Þjóðviljinn - 23.02.1958, Blaðsíða 3

Sunnudagur 23. febrúar 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (3
í augum sumr,a ævintýri lík-
ast og ungir sem gamlir tak;
upp pjönkur sínar víðsvega
um landið og halda „suður“
Ekki eru allir í ævintýraleil
því víða um land eru afkomu
möguleikar á þessum tíma ár
ekki miklir og þvi er það voni'
um betri .afkomu, sem reku
margan af stað. En ekki hefu;
maður lengi gengið um bæinn
þegar maður verður þess á
skynja, að mikið hefur vant
að á að eftirspurn eftir vinnu
afli hafi verð fullnægt —- Fær
eyingar eru hér fjölmargir, i
bátum og í landi, til að drag;
fisk og gera að.
Kunnugir menn segja, ac
Ilann er að „gella“.
Bátur er kominn að landi, og sjómennirnir flýta sér að landa aflanum.
Skroppið til Eyja
á vertíð, sem
enn
er ekki byrjuð
Hrikaleg björgin taka á sig
ýmiskonar kynjamyndir.
ÞAE) kemur stöku sinnum
fyrir að blaðamanni finn.'st and-
rúmsloftið á ritstjórnarskrif-
stofunni heldur mollulegt og
tengslin við a’þýðuna, h.ð vjnn-
andi fólk, nokkuð óraunveru-
legt. Áfjáður í að sjá og heyra
eitthvað annað en boðið er
uppá hér í höfuðborginni: götu-
skarkala og fínt fólk í búðum
og skrifstofum, brá fréttamað-
ur Þjóðviljans sér tjl Vest-
mannaeyja t.l að forvitnast
þar um lífið á vertíðinni og
miðla þá lesendum af nokkrum
fróðleiksmolum ef tilefni gæf-
ist.
Glófaxi Flugfélagsins og ræð-
jnn Færeyingur, sem hafði ver-
ið kvöldið áður á miklu Færey-
ingaballi og enn í Ijómandi
skapi, sáu um að ferðin var
hin ánægjulegasta til Eyja.
„Það er svo smart að hafa
fjöll.n svona allt í kring“,
hafði ung stúlka í hvítasunnu-
ferð sagt í fölskvalausri hrlfn-
ingu er hún Jeit Heimaklett og
öll hin fjöllin í kring um bæ-
inn. Fréttamaður var henni al-
veg sammála, þótt hann hefði
ekki látið hrifningu sdna í
ljós með nákvæmlega sömu
orðum.
—★—
Að fara á vertíð í Eyjum er
aldrei hafi íle ri bátar verið
skráðir til veiða en ejnmitt
nú, um 120 bátar ætla að
stunda róðra í vetur og flestir
eru þeir komnir. Hér er sem
sé allt tjl staðar til að taka
hressilega á móti gönguþor'sk-
inum þegar hann sýnir sig. Það
heyrist á tali manna að ver-
tíðin sé raunverulega ekki
byrjuð, það sem aflazt hefur
er eintómt rusl eins og ufsi,
ianga, karfi og ýsa; þeir í Eyj-
um vilja fá vænan gönguþorsk
og það er ekki fyrr en hann
sýnir sig .að hægt er að tala
um að vertíð sé hafin í Eyj-
um. Sumir eru daufir í dálk-
jnn, því þeim finnst mál til
komið að sá „guli“ fari að
sýna sig, svo hægt sé að taka
til óspilltra málanna — aðrir
eru rc/legir, segja að þetta
komi allt í fyllingu tímans og
víst sé um það að „páskahrot-
an“ munj ekki bregðast hvað
sem öðru líður.
Fyrstu bátarnir koma inn
óvenju snemma, eða um mið-
degið, lánið hefur ekki verið
með þeim. Veiðin er t.ilviljunar-
kennd þessa dagana. Sumir eru
eitthvað lánsamarj og koma
inn seinna og á sjötta tíman-
um koma flestir, maður fylgir
siglingaljósunum þegar þau
bera við Heimaklett, sem teku
á sig tröllslega mynd í rökki
jnu. Það er hægur andvari o
úðarigning. Bátarnir leggjaí
að bryggju, því öllum er fo;
vitn.i í að vita hvernig hefu
gengið. Núna þykja 7 lesti
góður afli, flestir eru með mu.
minna, nokkrir bátar hafa ekk
komið inn. „Þetta er bölvaðu
reytingur", segir e:nn. „Han.
er gráðugur núna“, segir anr.
ar og glottjr. Færeyingar labbr
um í hópum með hendurnar í<
kafi í buxnavösunum og síga;
ettuna í munnvikinu; það e
ekki gott að sjá hvort þeir.
líkar þetta betur eða verr, ró
lyndir náungar Færeyingar.
