Þjóðviljinn - 11.01.1962, Blaðsíða 11

Francis Clifford:
22. dagur
Tónlistin heyrðist ekki lengur1
en loginn sem þeir áttu von á,
lét standa á sér.
„Kveiktu eldinn!“
Ekkert gerðist qg það var
ekki fyrr en þeir komu enn
nær, að þeir fengu enn eitt á-
fallið þegar þeir skildu hvers
vegna.
Boog hélt handleggnum utan-
um kverkarnar á drengnum.
i
• • •
„Ekki lengra!" hrópaði hann.
Fætur drengsins héngu í lausu
Iofti. Franklinn stanzaði, brjóst
hans gekk upp og niður og hann
þreifaði klunnalega eftir byss-
unni.
„Slepptu honum,“ hrópaði
hann.
,,Kemur ekki tii mála, lögga!“
Vélin kom nær, fyllti þögn-
Sna. Drengurinn jgjafi frá sér
hálfkæft óp.
„Slepptu honum!“ Franklinn
hélt á byssunni. Hann gekk
skrefi nær. „Ég aðvara þig,
Boog.“
Boog hló skrækum hlátri.
„Komdu nær og ég skal háls-
brjóta hann.“ Hann sá að
Hayden hreyfði sig. „Þetta á
við þig lika.“ Hann þokaði sér
afturábak og hvæsti. „Haldið
ykkur í hæfilegri fjarlægð, báð-
/r tveir.
Drengurinn barði með hælun-
um í leggina á Boog og fingur
hans klóruðu æðislega í hand-
legg hans.
„Slepptu honum,“ hrópaði
Franklinn aftur, „ellegar ég
skýt.“
,.Þú hittir strákinn, lögga.“
Fastir liðir pins 0? veniiilega.
13.00 ,.Á frívakt.inni"; siómanna-
báttur (Sigr'ður HagaJín). '
17.40 Framburðia.rkenns’a í
frönsku og þýzku.
18.00 Fvrir ynerstu hlustendurna
(Guðrún StelncTÍmsdóttir).
20.00 Um erfðafræði; V. þá.ttur:
Kvneieinleikar (Dr Sturla
Friðriksson).
20.35 Erindi:- ÞuHákúlr Ó) .Tohn-
són or; Siómannaklútiburinn.
fvrra erindi (Tji'jðvík. Krist-
iánsson rithöfundur).
21.00 Frá tónleikum Rinfóníu-
hlióms'-eita.r fslands í Há-
skö’abíói; fvrri hluti. St.iórn-
andi: Jindrich Róhan. Ein-
ieikari á. hörnu: Mariluise
Dra.heim, a.) Danssrvi'ta eft-
ir Béla Bartók. h) Tveir
da.nsar fvrir hörnn osr
strenn-ir.sveit, eftir Debussv.
21.45 Af blöðum náttúrufræSlnnar:
Husrsanaflutninvur osr fjs.r-
sýni (Örnólfur Thorlacius fil.
kand.).
22.10 Upp’estur: ..St.iörnulsteinar",
sava eftir Rósn B. Blöndals;
siðari hluti (Björn Magnús-
son).
22.30 Djaissþáttur (Jón Múli Árna-
son).
23.00 Dagskrárlok.
Franklinn hikaði. „Ég gef þér
fimm sekúndur.“
Andartak var eins og kvik-
irrynd hefði verið stöðvuð, eng-
inn þeirra hreyfðist, ekki einu
sinni drengurinn. Útundan sér
kom Hayden auga á siglingaljós
flugvélarinnar sem kom undan
skýjaþykkninu. Það var eins og
þau spryttu allt í einu upp á
himninum.
„Fimm sekúndur, Boog .. . mér
er alvara.“
Boog hló. „Reyndu bara.“
Ljósin blikuðu rauð og græn,
rauð og græn, kqmu útúr myrkr-
inu í átt til þeirra og vélardyn-
urinn kæfði raddir þeirra.
„Einn . ..“ byrjaði Franklinn..
Hann mátti til.
Drengurinn engdist eins og
fiskur á öngli. Korrandi vein
hans nísti taugarnar í Iiayden.
„Slepptu honum!“ æpti hann.
„Slepptu honum!“
„Tveir..
„Fleygðu byssunni hingað og
ég skal sleppa honum.“
Flugvélin var ósýnileg eri
ljósin þokuðust áfram jafnt og
þétt undir skýjaþykkninu. Þeg-
ar Franklinn yrði búinn að telja,
væri vélin komin framhjá þeim.
