Alþýðublaðið - 15.09.1921, Síða 4

4
ALÞYÐUBLÁÐIÐ
a
E.s. Gullfoss
fer frá Kaupmannahöfn 27. september, um Leith
Seyðiáfjörð, Norðfjörð, Eskifjörð, Fáskrúðs-
fjörð, Vestmannaeyjar, til Reykjavíkur (ná-
lægt 10. okt.). Ennfremur til Stykkishólms,
Flateyjar, Isafjarðar og máske fleiri hafna á
V e s t íj ö r ö u m.
Borgarfjarðarketið
fliírat lirit.
nýkomnar:
Earlm.fatnsdlr, mikið úrval.
Drengjaföt. - Yetrarjakbar.
Verzl. yinirésar 36nss.
Laugaveg 44. S í m i 657.
JHL.f. Versl. „HUf“
Hverfiág, 50 A
Sirius ssetsaft, þykk og ljúffeng á
65 aur. >/4 liter. Kraitaiikíl
soya. — Sóaufitur.
Yeðdelldariknldabréf
kaupir
G. Gnðmandsson
Skóiavörðustíg 5.
fæst daglega á
Laugaveg 17 A.
Ritstjórt og ábyrgðarmaður;
Ólafur Friðrtksaoa
Preaíímtðian Gnter,hí»re
Ivan Turgeniew: Æskuminningar.
,Það getið þér vel þess vegna“ flýtti stúlkan sér að
segja. „Komið þér eftir eina klukkustund og drekkið
hjá okkur súkkulaði. Þér ætlið að lofa því að koma?
Nú verð eg aftur að fara til bróður mlns. Þér komið
pá, er það ekki?“
Hvað átti Sanin að gera?
Jú, eg skal koma,“ svaraði hann. Svo tók þessi töfr-
andi fagra stúlka snögt í höndina á honum og þaut
inn í stofuna — og hann var á sama augnabliki kom-
inn út á götu.
IV.
Einni og hálfri klukkustund síðar, þegar Sanin kom
aftur til Rosillihússins, var honum tekið með kostum og
kynjum. Emil sat á sama legubekknum, og áður.
Læknirinn hafði skrifað Iyfseðil handa honum og beðið
að gæta þess að láta hann ekki verða iyrir miklum
geðshræringum, af því að hann væri taugaveiklaður og
myndi vera hætt við hjartasjúkdómum. Hann hafði oft
áður fengið aðsvif, en aldrei höiðu þau verið eins al-
varleg og í þetta sinn. Annars sagði læknirinn, að hann
væri úr allri hættu. Emil var i hvítum slopp eins og
algengt er um þá, sem nýstaðnir eru upp úr veikindum.
Móðir hans hafði bundið ljósbláan ullarklút um hálsinn
á honum. Hann var glaðlegur á svipinn og alt um-
hverfis hann í stofunni, var með einskonar hátiðablæ.
Á kriuglóttu borði, með hvítum dúk á, stóð stór
postulínskanna raeð angandi súkkulaði.
Auk þess voru þar bolíar, flöskur, krukkur með sírópi,
'&ex og kökur og meira að segja blóm. Það logaði á
sex kertum sem stóðu í tveimur stjökum, hvorum fyrir
þrjú kerti.
Hjá legubekknum var stóll — og þar var Sanin boS-
3 til sætis. Öll fjölskyldan var samankomin. Það vant-
aði ekki einu sinni köttinn né heldur hundinn —
Tartaglia.
Alt fólkið virtist vera í bezta skapi og seppi hnerraði
af ánægju. En kisa deplaði augunum og malaði eins og
áður.
Sanin varð að segja, hver hann væri, hvaðan hann
væri og hvað hann héti. Þegar hann sagði þeim, að
hann væri rússneskur, urðu stúlkurnar mjög hissa og
létu í ljósi undrun sína yfir þvt hvað hann talaði vel
þýzku, en sögðu þó, að hann mætti alveg eins tala
frönsku ef hann vildi, því þær gætu báðar ósköp vel bæði
skilið og talað hana Sanin notaði sér undir eins þetta
leyfi.
„Sanin? Sanin?" —- þær áttu ekki von á því að það
gæti verið svo auðvelt að bera fram rússneskt nafn.
Fyrra nafn hans „Dimitri“ kunnu þær Ifka mjög vel við.
Gamla konan sagði frá því að hún þegar einu sinni í
sesku hefði heyrt þenna hrffandi söngleik „Demetrio &
Polihio," en að „Dimitri“ væri þó miklu fallegra en
„Demotrio."
Þannig hélt Sanin áfram að skrafa við þær svo sem
eina klukkustund. Þær voru ákaflega einlægnar við hann
og sögðu honum alla skapaða hluti um sína hagi. Lang-
málhreyfust var móðirin, gamla kouan með silfurgráa
hárið.
Sanin fékk að vita, að hún hét Leonora Rosilli, að
hún ásamt manni sínum, Giovanni Battista Roselli,
hafði sest að 1 Frankfurt fyrir tuttugu og fimm árum
síðan, en hann var nú dáinn fyrir nokkru.
Hún sagði honum líka, að Giovanni Battista hefði
verið ættaður frá Vicenza, að hann hefði verið ágætis-
tnaður, þó hann hefði verið dálítið bráðlyndur og ein-
þykkur, — og svo hefði hann verið lýðveldissinni! Og
um leið og frú Roselli sagði frá þessu, benti hún á
olíumynd af honum, sem hékk yfir legubekknum. Lfk-
lega hefir listamanninum, sem einnig var lýðveldissinni
eftir sögn frú Roseili, ekki tekist meira en í meðallagi
vel að gera myndina lfka, því á henni var Giovanni