Þjóðviljinn - 23.02.1958, Blaðsíða 3

Sunnudagur 23. febrúar 1S58 — ÞJÓÐVILJINN
(3
Ilanri er að „gella"
í augum sumra ævintýri lík-
ast og ungir sem gamlir tak;
upp pjönkur sínar víðsvega.
um landið og halda „suður"
Ekki eru allir í ævintýraleit
því víða um land eru afkomu
möguleikar á þessum tíma ár:
ekkj miklir og því er það voni:
um betri afkomu, sem réku
margan af stað. En ekki hefui
maður lengi gengið um bæinn
þegar maður verður þess á
skynja, að mikið hefur vant
að á að eftirspurn eftir vinnu
afli hafi verð fullnægt — Fær
eyingar eru hér fjölmargir, í
bátum og í landi, til að drag;
fisk og gera að.
Kurmugir menn segja, ac
W$M%æ^f«:
B38S5M»»&SJfö83a§
Bátur er kominn að landi, og sjómennirnir flýta sér að Ianda aflanum.
Skroppið til Eyja
á vertíð, sem
enn
er ekki byrjuð
Hrikaleg björgin taka á sig
ýmiskonar kynjamyndir.
ÞAÐ kemur stöku sinnum
fyrír að blaðamanni finn.'st and-
rúmsloftið á ritstjórnarskrif-
stofunni heldur mollulegt og
tengslin við a'þýðuna, h.'ð vinn-
andi fólk, nokkuð óraunveru-
legt. Áfjáður í að sjá og heyra
eitthvað annað en boðið er
uppá hér í höfuðborginni: götu-
skarkala og fínt fólk í búðum
og skrifstofum, brá f réttamað-
ur Þjóðviljans sér t.'l Vest-
mannaeyja til að forvitnast
þar um lífið á vertíðinni og
miðla þá lesendum af nokkrum
fróðleiksmolum ef tilefni gæf-
ist.
Glófaxi Flugfélagsins og ræð-
inn Færeyingur, sem hafði ver-
ið kvöldið úður á miklu Færey-
ingabal'.i 02 enn í ljómandi
skapi, sáu um að ferðin var
hin ánægjulegasta til Eyja.
„Það er svo smart að hafa
fjölln svona allt í kring",
hafði ung stúlka i hvítasunnu-
ferð sagt í fölskvalausri hrifn-
ingu er hún leit Heimaklett og
öll hin fjöllin í kring um bæ-
inn. Fréttamaður var hennj al-
veg sammála, þótt hann hefði
ekki. látið hrifningu sána 'í
ljós með nákvæmlega sömu
orðum.
—•—
Að fara á vertíð í Eyjum er
aldrei hafi fleiri bátar verið
skráðir til veiða en einmitt
nú, um 120 bátar ætla að
stunda róðra í vetur og flestir
eru þeir komnir. Hér er sem
sé allt til staðar til ,að taka
hressilega á móti gönguþorsk-
inum þegar hann sýnir sig. Það
heyrist á tali manna að ver-
tíðin sé raunverulega ekki
byrjuð, það sem aflazt hefur
er eintómt rusl eins og ufsi,
langa, karf.i og ýsa; þeir í Eyj-
um vilj.a fá vænan gönguþorsk
og það er ekki fyrr en hann
sýnir sig <að hægt er að tala
um að vertíð sé hafin í Eyj-
um. Sumir eru daufir í dálk-
inn, því þeim finnst mál tjl
komið að sá „guli" fari að
sýna sig, svo hægt sé að taka
til óspilltra málanna — aðrir
eru ró*legjr, segja að þetta
komi allt í fyllingu tímans og
víst sé um það að „páskahrot-
an" munj ekki bregðast hvað
sem öðru liður.
