Þjóðviljinn - 13.05.1958, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 13. maí 1858 — ÞJÓÐVII.JINN —(11
DOUGLAS RUTHERFORD:
9. dagur,
„Já,“ sagði Jói. „Hann gaf merki um aö allt væri í
lagi. Eg held að það sé allt í lagi meö bílinn. Hann
hlýtur að haía dregiö þrjú hundruð metra á næsta
bíl á undan.“
Útvarpsþulurinn var aftur farinn að blaöra, taldi
upp röð bílanna að loknum fyrsta hring. Hann átti í
miklum erfiðleikum með nafn Richards og var naumast
búinn að greiða úr tunguflækjunum þegar fyrstu öku-
mennirnir birtust aftur; enn sömu fimm bílarnir og
tæplega bíllengdir á milli þeirra. Torelli var enn fyrstur og
Mercedesbíllinn á iiælunum á honum. Richard var þriðji og
Maserati og Perrari bílarnir rétt á eftir. Þessir fimm bíiar
voru greinilega hraðskreiðari en allir hinir og á eftir þeim
var langt bil, áður en næsti hópur birtist, í jafn harðri
keppni og hinir fyrstu; síðan fylgdu á eftir tveir og þrír
í einkastyrjöldum, sem sumar höfðu staðið árum saman.
„Þetta var hýtt 'Hrihgmet,“ sagði Gavin. j,*Allir fimm
bílamir hljóta að hafa verið innan þess. Hamingjan sanna,
þetta verður keppni í lagi!“
„Eitthvað hlýtur að bresta," sagði Nick.
Wilfred sagði: „Martin hlýtur að aka vel. Hann var enn
níundi í röðinni."
„Eg vona að hami viti hvað hann er að gera,“ sagði Nick.
„Hann hefur ekki næga reynslu til að etja kaþpi við þessa
vönu stráka. Það væri betra fyrir hann að fara sér hægt og
bíða tækifærisins. Sáuð þið hvernig Farnesi steytti að hon-
um hnefann?"
Nick fór að þreifa fyrir sér í fjölunum.sem hann notaði
til að gefa ökumönnum sínum merki. Jói horfði á hann með
ódulinni vanþóknun.
„Þú ætlar þó ekki að segja honum að hægja á sér?“
„Eg kæri mig ekki um að hann drepi sig á þessu.“ ?
„Gefðu drengnum tækifæri,“ sagði Jói hæglátlega. „Eg
hef fylgzt með honum á æfingum. Dick hafði alveg rétt
fyrir sér. Þessi strákur á eftir að skjóta þeim öllum ref
fyrir rass áður en lýkur.“
Nick yppti öxlum en lét undan Jóa. Jói var ekki mál-
skrafsmaður en þegar hann opnaði munninn hafði hann
lög að mæla. Hann hafði staðið á einu hominu meðan á æf-
ingum stóð og fylgzt með akstri Martins, tekið eftir mjúkri
handsnerting-u hans á stýrinu, höfuðburði hans á hornun-
um, rétt eins og þegar listamaður horfir á eigið málverk.
Martin hafði áttað sig á því að fyrst Tucker var síðastur í
löðinni, var hann sjálfur orðinn annar ökumaður í Dayton
liðinu. Hann einsetti sér að aka samkvæmt því og bregðast
ekki trausti því sem Richard Lloyd hafði á honum. Fyrst
og fremst var honum mikið í mun að yeia á imdan Farnesi.
ítalinn hafði lofað Martin að enginn myndi níðast á óreynd-
um ökumanni, en samt sem áður var liann staðráðinn í að
komast framhjá brezka bílnum og fokreiður vegna þess að
hann hafði ekki hraða til þess. Yfirlæti Famesi í upphafi
keppninnar hafði farið dálítið í taugamar á Martin og
hann var staðráðinn í að sýna honum að hann væri enginn
viðvaningur,
Farnesi stóð Daytoninum að baki í hraðaaukningunni, en
hann var fljótari á homunum. Hvað eftir annað varð Mar-
tin var við trýnið á rauða bílnum fyrir aftan sig, ýmist til
hægri eða vinstri. Hann vissi að Itahnn var að reyna að
rugla liann og koma honum úr jafnvægi, í því skyni að fá
tækifæri til að fara fram úr honum. I fimm hringi tókst
honum að halda stöðunni. í sjötta liring, þegar hann var
að búa sig undir Nami hornið, sá hann Famesi nálgast óð-
fluga í speglinum, sýnilega staðráðinn í að duga eða drep-
Hjartkær eiginmaður miim og faðir okkar.
HADKITR SNORRASON, ritstjóri,
lézt í Hamborg 10. þm.
Else Snorrason og börn.
I
ast. Hann fór framúr Martin að innanverðu eins og hann
hafði gert í fyrsta hring, en hraði beggja bílanna var meir
núna. Farnesi hafði færzt of mikið í fang. Á síðasta hluta
hornsins inissti hann stjórn á afturhjóhyium o°; bíllinn
snarsnerist. Martin tókst með herkjum að kpm^st fygmhjá
stjómlausum bílnum að innanverðu.
Eftir næsta hring sá hann Farnesi standa við bílinn sinn
á grasflötinni við hornið. Of ákafur áhorfandi hafði hjáip-
að honum til að reyna að ýta bílnum í gang og hann hafði
komizt úr leik. Baráttan var um garð gengin og öll fólska
var liðin hjá. Hann viðurkenndi sigur Maitins og veifaði
fjörlega.
