Þjóðviljinn - 26.10.1958, Side 11

Sunnudagur 26. október 1958
ÞJCœVILJINN — (11
PETER CURTIS:
21. daaur.
spjallaði hressiíéga og fjörlega um Díönu og garð-
inn, ræddi um nágrannana og lét smátt og smátt
á sér skiljast, að ekki ætti ?,ö minnast á þetta fram-
ar. Eg var sárfeginn og svaraði á sama hátt og þar
með upphófst næsta 'stig. í heilan mánuð gerði hún
allt sem hún gat til að þóknast mér. Hún gaf mér
peninga, hún gaf mér gjafir, hún hlustaði á hvert
orð sem ég sagði eins og vísdómsperlur hrykkju sífellt
af vörum mér, hún stakk jafnvel upp á utanlands-
ferð, en dró þá tillögu til baka þegar hún varð þess
vör að ég féllst á hana, og bar þvl við að hún gæti
ekki farið frá barninu.
Eg reyndi að veita verðug andsvör, en þau hafa
sjálfsagt verið henni ófullnægjandi. Því að það Vár
eins og eitthvað hefði þoxnað upp í mér þegar Ant-
onía fór. Ákafinn og orkan voru á bak og burt og ég
gat jafnvel ekki lengur gert mér upp. Eg gat verið
kurteis, stimamjúkur og tillitssamur við Eloise, en
elckert fram yfir það.
En hún hafði þó áhugamál og gat gefið tilfinning-
um sínum útrás. Hún hafði garðinn, húsið, Emmu
Plume og barnið: Eg hafði ekki neitt. Stundum sá
ég sjálfan mig ganga gegnum lífið eins og húsdýr
í bandi. En þetta hafði ég valið sjálfur. Og með næst-
um hvaða kvenmanni öðrum hefði ég getað sætt mig
við þessa tilveru, og þakkað fyrir að ég hefði þó að
minnsta kosti þak yfir höfuðið og þyrfti ekki að hafa
áhyggjur af næstu máltíð. En með Eloise var það
ómögulegt.
Jafnvel nú, þegar ég lít til baka, finnst mér erfitt
að skýra hvernig á þessu stóð eða gefa einhverja
ástæðu fyrir tíðum og ofsalegum deilum okkar. Fjöldi
fólks verr upplýst en við, hefur lifað saman um ára-
bil án þess að standa í því stríði sem við þurftum að
heyja. En sennilega á slíkt fólk eitthvaö sameigin-
legt, annaðhvort kynferðislega aðlöðun, sameiginleg-
an metnað eða bara hatur á öllum heiminum. Án
þessa alls varð líf okkar dálítið helvíti innan þessara
fjogurra veggja. Rifrildi kviknuöu uppúr engu, bloss-
uðu upp, hjöðnuöu, síðan komu afsakanir og nokkurra
stunda vopnaður friður unz sama sagan endurtók sig.
Næstum hver einasti skoðanamunur varð til þess
að Eloise fékk kast. Hún grét, barði höfðinu niður og
höndunum, fleygði sér jafnvel í gólfið og barði niður
Og við hvert kast var eins og ég yrði steinrunninn,
stóð álengdar og virti hana fyrir mér, þangað til
hún var orðin hálf meðvitundarlaus. þá fyrst gat ég
hrist af mér'slenið, barið á hendurnar á henni (sem ég
gerði alltaf með mestu ánægju), borið ammóníak upp
að nefinu á henni eða dreypt koníaki milli tannanna
á henni. Allt betta gerði ég með ógeði sem æfingin
gat ekki unniö bug á: og ég fékk sannarlega æfingu,
því að um þessar mundir var EmmaJPlume önnum kaf-
in af barninu, og þótt hún vissi betur en nokkur ann-
ar hvernig málum var.háttað okkar á milli, vissi hún
þó ekki hversu tíðar né hversu skelfilegar deilur okk-
ar voru.
Þótt undarlegt megi virðast, snerust þær sjaldnast
um peninga, þótt ætla mætti að þeir yrðu okkur kær-
komið deiluefni. Eg átti enn dáJítið .eftir af pening-
unum sem fengust fyrir húsið í Birmingham, en
meðan þeir entust ætlaði ég ekki aö biðia um meira.
