Þjóðviljinn - 10.10.1958, Blaðsíða 6

í>) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 10. október 1958
ÞlðÐVILJINN
Útgefandl: B»m»inlnr*rflokknr olbíSa - Sóslallstaflokkurlnn. - Rltstjðrari
Maanús KJartansson 4b.), SlgurSur QuSmundsson. - Préttarltstjórl: Jón
BJarnason. — BUEamenn: Asmundur Slgurjónsson, QuSmundur Vlgíússon.
ívar H. Jónsson, Masmús Toríl Olafsson. SigurJón Jóhannsson. Sigurður V
PriðÞJÓfsson. — AuglýslngastJóri: Guðgeir Magnússon. — Ritstjórn, af-
greiðsla, auglýslngar, prentsmiðJa: Skóla»örðustíg 19. — Síml: 17-500 (B
ilnur). — ÁskrlftarverB kr. 30 á mán. í Reykjavík og nágrenni; kr. 27 ann>
arsstaðat. — Lausasöluverð kr. 2.00. — Prentsmiðja ÞJóðvllJans.
Ráníugl íhaldsins vokir
yfir verkalýðshreyfingunni
TTvað er að gerast í verka-
lýðsfélögum bsejarins, þeg-
ar Morgunblaðið tekur stærsta
letur sitt til að mæla með því
og berjast fyrir því að þau
kjósj vissa menn á Alþýðusam-
bandsþing? Hvað er að gerast
í Alþýðuflokknum þegar Al-
þýðublaðið tekur líka fram sitt
stærsta letur og breiðar fyrir-
sagnir og mælir með sömu
mönnum og berst fyrir kosn-
ingu þeirra á Alþýðusambands-
þing? Hverju sætir það að sam-
eiginlegar skrifstofur í kosn-
inkabaráttu í Dagsbrún, Iðju
og Trésmiðafélagi Reykjavík-
Ur eru settar upp í Sjálfstæðis-
húsinu, í Alþýðuhúsinu og í
félagsheimili Sjálfstæðisflokks-
ins í Valhöll? Hvernig má það
vera að starfsmenn Alþýðu-
flokksins í verkalýðsmálum
gangi inn og út um þessar
skrifstofur í aðalstöðvum Sjálf-
stæðisflokksins og Vinnuveit-
endasambandsins, gefandi í-
haldinu á hinar sameiginlegu
kosþingaapjaldskrár í verka-<
lýðsfélögunum allar þær upp-
lýsingar um stjórnmálaskoðan-
ir Dagsbrúnarmanna, Iðjufé-
laga og i-eykvískra trésmiða
sem Alþýðuflokksmönnum eru
tiltækar? Hvernig getur það
gerzt að fiokkur sem vill láta
kalla sig verkalýðsflokk, gangi
svo gjörsamlega erinda verstu
fjandmanna verkalýðshreyfing-
arinnar á íslandi, dragi þannig
lokur frá hurðum og veiti upp-
lýsingar, sem alveg áreiðanlega
eru jafnframt færðar inn á
spjaldskrá íhaldsins? En sú
spjaldskrá er notuð til að vinsa
úr andstæðinga íhaldsins við
þau tækifæri þegar menn þurfa
t.d. að sækja til íhaldsstjóm-
arinnar í Reykjavík og þegar
atvinnurekendur hafa svipu at-
vinnuleysisins í hendi sér.
etta eru allmargar spurning-
ar, en þessum spumingum
og fleiri álíka eru reykvískir
alþýðumenn að velta fyrir sér
þessa dagana, þegar opinberuð
er í Morgunblaðinu og Alþýðu-
blaðinu á svo áberandi hátt að
enginn getur um villzt sam-
vinna Sjálfstæðisflokksins og
Alþýðuflokksins í kosningum
verkalýðsfélaganna til næsta
Alþýðusambandsþings, Verka-
menn í Dagsbrún og aðrir þeir
sem áratugum saman hafa átt
í höggi við Sjálfstæðisflokkinn,
sömu mennina á Alþingi, í
bæjarstjómum og í harðdræg-
ustu samtökum atvinnurek-
enda, vita það og skilja að
Morgunblaðið tekur ekki að
sér þá menn í verkalýðsfélög-
unum sem vilja gera verka-
lýðshreyfinguna sterka og öfl-
uga í sókn og vöm fyrir mál-
stað verkalýðsins í iandinu. Al-
Þýðufólk veit það af áratuga
reynslu að það er ekkert ann-
að en argasta hræsni þegar
Morgunblaðið þykist ætla að
fara að vinna fyrir lýðræðið
og kjarabætur innan verka-
lýðshreyfingarinnar. Hitt skilur
alþýðufólk, að til þess eins
verja auðmennirnir í Sjálf-
stæðisflokknum stórfé í harð-
vítuga kosningabaráttu í verka-
iýðsfélögunum að þeir hyggj-
■ast með því fá færi á að ná
áhrifavaldi á félögunum, valdi
sem þeir hiklaust beita til að
lama verkalýðshreyfinguna
innan frá, gera hana máttlausa
sem sóknar- og varnartæki al-
þýðunnar í landinu.
