Þjóðviljinn - 22.05.1958, Blaðsíða 11

ÞJÓÐVILJINN —(11
DOUGLAS RUTHERFORD:
Í3f 1Ð D1UD3NN
—————------------—::.....rtrvri- jFiniígtuaágar:j22. maí 1958
,Gavin ók henni heim á hóteíið. Eg held að slysið Pjgj*gy{j|gm* ^
16. dagur.
„Signor Mirani!“ Nick reis á fætur og heilsaði honum
innilega.
Martin horfði á eftir þeim aö barnum meöan þeir
klöppuðu hvor á bakið á öðmm. Svo starði hann niður
í gulbrúnan vökvann í glasi sínu. Hann var rétt í þessu
að átta sig á því, að hefði allt farið að skilum, hefði
Riehard komið inn í grófina á undan og hann hefði
sjálfur komið á eftir honum. En vegna óhappsins með
dekkiö, hafði röðin snúizt við.
Þriðji kafli.
Grannur og nettur ungur maður í dökkum tvihneppt-
um fötum var á gangi eftir brautinni frá grófunum að
San Pietro horninu. Fótgangandi var hann stundar-
fjórðung að fara sömu vegalengd og kappakstursbíl-
arnir óku g, nokkrurrjt tspjcýpdpm. Hann gekk _ niður-
sokkinn í hugsanir sínar, álútur og dökkt, liðao hárið
féll niður á ennið. .
Enn var hópur forvitinna áhorfenda aö góna á brunna
Daytonbílinn. Wilfi’ed gekk framhjá og virti fyrir sér
yfirborð vegarins. Svört förin þar sem Richard fór útaf
brautinni voru greinileg og breyttust í diúpar raufar
á graspallinum. Wilfred opnaði myndavélarhylki sitt
og tók allmargar myndir. Svo gekk hann að bílnmn og
sýndi lögreglubjóninum vegabréf sitt. Maöurinn bar
höndina upp að húfunni og stuggaði áhorfendunúm
burt frá bílnum. Wilfred tók myndir af honum frá
ýmsum hliðum. Skemmdirnar á yfirbyggingunni virt-
ust ekki sérlega miklar, en dekkin voru kolbrennd og
málningin svört og bráðin. Eini óbrenndi hluturinn
var leðríð á ökumannssætinu. Davtoninn sýndíst skelfi-
lega einmana og ömurlegur undir slökkvivökvahúðinni.
Wilfred laut yfir mælaborðið til að athuga mælana.
Gleiið á snúningsmælinum var brotið. Önnur nálin
stóð á núlli. Hin sýndi liðlega níu þúsund snúninga á
mínútu. Ha.nn tók unp blýant og vasabók og skrifaði
í nokkrar mínútur, hætti öðru hverju og nagaði blý-
antsendann og starði upp eftir brautinni. Lögreglu-
þjónninn og áhorfendurnir virtu hann fyrir sér í
lothingarfullri þögn.
Loks lokaði Wilfred vasabók sinni og gekk orðalaust^
til baka sömu leið og hann kom. Þegar hann var kom-
inn svo sem hundrað metra nam hann staðar og starði
aftur á bílínn eins og í leiðslu. Hann tók ekki einu
sinni eftir Dayton flutningsbílnum sem ók framhjá
til að sækja flakið.
* 1 næstura auðri bílageymslunni gekk Nick fram og
aftur stynjandi af óþoljnmæöi.
„Hvar í fjandanum hefurðu verið, Wilfred? Eg er
búínn að leita að þér í tuttugu mínútur.“
„Fjrrirgefðu. Eg labbaði niðureftir til að líta á bíl-
inn hans Richards.“
„Eg hefði e’etað ekið þér þangað í Jenseninum. Þú
hefðir verið tíu sinnum fljótari."
Wiifred opnaði dvrnar á bíl Nicks og stóð stundar-
korn með undrunarsvin á andlitinu.
