Þjóðviljinn - 29.03.1958, Blaðsíða 11

— aM
|[ />
ERNEST GANN:
Laugardagur 29. marz
<«s
Sýður á keipum
'»»»»«i®®8nso@e»í>«®»®i»©siœ®e
76. dagur
Hlaöin olíu og vistum lagði Taage frá bátabryggj-
unni ?:étt eftir myrkuv. Þaö var löng leiö fyrir hönd-
um og Hamil gætti þess mjög vandlega að öllu væri
vel og tryggilega fyrir komiö um borð. Þetta var of
snemma árs til þess aö búast mætti við verulegum
stormi, en baö var erfitt aö reikna út veöriö viö Kyrra-
hafsströndina og líklegra var aö bátur kæmi aftur af
túnfiskveiðum, ef allar varúðarráöstafanir voru geröar.
Norðvestan staðvindarnir gátu snúizt, stundum í suö-
austur eða suðvestur, og á hverju ári hurfu bátar,
mannaöir áhöfn sem treysti Kyrrahafinu, og sáust
aldrei síðar. En þrátt fyrir þaö voru þessar túnfisk-
veiðar stundum kallaöar „heldri manna“ veiöar — en
aðeins vegna þess að veiðarfærin voru tiltölulega ein-
föld og fiskurinn settur í ís óhreinsaður.
, Túnfjs^urjfln fór að gera vart við sig undan strönd-
um Mexico snemma í júní. Þegar leið á vertíðina færö-
ist hann norður á bóginn meðfram allri Kyrrahafs-
ströndinni, fylgdi venjulega Japanstraumnum. Þetta
voru hraðsyndir, duttlungafullir fiskar. Þótt glæsileg-
ur grængullinn, silfurgljáandi og kolsvartur litur þeirra
missti ljómann þegar þeir komu upp á þilfarið, gátu
þeir þó örvaö sjómennina í ríkara mæli en nokkrir
aðrir fiskar. ÞorskveiÖar voru erfiðar og tilbreytinga-
lausar. Laxinn var dálítið hægt að reikna út, og seina-
gangurinn við veiðarnar upp undir ströndinni dró nokk-
uð úr ánægjunni. Eltingaleikurinn við túnfiskinn skír-
skotaði til veiðieölisins. Hann var hámark allra veiða.
Umhugsunin um hann dró sjómanninn langt út á
haf, fimmtíy, hundrað, tvö hundruö mílur, þar til hann
fann fullkomlega tæran, blágrænan sjó. Þá lagði hann
línurnar. Og ef eitthvað eimdi eftir af ást á veiöum hjá
manni sem taldi þær atvinnu sína, þá var í bili hægt
að skilja það æöi sem leiddi hann út í þaö fráleita starf.
Síðan Hamil kom fyrst til San Francisco hafði hann
hugsað mikiö um túnfisk. Sum árin hafði hann verið
staöráöinn í aö eltast aldrei við hann framar, halda
áfram við laxinn og láta ekki freistast. Túnfiskveið-
unum fylgdi sVo mikil áhætta. Heil vika gat liðið
svo aö ekki fengist einn einasti. Þótt fáeinir bátar
heföu heppnina meö sér á ári hverju, þá var ekkert
vit í veiðunum frá fjárhagslegu sjónarmiði. Bátur-
inn gekk á fullum hraöa meöan hann eltist við fisk-
inn, svo aö eldsneytiskostnaöurinn var mjög hár. Mað-
ur gæti fengiö farm, kannski þrjár eða fjórar lestir og
komið í höfn, örmagna eftir nætur og daga úti á
opnu Kyrrahafinu, og komizt svo að raun um aö verð-
fall hafði orðið. Verðið sem greitt var, var lcannski
helmingi lægra en þaö var brottfarardaginn.
Taage sigldi fram hjá vitanum á Farallone eyju
skömmu eftir klukkan tvö að nóttu. Hamil steig ut
á þilfariö til að horfa á vitann og stjörnurnar. Það
var næstum kominn tími til að vekia Brúnó sem
átti aö leysa hann af, en hann ætlaði að leyfa honum
að sofa ögn lengur. Hann kunni að meta svona nótt,
þegar Taage þokaöist jafnt og þétt í vesturátt, fjar-
lægöist óðum fast land með öllum þess áhyggjum og
flækjum. Hér var loftið hressandi. Það gaf fyrirheit.
Taage hélt áfram og aragrúi fosforstjarna birtist í
vatninu — fleiri stjörnur en voru á himninum. Þær
glóðu, flæktust saman, þyrluöust afturábak og runnu
Minningarathöfn um eiginmann minn og föður okkar
ÞORLEIF SIGURÐSSON
fyrrverandi hreppstjóra frá Þverá í Eyjahreppi, sem
andaðist 25. marz s.l, fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík, þriðjudaginn 1. apríl næstkomandi kl. 4.30
e.h. — Jarðsett verður frá Miklaholtskir’kju, miðviku-
daginn 2. apríl kl. 2 e.h,
Athöfninni í Dómkirkjunni vei'ður útvarpað.
