Þjóðviljinn - 12.08.1958, Blaðsíða 11

ÞriðjudagTjr 12. ágúst 1958 — ÞJÓBVILJINN — (11
23
H
a n
s S c Vi e'r í i
Fulltrúi
mn sem
— Já, Leifur — það hét hann. Eg man svo vel eftir
honum. Hvað hann lék sér í sandinum með skófluna
sína og fötuna. Æjá — svona sandströnd — það er
heill heimur fyrir börnin. Stór og ævintýraríkur heim-
ur!------Frú Drusse baðaði höndunum út í stofuna.
svo að pífurnar dingluðu.
— Ég man svo vel eftir manninum yðar og Leifi.
Þið voruð einu kúltíveruðu manneskjurnar á gistihús-
inu. Það kemur svo mikið pakk á slíka staði. Fólk, sem
fær aðeins stutt frí, og sparar allt árið til að leika fínt
fóik í eina viku. Æjá — hégómaskapur! Fordiid. —
— Já, ég man vel að þaö var ekki sérlega þokkalegt
fólk þarna á gistihúsinu.------Ef til vill var það'þess
ves-na sem við fundum hvor aðra, frú Drusse. — Ó. hvað
það var vingjarnlegt af yður að rnuna eftir okkur og
líta hingað únn. —
— Það er ekki umtalsvert, frú Amsted. Mesta ánægj-
en er fólgin í því að lifa fyrir aðra. Því betur sem maður
glejnnir sjálfum sér, því nær kemst maður því sem kall-
að er hamingja. Þessarar vizku hef ég aflað mér á lífs-
leíðinni. —
Frú Dx*usse var búin að taka um hönd hennar og nú
strauk hún hana mjúklega. Það leið nokkur stund og
þær mæltu ekki orö. Frú Drusse svipaðist um í stof-
unni.
— Hún stendur fallega hortensían þarna! Þér vitið
auðvitað að þaö má aðeins vökva hana í skálina. Hún
þarf mikið vatn, en aldrei í sjálfan pottinn. Bax*a í
skálina. —
Skáldkonan frú Di’usse svaraði spumingum lesenda
í Bréfakassa Heimilisdagblaösins, og hún vissi allt um
pottablóm, mölvarnarefni, höi’undskvilla, rithandai’-
fræði og aðferðir til að ná blettum úr fötum.
Á borðinu lá handavinna, sem frú Amsted hafði skil-
ið eftir þegar hún fór til dyi’a.
— Æ, má ég skoða? Er blessuð frúin sjálf að sauma
þetta? Mikið er þetta fallegt! Það er flatsaumur— með
perlugarni, er þaö ekki? —- Yndislega sterkir litir! Eg
elska lití. Þeir eru svo mikils vii’ði fyrir sálina. Og líkam-
ann sömuleiðii’. Það er hægt að lækna sjúkdóma með
litum.------
— Er það mögulegt? —
— Já, það hafa menn vitað allt frá í fomöld. Forfeð-
ur okkar vissu miklu meii’a en við. „Vísindin" þykjast
vita allt. — Æjá — vísindin! Nei, þeir gömlu vissu sínu
viti. Vizka Egyptanna. Leyndai’dómar austursins. Atlant-
is. — Það er meii’a milli himins og jai’ðar en ,,vísindin“
hafa hugmynd um. —
— Já, það er víst nokkuð til í því. En nú ætla ég að
hita handa yður tesopa, frú Dmsse. Er það ekki? —
— Já, þökk fyiix’. — Góður tebolli — hann hressir æv-
inlega. Eg elska te. — En ég skal hjálpa yður, kæra frú
Amsted! —
— Nei, nei, í öllum bænum, frú Drusse. Sitjið kyrr-
ar! —
— Jæja. Fyrst þér neyðið mig til þess! En annars er
ég óvoh því að láta stjana við mig. —
Þaö voru bornar fx’am smákökur með teinu. Vanillu-
hringir og þess háttar.
— Ó, hvað þær ei’u góðar. Hafið þér sjálfar bakað
þær? Þér verðið að gefa mér uppskriftina, frú Amsted!
— Nei, ég hef ekki hakað þær sjálf. En þær eru sama
sem heimabakaðar. Þær eiui frá heimabakaríi frú Kar-
enar í Breiðgötu. Mér finnst allt gvo gótt hjá henni. .
