Þjóðviljinn - 17.05.1962, Blaðsíða 15

k x ■ i... ■ ■■ :<<-
f>ess i stað leitaði hún til
Sve ns sennilega oftar en einu
sinni En viðhorf hans vo.ru
l>au sömu og Eiríks, — þessi
með matarpeningana En svo fór
í“Sveinn að velta fyrir sér hvað
hún þyrfti að gera með pen-
inga fram yfir það sem hún
fengi hjá Eiríki. Og Sveinn var
enginn sáifræðingur, hann gerð.i
það sem honum fannst liggja
beinast við, — hann fékk P. M.
Horge til að fylgjast með gerð-
um hennar. P. M. Horge hlýtur
að hafa lagt við eyru og augu,
— einhver herra Olsen bað hann
að gefa eiginkonu Holm-Sven-
sens útgerðarmanns gætur.
Og nafnið Preben Ringstad
kom Hka fyrir í mynd Snáksins.
Hann komst sjálfur að því að
Karen hitti Preben í tvö skipti.
En samt sem áður, — Sveini
þótti hvimleitt að hafa snúið sér
til P. M. Horge, — og sennilega
hefur hann ætlað að tala um
það við mig á golfvellinum
þarna um kvöldið. En hann fékk
sig ekki til þess, hann hefur trú-
lega skammazt sín dálítið fyrir
Horgemálið.
Og svo, dó Halvorsen gamli
konsúll. Og þá get ég gert mér
i hugarlund hvernig Karenu hef-
ur verið innanbrjósts. Hún vissi
að hún hafði dálítinn frest, að
það myndu líða þrír mánuðir
frá láti Halvorsens konsúls og
þar til bú hans var gert upp.
En að loknum þessum mánuð-
um, myndu málverk Halvorsens
koma fyrir almenningssjónir á
einhvern hátt.
Þá fór hún aftur til Sveins og
þá hlýtur Lísa að hafa heyrt
þetta rifrildi. Og nú var hún til-
neydd að segja honum ástæðuna,
— ég geri ráð fyrir að hún hafi
sagt honum því sem næst ailt.
Og ég held hún hafi gert sér
Fastir liðir eins og venjulega.
13.00 i,,Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur.
18.30 Óperettulög.
20.00 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
20.40 Einsöngur: Brenden
O’Dowda syngur vinsæl
lög.
20.40 Erindi: Múhameð spámað-
ur (Jón R. Hjálmarsson
skólastjóri).
21.00 Tónleikar Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands í Háskóla-
bíói; fyrri hluti. Stjórnandi:
Olaf Kielland. a) Pastor-
al-svíta op. 19 eftir Lars-
Erik Larson. b) „Bergljót“
cp. 42 eftir Grieg. — Guð-
björg Þorbjarnardóttir leik-
kona segir fram kvæði
Björnsterne Björnsson, í
þýðingu Matthíasar Joch-
umssonar.
21.40 Upplestur: Andrés Björns-
son les ljóðaþýðingar úr
norsku.
21.50 Einsöngur: Lillemare öst-
vig syngur lög eftir Grieg.
22.10 Garðyrkjuþáttur: Þorgrím-
vonir um að Sveinn léti hana
hafa peningana. Sveinn var ekki
maðurinn hennar og þurfti ekki
endlega að hafa þessa andúð
á Preben, sem gat stafað af af-
brýðisemi En Sveinn varð ofsa-
reiður. Hann var litlu hrifnari
af Preben en Eiríkur og að Kar-
en skyldi þurfa. . . .. já, við
getum ímyndað okkur viðbrögð
Sveins. Og hann hefur sennilega
skipað henni að hætta við all-
ar fyrirætlanir um að kaupa mól-
verk'n tvö og láta Preben siela
sinn sjó, — jafnvel hótað því
að segja Eiriki allt af létta.
iHann þekkti ekki Karenu.
Ekkert o.kkar þekkti hana. Því
að um leið og hann sagðist ætla
að segja Eiríki allt, þá undir-
Titaði hann sinn eigin dauða-
dóm. ’— eins og það er kallað.
Hún tók með sér skamm-
byssu, —■ já, hún hefur tæplega
haft neitt byssuleyfi, Karl-Jörg-
en?“
,.Nei, — auðvitað ekki. En
það er samt ótrúlegt hve marg-
ar byssur eru til á heimilum
víðsvegar um borgina".
„Hún hlýtur að hafa hringt
í Svein og frétt hjá gömlu ráðs-
konunni hans að hann hafi far-
ið á golfvöllinn. Athugaðirðu það
nokkuð, Karl-Jörgen?‘‘
,,Já. Og ráðskonan sagði mér
að kvenmaður hefði hringt til
Sveins um kvöldið hinn 12.