Vrfirleitt eru menn ekki hissa
á því að afturhald lands-
ins skuli beita þessum brögð-
um. Það svífst einskis þess sem
það þorir. Sjálfstæðisflokkn-
um hefur undanfarið reynzt
verkalýðshreyfingin svo sterk
þegar komið hefur til beinna
átaka að hann er orðjnn ugg-
andi um hag afturhaldsins í
landinu. Þá leitar hann ann-
arra leiða, þeirra er hann lagði
upphaflega inn á að fordæmi
þýzka nazistaflokksins, að
reyna að lama verkalýðshreyf-
inguna ihnan frá. Það er aðal-
baráttuaðferðin sem Sjálfstæð-
isflokkurin beitir nú í verka-
iýðshreyfingunni. Og nú ætlar
hann sér ekkert smáræði með
þeirri baráttu, Sjálfstæðis-
flokkurinn ætlar sér og þar
með Vinnuveitendasambandinu
úrshtaáhrif í stjórn heildar-
samtaka verkalýðsins á ís-
landi, í sjálfu Alþýðusambandi
íslands. Svo hátt hefði Sjáif-
stæðjsflokkurjnn aldrei þor-
að að hugsa ef hann hefði ekki
verið það stálheppinn að fá í
lið með sér nokkra af leiðtog-
um Alþýðuflokksins, sem í
máttlausri heift yfir hrörnandi
gengi flokksins stuðla nú að
því að síðasta ganga Alþýðu-
flokksins í verkalýðsmálum
verði slík að afhenda höfuð-
óvini verkalýðshreyfingarinnar
í landinu, Vinnuveitendasam-
bandinu og Sjálfstæðisflokkn-
um, sjálft Alþýðusambandjð.
1 lþýðuflokksmenn ganga ekki
■^*- allir til þessa leiks, því fer
fjarri. Mörgum þeirra er fram-
tíð verkalýðshreyfingannnar á
íslandi helgara mál en svo að
þeir fremji slíkt ódæði gagn-
vart verkalýðssamtökunum. Það
eru nokkrir ribbaldar í forustu
Alþýðuflokksins, þar á meðal
flokksflækingar eins og Áki
Jakobsson, sem hafa barið það
í gegn, að bandalag við svart-
asta íhaldið í landinu skuli
hér eftir vera stefna Alþýðu-
flokksins í verkalýðsmálum.
Hvað eítir annað hefur „sá
stóri“ í því bandalagi, íhald-
ið, látið í það skína með gegnd-
Framhald á 8. siðu
Þér norrænu hetiur
I óvina-
bnndnlnQÍ
Þriðja grein
iné íl
7 lC'v
Ég hef látið þau orð falla
í fyrri greinum mínum að öll
þjóðin að undanteknum utan-
ríkisráðherra og morgunblaðs-
mönnum hafi verið einhuga
í landhelgismálinu. Þetta þarf
þó nokkru nánari skýringar
við. Það er nefnilega alls ekki
svo að skilja að utanríkis-
ráðherra og morgunblaðs-
menn hafi verið á móti tólf
mílna landhelgi út af fyrir
sig. Þessir aðilar hafa þvert
á móti margsinnis staðfest að
hér sé um lífshagsmunamál
okkar íslendinga að ræða. Að
því leyti til eru þetta sannar
hetjur.
En það eru bara fleiri en
íslendingar sem eiga sinna
lífshagsmuna að gæta. Þar á
meðal er fyrirtæki það sem
ber amerísku skammstöfunina
NATO, en við köllum vana-
lega Atlanzhafsbandalag. Fólk
ætti að kannast við gripinn,
því það er einmitt sá sem var
látinn gleypa okkur með húð
og hári fyrir tólf árum. Síð-
an hefur hann verið að melta
úr okkur manndóminn í gull-
maga sínum og gera okkur,
vopnlausa dvergþjóð, að
stríðsskoffíni.
Eins og ég hef áður bent á
er fyrjrtæki þetta stofnað af
bandarískum auðhringum til
þess að koma á svokölluðu
„köldu stríði" og freista þess
að viðhalda þannig hámarks-
gróða vígbúnaðarfurstanna í
guðs eigin landi. Kjörorð fyr-
irtækisins er hinn klassíski
arfur Hitlers: „baráttan gegn
kommúnismanum“ Allir
kannast svo við þær háfleygu
hugsjónir sem kjörorðið hef-
ui- verið puntað með. Frelsi!
lýðræði! friður! hefur stanz-
laust glumið í eyrunum á
okkur, samtímis því sem
„vinaþjóðir“ okkar í banda-
laginu — það er að segja
auðhrjngarnir — hafa fært
alþýðufólki í Kóreu, Víetnam,
Malakkaskaga, Kenýa, Alsír,
Kýpur og víðar dýrð þessa
boðskapar með því að murka
úr því líftóruna!
