Þjóðviljinn - 01.05.1960, Blaðsíða 7

Sunnudagiir 1. maí 1960 — ÞJÓÐVILJINN — \7
Ijast sérlega gott ef þeir éru lausir kl. 9 á kvsláin, það er raunar það albezta, oftast er það
víldin? Hún er þangað til ræst e: aftur kl. 3. Svo geta þeir sofið á útstíminu og aftur á inn-
;kki nema þeir geta látið líða úr sér meðan keyrt er á milli bauja.
mörkunum að hægt er að
draga netin í þassum stormi
— skipstjórinn segir ljótt
um veðr'ð. Það er lítill fiskur,
langir ,,heiðnir“ kaflar í net-
inu: engiun fiskur, en svo
koma nokkrir aulaþorskar
öðru hvoru. Það eru sennilega
þorskamæður þessir sem eru
allir á þvcrveg'nn, — hafið
þið ekki lieyrt um manninn
i
sem hljóp að heiman þegar
konan hans var kominn á 11.
mánuð, hann þoldi ekki að
horfa á þann óskaplega kvið
sem geymdi komandi mann.
Mér blöskrar að horfa á þessa
grágulu þorskakviði sem virð-
ast á hverri stundu muni
springa utanaf milljónum
verðandi þcfrska. En kannske
er það líka græðgin ein sem
hefur gert þá svona!
Það sér ekki til lands,
raunar aðeins skammt frá
skipinu. Það er ausandi rign-
ing og skýin klessast fast
niður að haffletinum. Skip-
stjórinn hefiir vakandi auga
með netadrættinum og hreyf-
ingum skipsins, glíman við
Ægi krefst cskiptrar athygli
hans og orku: hann opnar
rúður til að geta fylgzt sem
hezt með öllu, en með stuttu
millibih verður hann að
hlaupa til og skel’a rúðunum
í þeim upp, tilbúuum *til að
aftur, svo bylur ágjöfin á
glerinu, og mér heyrist hann
segja eitthvað ljctt. Nú er
þó ekki myrk vetrarnótt og
hríð sem stormurinn lemur
með, þetta er björt vornótt
og liimininn steypir niður vor-
regni en lemur ekki með
hagli. NiðW á dekkinu virð-
ast þeir ekki taka eftir ágjöf-
inni, virða liana að vettugi.
Þeir draga og greiða, draga
og greiða. Sumir þorskanna
eru svo undursam’ega flækt-
ir að það er ekki aii'éhlaupið
að því að lc-iSa þá. Flækjan er
gre'jtd og toguð áf þeim með
netkrókunum, krækt 'í haus-
inn á þeim — blóðið seitlar
hægt — svo er þeim hent í
kösina. Þorskurinn tekur
dauðanum með heimspekilegri
ró, reigir sig kannski hægt
og virðulega, leggst svo sila-
lega fyrir til að deyja, rétl
eins og hann viti að það er
tilgangslaust að vera með
nokkurt sprikl, — en líklega
er engia skepna á jarðríki
aulalegri en blessaður þorsk-
urinn þegar hann kemur upp
úr djúpinu til að deyja.
F.yrsta trossan er senn á
enda, aflinn hefur verið lítill
í henni. Með hröðum hand-
tökum er fiskurinn blóðgaður,
opnað eitt eða tvö borð í
lestarlúgunni og dauðum og
deyjandi aulunum fievgf, nið-
ur. Það er komið að bólfærinu
og bólfærissteínrsinn liangir
brátt neðan við rúlluna Það
fara tveir eða þrír og sæta
lagi að ki”na honum innfyrir
á réttri veltu.
Aftur í ganginum hafa 2
hraðhentir menn greitt netin
og staflað þeim upp, tilbúnum
til að fleygja þeim í hafið á
ný. Eftir nokkra stund er
byrjað að keyra netin út og
brátt er komið á enda og ból-
færið látið falla.
Nú fá skipverjar nokkurt
hlé tii að skreppa aftur í, fá
sér kaffisopa og rétta úr sér
meðan kevrt er i leit að
trossu. Vökulum augum er
horft- út í regnið og sædrifiö
til beggja hliða. í þessu
skyggni er illt að koma auga
á baujurnar. Eftir nokkurn
t'íma bregður fyrir veifu á
stöng úti í regninu og rokinu.
