Þjóðviljinn - 09.01.1958, Blaðsíða 11
r
--- Fimmtudagur 9. janúar 1958 — ÞJÓÐVILJINN —- (11
ERNEST GANN:
Sýður ó keipum
«»®®#®©®®9co®eooeo«s8***
6. dagur.
inn hjá henni. Ef þú ert á leiðinni þanga'ð, þá datt mér
í hug' að þú gætir gert þaö fyrir mig. Eg er svo slæmur
í fótunum“.
„Af hverju tók hún það ekki sjálf?“
„Hún var að fara í bíó. Sagðist vera aö flýta sér!!.
„Nú. Jæja þá, ég skal taka þetta ef þaö er tilbúið!!.
”í>að er hérna. Hún lét skrifa það. Já, maður minn,
þetta er stúlka sem hefur vit á mat. Þaö er meira en
hægt er að segja um margar stúlkur nú á dögum. Þeg-
ar hún velur sér kjöt eða grænmeti, þá velur hún rétt.
Þetta er stúlka sem veit hvernig hún á að kaupa inn
og rnatreióa, vegna þess aö hún hefur ánægju af því,
skilurðu“.
„Jæja.?4\ Brúnó reyndi aö hlæja. En þetta var ekki
stund til að hlæja. Ef maður hefði útvarp inni hjá
sér, gæti hann heyrt þá kalla lögreglubílana á þessari
stundu. Drjólarnir úr morödeildinni væru nú að lyfta
þungum botnunum úr skrifstofustólunum og mjakast
niður tröppurnar að bílunum. Þeir væru komnir á
hreyfingu eftir Embarcadero. Ef til vill var þessi sím-
hringing ekki sérlega snjöll, fyrst Connie þurfti endi-
lega að velia þetta kvöld til aö fara í bíó. Öll ráðagerð-
in var að fara út um þúfur.
„Hefur'ðu rétta klukku?" spuröi Brúnó. Maðurinn
stakk hendinni í vestisvasann og kom upp með þungt
gullúr. Það heyrðist smellur þegar hann tók upp lok-
iö með nöglinni og annar smellur þegar hann lokaði
því. Hann virtist hafa tröllatrú á þessari athugun.
„Hún er átta mínútur yfir níu‘!, sagði hann.
Bninó lét sem hann færði vísana á úrinu sínu. „Þökk
fyrir. Eg get ekki alltaf treyst mínu“. Hann sneri sér
við til að fara og kaupmaðurinn fylgdi honum til dyra.
„Eg ætla aö loka“, sagði hann. En þegar hann kom
að dyrunum, þá horfði hann ekki á lásinn, né á ljósin,
né á brauölileifana, né á neitt af því sem hann hefði
átt að horfa- á. Hann var aö horfa á Brónó Felkin.
„Hefuröu meitt þig?“
„Nei. Af hverju spyrðu?“
„Þú ert með blóðnasir." Brúnó náði í skyndi í vasa-
klútinn sinn. Hvað þá! Aftur? Allt snerist öfugt fyrir
honum. Hann hafði ekki fengiö blóðnasir síðan strák-
ur barði hann í St. Paul, og nú þurfti nefið á honum
endilega að taka upp á þessu, þótt hann hlypi dálítið.
Og þessi litli væskill þurfti endilega að sjá það. Sem
snöggvast var andlitssvipur Bnuiós uggvænlegur eins
og honum kæmi til hugar að binda endi á forvitni
kaupmannsins með illu; svo sá hann sig um hönd.
Vandræðin voru nóg nú þegar — jafnvel fyrir snjall-
an bissnessmann. ríki hafa slíka skóla handa krökkum eins og mér,
„Þetta kemur stöku sinnurn fyrir“, sagði hann. <s>
„Læknirinn segir að þaö sé ekkert alvarlegt. Það er
eins og þokan ýti undir það“. ,
„Þú ættir þá kannski að flytja frá San Francisco.“
Brúnó tókst að brosan .
„Já, kannski væri það bezt“.
Hann gerði henni auðvelt fyrir. Rétt fyrir vakta-
skiptin fór hann út og beið neöar í götunni. Þegar þú
komst til hans, þá stóö hann upp við hús og var að
reykja.
„Eg er feginn að þú komst“, sagði hann aöeins, og
svo tók hann undir handlegginn á þér — ekki of fast.
Undir götuljósunum virtist andlit hans unglegra en það
hafði sýnzt í kaffihúsinu; djúpu hrukkurnar máðust
burt og munnsvipurinn var ekki eins og hann væri
reiður innst inni út af einhverju.