Nú vildi svo hlálega til að
einmitt þegar hið mikla lífs-
hagsmunamál okkar íslend-
inga kom til umræðu á Genf-
ar-ráðstefnunni síðastliðið
vor snerust allar voldugustu
„vinaþjóðir“ okkar í þessu
makalausa bandalagi gegn.
okkar málstað — jafnvel
morgunblaðsmenn .sögðu í
augnabliksveikleika að nú
hefðu sjálf Bandaríkin „bitið
okkur í bakið“. En slíkur
munnsöfnuður átti sér að vísu
ekki langan aldur: kannski
hefur utanríkisráðherrann ráð-
ið vinum sínum til að tala
varlega.
En hér var sannarlega úr
vöndu að ráða. Nú var orðið
um tvennskonar lífshagsmuni
að velja: NATO’s eða föður-
landsins, amerískra stríðs-
gróðamanna eða íslenzkrai- al-
þýðu. Utanríkisráðherra og
morgunblaðsmenn vildu að
vísu tólf mílna landhelgi ef
hún lá á lausu. En ef hernað-
arbrask vestrænu auðhring-
anna var í hættu — ja, þá
varð að semja og það með
gát um lífshagsmuni þjóðar-
innar.
Öilum er í fersku minni
hráskinnsleikur þessara kalda-
stríðskumpána í landhelgis-
málinu. Þeirra hetjulega til-
laga var að skjóta úrslitum
málsins til svarinna andstæð-
inga þess í NATO og láta
þá skammta okkur réttinn.
Þannig áttum við að koma í veg
fyrir ofbeldi „vinaþjóðarinn-
ar“. Þessi hundslega afstaða
mótaðist auðvitað af því einu
að mennimir óttuðust rétti-
lega að ofbeldið kynni að
leiða til úrsagnar okkar úr
bandalaginu góða. Og var
norrænum hetjum af kon-
ungakyni ekki betra að sætta
sig við sex mílur, fjórar mil-
ur, jafnvel þrjár mílur, held-
ur en svo hörmulega tækist
til?
Við lá að þetta herskáa
viðhorf utanríkisráðherrans
kostaði líf hinnar dæmalausu
„vinstri stjórnai'“ og má segja
að hann hafi verið einskonar
fangi meðráðherra sinna í
máli þessu allt fram undir
það síðasta.
En það var ekki nóg með að
hinir vestrænu vinir okkar og
verndarar vildu svipta okkur
lífsbjörginni og afhjúpuðu
sig þar með sem aumustu
hræsnara og svjkara. Hér
við bættist að rússar og aðr-
ir hryllilegir kommúnistar
urðu einir til þess að viður-
kenna hina nýju landhelgi
okkar. Það var ískyggilegt
framhald af þeirri staðreynd
að þegar bretar skelltu á
okkur löndunarbanninu fyrir
sex árum vegna einnar mílú
útfærslunnar, þá höfðu ein-
mitt þessar sömu þjóðir bjarg-
að lífshagsmunum okkar með
því að tryggja okkur örugga
fiskimarkaði í löndum sín-
um
Máiið er því farið að líta
dálítið spaugilega út. Hið
frelsisunnandi og friðelskandi
lýðræðisbandalag NATO var
sem sé stofnað og við í það
ginntir til þess að vernda
okkur fyrir rússum og öðrum
kommúnistalýð. En nú er svo
komið að hver maður verður
að álykta að við sitjum sem
fastast í bandalagi með bak-
bítum og ofbeklisseggjum til
þess eins að verjast því að
af okkur sé keyptur fiskur
og landhelgi okkar viður-
kennd. Því enginn veit til að
rússar og þeirra bandamenn
hafi unnið sér annað til ó-
helgis gagnvart íslendingum
enn sem komið er.
Það mun vera einsdæmi í
mannkynssögunni að þjóð
haldi uppi bandalagi vjð
fjandmenn sína um það að
vinna gegn eigin lífshagsmun-
um, enda komast nú utan-
ríkisráðherra og morgunblaðs-
menn ekki lengur upp méð
moðreyk vegna einhuga reiði
almennings í landinu. Þeir
verða að láta sér nægja að
slá úr og í og biðja guð i
hljóði að bjarga stríðskleppn-
um sínum með einhverju
amerísku kraftaverki. Allir
sjá nú að ef við bíðum stund-
inni lengur í óvinabandalági
okkar NATO, þá verður jáfri-
vel hetjuskapur okkar í land-
helgismálinu blátt áfram
hlægilegur. Hvert bam mun
þá fyrirlíta mannalæti okk-
ar og saga íslands myrkvast
af blygðun vegna lítil-
mennsku okkar og tvöfeldni.
Það er ekki hægt að verá
bæði hetja og ræfill í senn.