Þjóðviljinn - 25.11.1958, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 25. nóvember 1958 — ÞJÓÐVILJ11\'N — (11
PETER CURTIS:
47. dagur.
Satt að segja hefur mér þótt þetta mjög óþægilegt,
einkum bar sem þessi óbekkt virðist hafa bvriað um
sama leyti og ég kom. Sumt fólk ímvndaði sér sjálf-
sagt að ég hefði spillt barninu við móðnr þess, en
Curwenhjónin hafa aldrei gefið þaö í skvn með einu
orði. og þegar ég minntist á það sjálf. sögðu þau mér,
að siíkt hefði aldrei hvarflað að þeim.
Þó er óvíst aö bau hefðu sent’hana í heimavistar-
skóla þrátt fyrir þetta, en þau hafa í hyggju að fara
th iitlanda í ársbyriun. Frú Curwen virðist hafa óbeit
á húsinn og siá eftir að hafa flutt á svona einmana-
legan og.afskektan stað. Og ef hún lætur einhverja
ósk í IjóSi verður hann auðvitað samstundis við henni.
Eg h.ef víða verið en aídrei séö hión jafnhrifin hvort
af öðru. Það er svo mikið skrifað um hjónaskilnaði í
blöðum oo' skáldsögum að það liggur við að maður haldi
að ást í hjónabandi sé gamaldags, en það er sannarlega
gott og gaman að kynnast hjónum. sem eru reglulega
ástfangih á gamaldags vísu.
En bótt henni leiðist húsið, geri ég ráð fyrir aö
hún hafi haft gott af rivölinni hérna. Hún er ger-
ólík nersóna oe konan sem þér lýstuð fyrir mér kvöld-
iö í Hunstanton, mikiu aðgengilegri, ef mér leyfist aö
seojin það.
Mér bótti vænt um að fá bréfið frá yður, bótt þér
trúið því sjálfsagt ekki nema mátulega, fvrst ég dró
svona lengi að svara bví. Eg óska yður gleðilegra jóla
og ails hins bezta á komandi ári. Eg lmt, yður vita þeg-
ar ég fm nýia atvinnu. Ef til vill verður bún nógu
nærri yður til þess að við gætum hitvt stöku sinn-
um og drukkið saman tebolla. Það þætti mér gaman.
Yðar ein-æo',
Mvra Duffield.“
Eg las bréfið til enda. bvrjaði á því aftur og las
hvert einasta orð að nýju, og stóð svo barna agndofa,
eins og bréfið hefði sprengt mig í loft, upp og lam-
aö mig.
Ungfrú Dí.önu samdi ekki við móður sína.
Ungfrú Eioise ætlaði að senda þetta viðkvæma, ynd-
islega barn 1 skóla handa börnum, sem voru næstum
því munaðarlaus.
Hálskh.iturinn.
„Hún er gerólík persóna..“
„Svo innilega áctfangin hjón.“
Undrunin yfir asnanum.
Skyndileg uppsögn mín.
Allt þetta kom heim. eins og brotin í gestaþraut, en
þó var einn munur á. Þegar bútarnir í gestaþraut
eru settir saman, sést, hvað beir eiga að tákna. Þessir
bútar áttu allir saman, en útkoman varð tóm vitlevsa.
Eg tók af mér hvítu svuntuna, sem ég hafði ekki
skeytt um að taka af mér síðan ég ba.ðaði drenginn,
og fór niður í setustofuna. Frú Forsdýke lá á hnjánum
framan við arininn og; var að pakka jólao-jöfum inn í
mislitan pappír og binda utanum þá silfurþráð. Hún
leit unp og sagði: ..Komið bér inn. Fóstra. Er allt
tilbúið?“ Eg sagði: „Mér þykir m’ög leitt. frú Fors-
dyke, að þurfa að segja þetta á þessum tíroa, en ég
var að fá fréttir sem gera það a.ð verkum að ég neyð-
ist til að fa.ra héðan. Eg get ekki farið með ykkur til
Devon á morgun.“
,,Vit,leysa, Fóstra. auðvitað mea'ið þér til. Hvar ætt-
um við að útvega okknr barnfóstru á Þnrláksmessu?
