Þjóðviljinn - 19.07.1957, Blaðsíða 7

Föstudagur 19 .júlí 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (T
íslenzkir flugmenn hafa nú í rúman mánuð stjórnað hinum
rsýju Vickers-Viscount flugvélum Flugfélags Islands. Tólf ftug-
menn félagsins hafa lokið skólaveru í Bretlandi og fimm þeirra
fcengið flugstjórnarréttin di á Vickers-Viscount flugvélar.
Fjórir flugleiðsögumenn voru
einnig ])jálfaði.r í Bretlandi og
Iiafa starfað á flugvélunum síð-
an, Jóhannes Snorrason fór
fyrstu ferðina sem flugstjóri á
á Viscountvél 7. júní sl. Þeir sem
hafa hlotið flugstjórnarréttindi
á nýju véiarnar eru: Jóhannes
R. Snorrason, Hörður Sigur,-
jónsson, Gunnar Frederiksen,
Anton Axelsson og Sverrir Jóns-
Son.
.Tóhamtcs R. Snorrason er
fœddur á Flateyri 26. 7. 1917.
Hann stundaði nám í Mennta-
skóla Akureyrar en fór í stríðs-
byrjun vestur um haf og hóf
flugtiám hjá Konna Jóhannes-
syni í Winnepeg. Eftir nokkurt
nám þar, réðst hann til kanad-
íska flughersins og lauk . þar
prófi atvinnufiugmanns ög taiind-
flugprófi. St'árfaÖ'i1 síðap' v:'ð
flutninga og flugkennslu og
kennslu í sprehgjuvarpi til 1943
er hann yar ráðinn til Flugfé-
lags íslands. Haiin Móf 'störf sein
fitigmaður hjá félaginu 15. októ-
ber 1943. Jóhannes hefur verið
yfirflugstjóri félagsins síðan
1946.
Hörður Sigtir.jónssou er Reyk-
víkingur, fæddur 26. 7. 1921,
Hann stundaði flugnám í Spart-
an Aerónaútical School í 1’utsa,
Oklahoma í Bandarikjunum og
lauk þnðan prófi atvinnuflug-
rnatins og blindflugsprófi. Hörð-
ur ger.ðist flugmaður h.já F.f. 1.
júlí 1945 og hefur verið þar sið-
an að undanskildum nokkrum
mánuðum fyrsta veturinn, er
hann stundaði flugkennslu
Gunnar Frederiksen er fædd-
úr í Reykjavík 25. 7. 1922. Hann
stundaði nám í Samvinnuskólan-
um erx fór vorið 1944 ti) Kan-
ada og hóf flugnám í Flugskóla
Konna Jóhannessonar. Þar sem
loftferðasamningur milli íslands
og Kanada var ekki fyrir hendi
eftir sambandsslitin v.ið Dani
varð Gunnar að fara til Banda-
ríkjanna tii þess að ljúka próf-
um. Hann hél( því til Tulsa í
Oklahoma og lauk ftugmanns-
prófi frá Spartan Aeronautical
II
Þýzk kirkjuyfirvöld skýra frá
þvi að austurþýzka stjórnin
hafi bannað hinum fræga kór
Tómasarkirkjunnar í Leipzig að
sfara til Bandaríkjanna. Átti
kórinn að syngja á alþjóðamóti
lútherstrúarmanna og síðan
fara hijómleikaferð um Banda-
ríkin.
Stthool, en að því loknu stund-
aði hann blindflugsnám í Eire í
Pennsilvania og lauk þaðan
þróf.i. Gunnar var ráðinn flug-
maður hjá Flugfélagi íslands 1.
aprít 1946.
Anton G. Axelsson er Reyk-
víkingur, 36 ára gamall. Eins
og Gunnar stundaði hann flug-
nám hjá Konna .Tóhannessyni í
Winnepeg en fór til Spartan
Aeroriautical School í Bandaríkj-
unum og lauk þaðan flugmanns-
prófi. Að því búnu stundaði
hann nám í blindflugi við skóla
í Er.ie. Anton gerðist flugmaður
hjá F.í. í ársbyrjun 1947.
Sverrir Jónsson er fæddur í
Bergen í Noreg'i 16. 8. 1924.
Hann stundaði flugnám í Spart-
an Aeronautical Schoot í Tulsa,
öktahoma og eftir heimkomuna
réðst hann sem flugmaður hjá
Flugi'élagi íslands. Sverrir hóf
starf sem flugmaður lijá F.f, 1.
okt. 1947.
