Þjóðviljinn - 08.11.1958, Blaðsíða 11
Laugardagur 8. nóvember 1958 — ÞJOÐVILJINN — (11
PETER CURTIS:
umstæðum. Eg kveikti hvert einasta ljós í herberginu
og sa.t hjá henni. En hún þurfti hvorki á ljósum né
návist minni að halda, því að hún sofnaði undir eins.
Eg' vissi það af breytingunni á andardrætti hennar og
Nú gæti ég gengið inn til hennar og ef þar væri ein-
hver sem bæri fram spurningar eða kvartanir, gæti
ég sagt að ég hefði þurft að bregða mér frá andartak:
eg gæti sagt að tónlistin hefði verið draumur eða
ímyndun og reynt aðra aðferð einhverntíma seinna.
En það var enginn í herberginu sem bar fram spurn-
ingar eða kvartanir. Eloise hafði reynt að fara fram
úr rúminu. Rúmfötunum ha-fði verið ’ytt' til" hiiðár', en
þau voru enn ofan á fótunum á henhi. Hún'var örend.
Eins og ég hafði gert ráð fýrir hafði hjartað ekki þolað
áfallið við að vakna, heyra hina óvæntu tónlist, þola
einveruna og myrkrið og hinar ímynduðu sk'elfinéar
þess. Eg breiddi rúmfötin yfir hana. Nú vrði dálítil
bið og ef til vll vrði líkamshitinn athugaöur.
Síðan fór ég að símanum.
„Antonía,“ sagði ég. „Nú getum við boðið þér til
kvöldverðar. Geturðu komið í kvöld? Þú eetur tekið
leigubílinn sem Lorkin hefur á brautarstöðinni. Bíll-
inn okkar er bilaður. Ágætt. Vertu ekki lengi.“
reglubundnum æðaslætti. Eg vildi ekki að hún dæi að
nætuiiagi, svo að ég hafði Ijósin kveikt og mókti í
stólnum, ef hún skyldi vakna og fá hræðslukast. Hún
svaf til morguns oe þá deildum við aftur um- brottför,
og mér tókst að telja hana á að bíða þangað til daginn
eftir, þegar hún væri orðin nógu hress til að flytja.
Eg lofaði bví ?ð hún skyldi aldrei vera ein nokkra
stund næsta sólarhringinn, og við færum burt árla
næsta morguns.
Veðrið hafði breytzt um nóttina. það var hvöss vest-
anátt með skúrum. Eg fyllti hitanoka Eloise og taldi
hana á að liggja í rúminu. Hún féllst á það, svo fram-
arlega sem ég væri kyrr í herberginu hjá henni, en
þegar ég fór niður til að sækia matarbita handa okk-
ur, heimtaði hún aö koma líka, þótt hún ætti erfitt
um gang og drægist með veggjunum.
Eg hitaði udp dósasúpu og bió til eggiaköku. Eloise
bar ekki við að aöstoða mig og hún spurði ekki heldur
eftir konunum tveimur. Hún virtist ringluð og talaði
varla orð. Eg hellti sherrvi í súpuna og drtúgum
skammti af.rommi í eggjakökuna. Svo taldi ég hana
á að drekka glas af kampavíni svo aö hún yrði nógu
hress til að ferðast næsta dag. Eg varð að trvggja það
að hún svæfi síðdegis og fram undir kvöld ef hægt
væri.
Klukkan hálf fjögur tók ég eftir því að augnalok
hennar voru farin að þyngjast cg taugakippirnir í
höndunum orðnir hægari. Eg lagfærði koddana henn-
ar, dró gluggatjöldin fyrir og settist hjá henni. Um
leið og augu hennar lokuðust og svefninn náði valdi
yfir henni, fann ég andartak til samvizkubits. Eg fann
hversu viðurstyggilegt það var, sem ég var í þann;
veginn að gera og ég óskaði þess næstum, aö ég þvrfti
ekki að gera það. En óskin, iðrunin, samvizkubitiö
máttu sín einskis. Eg var kominn vfir það stig að
mannlegar tilfinningar hefðu áhrif á m'ig. Þegar ég
hugsaði um Antoníu niðri í þorpinu, skammt undan
að bíða eftir boðum frá mér, og gerði mér í hugarlund
líf okkar, be°ar hún væri í raun og veru orðin mín, náði
svo mikill ákafi tökum á mér. að mér varð erfitt um
andardrátt. Meðaumkun mín með Eloise varð að engu.
