Olympíuleikunum í þeirri grein. Þar hefði
hann ekki oröið sér til skammar. Þurftu menn endilega
að vera bjánalegir til að fara vel 1 rúmi? Hvernig var
þá með þessa gáfuðu? Ég skal komast að því, strax og
ég er ekki lengur frú Rice .... kannski fyrr, ef lög-
fræðingarnir verða mjög lengi að ganga fr-á skjölunum.
Þó leitaö væri meö logandi ljósi í sál minni get ég ekki
hugsað öðruvísi, úr því að ég hata manninn, minn..
Þjóðviljanum hefur boi'izt
eftirfarandi yfirlýsing frá dr.
Hafþóri Guðmundssyni:
I tilefni af heiftarlegum ó-
þægindum, aðdróttunum og
stöðugum fyrirspurnum, er ég
hefi orðið fyrir í tilefni þess,
að ég kom í fáeinar mínútur í
sendiráð Sovétríkjanna við lok
móttökutíma hinn 7. nóv. sl.
skal það tekið frarn, að ég
hefi þekkt þar ritarann, síðan
1952, er ég — hríðtepptur í
Englandi — kynntist honum
á leið heim til Islands. Síðan
hefi ég boðið þeim lijónum
heim einu sinni eða tvisvar á
ári eftir atvikum, enda eru
þau einar hinar glæsilegustu
og prúðustu manneskjur, er
ég hefi þekkt af utanríkis-
starfsfólki, og ekki hef ég
heyrt annað en maður þessi,
sem margir Islendingar hafa
þurft að leita til, hafi aldrei
mismunað mönnum eftir
stjómmálaskoðunum þeirra.
— Er ég tilbúinn að gefa upp
nöfn þess fólks, er hefir verið
viðstatt, er ég hefi tekið á
móti þessum hjónum, og ekki
veit ég annað en flest af því
sé sjálfstæðisfólk. — Ekki
mun ég þó gera þetta, ef það
leyfir það ekki, eða álítur,
að það verði fyrir ofsóknunr
af þeim ástæðum. —
Þess skal og getið, að ég
tjáði vinnuveitandá mínum, að,
ég þekkti mann í sovétsendi-
ráðinu, er ég réði mig, enn-
fremur, að fagnaðarfáni var
uppi á sendiráðs- og öðrum
opinberum byggingum. —
Með tilliti til þess, sem op-
inberlega kom þarna fram og
þess, að ég hafði verið sann-
færður um, að einkamál mín
væru alveg frjáis, þá gerði
ég mér Ijóst um seinan, að
þessu var öðru vísi farið. —
Morgunblaðsritstjórinn tók
góðmótlega burtu stóra aug-
lýsingamynd af mér, er hon-
um var kunnugt um aðstæður
og að ég er e.t.v. eini Islend-
ingurinn, er hefi hjálpað
ungversku flóttafólki — og
í þróttir j
Framhald af 9. síðu.
bréfaskóla. Með því gætú áhúga«
menn hvar sem eru á landinu
verið með í námskeiði þessu.
Þá lýsti þingið óánægju sinni yfir
því að Ríkisútvarpið skyldi ekki
senda f-réttamann til Danmerkur
og Holiands þar sem um
skemmtilega og tvísýna keppni
var að ræða, eins og það sendi
með knattspyrnumönnum fyrr
um sumarið.
I umráeðunum um þessa síð-
ustu tillögu urðu nokkrar um-
ræður og kom fram almenn óá-
nægja yfir þessari mismununt
Útvarpsins.
get sannað það hvenær sem
er fyrir þeim, sem vilja.
Mér þykir það aðeins leið-
ast, að annað saklaust og
velviljað fólk skuli verða fyr-
ir óþægindum af þessu atviki.
Virðingarfyllst
Hafþór Guðmundsson.
væifttaitlegir eiiir nokkrai
vorri
Dráttarvélar
Hafnarstræti 23
PlDWlílptWIN ÚtEctnndl: Sametnlnearflokltur alþfSu — Sóslallstatlokkurlnn. — Rltstjórar: Masnús KJartanssoi
(.ób.i, Sicurður Guðmundsson. — Préttaritstjóri: Jón Bjarnason. — Blaðamenn: Ásmundur Sigur
Aualvstna.atMrf Biaml Be”e<Jtjrtsson, Ouómundur ViBfússon, ívar H. Jónsson. Magnus Toríl ÓJaís.son. -
AugJyslnEmstJórl. Jónstelnn HaraJdsson. - Ritst.iórn. aígretSsJa, augjfsingar, nrcntsmlðja: ekójavörðustig 19. - Sími 7500 G
b?ó*vU‘»Bí hf* k 25 á n’áBUÍI 1 Beíkí*vik 08 n**r«ini; kr. 22 annarsstaíar. - Lausasöluverff kr. 1. - PreöumtSJi