Auk þeirra sem hér eru taldir
að ofan og þegar hafa flogift
um tíma sem flugstjórar á
Viscöiintflugvélunum, hafa sjö
íiuginenn aðrir lokið tii.skildum
prófum og þjálfun í Bretiandi
og eru nú starfandi aðstoðarflug-
menn á hinum nýju flugvélum.
Þeir eru Jón Jónsson, Skúli
Magrmss.on, Bragi Norðdahl,
Jón R. Steindórsson, Viktor Að-
alsteinsson, Magnús Guðbrands-
son og Pétur Pétursson.
Fjórir leiðsögumenn liafa
starfað á Viscoúntfiugvélunum
síðan bær hófu hér áœtlunar-
ferðse, þeir Rafn Sigurvinsson,
Örn Eiríksson, Júlíus Jóhannes-
son og Gunnar Skaftason.
Þjálfun flugrnannanna í með-
íerð hinna nýju flugvéla var
mjög ýtarleg. Nokkrir þeirra
stunduðu nám hjá flugfélaginu
B. E. A. sem lengst allra flugfé-
laga hefur flogið Viscount, flug-
vélum á áætlunarleiðum. Aðrir
gengu á skóla hjá framleiðanda
hreyflanna, RoIIs-Royce, í tvær
vikur og síðar á þriggja v'jcna
námskeið. sern haldift var á veg-
urrj loftferðaeftirUtj'n.s brezka
I og luku þaðan prófuin. SUk prói
! veúa nokkurn hluta réttinda tii
| flugstjómar á al’ar gerfiir flug-
j véla, sem knúnar eru hverfi-
I hreyflum, en t'l íullkominna
| flugstjómarréttinda þarf nokk-
urt sérnám á hverja tegund.
arnorkHkerBað
Beal, landvamaráðh'erra
Ástralíu hefur skýrt frá því á
bingi landsins að undirritaðnr
hafi veiið samningur um að
stjórnir Bandaríkjarma og
Ástsaliu skuii skíptast á upp-
lýsiri'gum um notkun kjarnorku-
vopna í hernaði. Sagð.i ráðherr-
ann, að það væri þýðingarmikið
fyrir Ástralíuher að hermenn
hans yrðu þjálfaðir í kjarn-
orkuhernaði.
Frá httrnahcimilinu Vorboðamun:
Að gefnu tilcfni em heimsóknir á
barnnheiiniliö 1 Rauðhólum bann-
aðar.
Vern Sneider:
ACMS
m
■ÆJ
I

8».
hús?“
„Jamm, húsbóndi. Þá geta hún setið
allan daginn eins og konurnar í Naha
gera og æfa tediykkjusiði. Hún segja það
er göfug dægrastyttíng. Og ef hún bjóða
emhverjum náunga að drekka með sér
te, þá geta hann ekki sagt nei.“
„En við höfuím ekkert tirnbur."
,-Ég segja henni það, húsbóndi. Hún
segja þú byggja tehús fyrir lýðræðiskarla .
en þú gera ekki neitt fyrir lýöræðiskom
ur. Og veiztu hvað hún segja við kanncld
hafa í þorpinu?“
„Hvað þá?“
„Manngreinarálit. Og hún er viss um
að Sam frænda þætti garrian frétta það,“
Pisby kveinkaði sér. „Sakini,“ sagði
hami í skyndi. „Veistu hvar við getum
náð í timbur?“
„Já, já, húsbóndi. Þeir hafa. timbur r
stóra Koza. Við bara segja þeim að þú
útvega állt sem þeir vilja og . . .“
„Nei, bíddu nú hægur.“ Fisby varö
þung-búinn. „fig ætla ekki aó verða for-
sjón stóra Koza líka..“ Hann sá glamp-
andi augun í ungfrú Higa Jiga og neri
hökuna hugsi. „Sakini, heldurðu a,ö stóra
Koza myndi verzla við okkur? Við getum
látið' þá hafa salt fyrir timbur. Hvað seg-
irðu um það?“
„Gott, húsbóndi. En hvar í'áum við
salt?“
„Hvað um saltgerðarmanninn sem við
ókurn hingað' í gær? Er hann ekki að’
búa til salt?“
„Nei, húsbóndi. Hann segja við lofa
honum hvítum jakka. Hann ekki byrja
fyrr en hann fær ha.nn.“ Ungfrú Higa
Jiga togaði í ermina á Sakini. „Húsbóndi,
hún vilja vita. hvenær þú byggja cha no
yu húsið?“
»% sagðist ekki ætla að byggja það,“
sagöi Fisby en þegat hann leit á ungfrú
Higa Jiga sá hann að hún var í skapi
til þess að skrifa bréf til Sams írænda
meö milligöngu Purdys ofursta. „Það
er að segja, ég verð að íhuga málið.