„Þrír ...“
Hann v-ar farinn að teija hæg-
ar. Hann vissi að hann var
búinn að bíða ósigur. Hann gat
ekki skotið og hann gat ekki
reynt neitt annað heldur. Hugur
hans var í uppnámi, ringlaður
af þessum köllum og vaxandi
dyn flugyélarinnar. Hann fann
hvernig valdið seig af honum
eins og of stór flík.
„Fleygðu byssunni hingað!“
Ljósin blikuðu rauð og græn,
næstum yfir höfðum þeirra,
Loftið virtist titra. Elding lýsti
upp umhverfið og á meðan sást
flugvélin sqm snöggvast, föl og
hvít eins og kviður og vænghaí
á draugafugli.
„Fjórir. . . .“
„Þú getur talið úr þér tenn-
urnar. Það er byssan eða barn’
ið“.
Boog herti á taki sínu, Hayd.
en sá hvernig drengurinn spark-
aði máttleysislega, sá hvernig
kroppurinn varð allur iinur.
Hann sneri sér að Franklinn og
næstufn öskraði. Fáðu honun.
hana!“ Stótí. •• maðurinn • horfð.
sljólega, á hann,. „Fleygðu henn’
til hans!. . . . Hann kerrjst ekki
langt; þú sagðir.það sjiifur.“
Flugvélin. .'var að fjarlægjasi
þá. Þrumuhijóð kæfði vélardyn-
inn sem snöggvast.
„Gerðu eins og hann segir,
lögga“.
„Heyrirðu það, maður". sagðl
Hayden með ákafa. „Heyrirðu
það!“
iFranklinn stóð þarna eins og
í draumi. Hann opnaði munninn
til að segja eitthvað en kom
ekki upp orði. Svo var eins og
allur líkami hans rýrnaði. Hann
Glens og gaman

M
^a.11

Hneykslanlegur úrskurður
yppti öxlum í vanmætti sínum
og byssan flaug gegnum loftið
Hún datt ú jörðina, hoppaði upp
einu sinni eg lenti rétt við fæt
urna á Boog. Stundarkorn lá húr,
þar Enginn hreyfði sig. Svo fói
Boog að hlæja. Hann sleppti
drengnum og þreif byssuna í
skyndi. Vélin var komin langt J
burtu. Drengurinn rétti úr höíð
inu og kúgaðist. Hárið féll fram.
á andlit hans meðan hann þukl.
aði á sér hálsinn. Léttir Hayd-
ens þegar hann sá hann hreyfa
sig var skammvinnur. Örvíln-
unin fylgdi strax á eftir. Sem
snöggvast hafði ekkert komizt
að annað en öryggi drengsins,
en nú varð honum ljóst hve dýru
verði þeir hefðu keypt það. Flug-
vélarljósin voru að hverfa og’
dvínandi hljóðið bergmálaði von-
leysi hans. Hann leit ásakandi
á Franklinn. E.f hann hefði ekki
verið. svona kærulaus, hefði eld-
urinn logað glatt núna, flugvél-
in hefði beygt og flogið annan
hring. Ef ekki hefði verið fyrn
hann, hefði hjálpin verið tiltölu-
lega skammt undan og stúlkan
hefði haft einhverja von.
Hann sagði beizkum rómi:
„Þokkalegt ástand þetta!“ Frank-
linn svaraði engu, leit ekki i
hann og þögn hans æsti Hayden
e.nn meira, gerði hann tillitslaus-
an. „Fyrr má nú vera heimsk-
an — að skilja hann eftir hjá
drengnum. Hvað átti það eigin-
lega að þýða?“
Franklinn hristi höfuðið sljói
og ringlaður, en sagði ekkert.
Það var Boog sem tók til máls.
Hann gekk framhjá drengnum
og kom í áttina til þeirra, virti
þá fyrir sér og svipur hans var
sambland af glotti og grettu.
„Hvað ertu með þarna, lögga?“
,,Með?“
„í hendinni?“
„Franklinn leit á bjórdósina
sem hann hélt ennþá á í vinstri
hendinni eins og hann hefði
aldrei séð hana fj'rr, en fleygði
henni síðan linkulega í áttina
til Boogs. Það heyrðist daufur
dynkur.
„Ég var að spyrja hvað þetta
væri“.
