Þjóðviljinn - 24.03.1961, Blaðsíða 7

6) — ÞJÓÐVIIJINN — Föstudagur 24. marz 1961
K'/nunvaöM tðoi - s-ri.at
•ii/gBfaijJaö'í.
Útsrefandl: Samelningarflokkur, alþýðu — Sósíallstaflokkurinn. —
? Ritstjórar: Maenús Kíartansson Cáb.), Maenús Torfi ólafsson, Sík-
• urður Guðmundsson. — Préttaritstjórar: ívar H. Jónsson, Jón
BJarnason. — Auglýsingastjóri: Guðgeir Magnússon. - RitstJórn,
afgrclCsla. auglýsingar. prentsmiðja: .Skójavörðustívi 19. Síml
I7-5Ö0 (5 línur). - Askriftarverð kr. 4fí á inán. - LaúSasöluv. kr. 3.00.
! Prentsmiðja Þjóðviljans.
Tortryggiii vakin fyrirfram m
um saksóknaraenibættið I
r|ómsmálaráðherrann Bjarni Benediktsson hefur ó- |||
^ venjulegt lag á iað standa þannig að málum, að =
þau fái á sig blæ pólitískrar hlutdrægni og pots fyrir §§
ílokksleg eða persónuleg sjónarmið. Þannig hefur hon- =
um tekizt að skapa almenna tortryggni kringum frum- g
varpið um saksóknara ríkisins, ekki sízt vegna méð- §§
ierðar málsins á þinginu og framkomu hans gagnvart ™
eðlilegum ibreytingatillögum og tilmælum alþingis- |||
r.ianna um frestun málsins til næsta þings og frekari =
ethugunar. Það var meginatriði x málflutningi ráð- g
herrans er hann lagði málið fyrir þingið, að nauðsyn |§
bæri til að eyða tortryggni um það vei'ksvið sem sak- m
sóknara ríkisins er ætlað, með því að taka valdið úr m
höndum pólitískra ráðherra, sem mætti ganga að því m
vísu að helmingur þjóðarinnar tortryggði fyrirfram ráð- g§
stafanir hans. En svo stendur þessi sami maður að m
málinu á Alþingi með þeim hætti að hann vekur frá g
v upphafi tortryggni mikils hluta þjóðarinnar um þessa m
embættisstofnun. §§
C'rumvarpinu um saksóknara ríkisins og ný sakadóm- m
1 ai’aembætti í Reykjavík er fleygt inn í þingið á m
siðustu vikum þess, og það rekið gegnum deildir Al- m
þingis á óeðlilega skömmum tíma. Ráðherrann tekur m
engum sönsum þsó þingmenn bendi á að þetta sé óhæfi- §§§
leg meðferð á slíku stórmáli og eðlilegt væri að láta m
nálið ekki fá afgreiðslu fyrr en á næsta þingi. Engin g
■frambærileg skýring hefur fengizt á því hvers vegna m
endilega þurfi að afgreiða málið fremur nú en á næsta m
vetri. Og þegar fram koma f báðum deildum þingsins m
breytingatillögur, sem miða að því að eyða tortryggni m
sem menn kynnu að hafa um tilganginn með þessu =
fíýtisbrölti, heimtar Bjarni með sinni alkunnu frekju m
eð stjórnarliðið felli þær, og fær því framgengt. Þegar .|§
að er gætt hvers eðlis þær breytingartillögur eru, hlýt- m
x:r þessi meðferð stjórnarliðsins að vekja almenna tor- §H
trj'ggni um fyrirætlanir ráðherrans. ^
^Pillagan sem flutt var í seinni deildinni sem um málið §j§
fjallar, var þannig: „Áður en embætti saksóknara §§
er veitt, skal leita umsagnar Hæstaréttar um umsækj- |||
endur, og má engum manni veita embættið nema m
Hæstiréttur hafi látið á ljós það álit að hann sé til þess m
hæfur.“ Flutningsmaður þeirrar tillögu var lagaprófess- §§§
or við Háskóla íslands, Ólafur Jóhannesson. Enda þótt m
hæstaréttardómurum geti að sjálfsögðu skjátlazt eins =
>g öðrum mönnum, er lauðsætt, að einmitt samþykkt m
siíkrar tillögu hefði verið til þess fallin að eyða tor- m
tryggni um hvatir ráðherrans og til þess að friður hefði §§
mátt ríkja um málið á Alþingi og utan þess. En Bjarni =!