Veslingurinn, þér eruð alveg í uppnámi. Svona, setjizt
þér nú niður og segið mér allt af létta. Við hljótum
að geta kipot þessu í lag án þess að þér þurfiö að fara
sjálf.“
Hún fjarlægði nokkra litla pakka af sófanum og.
hristi til púða.
„Mér þykir það leitt,“ sagði ég. „Það er dálítið sem
ég ein get gert og ég verð að gera þaö undir eins.“
„Ég hefði haldið,“ sagði húr» og rödd hennar varð
hörkulegri, „að þaö gæti beðið þangað til eftir jól. Það
kemur ekki annað til mála. Eg get ekki haldið jólin
í Devon og haft Cedric í pilsunum allan tímann. Ekki
fyrr en eftir jól, Fóst,ra.“
„Nei. Eg er þegar búin að bíða of lengi. Eg get ekki
lýst því hve leitt mén þykir aö valda yður þessum
óþægindum, en þetta er svo áríðandi, ,Eg verð að fara
héðan í fyrrámálið:“
Gremja o'g forvitni blönduðust 'í andliti hennar.
„En hvernig getur staöið á þvi? Er einhver veikur —
eða dáinn?“
„Eg þarf nú einmitt að komast að því, frú.“
„Jæja,“ sagöi hún reiðilega. „Eg hef bara aldrei
heyrt annað eins og þetta. Fyrirvaralaust og útskýr-
ingalaust og allar áætlanir okkar fara út um þúfur.
Eg hefði aldrei trúað þessu á yður. Eg hélt þó aö þér
heföuð einhverja sóma- og ábyrgðartilfinningu.“
„Það hef ég,“ sagði ég. „En þarna er um að ræða
eldri tilfinningar. Mér þykir þaö mjög leitt, en ég verö
að fara.“
Og' ég hugsaði meö mér: Jclin eru þó talin vera
hátíð barnanna; það var varla svo mikil fjarstæða aö
hún og faðirinn önnuðust barnið í fáeina daga. Aö
minnsta kosti fannst mér þaö ekki í svipinn.
Eg pakkaði um nóttina og náöi í lest klukkan tíu
frá Liverpoolstræti. Eg reyndi aö komast aö því hvern-
ig ég kæmist á fljótastan og auðveldastan hátt til
St. Brodric, en afgreiöslusalurinn var troðfullur af
fólki í jólaskapi, klifjuðu pökkum og pinklum með
börn sér við hlið, og ég gat ekki fengiö annað út úr
afgreiðslumanninum en þaö, að ég yrði að fara til
Colchester.
Lestin var troðfull af fólki og hægfara og klukkan
var næstum orðin tólf begar hún kom til Colchester.
Þar komst ég aö því, að ég varö aö fara til Saxmund-
ham, skipta þaP um lest og fara með lítilli aukalínu
til Northam St. Mary, en það var næsta járnbrautarstöö
við St. Brodric. Ferðin yfir landiö meö hægfara sveita-
lestum tók megniö af deginum, og þegar til Notham
kom, var orðið dimmt og kalt. Eg var þó fegin þegar
ég uppgotvaði það, aö við brautina beiö leigubíll, sem
virtist fara reglubundnar ferðir frá Northam til St.
Brodric.
Ökumaðurinn í þessu farartæki, gamall skröggur,
dúðaður þykkum yfirfrakka, var þó ekki á því aö leggja
strax af stað. Eg sagöist þurfa að flýta mér og bauð
honum aukaþóknun ef hann vijdi leggja af staö undir
eins. Hann ræskti sig og' spýtti.
„Fyrirgefið, frú mín,“ sagði hann. „Þessi bíll er
kallaöur brautarbíllinn og hann ber nafn með rentu'.
