Alþýðublaðið - 14.09.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
^ C\wsium^ejt j
E.su Suðurland
fer héðaa að forfallaiausu
20. septbr. til Vestfjarða.
n
Rafmagnalelðslur.
Straumnum hefir þegar vorið
hleypt á götuæðamar og ntenn
ættu ekki að draga leogur að
láta okkur ieggja rsfleiðslur um
hús, sfn. Við skoðatn húsin og
segjum um kostnað ékeypis. —
Koraið ( tíma, meðan haegt er
að afgréiða pantanir yðar. —
H.f. Hltl & Ljósu
Laugaveg 20 B Sími 830
JHL.f. Versl.
Hverfise. 56 A.
Sitius sætsaft, þykk og Ijúffeag í
65 aur. J/4 iíter. Kraftmikil
soya. — Sósuiitur.
Borgarfjarðarketið
• faest daglega á
Laugaveg I 7 A.
STEINOLIA
íæst í
O L í U B Ú Ð 1 iH ÍN I
Vesturgðtu ðO. Talsími 278.
var dregið um á skrifstofu baejarfógeta 30 ág. og komu upp þes*!Í núraer:
918 (piógur), 4888 (herfi), 65S (fjölyrki), 1947 (sláttuvéi),
3522 (raksturavcl), 4707 (hnakkur), 2614 (prjónavél),
902 (saumavél), 2346 (rafljósakróna). 335 (rsfborðl&cipi),
4556 (rafofn), 4471 (rafofn), 29 (rafmagnsíkaítpottur),
: : : 3252 (rafeiagasstraujárn), 422 (rafmagnspsnna) : : :
Búnaðarfélag íslands
Ivan Turgeniew: Æskuminningar.
eins og f hvert skifti er hún andaði setti von á þvf, að
bróðir hennar færi Ilka að draga andann.
Sanin hélt áfram að nudda hann og bursta. En hann
horfði ekki eingöngu á stúlkuna. Athygli hans beindist
einnig að þessum einkennilega öldungi, Pantaleone.
Hann var strax orðin möður og þreyttur; f hvert skifti
sem hann hreyfði burstann stundi hann og hárlokkarn-
ir flöxuðust rennandi af svita yfir andlitið á honum og
mintu mest á jurtarætur sem vatnið hefir skolað jarð-
veginum ofan af. —
„Takið þér að minsta kosti skóna af fótunum á hon-
um,“ var Sanin í þann veginn að segja. Hundurinn, sem
audsjáanlega var mjög hissa á öllu þessu umstangi,
spyrnti nú með framlöppunum í gólfið og og fór að
gelta. —
„Tartaglia — canaglial* —Jhvæsti gamli maðurinn....
En í sama bili breyttist svipurinn á andliti stúlkunnar,
brýrnar lyftust, augun urðu enn þá stærri og gleðin
skein út úr þeim.
Sanin varð litið framan í drenginn. . . . Ósköp dauf-
ur roði færðist í kinnar hans, augnalokin hreyfðust....
nasavængirnir titruðu svolítið. Hann dró andann þungt
gegnum tennurnar, sem enn þá voru klemdar saman
og stundi.
„EmiII“ — hrópaði unga stúlkan. — „Emilio miol“
Hægt og hægt opnuðust stóru kolsvörtu augun. Þau
voru enn sljó, en þó blíðleg og dauft bros lék um
■fölar varirnar. Svo hreyfði hann handleggina og lagði
;þá á brjóstið-
„Emilio 1“ endurtók unga stúlkanjog reis á fætur. Hún
var svo glöð og svo hrærð að það var því Ifkast sem
hún myndi annaðhvort fara að skellihlægja eða þá að
gráta.
„Eraill Hvað er þetta? Eraill0 heyrðist rödd segja
fyrir innan dyrnar og svo kom inn f stofuna gömul
kona, vel klædd, með silfurgrátt hár og dökkan hörunds-
lit. Miðaldra maður kom á eftir henni og yfir öxlina á
honum gægðist þjónustustúlka.
Unga stúlkan hljóp á móti þeim.
„Hann er úr allri hættu, mamma! Hann er lifandil”
hrópaði hun ■ og faðmaði- að sér gömlu konuna, sem
kom inn.
„Já en hvað hefir komið fyrir?“ spurði hún.
„Þegar eg kem heim mæti eg alt í einu lækninum og
Lovisu."
Unga stúlkan fór nú að segja frá, hvað fyrir hefði
komið, meðan læknirinn gekk til sjúklingsins, sem nú
var meir -og meir að ná sér aftur — og stöðugt hélt
áfram að brosa eins og hann skammaðist sfn fyrir alt
þetta umstang, sem hann hafði orðið valdur að.
„Eg sé að þið hafið burstað hann," sagði læknirinn
og snéri sér að Sanin og Pantaleone, — „það var al-
veg ágætt, — nú skulum við sjá hvað er hægt að gera
annað." . . .
Hann þreifaði á lífæðinni........Já, má eg sjá tung-
una 1 yður?“
Garola konan laut með áhyggjufullum svip niður að
drengnum. Þá brosti hann enn þá meira, horfði framan
1 hana og roðnaði. . . .
Sanin fanst sér vera orðið þarna ofaukið og gekk
þessvegna fram í kökubúðina.
En áður en hann náði í handfangið á hurðinni stöðv-
aði unga stúlkan hann.
„Eruð þér að fara?“ spurði hún og leit til hans blíð-
lega. — „Eg ætla ekki að tefja yður neitt, en þér verð-
ið að koma til okkar í kvöld. Við erum f ynikilli þakk-
lætiskuld við yður, — ef til vill hafið þér bjargað lífi bróð-
ur míns, — okkur langar svo mikið til að geta þakkað
yður fyrir — mömmn langar svo mikið til þess. . . *
Þér verðið að segja okkur, hvað þér heitið, og svo
skuluð þér vera hjá okkur eina kveldstund og þá getum
við skemt okkur öll. ..."
„En eg þarf að fara til Berlín f kvöld," sagði Sanin
hikanði þó. \