Þjóðviljinn - 14.08.1958, Page 7

Firruntudagur 14. ágúst 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (7
I»anníg brennur mosaeldur. Hann brennur bægt — en: „eftir er hraunstork-
an ber sem nýrunnin væri. — Myndin til hægri.
„Þama eyðist 5 eldi sá litli gróður sem myndazt hefur í hrauninu frá því
|>að rann fyrir öldum“. — Þarna sjáið þið reykinn af eldi þeim er vamar-
liðið hefur kynt á Reykjanesi undanfarið bera \úð fjöllin, en þegar lengra
dregur munu reykjabólstrarnir í prentuninni sennilega renna sanian við him-
ininn. — Neðri myndin teldn frá Grinda\ik. — Ljósm Sig Guðm.
)}
mosaeldur
'€<

„Þarna eyðist í eldi sá
UtU gróður sem myndazt
hefur í hrauninu frá pví
pað rann fyrir öldum, og
eftir er hraunstorkan ber
sem nýrunnin vœri“.
Þannig lýsir fréttaritari út-
varpsins í Grindavík himi 5.
þ.m. eldi þeim sem brunnið
hefur daga og nætur á
Reykjanesi .
í fyrstu fréttinni var sagt
að eldurinn á Reykjanesi
hefði kviknað fyrir þremur
vikum, en Þjóðviljinn hefur
fengið upplýsingar um að
hann hafi brunnið þar í' 2
mánuði, að vísu hægfara í
1 fyrstu, en smátt og smátt
færzt í aukana, unz hann
var kominn á það stig er
fréttaritari útvarpsins lýsir
þannig:
„. . . . haldj eldurinn á-
fram að breiðast út með
sama hraða næstu daga og
verði ekkert aðhafzt til að
kæfa hanu er vá fyrir dyr-
um, t.d. hljóti 'búar Staðí
arhverfis að flýja heimili
sín . . . er eldurinn magn-
aðri en svo að Grindvík-
ingar megni að ráða við
hann“.
Eldur þessi hefur kviknað
I grennd Þórðarfellsins, •—•
við skotæfingar hernámsliðs-
ins í hrauninu á Reykjanes-
inu, millj. aðalkanabælisins á
Keflavíkurflugvelli og. útibús
þess skammt fyrir ofan
Grindavik.
Látum fréttaritara útvarps-
ins í Grindavlk hafa orðið
áfram:
„Reykur hylur nú alla
fjallasýn til vesturs fyrir
Grindvíkingum og leggur
mökkinn, þykkan og dökk-
an til hafs“.
Þjóðviljinn getur staðfest
að lýsing fréttaritara út-
varpsins va,r rétt. Reykinn
frá eldi þeim er þarna brann
eyddi þeim gróðri er tekið
hafði aldir að mynda á þess-
um hrjóstruga hluta Islantds
lagði á haf út, en römm
brunastækjan eitraði loftið
hlémegin við eldana.
Island hefur nú verið her-
setið land á nítjánda ár —
því fáir munu þeir vera sem
vilja draga frá þann tíma
sem hinum bandaríisku dát-
um var fyrirskipað að hafa
fataskipti og klæðast eins og
venjulegir borgarar.
Komið er á 8. ár, síðan
flokksforingjar þriggja flokka,
mennimiir sem sóru þess dýr-
an eið að aldrei skyldi vera
her á íslandi á friðartímum,
kölluðu þingmenn flokka
sinna saman og létu þá
gjalda jáyrði við því á
laumufundi umboðslausra ein-
staklinga, að svíkja þjóð sma
undir erlenda hersetu.
Það eru 7 ár og réttir þrír
mánuðir liðnir frá því núver-
andi utanríkisráðherra Is-
lands stóð syfjaður og auð-
mjúkur þama úti á Reykja-
nesinu og bauð hernámsliðið
velkomið til landsins — því
var smyglað inní landið að
næturlagi meðan þjóðin svaf.
Þjóðinni var sagt að banda-
riska hemámsliðið væri hing-
að kvatt til að vernda hana
frá yfirvofandi bráðum
háska. Sá háski hefur enn
ekkj birzt þjóðinni á sjö ár-
um. En vart hefu,r liðið það
vemdarár, að verndin hafi
ekki birzt í meiri eða minni
gróðurbrennum á Reykjanesi,
.eyðingu islenzks lands, fót-
timtroðins af erlendum hæl-
um, tættu af erlendum
sprengjum.
Þessar afrekamyndir birti
Hvítj fálkinn með stríðsæf-
ingafrétt 8. þ.m.. Hetjurnar á
mynd nr. 1 eru að skjóta af
4,2 þumlunga sprengjuvörpu.
Á mynd nr. 2 er majór Morr-
is og aðstoðarmaður hans.
Piltamir tveir með vélbyss-
una á mynd nr. 3 hafa fengið
skipun um að slcjóta. Og hetj-
an á 4. myndinni er að gægj-
ast yfir hráunbrún til að at-
huga hvort óhætt muni að
skjóta.