Það var örstutt í klúbbinn. Hann hjálpaði þér yfir
kantsteinana, og þegar þið komuð loks að boröinu, þá
dró hann fram stólinn þinn og sagðist aftur vera feg-
inn því að þú hefðir komið. Og þú varst þaö líka,
Connie. Það stafaði einhverri hlýju frá honum, rétt eins
og hann langaði til einskis frekar en vera í þínum
félagsskap,
„Þú ert hærri en ég,“ sagði hann.
„Eg er á svo háum hælum.“
„Ef foreldrar mínir hefðu gefiö mér rétta fæöu í stað
þess aö hella í sig rangri tegund af áfengi, þá heföi
þetta kannski verið öfugt. Ýmislegt hefði verið öðru
vísi.“
Þegar kampavínið kom, þá vildi hann ekki brágða
á því. Hann sneri teininum í glasinu fyrir þig og hló við.
„Eg er þrjátíu og tveggja ára,“ sagði hann glaö-
lega. „Eg hef aldrei bragöað neitt sterkara en engi-
feröl. Pabbi gamli arfleiddi mig sjálfsagt aö einhverju
slæmu blóði, svo að ég kæri rnig ekki um að byrja á
neinum nýjum siðurn. Allra sízt núna, þegar ég þarf
á að halda öllu mínu viti.“
Hvers vegna hann þurfti endilega svo mjög á viti að
halda, sagöi hann ekki fyrsta kvöldiö. Brúnó fylgdi
þér heim og gerði ekki einu sinni tilraun til að kyssa
þig í kveöjuskyni. Hann sagöi bara: „Mér finnst reglu-
lega notalegt að vera með þér.“ Og svo hvarf Brúnó
í heila viku. Þú hélzt þú hefðir sagt tóma vitleysu,
gert rangt í því að segja að þú kæmir frá bóndabæ og
þig langaöi mest af öllu að komast aftur á slikan stað,
þar sem möguleiki væri á að eiga fáein börn og stjórna
sjálfur, í stað þess að vera aðeins fátækur ættingi. Þú
varst alveg sannfærð um aö þú hefðir sagt eintóma
vitlevsu. En hann kom aftur, og þá var aftur kampa-
vín á boöstólum og meira spjall, en þá var þaö einkum
hann sem liafði oröið, og þá upphófust draumarnir.
Þú komst aö raun um að Brúnó gat hlaupið á svo
skemmtilegan hát.t úr ævintýralegum draumum yfir
í raunveruleikann.
„Sjáðu til,“ sagöi hann. „Sjáðu til, Connie........
Eg tel víst aö þú sért ekki ósnortin, en samt ert þú
mjög góð stúlka . . . . Þú hefur þau gæði sem máli
skipta. Mér hefur dottið í hug að spyrja þig, hvort þú
gætir komið með mér til San Francisco. En misskildu
mig samt ekki. Eg er ekki aö biðja þig aö búa með mér.
þú feng'ir íbúð fyrir þig, skilurðu — engan lúxus, en
samt ágæta íbúð. Eg mundi halda áfram að búa á
gistihúsi, en mig langar til að hafa þá notalegu tilfinn-
ingu að ég gæti komiö á sta'ð þar sem ég væri álltaf
velkominn. Eg held nefnilega að við gætum hjálpað
hvort ö'ðru. Áður en ég býst við svari, þá þarftu a'ð' vita
meira um mig — til dæmis það að eini skólinn sem ég
hef tekið próf úr, var verknámsskóli hjá ríkinu. Flest
Skólamálin
Framhald af 4. síðu.
t
n
Þegar Connie gekk niður Columbusar Avenue gekk
hún framhjá skuggalegu kaffihúsi. Hún nam staöar
andartak og gægðist inn um gluggann. Það var ein-
mitt á svona stað sem hún hitti Brúnó fyrst, þetta
kvöld í Los Angeles. Hann kom inn í kaffihúsiö rétt
fyrir miðnætti'ð og nefndi þig með nafni — og það var
vandalaust, því aö „Connie“ var letrað á vinstri öxlina
á framreiðslustúlkubúningnum.
„Þegar þú ert búin hér í kvöld, hvað segiröu þá um
að drekka kampavín með mér?“ sagöi hann og brosti
sínu hlýlegasta brosi. Þaö var eklci þetta vtnjulega
matarbros, sem matmenn og kvennabósar bnigðu fyrir
sig, þegar þeir áttu 1 rnun og veru við kojufillirí í ein-
hverju hótelherbergi. Rödd Brúnós var þægileg og bros
hans eölilegt. Honum var alvara meö kampavínið. Og
þess vegna þá'öir'ðu boöiö, dálítið undrandi yfir hve
fljót þú varst að þyggja það. Og meöan hann lauk við
kaffið sitt gaztu virt fyrir þér dökku augun hans og
gehgið úr skúgga um aö hann var bara einmana.