Fyrstu bátarnir koma inn
óvenju snemma, eða um mið-
degið, lánið hefur ekki verið
með þeim. Veiðin er t.lviljunar-
kennd þessa dagana. Sumir eru
eitthvað lánsamarj og koma
inn seinna og á sjötta tíman-
um koma flestir, maður fylgir
siglingaljósunum þegar þau
bera við Heimaklett, sem teku
á sig tröllslega mynd í rökki
inu. Það er hægur andvari o
úðarigning. Bátarnir leggjat
að bryggju, því öllum er fo,
vitni í að vita hvernig héfu
gengið. Núna þykja 7 lesti
góður afli, flestir eru með mu;
minna, nokkrir bátar hafa ekk
komið inn. „Þetta er bölvaðu
reytingur", segir einn. „Han.
er gráðugur núna", segir ann
ar og glottir. Færeyingar labb;1
um í hópum með hendurnar 6
kafi í buxnavösunum og sígai•-
ettuna í munnvikinu; það e
ekki gott að sjá hvort þeir.
líkar þetta betur eða verr, ró
lyndir náungar Færeyingar.
Eldri maður stendur á-bryggj-
unni og rýn;r á bátana er þeir
skríða inn. „Þetta er bátur frá
Helga Ben., hann hefur þá feng-
ið menn á sína. Það gengur víst
erfiðlega að manna þá suma",
segir hann.
Vörubílarnir koma ag sækja
aflann, sem ýmist er settur
beint á bilinn eða kastað á
bryggjuna. Þar getur að líta
ýsu, ufsa, karfa, löngu, en
minna af þorski. Bátarnir taka
olíu og vatn og kokkarnir
halda i land til að ná í vistir.
Strákapattar koma og næla sér
í fallega ýsu, og halda með
hana heim til mömmu. Það
kostar ekki annað en snör
handtök. Umferðin á bryggj-
unni m'nnkar, línubátarnir
fara svo aftur út á miðin kl. 2
í nótt, þegar merki er gefið
úgir sögðu, og það er trúlegt.
Enn sem komið er eru því afla-
brögðin litt ábatasöm, en frétt-
ir um loðnu austur í hafi, og
það, að menn hafi fengið síid
á færi, gefa sjómönnunum von
um að úr farj að rætast. Þeim
finnst að vpnum hart að fá
I Fiskið.iunni eru allir ónnum kafnir við að ganga frá afíamun;
stúlkurnar eru í hvítum svuntum með ,,báta" eða klúta
um höfuðið.
um, að þeir megi halda út til
veiða. Hér er allt eftir föstum
reglum, svo all.r standi jafnt
að vígi, það þarf að hafa reglu
á hlutunum hér sem annars-
staðar. Færabátarn.r halda svo-
út seinna, því þeir leita ekki
eins langt og línubátarnir.
Línubátur þarf að fá minnst
5 lestir í róðr.. til að útgerð-
in borgi sig eftir þvi sem kunn-
Fiskurinn er losaður á bílpallinn og síðan er í hjöllum og skúrum standa menn við að beita;
ekið með hann í fískvinnslustöðvarnar. þessi leggur línuna fimlega í stampinn.
ekki fisk í jafn góðri tíð og
verið hefur undanfarið.
Við munum eftir íréttum
þess efnis að gagnfræðaskólan-
um í Eyjum hafi ver. ð iokað
um óákveðinn tima til þess að
ung'ingarnir gætu tekið þátt í
í'ramleiiðslustörfunum. Nú er
skó'ahald með eðl legum hætti.
Allir hafa þó eitthvað að gera
sem kom.ð hafa í atvinnuleit.
og alltaf eru fleiri að bætast
tí hópinn, von er á hóp fær-
eyskra stúlkna rr.eð Gullfossi
. sem kemur nú um helgina,. I
F skiðjunni, Vinns'ustöðinni
og Hraðfrystistöðinni erU marg-
ar hendur á lofti t 1 að ganga
frá aílanum. Fréttamaðurinn
leit inn í Fisk.'ðjuna, sem ;er
glæsilegt hús að utan sem inn-
an 03 þar voru hvítklæddar
stúlkur með báta á höfðum að
raða fiskflökum í pör.nur t.il
frystingar —¦ f'ök sem seinna
eru dregin upp úr potti suður
í Rússíá eða vestur á Kyrra-
hafsstrond, eða hver veit hvar.
Það er létt yfir mannskapnum,
strákarnir grípa utanum stelp-
urnar, þær flissa og skvíkja.
Nðri er strákur önnum kaf-
ina að „gella". Þeir eru dugleg-
ir við það og ná sér í drjúgan
sk.lding. Einhver sagði mér
nafn á „gellukónginum" á síð-
ustu vertið, en nafninu er stol-
ið mér úr minni. í öllum skúr-
Framhald á 10. síðu.