— Þær eru alveg ljómandi! — Frú Drusse gerði kök-
unum mmg góð skíl. — Annars var ég alveg viss um
að þér hefðuð bakað þær sjálf. Þér eruð einmitt ímynd
myndarlegrar húsmóður, sem stendur i litla eldhúsinu
síriu, bakar og steikir og heldur öllu skínandí Iireinu! —
— Ö, þetta er Ijómandi te. Það er auðfundið uð þér hafið
vit á tei. Vatnið á að vera bullsjóðandi ttm leið og því er
hellt á. Það eru alltof margir sem láta vatnið sjóða of
lengi. Eðaglevma að hita teketilinn fyrst. —-
— Já, ég er mikið fvrir gott te. Eg var í Loridori beggr
ég var ung stúíka. Og þar lærði ég að buá th te á réttan
hátt.. Englendingar nota aldrei tesíu. —
— Nei. Aldrei. — Það vissi frú Druase Mka
— .Maðurinn minn var meira fyrir kaffi. Fyrst í stað3
á ég við. En hann vandi sig á te. — Það var eina 31100-
ið sem viö vorum ekki alveg sammála um. Annars höfð-
um við sama smekk að öllu leyti. —
— Já, ég fann það strax á sumargistihúsinu. Þetta er
óvenju fullkomiö hjónaband, sagði ég við sjálfa mig.
Þessi hjón hafa hið andlega samband, sem er skilyrðið
fyrir samræmi og því sem við köllum hamingju. —
— Já, það held ég líka. Það kom svo oft fyrir, þegar
ég stakk upp á einhverju við manninn minn, að hann
hafði einmitt hugsað um hið sama. Eða þá að ég bað
hann að gera eitthvað, og hann var þegar búinn að gera
það. Það var eins og ég vissi alltaf hvað hann var að
hugsa um. —
• — já, já------þannig er það. Það er þetta andlega
samband milli tveggja mannvera. Eg hef alltaf gert mér
í hugarlund að það væri milli yðar og manns yðar.----
Mér er víst óhætt að segja, að það sé eiginlega þess
Eg skil yður ekki fullkomlega. frú
vegna, sem ég er hingað komin.
— Hvernig þá?
Drusse? —•
— Eg er með boðskap til yðar!
XVII
—Boöskap? —
— Já. —
Og svo þagði frú Drusse lengi. Hún sat með hálflukt
augu. Það var eins og hún væri að horfa á eitthyaö í
órafjarlægð. Eitthvað sem öðrum var hulið.
— Kannizt þér við bókina um Raimond, frú Amsted?
— Nei, hvaða bók er það? —
— „Raimond lifir" heitir hún. Það er hinn frægi enski
vísíndamaður, Sir Oliver Lodge, sem skrifaði hana, Hún
er um son hans. Einkason hans sem féll í stríðinu---
— Sir Oliver Lodge fékk sanruinir fyrir því að Raimond
lifði.----Aö hann lifði í öðrum heimi. Heimi sem líkt-
ist okkar heimi, en er hreinni. — Og þ2Ö sem meira er
— Sir Oliver náði sambandi við son sinn. Hann fékk
boöskap frá honum. Þeir skiptust á hugsunum. Þeir töl-
uðu saman.---------
— Þetta lætur næstum óhugnanlega í eyrum, frú
Drusse. —
— Nei, góða mín. Það er ekki óhugnanlegt,-----Er
óhugnanlegt að vita það að ástvinir okkar lifa? Er ó-
hugnanlegt aö tala við þá sem maður hefur elskað? —
Nei, nei. —
— Eg hef aldrei fyrr heyrt um neitt þess háttar, frú
Drusse. Það kemur mér svo ókunnuglega fyrir. —
— Þér verðið að muna, að Sir Oliver Lodge var vis-
indamaður. Hann var efagjarn og vantmaður.-------En
hann sannfærðist. Og hann gerði það að hlutverki sínu
í lífinu að gera annað fólk þátttakendur í því sem hann
hafði upplifað. Hann hefur gert sitt til þess að losa
mannfólkið við hræðsluna við dauðann! —
— Mér þætti gaman að lesa þessa bók. —
— Eg tók hana með handa yður. Þér verðið að lesa
hana undir eins. Já, þessi bók er svo fögur, auðug og
full af vizku, að sliks em ekki dæmi! —
— Eg hlaka mikið til að lesa hana. Það var fallega
gert af yður að koma með hana til mín. —
" _ Þér eigið eftir að eiska þessa bók. Hún er svo scnn
og sannfærandi. Munið að hann er vísindamaður. Þetta.
hefur allt gerzt undir ströngu vísindalegu eftirliti. —
— Haldið þér raunvemlega að látnir lifi? — Eg á ekki
aðeins við eins og trúin kennir — en svona bemlínis
Bæjarposturinn
Framhald af 4. síðu.
að finna unphaf né endi.