Hún hverfur niður í öldndal
en r'ís bráðlega upp á öldu-
hrygg, Skipstjórinn stefnir nú
-þangað. hægir ferðina og legg-
ur að baujunni. Skipveriarnir
koma þjótandi fram á dekkið
og búast til að ná taki á
stönginni með stiaknnnm
Þeir kunna auðsjáanlega bessi
handtök, fatast ekki oa brátt
liggur bauian inni á dekki og
netið byrjar að þokast aftur
rennuna á nýjan leik undan
átökum þeirra sem við hana
standa. Einstaka ýsa hefur
fest sig þorkinum til samlætis
annars virðist hann hann vera
einráður í djúninu hér Einn
og einn koli hefur þó krækt
sig fastan 'í netin, en þeim er
oftast flevgt strax út a.ftur: ég
fylgist með einum þeirra þar
sem hann flýtur aftur með
skipshliðinni. hátfr’nglaður,
en hreint ekki dauður, ekki
dauðari en svo að hann er
alls ekki kominn aftur fyrir
skipið begar hann stingur sér
og reynir að busla aftur nið-
ur í diúnið. Það er heldur
ekki seinna vænna því yfir
svífa mávar er fylgtast með
hveriu kvikindi er þeir geti
gleynt. Nokkrir kolanna eru
dauðir og fá þann heiður að
líkin eru flutt til útfarar í
landi Og netið heldur áfram
að renna inn, þorskaular að
koma úr djúpinu til að deyja
og láta síðan skinta á sér og
kaffi, hveiti, benzíni, brenni-
v'íni, vélum. dúkum og skart-
grioum.
Svo er allt í einu komið
hádegi og þegar trossunni er
lokið og hún komin í hafið
á ný til að fanga þorska morg
undagsins fara allir í eldliús-
ið Landkrchbinn, sem ekkert
hefur gert nema flækjast fvr-
ir og srlápa e'ns og át-ián
barna faðir úr álfheimum éVir
manna mest. en bað virðist
aðeins vekia ánæaiu, beir hafa
vafalaust hugsað: siáum til,
beivítis landevðnn ætlar þá
ekki að ]eggjast fyrir og drep.
ast,!
Þeir eru a!i;r farnir fyrir
löncnj begar ég skreiðis1- úr
eidhúeínu eftir að hafa k’aH-
að við kokkinn og drnkkið
feiknin öU af kaffi. Kokkur-
inn á HeVa er ungur maður,
ocr ég hafði glánt dolfallinn á
bonn begar hann kom með
rétti eína. studdi sig með hak-
inu við bilið bearar allt ætlaði
um koll að kevra on sætti
svo lagi að koma diskunum á
borðið án þess að láta velt-
heð/ta Tnatrrv^ [ loft-
ið en sléngja siálfum sér á
V'orð'ð. Eg v’V1! ekki irevta
l'nudans við bann piit. Eg
viidi heldur ek'kí vera i hans
snorum í eldhúsinu þegar
aodskotans nottarnir hendast'
sitt á hvað. s'kvetturnar ganga
n<r allt hverfnv í sióðheitri
prufu. E? held pð kokkurinn
vínni versta verkið um borð
í bessum bátum. bví bess á
milli fer baon ’í stakk og
erensrnr á dekkið eins og hver
aunar háseti.
Frammi á bi'fori’m hevrist
g’p.mrið í netasteinunum og
við rennuna draga beir og
preiðn.. draga og greiða án af-
iáts. Það er enu sa.ma regn-
frussið fi” beidnr hefur dregið
úr storminum frá bví í morg-
un. Eg bið skinst.iórann að
fræða mig ng aðra land-
krabba um betta starf Nú
eru beir líklesa ' að draga
briðiu tros=una. í hverri
trossu enu 15 net. rTvnrf- net
er 36 möskvar eða 3'é faðrn-
Framhald á 10. síðu.
55
sKiomi o
95
UncLir gjallandi húrrahrópum lýðsins
titra varir hinna vel efnu&u
og nef borgarstjóranna skjálfa.
Krónunum fjölgar á lœkjartorgi
og krónunum fjölgar í haraldarbúð
krónunum fjölgar líka hjá l h múller
Maðurinn hjá ríkisskip geingur inní tóbaks-
búðina
að skoða páskaeggin
noröanrokið hefur gert gúlp á veðurbitinn
stakkinn.
Það er einsog má&urinn sé óléttur.
Þegar hann geingur inní verzlumna veröur
hann féttari.
Einnig hér hefur krónunum fjölgað
og hjálprœðisher alpíngishússins leyfir mönn-
um þó enn
að fá sér sígar,ettu.
Jón frá pálmholti