Hún var steinsofnuð og ég gat risið hljóðlega á fæt-
ur, farið út úr herberginu og undirbúið hinn banvæna
lokaþátt.
Svo dimmt og skuggaleat var kvöldið að klukkan
hálf sjö var alls staðar orðið skuggsýnt og í herbergi
Eloise hefði vel getað verið nótt. Eg gat ekki vænzt bess
að hún svæfi miklu lengur og ráðagerðin útheimti að
hún vaknaöi ein, rugluð og hrædd.
Fyrir utan svefnherbergið, í þykka veggnum sem
skildi það frá ganginum, var skápur. Eg læddist þangaö
með hægð, opnaði dvrnar og setti af stað grammófón-
inn sem þar stóð reiðubúinn til notkunar. Fyrst heyrð-
ist suð og síðan kvað við fagur en þunglyndislegur
sígaunadansinn. Eg læddist niður eftir ganginum og
beið.
Fvrst í stað heyrðist ekkert hljóð úr svefnherberginu,
en síðan heyrði ég hrópað: „Ríehard! “ Það var endur-
tekið tvisvar og síðan heyrðist hljóð sem var hvor
hróp né grátur, heldur blanda af hvoru tveggja, skeí
ingarstuna, hjálparvana mótmæli gegn skelfingunni.
Það fjáraði út.
Það var eins og dimmdi og kólnaði í ganginum sem
ég stóð í. Það fór undartegur hrollur um mig. Ljóðlína
úr hálfgleymdri vísu fór um huga minn: „Og sál hans
sveif hjá.“ Andartak gat ég hvorki hreyft legg né lið.
Enda ætlaði ég ekki aö hreyfa mig úr stað.
Eg beið. Platan endaðí og eg heyrði smellinn þegar
nálin stöðvaðist. Ekkert hljóð béyrðist.
ÞR IÐJI ÞÁTTU It
Aatðnía Meeliin hagræddi
Síminn hiá frú Barker hringdi átta sinnum frá því
ég kom á miðvikudaginn og fram á föstudagskvöld. í
hvert skipti tók ég viðbragð. Átta sinnum hugsaði ég:
Æ, þetta er Dickon, nú fæ ég að vita allt; og átta sinn-
um var það hringing í leigiandann sem frú Barker
kallaði þann ,.ví.sa“, sem seldi sápu -eða eitthvað þess
háttar og fjöidi fólks hringdi í hann.
En þegar síminn hringdi enn á föstudagskvöld, var
ég svo viss um að það væri upphringingin sem ég
hefði verið að bíða eftir, að ég var komin upp úr bað-
kerinu og farin aö reyna aö þurrka mér á þunnu rýj-
unni sem gegndi hlutverki baðhandklæðis í Mvrtu-
húsi. áöur en frú Baker komst upp á loftið til að
kalla í mig.
Eg fór niöur og stóð í þrönga ganginum sem lyktaði
af gólfbóni og matseld og lvfti hevrnartólinu upp að
eyranu. Eg var svo eftirvæntingarfull að það var eins
og hold mitt væri á iöi utan á beinunum og það var
mikill léttir að heyra Ricliard segja með eðlilegri og
rólegri röddu að þau gætu nú boðið mér til kvöldverðar.
Eg sagöi: „Þakka þér fyrir. Við sjáumst þá,“ og fór
upp til aö klæða mig. Mér fannst enn eins og holdið
iðaði utan á beinunum og þess vegna hætti ég að
greiða mér 1 miðju kafi og spurði siálfa mig hvort
ég ætlaöi i raun og veru upp í Virkishúsið þá um kvöld-
Flestar nýju drag’t.irnar eru | þremur hnöppum eð framan.
með stuttum beinsniðnum jökk-
um, þar sem aðeíns vottar fyr-
ir mitti, og við þá er notað
slétt pils eða serkkjóll. Hér
eru sýndar tvær nýjar ítalsk-
ar dragtir, sín með hverju
móti.