Garpar í hrauni
I síðasta tölublaði Hvíta
fálkans, blaðs bandaríska her-
námsliðsins á Keflavíkurflug-
velli, er varið miklu rúmi til
þess að lýsa skothríðardáðum
og hæfni þess við eldkveiking-
ar á Reykjanesi síðustu vik-
urnar.
Fyrst er lýst hvernig liðið
hafi verið hvatt á vettvang
Framhald á 11. síðu
Það er vemdin.
Og verndin birtist L fleiru.
Meðal annars því að börn og
unglingar hafa verið að slasa
sig á sprengjum sem her-
námsliðið hefur látið eftir sig,
jafnvel við fjölfarna vegi.
Það er ekki lengra síðan en
28. apríl s.l. að þrír dreng-
ir í Sandgerði slösuðust af
sprengjum er þeir fundu við
veginn rétt hjá Sandgerði, en
hernámsliðið hafði þá iðkað
skothrliðarfiflalæti sín þar.
Enda þótt hemámsliðið hefði
þráfaldlega stundað æfingar
sínar á þessu svæði kom í
ljós að það var gert í algeru
heimildarleysi, og íbúar i'
grenndinni kært athæfið —
án árangurs!
Drengimir voru þrír. Fjög-
urra ára drengur blindaðist
og meiddist meira í andliti.
Átta ára drengur missti
vísifingur annarrar handar-
innar, auk annarra meiðsla
á hendinni.
Sá þriðji, sjö ára, slapp
bezt, brenndist og skrámað-
ist lí framan.
Limlestingar á íslenzkum
börnum, — það er líka vernd-
in.
„En þetta er aðeins mosa-
eldur“. Já þetta er aðeins
mosaeldur. En til hvers er
verið að þessu skothríðar-
brölti á Suðumesjum ? Eld-
fretir þessara erlendu dáta
miklast engum Islendingi
lengur. Islendingar brosa
vorkunnlátt þegar þeir sjá
þessi einkennisklæddu erlendu
grey sperra sig með byssu-
hól'kana sina. Allir vita að
ekki verður barizt með slík-
um tækjum — ef til stríðs
kæmi, enda mun nú vart fyr-
irfinnast sá fullvita Islend-
ingur að honum sé ekki ljóst
að þessi skothríðarfiflalæti
hemámsliðsins eru fyrst og
fremst tii þess gerð að drepa
tímann fyrir þessum iðju-
lausu vesalingum, sem banda-
iliskir heimsvaldasinnar hafa
dæmt til útlegðar fjarri föð-
urlandi sínu og fólki.
„Þetta er aðeins mosaeld-
ur“, — og þeir segja að hann
hafi verið slökktur. Þegar
þetta er ritað hefur Þjóðvilj-
inn ekki haft tækifæri til að
ganga úr skugga um livort
rétt sé. Og þó þetta sé „að-
eins mosaeldur“ er það . hið
eðlilegasta viðbragð að hverj-
um þeim sem verðskuldar að
vera kallaður Islendmgur
renni í skap við að sjá ís-
lenzku landi eytt í eldi.
En þótt þessir einkennis-
búnu sperrtu hernámsliðar,
sem hafa ekki reynzt meiri
fábjánar en svo að hafa tal-
izt tækir í her hins hálfvita-
auðuga bandariska stórveldis
— hafi kveikt þessa elda
eigi sökina af að hafa kveikt
þessa elda, er þó sök þeirra
manna sem kölluðu hernáms-
liðið hingað meiri og þyngri.
Þeir eru hinir eiginlegit
brennuvargar.
Undanfarið hefur jörðin
undir fótum hins erlenda
hernámsliðs á Reykjanesi
logað. En þótt rétt kunnl
að reynast að sá eldur
hafi nú verið slöídttur
heldur enn áfram að
brenna sá eldur smánar og
afsiðunar sein nær tve.^gia
áratuga herseta hefur leitt
yfir þjóðina. Við eiguni nú
uppkomið fólk sem vanizt
hefur því alit frá vövgir
að horfa á erlent herlið ií
landi s’nu. Mosaeldur fer
sér hægt. Og sá afsiðunar-
eldur sem brennu*- með
hersetinni þjóð fer kannski
ekki ætíð með miklum mý,
en hann brennur án afláts.
Ábyrgðina af þeim bruna
bera ekki aðeins mennirn-
ir sem kölluðu hernámslið-
ið liingað og hinir mennirn-
ir sem svikið hafa til þessa
það heit sitt að láta herinn
hverfa úr landi, heklur
einnig þeir sem ekkert haf-
ast að til þess að erlendur
her fari af Islandi — og
eigi aldrei afturkvæmt.
Hvað gerir þú, lesandi
góður, situr þú máski af-
skiptalaus, eða ætlar l>ú
að láta herinn fara?
J. B.