En skömmu eftir að Antonía fór, upphófst nýr þáttur
hjá Eloise: frá því að vera næstum hlægilega spar-
söm, varð hún ævintýralega eyðslusöm. Rándýr smekk-
laus föt fvlltu hvern einasta skáp í húsinu. Fyrir
Sá hlær bezt
Diönu var bvggður stór sólskáli úr
gleri
í garð-
inum var gerð sundlaug, með afgirtum, grunnum bletti,
svo að Díana gæti vanizt vatni og lært að synda fyrir-
hafnarlaust, sagði Eloise, sem siálf var dauðhrædd
við vatn og sund. Þetta kostaði offjár.
Auk þessarar eyðslu, gaf hún miklar upphæðir til
góðgerðastarfsemi,,, Hún v,arð.,,við næstum hverri hjálp-
arbeiðni, sem henni var send. Reksturskostnaðurinn
við heimilishaldð í Reykháfshúsinu var sáralítill,. mið,-
að við þær fiárhæðir sem húsmóðirin varði til góðgerða-
starfsemi; Allt var þetta ósköp fallegt og göfugt og ég
taldi það ekki eftir fyrr en einn daginn, þegar Eloise
sagði:
..Heyrðu, Richard, við verðum að fara að spara eitt-j
hvað af tekjum okkaf.” (Ágætt fyrir mig sem engam
tekjur hafði). „Annars verður þú allslaus ef ég fell
frá. Sjáðu til, pabbi gerði svo einkenniiega erfðaskrá.,
Tokjurnar renna mér til framfæris, en að öðrum kosti
til ýmissa félaea í Birmingham. Þú fengir ekki neitt.
Svo að við verðum að spara.”
Eg var henni þakklátur fvrir þessa vinsamlegu til-;
lögu, en það var ekki til frambúðar. Næstum sama |
daginn ákvað hún að Díana þyrfti að fá meira siávar-
loft og hreinna en völ var á á nokkurri baðströnd, svo 1
að hún tók á leigu lystisnekkju í þrjá mánuði og við

r 1
1 JlEIMIUSÞATTURi fíTlTinniii;iiiiiinti!iiiii'Bmmmiii!niimmFff4Í i 1 rr'
Lm endist eklti að eilífu
SIGLRIíJÖKG GUÐBRANDSÖOTTIK
frá Litla-Galtardai,
andaðist að heimili sínu, Sigtúni 53, þann 25. þ.m.
Vandamenn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýncfa samúð við fráfall
og jarðarför sonar okkar, bróður og mágs
JÓNS ÁRNASONAB
einnig þökkum við læknum og hjukunarliði Lands-'
spítalans fyrir góða hjúkrun og aðhiýnningu.
Stefania og Arni Jónsson,
Gylfi Árnason,
ívristic og Stefáu Árnason.
■wwrirnimiiwnfMmwTnT-''--' b—
Elskulegi eiginmaður og, faðir okkar,
IRIS'flAN M. HCSBBY,
'ézt' áð þéifhili sínu aðfaranótt 25. þ.m.
M3,tthildn- M. Huseby
böra

Handklæði og þurrkur endast
ekki eilíflega og ekki dúkar og
munnþurrkur heldur.
Þunnar glasþurrkur eru orðn-
ar slitnar eftir nokkurra ára
notkun. Þá er aðeins hægt að
nota þær í gluggahreinsun eða
eitthvað þess háttar.
Heillega búta úr siitum hand-
klæðum má sauma saman og
festa í það nýjan hanka. Þá er
það ágætt eldhúshandklæði,
• Þegar stoppa þarf og gera
við lín er skynsamlegt að aðgæta
fyrst hvaða möguleika saumavél-
in veitir. Eí ekki er til stopp-
fótur með ö!lu tilheyrandi, ætti
að vera hægt að kaupa sérstak-
an stoppfót sem passar í næstum
allar vélar. Saumavél sem saum-
að getur zik-zak saurn getur
Verið mjög þægiieg við línvið-
gerðir. Stoppið alltaf með sér-
stökum stopptvinna.
Stórt gat á gallalausum dúk
verður að sjálfsögðu að gera við.
Stór göt verður alltaf að gera
við í ramma til þess að hægt
sé að strengja á efninu. Gatið ó
dúknum á myndinni er næstum
út við jaðar og því þarf að
sauma hjálparbót á dúkjnn til
þess að viðgerðin gerði stöðug.
Bótin er saumuð við með löng-
um sporum sem auðvelt er að
gatið erU greiddir með fínni
greiðu eða nál, svo að þeir vísi
allir í rétta átt, Saumið í hönd-
u-num dálítinn gasbút á frá
röngunni, og klippið brúnirnar
burt alveg að saumnum.