Eldri maður stendur á bryggj-
unni og rýn;'r á bátana er þeir
skríða inn. „Þetta er bátur frá
Helga Ben., hann hefur þá feng-
ið menn á sína. Það gengur víst
erfiðlega að manna þá suma“,
segir hann.
Vörubilarnir koma og sækja
af'ann, sem ýmist er settur
beint á bílinn eða kastað á
bryggjuna. Þar getur að líta
ýsu, ufsa, karfa, löngu, en
mirrna af þorski. Bátarnir taka
olíu og vatn og kokkarnir
halda í land til að ná í vistir.
Strákapattar koma og næla sér
í fallega ýsu, og halda með
hana heim til mömmu. Það
kostar ekki annað en snör
handtök. Umferðin á bryggj-
unni minnkar, línubátarnir
fara svo aftur út á miðin kl. 2
í nótt, þegar merki er gefið
úgir sögðu, og það er trúlegt.
Enn sem komið er eru því afla-
brögðin lítt ábatasöm, en frétt-
ir um loðnu austur í hafi, og
það, að menn hafi fengið síld
á færi, gefa sjómönnunum von
um að úr farj að rætast. Þeim
finnst að vonum hart að fá
í Fiskið.iunni eru allir ónnum kafnir við að ganga frá aflaniun;
stúlkurnar eru í hvítum svuntum með ,,báta“ eða klúta
uin höfuðið.
um, að þeir megi halda út til
veiða. Hér er allt eftir föstum
reglum, svo all.r standi jafnt
að vígi, það þarf að hafa reglu
á hiutunum hér sem annars-
staðar. Færabátarn.r halda svo
út seinna, því þeir leita ekki
eins langt og línubátarnir.
Línubátur þarf að fá minnst
5 lestir í r'óðr til að útgerð-
jn borgi sig eftir því sem kunn-
Fiskurinn er losaður á bílpallinn og siðan er
ekið með hann ;í fisktúnnslustöðvarnar.
I hjöllum og skúrum standa menn við að beita;
þessi leggur línuna fimlega í stampinn.
ekki fisk í jafn góðri tið og
verið hefur undanfarjð.
Við munum eftir fréttum
þess efnis að gagnfræðaskólan-
um í Eyjum hafi ver.ð lokað
um óákveðinn tíma til þess að
ung'ingamir gætu tekið þátt í
íramleiiðslustörfunum. Nú er
skó'ahald með eðllegum hætti.
Allir hafa þó eitthvað að gera
sem kom.ð hafa i atvinnuleit,
og alltaf eru fleiri að bætast
í hóp'Inn, von er á hóp fær-
eyskra stúlkna með Gullfossi
sem kemur nú ura helgina. I
F skiðjunni, Vinns’ustöðinni
og Hraðfr.ystistöðinni erú marg-
ar hendur á lofti t 1 að ganga
frá aflanum. Fréttamaðurihn
leit inn í Fisk.'ðjuna, sem er
glæsilegt hús að utan sem inn-
an og þar voru hvílklæddar
stúlkur með báta á höfðum að
raða fiskflökum í pör.nur til
frystingar — fiök sem seinna
eru dregjn upp úr potti suður
í Rússíá eða vestur á Kyrra-
hafsströnd, eða hver veit hvar.
Það er létt yfir mannskapnum,
strákarnir grípa utanum stelp-
urnar, þær flissa og skríkja.
Njðri er strákur önnum kaf-
inn að „gella“. Þeir eru dugleg-
ir við það og ná sér í drjúgan
sk lding. Einhver sagði mér
nafn á „gellukónginum" á síð-
ustu vertið, en nafnjnu er stol-
ið mér úr minni. í öllum skúr-
Framhald á 10. síðu.