ágúst. En hún þekkti ekki rödd-
ina“.
„Og svo ók Karen upp á golf-
v'öllinn11, sagði ég. „Ég veit ekki
hvað hún hefur haft í huga. Hún
hefur trúlega lagt bílnum sín-
um spöikorn frá vellinum, —
og hún var heppin, — frá henn-
ar sjónarmiði séð. Hún fór út
á völlinn og hitti Svein einan,
hún hefur trúlega rölt nokkrar
holur með honum. En svo., —
þegar hann missti kúlu niður í
sandnámið.
. . . já, — þið vitið það sjálf.
Svo fór hún aftur, en þá, eins
og Lísa hefur sagt frá, þá sá
Lísa hana, — og hún kom auga
á Lísu. Lísa hefur sagt frá þvi,
að það hefði verið eins og jörð-
in hefði gleypt hana, — og það
var ekki svo fjarri lagi. Hún
fleygði sér beint niður í sand-
námið, — ég sá sjálfur að það
var e:'ns og smáskriða hefði fall-
ið niður þangað sem Sveinn lá.
I-Iún gróf hann bókstaflega í
sandi. — Og svo var ofurauð-
velt að taka golfkylfu og hylja
hann alveg. . . .
. . . . Eg veit ekki hve lengi
hún lá í sandnáminu og be:ð
þess að Lísa færi, — en ég er
v'ss um, að hún hefur komið
mjög' seint heim.
Og svq kom ég til skjalanna.
Og ég fann Snák.'nn. Og mér
fannst ég geysilega sniðugur. En
ég vanmat Snákinn. Þvi að
Snákurinn var að velta ýmsu
fyrir sér í sambandi við Holm-
Svensen fjölskylduna og Preben
Ringstad, — og það var m:kið
fé í húfi. Snákurinn hafði æv-
bóndi talar um plöntuval
fyrir skrúðgarða,
22.30 Djassþáttur (Jón Múli
Árnason)f
23.00 Dagskrárlok.
ur Einarsson garðyrkju-, intýralega gott minni og hann
fann peningalykt.
Hann fór að rq^a í huga sér.
og þar fann hann' brátt nafnið}
Preben Ringstad, — Og Snákur-
inn mundi bað sem við hin vor-
um búin að gleyma, hann mundi
hvað Preben hafði einu sinni
verið og hann mundi eftir mál-
verkunum tve.'mur.
Hið hættulegasta við P. M.
Horge var hin óhugnanlega
sterka eðlisávisun hans. Hann
hlýtur að hafa heimsótt Karenu
og sagt henni að hann vissi að
þessar tvær mvndir væru fa’.s-
aðar. — hann hefur sjálfsagt
getið sér bess ti1. — en skeytið
hitti í mark. Og há varð Karen
dauðskelkuð, — og nú ícr Horge
fyrir alvöru að kúga útúr henni
fé.
Það sem á eftir fór, vitum við
nokkurn veginn. Þvi að hún gaf
Eiríki insúlínsprautuna. Það lá
auðv'tað beinast við, að hann
bæði hana að hjálpa sér. En hún
vissi ekki að hann ætlaði í
sendiráð Chile. Hún hefði sjálf-
sagt bú.'zt við að hann dæi
heima og við vrðum öll vitni.
Jæja, — hún fékk næg vitni.
Og hún vissi að það yrð.' aldrei
hægt að sanna það. Það yrði
ekki hægt að sanna nema liún
játaði sjálf. . . .“
Ailan þennan timas heí-
ur mér fundizt sem það væri
etthvað sem ég þyrfti að
muna,“ sagði ég. „Ég hefði átt
að muna að Preben var einu
sinni malari. En ég gat ekki
áttað m;g á því hvað það var
sem ég var búinn að gleyma.
En það lá þarna allan tímann,
það Iá þarna og mallaði í und-
irvitund minni.
Og svo, — vegna ótal til-
viljana komst þetta upp á yfir-
borðið. Snákurinn sem var að
lýsa í listaverkabók Beckers, —
félagi Snáksins sem keypti
myndirnar tvær úr dánarbúi
Halvorsens konsúls. Og síðan,
þegar ég brauzt inn í íbúðina
til Prebens, fékk ég sönnunina
.. . En ég gat samt sem áður
ekki sannað, hver hafði myrt
Sve.in og Eirík. Og þess vegna
fékk ég ykkur til að koma
uppeftir ... og alveg til hins
síðasta hélt' ég víst að það
væri Preben sem hefði myrt þá
og hann hefði no.tfært sér ást
Karenar til að hafa útúr henni
peninga, þegar hún fengi þenn-
an mikla arf ...“
„Og svo ásakaðirðu mig hér-
umbil fyrir að hafa gert það,“
sagði Lisa.