Eenediktsson mótmælti tillögunni harðlega og lét m
sijói’narliðið fella hana, en tillögu svipaðs efnis hafði m
stjórnarliðið einnig fellt í. neðri deild. Með þeirri af- m
. stöðu hefur Bjarni Benediktsson eflt þær grunsemdir m
sem uppi eru vegna hinnar óeðlilegu málsmeðferðar um §§|
stofnun þessa embættis, en ýmsum þykir ekki ólíklegt m
að ráðherrann efist nú um varanleik valdatíma síns og m
hafi á því sérstakan áhuga að skipa ævilangt í embætti m
saksóknara ríkisins einhvern þjóna sinna, sem jafnvel m
þætti óráðlegt að láta Hæstarétt dæma um,- og er hann |§
þó ekki talin nein byltingarstofnun. Með hliðsjón af m
fyrri embættaveitingum Bjarna, þó ekki væri nema >a𠧧
haft væri í huga er hann lét sig hafa að skipa nazist- m
e.nn og lagsbróður sinn Sigui’jón Sigurðsson 1 hið mik- =
iívæga embætti lögreglustjóra í Reykjaviik, getur ekki m
talizt nema eðlilegt að almenn tortryggni vakni við m
vinnubrögð eins og þau sem þessi ráðherra notar nú til m
s.ð stofna saksóknaraembættið. m
Nokkru -fyrir siðast liðin
jól skrifaði ég grein í Þjóð-
viljann, sem nefndist: Lífs-
hagsmunir og sæmd ekki
verzlunarvara. I þeirri grein
lét ég i ljósi þá von og það
traust, að enda þótt núver-
andi ríkissljórn vildi óð og
uppVæg selja Brelum veiði-
rétlindi innan landheigi Is-
lands, ferigjust liðsmenn henn-
ar á Alþingi aldrei nógu
margir til að samþykkja því-
líkt athæfi. Þar hafði ég eink-
um í huga þá í stjcrnarliðinu,
sem .oftast og ákveðnast
höfðn lieitið því sjálfir og
brýnt til þess aðra að hvika
‘hvergi frá 12 mílna landhalg-
inni.
Kunningjar minir sumir,
sem greinina lásu, brostu að
mér fyrir barnaskapinn. Þeir
fuilyrtu, að traust mitl í þessu
máli, léti sér áreiðanlega til
skammar verða.
Nú er það kcmið á dag-
inn, að þeir urðu sannspáir
um það. Stjórfiarliðið fy’gdi
allt réttindaafsalinu, gekk frá
heitum sínum, eiðum og lof-
orðum. Þetta lið tók sama
sem engan þátt í umræðum
um málið. Á þvi varð ekki
séð, hvort það hafði kynnt
sér málið hið minnsta, né
hvort áhugi á þvi væri nokk-
ur fyrir hendi eða ekki. Það
var sem þetta mál kæmi þing-
mönnum stjómarinnar alls
ekkert. við. Þeir eirðu ekki
einu sinni í þinghúsinu, virt-
ust ekki þo’a umræður um
það. Eitt mer ta stórn?ál þjóð-
arinnar II nútíð og fram'.íð,
sýndist ekki snerta þi hið
minnsta. Fáir eru þeir ekki
í þessu landi, sem áfellast
stjórnarliðið fyrir s’íkt fá-
læti og finnst frammistaðan
ekki stórmannleg. Menn
spyrja: Hvi reyndu þeir ekki
að afsaka sig, þótt aðeins
væri til málamynda? Því létu
þeir á finnast. sem þetta mál
mætu þeir lítils eða einskis?