Eg tek hérna fólk sem ætlar til St. Broddy og í hin
þorpin og ég bíð hérna þangað til Ipswich lestin kem-
ur. Peningarnir eru ekki aðalatriðið, heldur álitið. Ef
einhver kemur með Ipswich lestinni og ætlar til 11-
borough, þá er það lítil huggun fyrir hann að vita að
þér hafiö greitt mér tvöfalt gjald, ha?“
Og þegar ég var búin að ganga úr skugga um að um
regnkápur
MARKAÐURÍNN
Hafnarstræti 5 og Laugaveg 89.
I þ r ó í t i r
Framhald af 9. síðu.
kvöld, því að Þróttur var
talinn öruggur sigurvegari og
líklegur sigurvegari í mótinu,
en þetta jafntefli gerir þeim
erfiðara fyrir er til úrslitana
kemur.
Þróttarpiltarnir virtust ekki
taka leikinn- sérlega hátið-
lega og sýndu ekki svipaðan
leik og þeir eru vanir að
gera. Það munaði ekki nema
broti úr sek. að leikurinn tap-
aðist, því að á meðan knött-
urinn flaug yfir teiginn, kvað
blístra dómarans við. Leikn-
um var lokið, en knötturinn
hafnaði í markinu!
Víkingar börðust aftur á
móti allan timann og liðin
skiptust á um að hafa forust-
una. Víkingur skoraði fyrst,
1:0 — 1:1 — 1:2 — 3:2 —
3:4 — 4:4. Leikur mark-
mannanna vakti óskipta at-
hygli áhorfenda.
Fyrsti fiokkur karla:
KR — Fram 12.9
Leikur þessi var lengi jafn
og spennandi og mátti vart á
milli s.já .allan fyrri hálfleik.
Fram skoraði fyrsta markið,
KR jafnaði 1:1 og svo hélt
'þetta áfram, þannig að KR-
ingar höfðu alltáf' forustuna
en Fram jafnaói í sífellu í
fyrri hálfleik. í hálfleik
standa leikar 6:5 fyrir KR,
en rétt eftir leikhlé jafna
Framanar 6:6. Síðan gera KR-
ingar 4 mörk í röð, og þá
voru úrslitin ráðin. Virtist
sem Framara vantaði úthald
á við KR-in'ga.
Fyrsti floklcur l.arla:
Ánþaim — Vikingur 6;6
Það blés ekki byrlega fyr-
ir Ármenningum til að byrja
með, því að Víkingar höfðu
skorað 4 mörk áður en Ái’-
mann komst á blað, og var þá
nokkuð liðið á leikinn. Svo
tóku Ármenningar að sækja
í sig veðrið en það var of
seint til þess að ná þvi að
sigra. 'Bar leikur Ármenninga
svolítinn svip þess að leik-
menn liðsins væru ekki sér-
lega leikvanir, þá hefði öðru-
visi farið. í liði þessu voru
íþróttakappar sem kunnari
eru úr öðrum greinum en
handknattleik, þar varu hetj-
ur úr frjálsu'm iþróttum,
S”ndkav’pi og ef svo mætti
ecrTia, uppgjafa knattspyrnu-
mf’i.
l.íá þar nefna Þóri Þor-
steinsson og Hilmar Þor-
björn'sson, sem sannarlega eru
liðtækir, og Þorgéir Ólafsson
sem er þekktur sundgarpur.
Eftir gangi leiksins voru
Ármenningar nær þvi að
sigra, þó geta báðir unað
jafnteflinu.
ViStal viS Svavar
Framhald af 7. síðu.
verulega stórt málverk — eitt
þeírra listaverka sem sltýra
tímann, bregða yfir hann bir.tu,
varpa á hann ljósi. Það kynni
að vera mesta málverk Islend-
ings á atómöld.
Eg læt þá skoðun í ijós við
listamanninn.
— Heldurðu það :ugi ejtt-
hvað? segir hann.
Það er orðið hlýtt I skálan-
um.
B. B.