..Eg athúgaði það ekki:“
Hann fór inn og settist. Þegar bíllinn þokaðist af
stað sagði hann: „Níu búsund.“
„Hvað ertu að segia?“
„Fnúningsmælir Richards sýndi níu þúsund snún-
inn° Ó. mínútu.“
„Éinmitt það?“ sagðí Nick þurrlega.
„Hann hefur með öðmm orðum komizt upp í þrjú
hundruð eða tvö hundmð og áttatíu í þriðja.“
„Það er lítil ástæða til að fagna því,“ svaraði Nick
gremjulega.
Vegimir að Mondano akbrautinni vom næstum
mannauðir. Wilfred lokaði augunum þegar Nick fór
með Jenseninn upp í hundrað og þrjátíu á þröngum
vegi. Teiknari kappakstursbíla sem fóru þrjú hundr-
uð kílómetra á klukkustund var skelfílega taugaóstyrk-
ur þegar hann var í bílum á þjóðvegúm. Hann ók
aldrei bíl sjálfur. Hann hafði ekki einu sinni ökuskír-
teini, heldur treysti Fionu til að aka sér í tveggja
sæta Triumphinum hennar.
„Hvar er Fiona?“ spurði hann Nick
hafi komiö henni í uppnám.“.
■ „Eg skil.“
„Hún beið eftir þér, en enginn vissi hvar þú varst.1
„Nei.“
Þaö var óþægileg þögn í bílnum nokkra stund. Svo
sagði Wilfred: „Hvað sagði Richard við þig þegar hann
stanzaði í grófinni?“
„Hann sagði aö sér fyndust dekkin í þynnsta. lagi.“
„En Martin. Sagði hann nokkuð um bílinn?“
„Hann sagði að bíllinn væri dálítiö viðsjáll á horn-
unum, en ég efa-st um að hann hafi vitað hvað. hann.
var að segja.“
„Vandræði að við skylddum ekki nota lokuðu yfir-
bygginguna. Eg býst við að við hefðum fengið fimmtán
kílómetrum meiri hraða á beinu brautunum og bétri
aðlögún."
„Þú hefur sagt þetta áðm-,“ sagði Nick. „En sú yfir-
bygging væri ómöguleg í Allure akstrinum og við get-
um ekki flutt með okkur báðar gerðirnar." ■
Wilfred sat lengi þegjandi.
Þeir voru komnir út á aðalveginn ínn í Mondano.
Sunnudagsumferðin var aftur farin að strevma inn
í borgina. Nick tróð sér fram fyrir reiðan Fiat bílstióra
og fyrir bragöið ætlaði hann að æra Nick með bílflaut-
unni.
„Geturðu skilið mig eftir viö bílageymsimia?“
Nick Ieit snöggt á Wilfred, en spurði einskis, því
áð hann kannáðist við duttlunga verkfræöíngsins.
„Kemuröu fyrir kvöldmat?“
„Eg veit það ekki. Eg þarf að tala dálítið við Jóa og
athuga ýmislegt.“
Nick hafði fengið hluta af stóm verkstæði viö veg-
inn að Mondano kappakstursbrautinni. Það kostaði liö-
ið ekki eyri. Þeir þurftu aðeins aö leyfa eigandanum að
setja upp stórá' auglýsingu sem í stóð að þetta væri
aðalmiðstöð Dayton liðsins. Fyrir það uppskar hami
aukin viðskipti.
Flutningabíllinn var kominn að verkstæðinu þegar
Nick skildi Wilfred eftir þar. Hann stóð við hliðina á
bróður sínum, verkstæði á hjólum sem fylgdi bílmium
hvert sem þeir fóru og var útbúið flestum nauðsyn-
legum tækjum. Búið var að taka niður brunna bílinn
og koma honum fyrir utanvert í geymslunni. Hinir bil-
arnir voru kyrrir á sínum stað — tilbúnír í hið langa
ferðalag til Allure.