'Hlustuðu ekki á rök og gagn-
rök. En er tii atkvæðagreiðslu
kom, lýsir Morgunblaðið helzt
komu þeirra til þinghússins,
isem þá er fénaður er rekinn
til réttar. Og þar gre:ddu þeir
alkvæði. Ég ve'.t ekki, hve
sú atkvæðagreiðs'a var í nánu
samræmi við samvizku og
sannfæringu. Hitt er aug'jóst:
Hún var á móti heitum þeirra
og lofcrðum, bæði heima í
héruðum sem á Alþingi, í
fullu csamræmi við óskir og
kröfur þess fólks, sem fleytti
þeim ínn á Albing.
Sjaldan hefur foringjum
þeim, sem nú fara með land-
'stjórn á Islandi, hæft betur
þvíl kt lið, né sliku liði því-
likir foringjar.
Stjórnarliðið segir um
samninginn við Breta, að
hann sé „stórsigur Tsiands11.
I næsta orði fullyrðir það, að
vegna oftaeldishótana Breta,
hafi orðið að' semja. Það er,
að liér sé um nauðungar-
samning að ræða.
En hefur nokkur heyrt
fyrr, að nauðungarsamning-
ur geti um leið verið sigur-
samningur þ-ess er nauðung-
ina þolir?
Tvennt sýnir flestu öðru
betur hvað hér er á ferðinni.
Annað eru hótanir Breta um
herskipaofbeldi. Hitt er um-
boðsleysi ríkisstjómarinnar
til samningsgerðarinnar. Nú
eru að vísu flestir næsta sann-
færðir um, að Bretar hefðu
ekki framkvæmt hótanir sin-
ar, vegna þess, að þeir náðu
engu fram með þeim. Þeir
gátu ekki fiskað með þeim
aðférðiun. Og þeir hefðu tæp-
ast þorað að beita vopnlausau
„bandamanlf“ áframhaldandi
ofbeldi, Þeir vita, að virðingu
sinni mega þeir ekki glata
að fullu í heimsins augum.
En setjum svo, að hótanir
hefðu verið meir en orðin ein,
og af þeim sökum undan lát-
ið, eins og stjórnarsinnar
halda fram. Þá er nauðungin
sönnuð.
I annan stað hefur formað-
ur rikisstjórnarinnar lýst yf-
ir opinberlega, að hann hafi
ekki haft neitt leyfi né um-
boð neins einasta kjósanda á
Islandi til þessarar samnings-
gerðar. Orðrétt komst hann
svo að orði: „Ég liefi ekkert
frá neinuin í þessu
] jóðfélagi til þess að afsala
fslandi 12 mílna fiskveiði-
landlie!gi.“
Hvað þýðir þessi yfirlýsing ?
Stjórnarformaðurinn tekur
fram, vitanlega fyrir hönd
r kisstjórnarinnar, að honum
sé óheimilt að gera nokkum
saxnning um neina tils'ökun,
neina skerðingu á marg-
nefndri landhe!gi, og vitan-
lega er það heimildarleysi því
ótvíræðrara sem þjóðin hafði
einarðlegar krafizt þess í ótal
samþykktum, áskorunum og
tilkynuingum, að engin und-
anslátt.ur yrði gerður, né sam-
ið við ofbeldisaðilann.
Af þessum sökum getur
samningurinn ekki verið
Þrír ráðherranna undir landhelgismnræðum á Alþingi. Frá
Benediktsson, Ölafur Thors.
mi rn u F-vuuirvttow v
— Föstudagur 24. marz 1961 — ÞJÖÐVILJINN — (7
Hann er gerður af umboðs-
lausri ríkisstjórn studdri af
umboðslausum þingmönnum
— um þetta mál — sem sviku
það traust, er kjósendur þeirra
veittu þeim jafnt og þeir
gengu á bak orða sinna.
En þetta er góður samn-
ingur, segir stjórnarliðið.