Stutti, beini jalíkinn á dragt-
inni til vinstri er rneð fremar
Dragtin er úr meðalgrófu tvídi
og er mjög nýtileg sumar sem
vetur.
Dragtin til hægri er með
meiri kjóLsvip. Hún saman-
etendur af þröngum pokakjól
og kragalausum jakka með
belti að framan, til að minna
lauslega á að til sé eitthvað
flegntnn krag-a og Irornum ogsem. hedti mitti.
Lögreglustjori
Framhald af 10. síðu.
sem bezt í máli þessu er rétt
að geta þess, að þegar lög-
reglustjóri boðaði lögreglu-
þjóninn á sinn fund mælti
hann eftirfarandi setningu
„okkur hugkvæmdist þetta
snjalla ráð, að láta athuga
| sjónina í yður" og notfærði
hann sér það til þess að bola
honum úr starfi. Þetta at-
hæfi framdi lögreglustjóri
nokkrum dögum eftir að hann
hafði lesið síðustu greinina
sem hin ágæti „Borgari" hafði
skrifað í blað yðar, sem er
eða virðist vera mj"g kunnug-
ur öllum þessum málum og
vonast ég eftir að heyra
meira frá honum. Ég ætla
ekki að lýsa lögreglustjóran-
um frekar þótt ég gæti það
eftir samtölum við lögreglu-
þjóna, en ég vil aðeins henda
fólki á greinar ,.Borgara“ svo
sem Heilbrigðishættir á lög-
reglustöðinm, Bréf frá Bbrg-
ara og síðustu greinina Burtu
með Sigurjón og óstjórnina.
Iðnaða rmaðu r.
JDamn the natives6
Framhald af 5. síðu
Grænlandsráðunevtinu frá
þessu. Ráðunevtið .sendi mót-
mæli til bandarí'ka sendiráðs-
ins í Kaupmannahöfn, en þvl
var svarað að kaninn hefði
ekki meint það sem hann sagði.
Blaðið Information í Kaup-
mannahöfn segir, að hvaða
skilning sem ameríkanar leggi
í orð sín, þá sé það staðrevnd
í málinu að dönsku yfirvöldin
hafi sjálf hrópað fyrst: Til
helvítis með þá innfæddu —
með því að leyfa Bandaríkja-
mönnum að ógna ú.tróðraþorpi
og góðum veiðistað með hern-
aðarmannvirkjum.
Slökkviliðið
Framhald af 1. síðu.
ir minni en á horfðist í fyrstu.
Talsverðar skemmdir urðu þó
vegna þess hvsrsu slökkviliðs-
menn urðu víða að rífa þiljur
og klæðningu á gólfi og lofti í
kjallaranum til að komast fyr-
ir eldinn. Eldurinn komst einn-
iv upp á stofuhæð á einum
st’að og varð að riifa þiljur á
r">nai. Tænlega hálf önnur
kbíkkustund leið frá því til-
k-mnt var um brunann, þar til
s’ökkvriðsbíllinn hvarf
af vettvangi, en sex slökíkvi-
liðsm'mn vnru við gæzlu í spít-
alahúsinu fram til hádegis.
Strax og eldsins varð vart,
var teldð að flytja sjúklinga úr
gamla spítalahúsinu yfir í nýju
byggirtguna, en samgangur er
á millj húsanna. Gengu þeir
flutningar Jnjög greiðlega.
Sjúklingar i gömlu spítalabygg-
ingunni munu nú vera milli 90
og 100 talsins.
Þegar Þ.jóðvi!ji>m lvafði
tal af numsóknarlögreg!un
síðdegis í g;»r, vildi hún
ekkert fullyrúi usu eldsupp-
tökin, en talið var sennilegt
að kyiknað Jiefði í út frá
vind’^'g!, sem skilims hcfði
verið efíir logandi í kápu-
vasa.
Meðan slokkviliðið var r.ð
störfum við Laudakotsspítala,
biarst því ti’kynning uru eld í
skúr við Ægisgarð. Hafði há-
spennukapall brunnið yfir þar
í rafmagnsspennistöðinni — cg
urðu litlar skemnuiir.