Þjóðviljinn - 04.06.1958, Blaðsíða 4

4) ÞJÓÐVTLJINN — Miðvikudagur 4. júni 1958
: -,:,ý / I. • ■■■ . . - i>
í rðarbíó
Sú var tíðin að brezkar
gamanmyndir þóttu yfirleitt
bera af sambærilegum kvik-
myndum frá öðrum löndum.
Óþarft er að nefna hér nokk-
ur nöfn, margar af snjöllustu
gamanmyndum Breta frá ár-
unum 1949—1955 hafa verið
sýndar í íslenzkum kvik-
myndahúsum og á þær
minnzt hér í þættinum. Einn
þeirra leikara, sem minnis-
stæðastur verður úr þessum
kvikmyndum er Alastair
Sim.
Undanfarna daga hefur
Bæjarbíó í Hafnarfirði sýnt
brezka gamanmynd með Al-
astair Sim í aðalhlutverki, eða
réttara sagt aðalhlutverkum.
Hefur hún verið nefnd Allt
á floti á íslenzku en enska _
nafnið er Thé Belles of St.
Trinian’s; myndin er gerð
1954. Án þess nokkur frek-
. ari formáli sé viðhafðuf skal
það sagt strax, að þessi kvik-
mynd olli aðdáanda hinna
áJ*si;
Alastair Sim
snjöilu brezku gamanmynda
og Alastair Sim mjög miklum
vonbrigðum, og það er frá-
leit’t að segja að þetta sé bezta
gamanmynd afsms, ems og
stendur í auglýsingu bíósins.
Grínið í myndinni er allt svo
yfirdrifið að iítinn sem engan
hlátur vekur, einstaka atriði
að vísu sþaugileg og brosleg
en heildarmyndin alls ekki
skemmtilég.. Alastair Sim
leikur óneitanlega af miklu
fjöri en þó ekki nógu vel til
þess að myndin sem heild
verði meðmæla verð. Má vel
vera að Allt á floti hafi þótt
skemmtileg kvikmynd meðal
brezkra blaðalesenda, sem
fylgdust (og fylgjast' kannski
enh) með Miss Fritton skóla-
stýru og prakkarastrikum St,
Trinians kvennaskólanema,
en hér upp á íslandi fer kímni
sem þessi fyrir ofan garð og
neðan og missir marks'.
★ AFBRAGÐSMYND í
HAFNARFJARÐARBÍÓI
Það ér ekki langur í vegur
á milli Bæjarbíós í Hafnar-
■ firði og Hafnarfjarðarbíós, en
það er mjög mikill munúr á
þeirri kvikmynd sem getið er ,
hér að ofan og myndinnivsem
sýnd er í síðarnefnda bíóinu.
Jacinto frændi er tvímæla-
laust langbezt þeirra kvik-
mynda, sem mönnum stendur
nú til boða að horfa á hér í
Reykjavík og Hafnarfirði, og
skal eindregið mælt með henni
fremur en nokkurri annarri.
Jacinto frændi (Mio tio
Jacinto) er spænsk kvikmynd,
gerð í hittifyrra undir stjórn
ungversk- spænska leikstjór-
ans Ladislao Vajda. Hafnar-
fjarðarbíó hefur áður sýnt
tvær af myndum Ladislao
Vajda. Sú fyrri var hin fallega
helgisagnarmynd Marcelino,
pan y vino, en fyrir hana hlaut
Vajda heimsfrægð; hin var
Nautabaninn, lífleg og ósvikin
spænsk myndj er hafði á sér
snið leikinna heimildarkvik-
mynda. Beggja þessara kvik-

Pablito Calvo í hlutverki Pepote og Antonio Vico sem Jacin,to.
mynda var getið að verðleik-
um hér i þættinum á sínum
tíma, en Jacinto frændi stend-
ur þeim þó enn framar, það
er mynd sem verðskuldar al-
menna athygli og mikla að-
sókn.