Skömmu eftir þetta varð Martin fyrir taugaæsandi
reynslu. Haim hafði beint allri athygli sinni að bílnum
fyrir framan sig sem var með ískyggilegt afturhjól. Hann
var að velta því fyrir sér hvað gei’ðist, ef dekkið færi af
og í áttina til hans. Hann veitti stormbylnum á eftir sér
enga eftirtekt. Forustubílarnir höfðu di’egið sjö kílómeti'a
á hann og voru að því komnir að fara framúi' lionum. Þeir
náðu honum á miðri beinu brautinni og fóru framúr hon-
um, strukust bókstaflega við hann tveir hvoru megin
með gný eins og af fallbyssuskoti. Bíll Martins riðaði. Þeir
voru ekki fyrr komnir fi’amúr honum en þeir voru xarnir
að slást um næsta hoirn.
Mercedesbííliim vár orðinn freriistur. Torelli og Ricliai’d
slógust um annað sætið á Narni honiinu og Pimenta í Ferr-
ai’ibílnum var aðeins tveim bíllengdum á eftir. Masei'atibíll-
inn hafði látið sig og var kominn í heimagi’ófina. Þessir
fjórir bílar komu áhorfendum í uppnám allan hringinn.
Það var ekki nóg með það að sífellt var nýr bíll í fi’emsta
sæti heldur skiptu þeir margsinnis um stöðu innbyrðis í
hverjum hring.
„Þetta er stórhættulegt,“ sagði Nick Westinghouse við
Vyvian. „Sástu dældina aftan á Torelli? Einhver hefur
farið utan í hann á hoi,nunum.“
Hraðskreiðu bílarnir soguðu Martin á eftir sér, en hann
lét þá eiga sig. Hann lét sér vel lynda að vera í áttunda
sæti og merki úr grófinni tilkynnti honum að halda sér við
sama hraða.
Akstur hans var næstum orðinn vélrænn. Bílaniir voru
nú orðnir dreifðir um brautina og hami hafði nóg rúm til
að velja sér aðferð á hornunum. Honum fannst hagkvæmt
ÞjóSarbiískapur
Framhald af 6. síðu.
innar eru ]>vt svo
nátengd
hvort öðru, áð niiili þeirra
verður ekki greirit. Ef erlendir
fiskiskipáflötar fá að yrja upp
íslandimið, er það vissasti
vegurinn til að halda þjóðinni
liáðri öðram þjóðum bæði
efnahagslega og pólitískt.
vm.
Þær fréttir liafa flogið fyr-
ir, að þjóðir þær ýmsar, eða
Hlýjan og gððan slopp er
vandalaust að sauma eftir
þessu einfalda sniði, sem lítnr
ut éins og' T ög’ á em hvorki
linappar né Önntir iokuii að
framán. Hann getur,lresrið'!stutt- Vilmundur Jónssön Fátrekst.
ur eins og -myndin >eýnir eðu Þórariim Ingibérgút' •ötafssor,
siður, ef vill. ] Griitdavik.
máske fremur áhrifamiklir að-
ilar innan þeirra þjóða, senr
hagsmuni þykjast hafa á ís-
landsmiðum, hafi nú við orð
að bjóða íslendingum „efna-
hagsaðstoð" um takmarkaðan.
tíma til þess að fá þá ti) af-
sláttar á þessu máli. 1 raun
og veru væri hér um hreinar
mútur að ræða. Mútur boðnar
til þess að selja fmmburðar-
réttinn fyrir baunadisk, eins
og Esaú gerði forðum.
Vera má að sú fjármála-
saga íslenzku þjóðarinnar,
sem hér hefur veriö rakin, og
vitanlega er mj^g vel kunnug
út um heim, hafi sltapað það
álit, að ísiendingum megi
flest bjóða. En í þessu máli
munu slíkar skoðanir þó á-
byggilega vera rangar. Svo»
einhuga er þjóöin nú orðin i
þessu máli, að hér krefst hún
aðgerða og einskis annars.
Þess vegna mun þýðingarlaust
að gera slík tilboð, enda er
nú sívaxandi skilningur á því
að með því að lifa á jafn
óeðlilegri f járöflun og liér hef-
ur verið gerð að umtajsefni
verður sjálfstæði ekki lialdið
til lengdar.
StýrimannaskóSi
Framhald af 2. siðu.
Benedikt Alfonsson, Reykjarik
Erling Magnússon, Reykjavík
Jónas M. Guðmundsson,
Reykjavík
Sveinbjörn Finnsson, Reykjav.
Hið íuinna fisldmannapróf:
‘Blenedikt Ágústsson, Hvalsá,
Stinsrímsfirði
! (í's!r-o:i, Grund Eyrarsv.
Finnbogi He’.gi Magnússon,
PT,.i ikrfirðí
Guðió’.i. Fríma >nsson, Hafnarf.
Guðrmindur Ru'iólfsson,
G 'undarfirð;
Gun ’-u vur Kj'itan Sigurðss.
Kcf' v!k
Hallgí ímur Gisli Færseth
Keflav'k
Helgi Kristófeisson, Sandgei'ði
Guðmundur Hinrik Elbergsson
Grundarfirði
Högni Felixson, Akranesi
Jón Jóhann Kristjánsson
Gnmdarfirði
Lárus Gunnólfsson, Þórshöfn
Magnús Einar Ingimarsson
Súgandafirði
Magnús Geir Þórarinsson
Garði
Runólfur Þorkelsson, Grundarf.
Sigurður Einarsson, Honuu.
SigurðUr Guðmundur Jónstson
Þórs’höfn
Stefán Árni Sigurðsson
Keflavík
Gi’étár Sævar Friðþjófsson.
Rifi Snæfellsnesi
Vilhjálmúr Einarsson 1
Reykjavik