El' ég get útvegað hvítan jakka þá býr
saltger'ðarmaðurinn ef til vill til saft
sem við getum selt fyrir timbur. Það
sérð að það’ er ýmislegt sem þarf áð
athuga.“
Sakini kinkaöl kolli til samþykkis og
benti á byggingameistarann sem sat
sofandi á þrepinu með höfuðið á hand-
leggjunum. „Og Asato kann ekki að
byg'gja það.“
Fisby strauk sér um augun. „Tja, ekkj
þýqiF.aö'f spyrja mig um þaö. Eg-Jjiíh
' aldrei séð svoleiðis hús.“
„Húsbóndi,“ sagöi Sakini. „Ungfr®
Higa Jiga vita ekkert um það heldur.
I-Iún bara sjá þau þegar hún gægiast
inn í gar'ðana í Naha.“
FLsby yppti öxlum. ,,Þú sérð að það
þari margt aó athuga. Segðu henni að
ég skuli hafa þetta í huga. “ Hann hall-
aöi sér aítur á bak. „Ég ætla að sofna.
aftur.“
En ungfrú Higa Jiga togaði enn í ertn-
ina á Sakini. „Húsbóndi, hún segja.
Fyrsta blóm vita allt um cha no yu hús.“
„Það er ágætt.“ Fisby lagfærði kodd-
ann sinn „Segðu þeim að tala saman um
málið og' láta mig einhvern tíma vita ár-
angurinn.“
Sakini hristi höfuðið. „Hún ekki geta
það, húsbóndi. Fyrsta blóm varð alveg
bálreið. Hún sækja. meira að segja alla
lögregluþjónana og nú hún ekki tala vift’
ungfrú Higa Jiga. Og nú vill ungfrú
Higa Jiga að þú spyrja Fyrsta blóm um
cha hö yu húsið, því að þú ert húsbóndi."
„Hvað kemur það málinu við?“
,,Jú, Fyrsta blórn vill alltaf hjálpa hús-
bóiklanum. Ef þú spýrja hana, þá hún
kannski kenna byggingameistaramxm.
aö stniða þa.ð.“
,.Gott og vel.“ Fisby lét fallast aftur
á bak í rúmiö.
„Og, húsbóndi, unfrú Higa Jiga vilja;
þú biðja Fyrsta b’.óm aö kenna henni
tedrykkjusiði og raða blómum fallega.“
Um leið tók Fisby eftir því að uung-
frú Higa Jiga einblíndi á náttfötin ham.
Hann roðnáði og vafði hermannateppinu
um sig. „Allt í lagi, þegar tækifæri
Rikifa litaðist um í klefanum
HÍnum. Dyrnar á snyrtiher-
herginu stóðu opnar og liá-
setinn var liorfinn. En frá
fataskápnum heyrðist hljóð.
Hnn lttgði eyrað að skráar-
gatinn: „Hailo“. „Hleyptu
mér ót, vift eruin að
söbkva“. heyrði hón nið-
urbælda rödd Jean Pferre
kalia að iunan. „Eftir andar-
tak“, kallaði hun til haka.
Hún litaðist um. Skipið snar-
hallaðist á bakborða, klefinn
hennar vjrtist næstum iiggja
á hliðiuni. í flýti reil' hnu upp
gólffjalirnar og reyndi að
skrúfa lciðsl urnar tvær aftur
saraan við skinið frá vasa-
ljósimi. Itafmagnsljósið var
sloknað. En fyriræthm liennar
tólíst ekki, vatnsþrýstingnr-
inn var of mikill, hún varð
að gefast npp. Hún lagði fjal-
irnar niður aftur, og nú fyrst
tók húu eftir því, að hrópin
um borð voru hljóðnuð. Hún
kallaði til Jean Pierre, að hnit
skyldi eldii láta hann drukkna,
og Iæddist síðan upp í brúna.
Þaðan sá liún tvo skipsbáta
dansa, á öldnnura. Skipsliöfitítt
haffti yfirgefið skútuna, .