Sagan er bundin lífinu á
stórborgartorginu, en meðal
þeirra sem þar „ráða ríkjum“
er Jacinto fyrrverandi tóread-
or, nautabani. Þetta er maður
sem muna má fífil sinn fegri,
en hann reynir þó stöðugt að
halda virðuleik sínum — ekki
hvað sízt þegar stjúpsonur
hans,’ munaðarlaus drengur
Pepote að nafni, á.í hlut. Dag
nokkurn fær Jácinto bréf, þar
sem hann er minntur á samn-
ing sinn um, að það kvöld.
eigi hann að taka þátt í
nautaati á stærsta leikvangi
borgarinnar: Hann þarf sjálf-
ur að leggja- til búninginn. Og
nú er lýst á einkar skemmti-
legan hátt hverníg þeir Jac-
into og Pepote reyna með
aliskyns ráðum að afla þeirra
300 peseta, sem leigan á glæsi-
legum toreadorbúningi kostar.
Það er Pepote litli er tekst að
Jokum á sitt eindæmi að ráða
málinu til lykta — en ekki
skal greint frá myndarlokum.
hér.
Margir minnást Pablito
Calvo, drengsnáðans sem lék
Marcelino í samnefndri mynd.
Hér er hann nú aftur kominn
og leikur nú Pepote af miklum ■
yndisþokka. Antonio Vico sýn-
ir einnig framúrskarandi leik
í hlutverki Jacinto, hins heill-
umhorfna nautabana.
Vorpróíum í barnaskólunum lokið — Þolraunin
aístaðin — Strákur í átta ára bekk og stelpa í
sjö ára bekk — Um kennarana.
BARNA- og unglingaskólum
bæjarins er nú nýlokið, prófin,
hin mikia þolraun, sem endur-
tekur sig á hverju vori, eru af-
staðin, auðvitað með misjöfn-
um árangri. Unga skólafólkið
er oft borið þeim sökum, að
það nenni ekkert að Jesa, þ. e.
a. s. námsbækurnar, og því sé
hjartanlega sama hvort enda-
sætið það hlýtur á vorprófi,
metnaður þess nái sem sé ekki
til skólanámsins. Þótt nokkuð
kunni að vera til í þessum á-
sökunum, þá er þó sumt af
unga skólafólkinu mjög áhuga-
samt og metnaðargjamt, og
gleðst inniJega, ef því auðnast
að hljóta verðlaun samvizku-
samlegrar ástundunar á vor-
prófinu. Pósturinn þekkir
nokkra krakka, sem biðu þess
með mikilli eftirvæntingu að
fá einkunnir sínar, og höfðu
svo fu.’la ástæðu til að vera dá-
JLítíð upp m^ð sér af þeim, þeg-
ar þær komu. Strákur í átta
ára bekk kom heim frá því að
sækja einkunnir sínar mjög
svo brosleitur, þreif símtólið og
hringdi í mömmu sína, sem
vinnur úti, til þess að tilkynna
henni úrslitin. Það gat ómögu-
lega beðið þangað til hún
kæmi heim. Hann varð r,efni-
lega efstur í sínum bekk með
rúma 8 í aðaleinkunn, og fékk
m. a. 10 í reikningi. (Það er
auðvitað aldursflokkapróf).
Systir hans i sjö ára bekk varð
númer tvö í sínum bekk og
virtist mega vel við una, þar
sem hún var alger byrjandi í
haust. Já, sumum krökkunum
stendur engan veginn á sama
um námsárangur sinn, heldur
gleðjast innilega yfir góðum
vitnisburði. og áreiðanlega vek-
ur það stolta feleðí ‘hjiá lang-
flestum foreldrum, ef bömin
þeirra standast þolraunina með
prýði. Þótt okkur kunni að
virðast lítil kúnst að leysa
prófverkefnj krakkaona Irundr-
að prósent rétt, þá skulum við
samt forðast að gera Jitið úr
prófunum í þeírra áheyrn.