éimliisþáítur
Þegar þið köupið glug
Aðgevðarleysi og
ckurleiga
í gjaldþroti sínu i skólabygg-
ingarmálunum hefui ihaldið
í bæjarstjórn reynt að afsaka
sig með því að ílialdið i ríkis-
stjórn hefði synjað urn fjár-
festingarleyfi. Þetta er þó ein-
skisnýt afsökun. Á árunum
1952—1956 var ekkert byggt af
skólum í Reykjavík hvorki
barna- né gagnfræðaskólum,
þrátt fyrir ítrekaðar tillögur
fulltrúa sósíalista þá sem fyrr.
Á þeim árum voru jafnvel
hvorki f járfestingarleyfi né
fjárveitingar bæjarstjórnarinn-
ar sjálfrar til skólabygginga
notaðar. Augljóst er þó að ci-
dýrara hefði verið að byggja
þá en nú er, svo hugsað sé i
peningum á íhaldsvisu.
Á þessum sama tima byggðu
svo spekúlantar og gæðingar í-
haldsins stórhýsi ,.í óleyfi". Og
það hefur ekki staðið á þeim
að bjóða bæjarstjórnarihaldinu
húspæði undir skólahald á
haustin. Þannig starfa nú tveir
af gagnfræðaskólum bæjarins
í ólöglega byggðu leiguhúsnæði
og leigan er tæpar 500 þús. kr
á ári fyrir það húsnæði. Er
þetta eitt dæmið um hvernig
gæðíngunum er hygiað á kostn-
að borgaranna. Okurleigan, sem
borguð er fyrir skólaliúsnæði
mundi á skömmum tíma nægja
til að byggja fullkominn skóla.
Ems og Ijóst má vera af
framansögðu hefur íhaldið í
bæjarstjórn Reykjavíkur komið
skólamálum bæjarins í þann
vítahring, sem þau munu ekki
komast úr fyrr on gripið verð-
ur til róttækra ráðstafana.
Allir, sem nokkuð láta sig
varða aðbúnað æskunnar og
uppeldi þeirra, sem landið eiga
að erfa, skyldu hugsa sig um
tvisvar áður en þeir ljá því
verki íhaldsins blessun sína
með atkvæði einn sunnudag
síðla í þessum mánuði.
ÚfbrelBsB
ÞJóByHiann
máli, en hafi maður grun um
í að steiningin eigi að leyna lé-
j legu efni, er rétt að leita sér
i upplýsinga um það áður en
kaupin eru gerð. Meira en 5%
steining er venjulega ekki til
bóta.
Útlit gluggatjalda skiptir
umfram allt miklu máli, og því
er mji'g algengt að gluggatjöld
eru ekki keypt í giuggatjalda-
Þegar gluggatjöld eru keypt, ] litum gluggatjöldum upplitist á deildum.
er ekki fyrst og fremst liugsað, skömmum tíma, , .'..t aðrir lit-
um endinguna. Aðalkrafan sem; ir breytist alls ekki.
gerð verður til gluggatjalda, er
að þan þoli sólskin ár ness
að grotna sundur og biirnir séu
ekta gagnvart ljósi og þvottum.
Mynstruð efni geta verið al-
veg eins litekta og einlit. Teg-
und litarefnisins er aðalatrið-
ið, en þar sem ekki er hægt
af tælcnilegum ástæðum, að
framleiða öll litbrigði jafn ekta,
getur alltaf verið hætta á því
að'eínn eða fleiri litir í ’marg-
Jute og ektasilki þola ulls
ekki sóJskin, og af þeirri litlu
reynalu sém fensizt hefur af
gerviefmim >e°sa, hefur
komið í Ijós að n n og per-
lon grotna sundur þegar þau
hanga í sterku sólsldni. Orlon
þolir aftur á móti vel sólskin,
en það er á hinn hóginn alltof
dýrt efni.
Ögn af steiningu í . glugga-
tjáldaefriinú skiþtii-' eklci néiriu
En hafið það í huga að t. d.
mörg kjólefni eru ekki nægi-
lega ljós- og þvottaekta. Lit-
arefni eui sjaldan fullkomlega
ekta í öllu tilliti. Efni í kvöld-
kjól er eí til viil litekta gagn-
vart svita og lireinsun, en á
liinn bóginn þolir liturinn illa
birtu og þvotta. Það gerir líka
ekkert til þegar um efni í
kvöldkjól er að i'æða, en það
skiptir hins vegar öllu máli
.þegar efrrið er notað í ghigga-
tjökl.