Stundum er líka brenglað fyr-
irsögnum á tveimur alóskyld-
um greinum, svo að ritsmíð-
arnar verða líkastar kind með
hundshaus. Og hverjum
skjddi það vera að kenna
nema bölvuðum púkanum ?
Langmagnaðastur er hann á
kvöfdin, þegar mest er að
gera- og allir eru að keppast
við að ganga frá blaðinu til
prentunar. Hann veit svo
sem fullvel, að þá erum við
blaðamennirnir varbúnastir
við gráglettum hans og veit-
um þeim kannski ekki athygli
fyrr en að morgni næsta dags,
en þá er það orðið heldur
seint.
NÚ KANN einhver að spyrja,
hvort ekki sé hægt að kveða
djöfsa niður í eitt skipti fyrir
öll eins og gömiu draugana.
Það er nú þrautin þyngri.
Fyrr á öldum voru það helzt
kjarnaklerkar og kraftaskáld,
sem komu draugum og púk-
um fyrir, en þeir,' sem eiga í
högri við prentviilupúkann,
eru blaðamenn og prófarka-
lesarar, og því miður vantar
okkur marga bæði geislabaug-
inn og skáldatunguna. Þess
vegna er ég hræddur um, að
prentviliupúkinn fái enn um
sinn i sæmilegum friði að
dafna á fjósbitanum — prerit-
smiðjubitanum ætti ég víst
að segja — skrattanum til
skemmtunar, en blaðamönn-
um og lesendum til sárrar
hrellingar. En renni ein-
hverntlma upp sá dagur, að
engir nema atómkraftaskáld
gerist blaðamenn, ætla ég að
núkinn megi fara að vara sig.
í það minnsta myndi þá vefj-
ast fyrir mörgum lesa.ndan-
um, hver væri hlutur blaða-
mannanna og hver púkans.

FESTUB I
Bræla við
Áustfirði

Þegar tala eða hnappur erar sig að gera það vel og vánd-
festur í jakka eða kápu, borg- lega.
Annaðhvort má setja fer-
hyrndan bút af sterku efni milli
flíkur og fóðuns eða þá setja
litla tölu innan á flíkina og
tengja hana hinum hnappnum
með allmörgum þráðum með j/%
til 1 cm bili á milli, svo að
rúm sé fyrir efnið með hnappa-
gatinu.
Eins og sést af teikningunni
Seyðisfirði.
Frá fréttaritara Þjóðviljans
á laugardag og sunnudag’
komu hingað inn með afla og
i salt þessi skip: Snæfugl SU
138 tunnur, Reynir AK , 280
’vnur og 38 mál í bræðslu,
Yíðir SU 500 tunnur, Björg
SU 280 og Agúst Guðmunds-
so" 260 tunnúr i, frystingu.
Hér virðist fullt af síld, hef-
ur verið lóðuð mikil síld hér
inni í firðinum, sérstaklega úti
af Brimnesi, en innanfjarðar-
sildin er fullsmá fvrir þær
nætur sem skipin hafa. Bræla
er úti fyrir og ekki veiðiveður.
Hér á Seyðisfirði hafa verið
saltaðar um 4600 tunnur,
frystar um 2200 og brædd um
27500 mál.
ElIifTÍ
níiarangur -
Nýl. Iauk í Aþenu viðræð-
,um Maemillans, forsætisráð-
herra Bretlands og gríska for-
sætisráðherrans Karamardis um
Kýpurdeiluna. Averoff, utan-
ríkisráðherra Grikklands, sagði
að ýmislegt hefði skýrzt í við-
er þræðinum að lokum vafið umj ræðunum en ekkert miðað i
endann og að lokum er hannjátt til samkomulags. Macmillan
festur með nokkrum kappmellu- j fór frá Aþenu til Ankara, hö'f-
sporum.
'uðborgar Tyrklands.