Einn úr því liði sagði i úl-
varpsumræðtmum að Bretar
hefðu „fa’Iið frá mctmælum
sinum skilyrðislanst“. Það
er nokkuð flolt traust á fá-
fræði og fávizku aimennings.
Það er óneitanlega nokkuð
erfilt að verja þann ósigur
sem í þvl felst, að hleypa
fjölda erlenclra þjóða með
veiðitæki sin inn í landhelgi
Ishndinga, eftir aiit, sem á
undan er gengið. En hitt sjá
og stjórnarsinnar rétt, að svo
erfiK. verk sem það er, hlýt-
u'r hitt að verða enn vonlaus-
ara að bera í bætifláka fyrir
það ófyrirgefanlaga óhæfu-
Myndin var teldn rneðan iandhelgismnræðumar stóðu á
Alþingi.
aðili, sem við á að taka, er
ekki óumbreytanlegnr. Hann
getur verið verðugur trausts
i dag, næstu ár, næsta
manpsaldur. En hann getur
eins breytzt, orðið illur, hlut-
drægur, óréttlátur, alveg eins
og konungar Noregs gátu að
dómi hins vitra. bónda orðið
illir og íslendingum hættuleg-
ir. Alþjóðadómstóllinn er háð-
ur þessum lögmálum líka.
Eftir nokkur ár, áratugi eða
mannsaldra, getur skipun
hans verið gerð út frá allt
öðrum sjónarmiðum en nú.
Stórfelldari stofnanir hafa
breytzt á skemmri tíma. Þjóð-
félagshættir þeirra þjóða, sem
til hans velja menn, eru fall-
valtir sem önnur manna
verk,. Slundum hefur jafnvel
legið við borð, að samtök
Sameinuðu þjóðanna riðuðu til
fal’s.
Þegar lengra er litið en
fram til næstu ára eða ára-
tuga, verður hverjmn hugs-
andi og vitibomuin manni
auðsætt, að ævinlegum rétti
okkar til útfærslu íiskveiði-
lögsögu á landgmmiinu höfum
við gloprað úr höndum okk-
ar í fang þeirrar stofnunar,
afhenda lífsha
ni íslendinsa
nm ófyrirsjáanlega framtíð
verk að afsala Islendingum
um aldur og æfi réttindum
til einhliða útfærslu umhverf-
is landið. En afsalsmenn
segja: Alþjóðadcmstóllinn er
ein óskeikul og alréttlát stofn-
un, sem við getum treyst bet-
ur en sjálfum okkur. Eftir
lýsingum og útmálun ráðherr-
anna, gengur dómstóll þessi
næst. dómi guðs almáttugs, ef
ekki framar.
Aftur á mótj er á brezlcum
að heyra, að með dómsstóls-
ins tilstilli treysti þeir því,
að Islendingum verði varnað
þess fullkomlega að færa út
fiskveiðilcgsögu sína meir en
crðið er, um langa framtíð.
undir þessari stofnun eiga nú
Islen i'ngar framtlðarlífs-
möguleika sína að sækja.
Ekki ein einasta þjóð í heim-
inum, sem fært hefur út land-
he’gi sína hin síðustu ár — og
þær eru milli 30 og 40, sem
kunnugt er — hefur hætt á að
leggja lísiiagsmunamál sín,
þau, er eigin lögsaga nær til,
und'.r þennan dómstól. En
gsrum ráð fyrir að hinir
íslenzku aðdáenúur dómstóls-
ins hefðu rétt fyrir sér,
"S n fnrsiá þer^arar stofn-
instri: Emil Jónsson, Bjarni
unar gætúm við nú reitt
okkur, næst guði. Réttlæti
dómenda sé hafið yfir all-
an efa og þeir meti láfs
hagsmuni ís’endinga af jafn
ríkum skilningi sem við sjálf-
ir, sjái þarfir olíkar eins skýrt
eða enn ljcsar en við fáum
séð. Samt væri stórlega við-
sjáveri og hættulegt að af-
henda þessum dómstóli úr-
skurðarvald í máli þvi, sem
hér um ræðir og við höfum
rélt til að, ráða- einir.