Heldur skulum við samfagna
þeim, sem náðu góðum árangri
og hvetja hin, sem miður gekk,
án þess að, særa þau. til þess
að leggja sig betur fram næst.,
Það er nefniJega gersamlega á-
stæðulaust að örvænía fyrir
lífstíð yfir misheppnuðu prófi
upp úr sjö, átta eða níu ára
bekk. — En það koma fleiri við
sögu skólans, en börnin. hverj-
um skóla fylgja líka kennar-
ar. Og eins og gengur og ger-
ist, þá eru sumir kennarar
mjög góðir, aðrir sæmiJegir,
enn aðrir allt að því ómöguJeg-
ir. í fyrstu bekkjum barnaskól-
anna tala nemendumir yfirleitt
vel um kennara sína og er
langoftast auðheyrilega mjög
vel við þá. Þegar kemur upp i
efstu bekki barnaskólans og
unglingaskólann. getur allt eins
verið, að þétta breytist dálitið.
Og það er ekki alitaf vanþakk-
. læti eða eftirtektarleysi nem-
endanna að kenna, ef ’þeim lík-
ar ekki kennslan hjá hinum eða
þessum kennaranum. Það fer
ekki alJtaf saman að vera. sjálf-
ur vel að sér í einu fagi og
Framhald á 8. síðu.
Landhelgismál Islendinga
ber víða á góma. Þjcðviljan-
um hefur þannig borizt biað
nokkurt sern kemur út í. eiiíu
úthverfi Kaupmannahafnar,
Aalhoimbladet, og þar er 14.
maí vikið að ísiandi i ritstjórn-
argrein. Blaðið er að ræða
fund utanrikisráðherra At-
lanzhafshandalagsrikjanna í
Kaupmannahöfn og segir;
„En það gerðust einnig
óheppiíegri tíðindi. Og þar var
að verki það sama ísland,
sem notfærði sér hersetu naz-
ista i Danm"rku á sti’iðsár-
unum til þess áð rífa sig á
siðlausasta liátt frá móður-
landi sínu eftir næsitum því
1000 ára sarnbúð, en á því
t;.mabili höfðum við — eftir
getu okkar og þ’Á sem . þá
tíðkað’st — hjálpað þvx, bor-
ið flestar fjárhagsbyrgðar
þess, annazt þróun þess o. s.
frv. svo að það gæti fylgzt
sómasamlega með á sviði
menningar, mennta o. fl.
Og nú hótaði ísland að
segja sig úr Atlanzhafsbanda-
laginu — með skírskotun til
þess að fiskiðnaðurinn mikli
hefur hag af fiskveiðatak-
mörkunum sem eru stærri en
nokkur dæmi eru um. Hvort
úr þessu verður er ekki vitað
enn. Það er vænta.nlega undir
því komið hvað Island hagn-
ast á vörnskiptaverzlun sinni
við — Rússland, Og á þeim
vettvangi hefur Danmörk litla
hvorki ástæðu né afl til. að
taka í taumana". '
Eins og sjá má haldast
þarna í hendur þekkingin og
góðvildin. Og greinin er alls
ekki ómerkileg heimild: hún
mun sýna nokkuð vel þann
hug sem fjöldi manna í Dan-
mörku ber til íslendinga, þó
að hann komi sjaldnar fram.
á prenti en við mætti búast,
og hað er fróð’egt að bera
hana saman v;ð venjulegt
góðvildar og skilaræðugaspur
sem meira veður uppi. Þetta
er það sem venjulegur dansk-
nr m'>ðu> veit um ísland!
Enda fer ekki illa á því að
þeir menn danskir. sem enn
svta það að geta ekki „hjálp-
að“ okkur eins og forðum,
hafi fyllstu samúð með Bret-
um er heir verða nú einnig
að fjarlægja h.iálp sína af
miðunum umhverfis landið.