Wilfred fór í óhreinan samfesting og bar varnarfeiti
á hendurnar. Bifvélavirkjarnir voru að klæða sig úr
vinnufötunum og þeir gutu til hans augunum. Þeir
höfðu unnið sextán stundir á dag og mikið af nótt-
inni á undan — án þess að fá eftirvinnukaup. Þeir
Framhald af 4. síðu
um leið kennsla, hófst og
við vorum konmir á fjörar fœt-
ur yfir bókinni áður en lauk,
og gátum orðið sleppt ð-inu,
þar sem það átti við, en gáf-
umst alVeg upp á. framburði
vissra sérhljóða. Þar skilur þó'
alla vega á milli Færeyings og
íslendings.
. . Að hausti leggur Heine-
sen væntanlega leið sina tii
Hafnar, i Akademxið, til frek-
ara iiáms í málaralist. Við telj-
um hann bezt kvaddan með því
að tilfæra hér ummæli Lúð-
víks skólastjóra:
Zacharius stundaði myndlist-
arnám sitt hér með stakri ár-
vekni og dugnaði og náði mjög
góðum árangri. Zacharius lagði
megináherzlu á námið í list-
málun og teiknun. Nú, er hann
hélt heimleiðis, bauð ég honum
að koma aítur til íslands í
sumar og ferðast um landið og
mála. Veitir skólinn honum
einnig nú nokkum ferðastyrk.
Er líklegt að hann muni dvelj-
ast hér 5—6 vikur. Aður en
hann heldur aftur til Færeyja.
er í ráði, að hann haldi hér
sýningu á vegum skólans.
L. G.
Erlend tíðindi
Framhald af 6. síðu.
við völd. Batista á Kúbu,
Trujillo í Dómmikanfika iýð-
veldinu, Somoza yngri í Nic-
aragua, svo að nokkrir sén
nefndir. Aðrir hafa fallið hve»
af öðrum . fyrir' sameinaðrf
mótspyrnuhreyfingu þjóðlegra
hægri afla og vinstri flokka.
Það er engin tilviljun að Nix-
on fékk óblíðastar móttökur
í þrem höfuðborgum, ’par sem
illa þokkuðum leppum banda-
rísks hringavalds hefur verið
velt af valdastólí á síðustu
mánuðum. Hrákinn sem Nix-
on fékk framan í sig í Lima,
höfuðborg Perú, var kvittun
fyrir bandarískan stuðning
við Odri.a, fyrrverandi einræð-
isherra, ópið sem gert var að
honum í Bogota, höfuðborg
Kólumbíu, sýndi hug lands-
manna til verndara Piniila,
sem bar var einræðisherra til
skamm- víma, grjóthriðin sem
dvndi á v^raforseta Banda-
rikianna i Caracas, höfnðborg
Ve-'ezueia. var kveðja til
I'Jretr nt -;~,stjómar, sem
ékaút 'kjó'húú yfir Jiménez
eb'væfiíohe.i—- pegar þjóðar-
ní'-'ri'"!, brakti hann frá
vö’F-’m i vetur eftir áratugs
blóoferil.
M. T. Ó.
Hvemig lízt ykkur á
þykka prjónakápu úr svart
og i hvítyrjóttu ullargami
með klukkuprjóni, og stór-
um vösum og hnappalista
sem rastirnar snúa þvers-
um í? Þetta er óneitanlega
verkleg og skemmtileg
kápa, en það er talsverð
fyrirhöfn að prjóna svona
flík og tilbúnu kápumar
eru ekki gefnar, svo að ef
til vill látum við okkur
nægja að dást að stúlkunni
á myndinni.
| Sé hárið þreytt á stífum lagn-
ingum og permanenti getur far=
ið vel á því áð hafa það næst-
um slétt og bursta það upp »
I við. Greiðið hárið frá andlitinu,
]upp með eymnum og upp fra
hálsinum að aftan, Burstið það
j upp á við í mjúk fiöll, þáð gef-
j ur hárinu léttan og fallegaa
svip.