A það. vil ég drepa nokkru
nánar.
Ég g:ri ráð fyrir, að ráð-
herrar muni atburð þann úr
sögu okkar, er einn eEendur
konungur bað íslenzka bænd-
ur um ey eina fyrir Norður-
landi, og lét. v'k.ia máli s'íhu
til auðugasta höfðingja þoiri’a
sveita. Sá gekkst he'dur en
ekki upp við kommgsvinátt-
una cg mat stqrum meir en
Grímsey. Þetta sky’di vera
ævinlegt afsal í hendur er-
•lendum konungi. Þótti og
sýnt, að þar mætti fraða her
manns og srekja með b^nn
inn á landið, er hentugt
þætti.
Hver voru nú rölc bóndnns
að Þverá gegn afsali eyiár'mn-
ar í groipar konungsvaldHro ?
Ekki þnu að bein hrntta
kynni að vera á því, nð kon-
ungur sá, er gja.farhir.nr
heiddist, misnotaði hnna siálf-
ur I.°!e"‘!Í!igum til ófrelo'n ng
ánauðar, he’dur hitt, nð eftir
hann muncVi komn aðrir knn-
ungar ,. sumir góð'r, en nnmir
illir“. Um at.hafnir þe;"m —
varðandi þet.ta má’. g"f" ts-
lendingar ekkert vitað Tn" í
framtiðina gátu he'r eW "éð.
Fyrir því vi’di iekki hinn vítri,
h.yggni og hófsami bón'T' pfi
Íslendingar hættu ne’nrnn
rétti út í ókumia framtíð, í
hendur cþekktra og óborinna
raarma í öðru laudi.
Nákvæmlega af samskonar
ástæðum neitaði Jón Sigurðs-
son ætíð að láta af hendi
nokkurn rétt þjóðar sinnar,
þar sem undir ófyrirsjáan-
Icgri framtíð, ókunnu stjórn-
arvaldi, þjóðskipulagsástæðum
cg einstaklingum jmði komið,
livemig með þann rétt færi.
Að afsala æfinlegum rétiti
tandsfólksins í hendur er-
lendri þjóð eða þjcoum e'r al-
var’.egur hlutur, af því sá
sem enginn maður veit hvem-
ig verður skipuð né hvemig
starfar um fjarlæga framtíð.
En fólkið, sem lifir á Is-
landi og á eftir að fæðast og
stríða þar og starfa, getur
sopið af þessu nckkuð rammt
seyði. Ég veit að ráðherrum
okkar gerist nú ekki tíðrætt
um tillögur eyfirzka bóndans í
viðskiptum við erlenda vald-
ið, né staðfest.u Jóns Sigurðs-
sonar í baráttumálum þjóðar
sinnar. Þeir bera sér þá litt
i munni um þessar mundir.
Þó vænti ég, að þeir þori ekki
að féfengja vitsmuni þeirra,
þjóðrækni þeirra og stjóm-
vizku — og hamingju. Ég
hygg að þeir dirfist >lítt að
draga í efa hvílíkum voða og
gáleysi þeir' afstýrðu.