Það var löng þögn og ekkert
heyrðist nema ,þurr hóstinn í
drengnum. Þeir heyrðu ekki
lengur í flugvéiinni. Boog gekk
nokkur skref í áttina til þeirra.
„Ég var að spyrja hvað það
væri“, endurtók hann þrjózku-
lega.
„Bjórdós”, umlaði Franklinn.
„Segðu það aftur?“
,,Bjórdós“.
„Þetta var betra. Ég vil fá
svar þegar ég spyr, . . Skilurðu
það?“
Franklinn kinkaði kolli.
..Skilurðu það?“ Það var ill-
girnislegur hreimur í röddinni.
„Ég skil það“, sagði Frankiinn
og tvísté.
Dáiítil þögn. ..Eru þær fleiri?“
Franklinn virtist enn eiga bágt
með að svara, svo að Hayden
tautaði; „Svo sem sex stykki".
,.Hvar?“
„Hjá stélinu“.
„Nokkuð fleira?“
„Ekki svo ég viti“.
» Boog færði byssuna upp og
niður, hélt lauslega á henni. „Fín
byssa þetta. lögga“. Hann glotti.
„Þú hefðir átt að nota hana bet-
ur“.
Franklinn dró djúpt andann.
„Þú kemst ekki langt“. Rödd
hans var sljóleg af ósigrinum.
Hann sagði þetta eins og páfa-
gaukur, hafði þetta yfir eins og
töfraþulu.
„Þú átt nú eftir að sjá það.
Þú átt eftir að sjá hvern einasta
metra. . . veiztu hvers vegna?“
Ekkert svar.
„Veiztu hvers vegna?“
„Nel**.
Framhalu af 5. síðu.
merkja sósíaldemókratar við völd,
sættu sig þó ekki við þennan úr-
skurð og áfrýjuðu honum til
sambandsdómstólsins. Hinir háu
dómarar í Karlsruhe komust að
þeirri niðurstöðu að verkamaður
inn ætti enga kröfu á skaðabót-
um. Foi’sendur þess úrskurðar
eru þær að hann hafi með því að
neita að gegna herþjónustu ekki
valdið stríðsvél nazista neinu
teljandi tjóni, einkum þegar haft
sé í huga að hann hafi ekki verið
alveg heill heilsu og hefði því
aðeins verið iátinn gegna þjón-
ustu í setuliði heima fyrir (svo-
kallaðri Garnisonsverwendungs-
dienst Heimat), ef hann hefði
gengið í herinn. Dómstóllinn
taldi því að hann hefði ekki sett
sig upp á móti nazistum, and-
staða hans hefði a. m. k. ekki
skipt neinu verulegu máli. Það
hefur ekki hvað sízt vakið
hneyksli að í forsendum dómsins
er verkamaðurinn ávíttur fyrir
framkomu sína gagnvart nazist-
um þar eð hann hafi með því
móti kallað yfir sig þá hættu að.
hann yrði dæmdur til dauða og
þannig valdið konu sinni hiifflaj»
mestu þrengingum!
Information minnir á að þessi
dómur er kveðinn upp um það
leyti þegar Sovétríkin gera kröfis
til að fá framseldan hinn nazist-
íska hershöfðingja, Heusingenj
sem nú er einn æðsti hershöfð*
ingi Atlanzhafsbandalagsins og
segir að enda þótt sú krafa sS
byggð á fölskum forsendum ver,M
bví ekki neitað að HeusingeBj
Speidel og aðrir háttsettir fohi
ingjar í vesturþýzka hernum og
herjum Atlanzhafsbandalagsin$)
hafi árum saman þjónað af trá»
mennsku hinu nazistíska glæpa~
ríki. Verkamaðurinn fékk engaP
skaðahætur, segir blaðið, en þeg/s
ar hi.nn illræmdi stormsveitahers-J
höfðingi „Panzer-Meyer“ léz$
fyrir skömmu. sendi Strauss heivJ
málaráðherra og aðrir háttsettíi*
stjórnmálaforingjar eftirlifandfS
ættingjum hans samúðarkveðjutu
Information bendir einnig á at@
aðeins örfá vesturþýzk blöð hafí
talið ástæðu til að segja frá úiV
skurði sambandsdómstólsins
hin hálfopinbera vesturþýzka
fréttastofa DPA hafi ekki nefnS
hann einu orði.
Þjóðviljaiin
vantar ungling til blaðburðar um
Herskólahverfi
Afgreiðslan, sími 17-500
Fimmtudagur 11. janúar 1962 — ÞJÓÐVILJINN — QJj