Halldóra Ásgeirsdóttir,
Kristín Þorleifsdóttir,
Ásgeir Þorleifsson og fjölskyldur.
inn í rafmagnað, grænt kjölfarið. Þar eltu þær hver
aðra í köldum eldtungum.
Brúnó hallaöi sér upp að stýrishúsinu og steig öðr-
um fæti á borðstokkinn. Aðrir menn gátu haft fjöllin
sín í friöi. Þeir máttu hafa sléttur sínar og skóga.
Þeir máttu hafa borgarstrætin. Þetta átti hann. Ef Carl
gæti lært aö sjá þetta á sama hátt op; Brúnó geröi. Til-
finningar Brúnós voru ósviknar. Meðan þeir voru
að búa sig undir túnfiskveiðarnar, hafði hann nokkurn
sinnum farið í land — sagðist þurfa að ganga frá ýmsu
í sambandi viö viöskiptamál. Hann kom álltaf aftur1
meö þennan innilukta svip um augu og munn. En
einmitt þetta kvöld, þegar Taage klauf fyrstu öld-
urnar, hafði Brúnó breytzt. Hann fór aftur aö brosa.
Svört augu hans glóöu, þegar þú tókst niður lcort-
ið og sagöir honum frá því að 1 fyrramálið yrði Taage
komin yfir Frumherjafjallið, og þar í grennd viö þetta
neðansjávai’fjall yrði kannski hægt að fá fyrsta tún-
fiskinn. Fjallið sást á dýptarlínunum á kortinu. Langt
fyrir neðan þær voru aðrar línur dregnar til aö sýna
sjávardalinn undir fjallinu, sem var í rauninn djúpt
gil, og bar borgaöi sig líka að leita.
Brúnó virti fyrir sér kortiö 1 meira en klukkutíma
áður en hann fór aö sofa. Hann virtist heillaður. Hann
sagöi, að til þess að skilja þetta i raun og veru, yrði
hinn að snúa við huganum og reyna að ímynda sér
hvernig landslagið væri, ef allt vatn þurrkaöist allt
í einu upp úr úthafinu. Það var í rauninni furðulegt
hversu ákafur Brúnó var í að læra alla skapaða hluti.
Hann þyrsti stöðugt eftir fræðslu. Einhvern tíma
hlaut hann að hafa þráð hana enn meira. Hugur hans
hafði orðið fyrir hnjaski og nú var hann aö jafna sig. Ef
hann gæti aðeins slakaö lítiö eitt á og jafnvel talað um
það sem þrúgaöi hann svona, þá yrði auðveldara aö
hjálpa honum. Já, Brúnó þurfti á manni aö halda,
eldri manni til að taka þátt í erfiðleikum hans —
eins og föður. Jæja, ef hann vantaði fööur, þá átti
hann nú fööur.
Hamil leit aö skilnaði á sjóinn og himininn og fór
aftur inn í stýrishúsið. Hann þreifaði sig örugglega
niður dimman stigann niöur í káetuna og kveikti ljós-
ið viö koju Brúnós. Andlit Brúnós leit allt öðru vísi
út þegar hann svaf. Höfuð hans vaggaði lítið eitt
til á koddanum eftir hreyfingum Taage. Nú var hann í
friöi við sjálfan sig. Svefn hans var svo vær og djúpur
að Hamil tímdi varla að vekja hann. Hann virtist svo
miklu yngri, næstum eins ungúr og Carl sem svaf
fyrir neðan hann. Hamil togaöi laust í ábreiðu Brún-
ós.
„Þú vilt náttúrlega sofa endalaust?“ Brúnó opnaöi
augun. Þegar hann sá Hamil, færðist bros yfir varir
hans. Hann leit á úrið sitt sem hékk á snaga við hlið-
ina á honum, og settist upp í skyndi.
„Þú lætur mig sofa alltof lengi, pápi. Þú hlýtur aö
vera þreyttur. Þú hefði ekki átt aö gera það.“
„Di er fínasta veöur, og ég yngist alltaf upp þegar
ég fer á túnfiskveiðar. Eg verö aftur eins og strákur."
Ilyggisi húsméSir
MOYáL
Páskabahsturiim
Ealgeymai
6 og 12 volt
Raígeymasaittbah d
Kertaþiæðir
Teagi íyrir leiðslur
Ljésasamk1 :ur
6 og 12 volt
Garðar Gíslason h.L
bifreiðaverzlun.
Til
liggur leiðiis
Á teikningunum er sýnt frá essúsniði, leðurbelti og spennu kraga úr svörtu næl „persian“-
vinstri til hægri: 1. hentug úr rafi. 3. Tvískiptur dökkblár skinni. 5. Skyrtukjóll xir sand-
tvíddragt með mjaðmasíðu slái. peysukjóll úr bómullarjersej’. litu ullarjersey með viðum
! 2. Himinblá kápa með prins- 4. Kápa úr Alaska-mohair >með i rúlluki’aga og brúnu leðux’belti.