En þá verða þeir líka að
jita —með þögninni a.m.k —
að verknacur sjálfra þeirra
í landhelgismálinu er gagn-
stæðrar náttúru. Af hygg-
indasltmti, undirlægjuhættí og
hamingjuleysi, liafa ] eir nú
s»!t þann rétt úr hendi
þjó&srinnar, sem henni var
og er íífsnauðsynJegur í
fónu Hfsstríði á komandi ára-
tugum og öldum. Frá þeim
hafa undanfarið glumið æðis-
gengin öskur um landsbyggð-
ina um „stórsigur“ í land-
helgismálinu. Hvað ætti slík
óp þýði ? Þau eru hafin til
þess m.a. að kæfa þeirra eigin
sektartilfinniugu, þann sann-
anlega ósigur, sem málslaður
íslands hefur beðið. Og í ann-
an stað ganga þau til þess
að villa um fyrir kjósenúun-
um sem sviknir voru, yfir-
gnæfa rólegt mat þeirra á því,
sem gerzt hefúr, s’æva dóm-
greind þeirra með fjarstæðu-
ful’um, fölskum ópum, svo
rödd raunveruleikans, mál
staðrsyndanna heyrist ekki
né skiljist. Það er jafn ömur-
legt að sjá og heyra vitiborna
menn hafa unpi þessa gern-
ingahríð blekkjandi áróðurs
sem hitt. að geta átt þess von
að einhverjir láti af henni
ginnast.
En þótt valdamenn okkar
um sinn hafi beðið svo van-
sæmandi og ógæfusamlegan ó-
sigur í taflinu um framtíð
þjóðarinnar, hafa þeir beðið
enn stærri ósigur fyrir sjálf-
um sér, fyrir sínum innra
manni. Þeir hafa leiðzt. út í
það, sem hverjum einstalding
er háskalegast, að leika falskt.
þeir hafa gengið inn í hlut-
verk. sem þeir risu ekki und-
ir. Þeir tóku að sér fuUtrúa-
hlutverk, Þeir hétu að fylgja
fram með drengskap ,festu og
fyrirhyggju ákuga.má’um
fólksins í landinu. I allra
mikilverðustu málum þess

Eftir
Hallgrún
Jémsson
kváðu þeir sín áhugamál vera
hin sömu og umbjcðenda
sinna. Þannig var það í land-
helgismálinu. Þeir lofuðu og
hétu oft og lengi. Þeir eggj-
uðu og brýndu til festu og
fyrirstöðu. En þeir brotnuðu
sjálfir niður fyrir því va’di,
sem þeir höfðu svarið and-
stöðu. Þeir munu aldrej geta
sagt með Kolskeggi: „Hvcrki
skai ég á þessu níðast né
neinu öðru, sem mér er til
írúað.“
Þeir níddust einmitt á ])ví,
sem þeim va.r til trúað. Það er
ógæfa þeirra og okkar allra.
Og nú er keppzt við að
ná.ði þjcfana, ræningjana og
ofbeldismennina, þá er ógnuðu
sjcmönnum okkar m.a. með
því að reyna að sigla þd njð-
ur við skyldustörf s'n. Þes.?-
um aðilum fyrst og fremst
stendur náðarfaðmur ríkis-
stjómarinnar íslenzku opinn.
Hreinir og fl-ekldausir skulu
þeir á ný sigla inn í ís’enzka
landhelgi, boðnir þangað „af
einhuga þings og einhuga
þjóðar“, sagði einn ráðherr-
anna af sannleik síns hjarta.
Allan timnnn frá haustdög-
um 1958 til þessa dags befur
rikisstjórnum okkar og Al-
þingi verið að berast. nær
stöðugur straumur sam-
þvkkta, allar um sama efni:
að ’ita ekki undan Bretuin,
s.emja ekki vifi !’á um neitt
undanhald, en helda fast viðl
rétt okker , IífrhagRmuni okk-
ar, sæjuií okker og sjáif-
stæ.ðj okkar. orfi oe e!fia.
Ég er ekkí að sk'rifa þessa
grein til áróðurs fi'rir nieinn
fLokk, né af óvi’d til neinna
mnnna. Éa skrifa bet.ta af
fUúpum ftári.ndum m«nns, sem
finnur, að bióð si'ti hofur verið
Framhald á 10. síðu.
rmiimitimimiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiMimiiii'iiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiimmimmtiiimiiiiimiiiiiifmiimmiiiiiiiiiiimmmimiiiiitiiiiiiiimmini
\Lesstofm og bókasafnsútibú
úthverfum Reykjavíkur
I V'
öxtur Reykjavíkur með
uppbyggingu nýrra og'
íjölmennra bæjarhverl'a
ijarrl gamla miðbænum kall-
ar óhiákvæmilega á marg-
háttaðar
framkvæmd
ir í félags-
og menn-
ingarmál-
um ef vel á
að vera
séð fyrir
þörfum í-
búanna. íbúar úthverfanna
eiga ekki aðeins kröfu til að
bærinn sjái þeirn fyrir verzl-
unaraðstöðu þegar ný hverfi
eru skipulögð og byggð upp.
heldur einnig fyrir þeim sam-
eiginlegu þörfum á sviði fé-
lagsmála og menningar sem
•leysa þarf þegar nýtt bæjar-
hverii myndast.
TTfér verður aðeins drepið á
einn þátt þessa mikla-
hagsmuna- og menningarmáls
íbúa úthverfanna, þ.e. vönt-
unina á greiðum aðgangi að
bókakosti Bæjarbókasafns
Reykjavíkur. Aðalstöðvar
Bæjarbókasafnsins eru stað-
settar í gamla miðbænum,
við Þingholtsstræti. Var þar
fyrir nokkrum áriim keypt og
innréttað virðulegt og gam-
alt íbúðarhús yfir Bæjar-
bókasafnið, en safnið hafði
þá árum saman búið við al-
gerlega ófullnægjandi hús-
næðisskilyrði og mátti heita
að það væri að síðustu borið
út á götuna. Þá varð ekki
lengur vikizt undan aðgerð-
um. Og að sjálfsögðu hélt
Sjálfstæðisflokku.rinn fullum
V
trúnaði við þá steínu að kaup
á gömlu húsi til breytinga og
innréttingar sé hagkvæmara
en að byggja nýtt. En hvað
sem því líður voru kaupin á
Esjubergi mikil framíör frá
fyrra aðbúnaði Bæjarbóka-
safnsins. Er aðalbókakosti
safnsins þar haganlega fyrir
komið. Litlar Lesstofur eru
þar bæði fyrir fullorðna og
og börn og þægileg aðstaða
til lesturs og vinnu fyrir
nokkra gesti.
í
mörg ár voru útibú frá
Bæjarbókasafninu aðeins
tvö. Annað í Verkamannabú-
stöðunum við Hofsvallagötu
en hitt inni í Langholtshveríi.
Seinna var þriðja ’ útibúinu
bætt við í Bústaðahverfi. Ér
aðbúnaður þess allur óaðfinn-
anlegur og ekki sambærileg-
ur við þann sem göm’u úti-
búin búa við. Útilbúin í
Vesturbænum og Langholti —
eru opin stuttan tíma í viku- =
hverri og þar er engin að-, =
staða til lesturs eða skrifta., ~
Lestrarfúsir íbúar nógrennis =
beggja útibúanna eiga þó til- =
tölulegan greiðan aðgang a.ð =
bókakosti Bæjarbókasafnsins —
með rekstri þeirra þótt nokk- =■
uð sé um kvartanir um tak- E
markaðan bókakast.
Jeð þessu er talin sú dreif- ~
ingarþjónusta sem bær- S
inn lætur í té á bókakosti E
Bæjarbókasafnsins. Viðlend =
og fjölmenn bæjarhverfi geta =
ekki nýtt þá aðstöðu til =
menningarauka og dægra- 5
styttingar sem Bæjarbóka- =
safnið á að skapa bókelskum =
almenningi, nema íbúarnir ~
geri sér ferð um langan veg H
í aðalstöðvar bókasafnsins í H
Þingholtunum. Oft getur það E
verið annmörkum háð og ó- H
þarfri fyrirhöfn, ekki sizt H
fyrir þá sem vinna iangan —
vinnudag og hafa fáar írí- =
stundir. Þörfum fólksins á =
Framh. á lOÍýsíðt’ =
..............................................mmmmmIimimm,mm„imi„„„i„„„m„l,„I„mmimllllilllIlllllIII|||1||||tsu||I|ini||1||||1|1I||||mi|7u.