„Nei Lísa,“ sagði ég vansæll.
,,En það varð að setja málið á
oddinn. Það varð að ganga eins
langt og unnt var. spenna taug-
ar allra til hins ýtrasta, — og
þess vegna samdi é'g við mömmu
líka, — og fékk hana til að
reka okkur í rúmið þegar allt
stóð sem hæst. Og ég átti að
sitja eftir einn. Þvi að ég gerði
ráð fyr.’r að morðinginn færi
inn i herbergið mitt og leitaði
að bitunum tveimur úr mál-
verkunum, — og réð.'st jafnvel á
mig.“
„En þetta var mikill glanna-
skapur, Marteinn,“ áagði móðir
mín-
,.Já,“ sagði ég og þre.’íaði á
kúlunni á gagnauganu. Hún óx
og óx.
„En hvað verður nú gert við
Preben Ringstad?“ spurði Lísa.
,,Ekki neitt,“ svaraði Karl-
Jörgen. „Það eru meira en tíu
ár síðan hann seldi Halvorsen
konsúl fölsuðu málverkin tvö.
Það er ekki hægt að sækja
hann til saka fyrlr það núna.
— En það er eitt sem mig lang-
ar til-að vita, Marteinn. <— ertu
með bútana tvo úr málverkun-
um í töskunni þ.’nni uppi á
lo,fti?“
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði ég
og fannst ég aftur vera 'býsna
útundir m:g. „Þeir eru heima í
Haffjarðargötu. Og þéger ég
kem heim, ætla ég að brenna
þeim í eigin persónu.“
Karl-Jörgen reis á fætur.
„Ég verð að fara til borgar-
innar aftur, frú Bakke. Ég á
ýmislegt ógert — ég þarf að
skrifa skýrslu. Ég tek bílinn
hennar frú Karenar.“
..Já, ég skil það,“ svaraði hún
„Ég vona að þér elgið eftir að
koma hingað aftur, — og þá
verði ... að þá verði notalegra
að koma hingað.“
„Kærar þakkir, frú Bakke. Já,
verið þ.'ð öll sæl.“
„Ég skal íylgja þér út,“ sagði
co*
„Þetta er elns og með .tiu
litla negrastráka.“ sagði ég,
þegar ég kom aftur. „Allir
tínast burtu.”
„Já, og nú fer ég.Iíka upp og
legg mig,“ sagði móðir mín.
„En fyrst þarf ég að ná í eitt-
hvað á gagnaugað þitt.“
Hún fór út með vasaljós. And-
artakj siðar kom hún aftur imf
með vöndul af gasbindum, blý-
vatn og gúmmíþappír. Ég stó3
upp.
„Lísa getur gert þetta,“ sagði;
móðir mín. Bamabörnin voru'
næstum farin að hanga í pilsun-
um hennar.
„Góða nótt, börn“ sagði ,búm
,.Góða nótt,“ sÖgðum við. Svo
fór hún Uka.
Það var dauðakvrrð í húsinu.
Lísa fór að vefja qfanaf gas-
bindinu. Ég stóð og horfði á
hana.
„En þú, Lísa, — þú verðun
kyrr ... er ekki svo?“ sagði ég.
„Jú, Marteinn," svaraði húni
og horfði á mig alvarlegurnl
augum.
Svo brosti hún þessu snöggal
brosi sínu.
„Ég verð kyrr,“ sagði hún.
ENDIR
óskast
í byggingu á háum reyháf' við verksmiðju vora að Kletti
við Köllunarklettsveg
Tilboð og tillögur leggist inn á skrifstofu vora Hafnar-
hvoli fyrir 25. þ.m.
SÍLDAR- OG FISKIMJÖLSVERSMiÐJAN H.F,.
Reykjavik.
Létta og þægiieg™
Husqvarna
HANDSLÁTTUVÉLIN
• Stillanlegir og sjálf-
brýnandi hnífar.
• Leikur í kúlu.
legum.
• 10” og 16” breidd
á hnifum.
Fæst viða í verzlunun-.
GUNNAR ÁSGEIRSSON H. F.
Suðurlandsbraut 16. — Sími 35200.
Tilboð óskast um smíði á 590 stk. af götuljósastólpum úr
stálpíþum.
Útboðsgagna má vitja í skrifstofu vora, Tjarnargötu 12, III.
hæð gegn 300 krcna skilatryggingu.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR.
Þökkum innilega-ouðsýnda samúð við andlát og jarðarför
lítla drengsins okkar og bróður
E
S
er lézt 5 þ.m.
Magda Schram, Ari Gíslason og hörn.
Fimmtudagurinn 17. maí 1962 — ÞJÓÐVÍLJINN — (15!