Svo er stoppfóturinn settur á
véiina og byrjað að stoppa.
Maður verður sjálfur að færa
efnið fram og aftur, þess vegna
er nauðsyniegt að nota ramm-
arm.
Byrjið að stoppa yfir inn-
sláttarþræðina. Saumið hægt en
flytjið rammann hratt fram og
aftur. Þá verða sporin löng. Snú-
ið efninu siðan á hinn veginn.
Látið nú vélina sauma hratt og
flytjið rammann hægt fram og
aftur. Þá verða sporin stutt.
Stoppið er varla sýnilegt, þeg-
ar búið er að þvo og strjúka
Eramhald af 7. síðu.
prinsinn í ævintýrinu, maður
nokkuð við aldur og hefur
af eigin rammleik brotizt á-
fram til auðs og valda: útlit
og framganga Haralds hæfa
honum sem bezt má verða.
Hlutverlcið er fremur lélega
samið, en atriðið í Washing-
ton veitir þó ágætt tælcifæri
til mergjaðs skopleiks og það
grípur Haraldur tveim hönd-
um, lýsir taugaveiklun, æs-
ingi og leikaragrillum hins
volduga manns af svo miklu
fjöri og auðugu skopi að
minnt getur á Jakob skáld í
„Dóra“ Tómasar Hallgríms*
sonar sællar minningar; eink-
um er gaman a.ð kostulegu
látbragði hans og skrýtnum,
svipbrigðum.
Það er annað en auðvelt að
gera mikið úr forstjórunum
fjórum, en allir eru þeir í
góðum höndum. Inariði
Waage er fyrir þeim kump-
ánum og leikur eðlilega og
skemmtilega, forstjóri þessi
er sýnilega útsmoginn og
samningalipur, sléttmáll og
hrif'ígður til . Jióglífis og
kve'ma. Snjallastúr er Lárus
Pálsson og tekst að gera
furðumikið úr sínu viðfangs-
efni, gjaldker1 hans er í öllu
sannur fulltrúi fégirndar og
ósvifins gróðabralis, þröng-
sýnn, meinlegur í orðum, ill-
skeyttur og hgrður í horn að
taka. Valdimar Helgason sóm-
ir sér vel á sinum stað, sæl-
legur og samvizkulaus kaup-
sýslumaður. Róbert Arnfinns-
son er allur hinn vörpuleg-
asti og skapfellilegastur
þeirra félaga, og áhugi hans
á stólfótasmíðinni sannur og
lifandi.
Brvndís Pétursdóttir fer á-
gæta vel með hlutverk einka-
ritarans og skapar heilsteypta
mannlýsingu, við hljótum að
fá samúð með þessari sak-
lausu, viðkvæmu og vandræða-
legu stúlku. Skyndileg ofurást
hennar á húspóstinum liggur
kannski ekki í augum uppi,
en Flosi Ólafsson heldur þó
vel á sínum hlut. Sigríður
Þ ’Gsdóttir er sýningar-'1
stúlkfi og sannarlega. á rétt-
stað, og nýliðinn Svandíe
jónsdóttir leikur snoturlega
c' rifs+.ofustúlku í Washington.
Bnn koma fréttamenn, ljós-
"-i'mdarar og sjónvarpsþulir
eum atriðin ent
p-'-’d í siónvarpi, og er það
nviung hér á landi. Atriði
þ'ssi eru ekkert augnayndi,
en veita eflaust góða hug-
mynd um fréttaflutning I
sjónvarpi; töku þeirra annað-
ist Óskar Gislason. — „Sá
hlær bezt“ er vægast s'agt
ómerkilegt grín og engu Þjóð-
leikliúsi til sóma.; almennan
smekk og listræna fundvísi
má leikhúsið sízt af öllu
skorta. á. Hj.
spretta burt aftur. Þræðimir við' dúkinn nokkrum sinnum.
Framhald af 4. síðu. j
55. a7 c2
56. Bb3f Kd6
57. Dd3t og Panno gafst
upp.
Eftir 57. — Keö yrði fram-
haldið 58. Dc4f, Ke7. 59.
Dxc2, Hxa7. 60. Dc5t og vinn-
ur.
Óhemju viðburðarík og
h."rð skák, þótt ekki sé hútt
gallalaus.