Þjóðviljinn - 07.07.1962, Blaðsíða 7

þlÚÐVILIINN
(tsdUDðli ■KMlnlimrtloKku KlktSa - Bðilallatanokkirlnn. - BIMWrui
•aanði Klartanuos <4b.), MacnOi Torfi Olafason. BliturBur OaOmtmdjaon. -
■rtttarlUtJórar: Ivar H. Jðnnaon. JOn Bjarnason. — Auslýslngastlðrl: QoBgali
(acnúuon. — Ritstjóm, afgreJBsla, auglýslngar, prsntsmJBJa: SkðlavSrBust. 1».
Uai 17-100 (1 llnor). AskrlltarverB kr. SB.OO á mán. — LausasðluvsrB kr. 1.00.
Eiga enga samleið
^^llar líkur benda nú til þess að lengsta verkfalli
seni áslenzkir sjómenn bafa háð, sé í þann veg-
inn að ljúka. Samninganefnd sjómanna og meiriihluti
samninganefndar togaraeigenda hafa náð samkomulagi,
og munu (kjiör sjómanna batna um nálægt 20%, verði
samningarnir samlþykktir endanlega af sjómannafé-
ldgunum og FÍB. Ber að fagna því, að vonir standa
til að niú verði séð fyrir endann á þessari deilu, sem
staðið hefur í fjóra mánuði, og hefur valdið þjóðar-
búinu ómetanlegu tjóni. Gera má ráð fyrir, að gjald-
eyristapið npmi ihátt á þriðja/ hundrað milljónum
króna.
jþvií er ekki að leyna, að sjómenn eru ekki alls kostar
ánægðir með öll atriði þessara nýju samninga. En
samt sem áður er hér um að ræða verulegar kjara-
bætur, enda óhjákvæmilegt, ef unnt á að reynast að
'halda togaraflotanum gangandi. Það er einnig mjög
mikilvægt, að samkvæmt þessum samningum fá sjó-
menn sízt lakari kjör, þegar aflanum er landað hér
heima, heldur en þegar siglt er beint með aflann á
erlendan markað. iHér er um mikið framfaraspor að
ræða. Togararnir eru mikilvægustu atvinnutækin til
þess að afla hráefnis fyrir hraðfrystihúsin allan árs-
ins hring. Og það hefur ekki einungis þýðingu vegna
þeirrar miklu ■ verðmætisaukningar, sem skapast við
vinnslu aflans innanlands, heldur einnig af þeim sök-
um, að með því móti einu er ;pnnt að tryiggja stöð-
uga atvinnu og þai- með afkormr vinnandi fólks í bæj-
um víða um landj . jjGí’- jIJ ar: •••!!
•O'ÍBCÍ
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
!
I
I
K
I
I
I
:?"fixisí
-vsH.
ÚH ~

, .Ijuí
mikilvægasta atriði samninganna er þó tvímæla-
laust það, að. fnéð þeim- er hruhdið ‘árás einka-
. ,, hraskaranna í útgerðinni á togaravökulögin. Eins og
:k : kunnugt er sótti stórútgerðarvaldið :J)<?ttá p|áí af of-
rr.oz urka-ppi og hafði hugsað sér að knýja fram á Alþingi
breytingu á vökulögunum. íhaldið þorði'-þó iJékki að
gerast opinber málsvari þessara' afla, og sjómenn hafa
enn sýnt það, að þeir munú aldreí hopa skréf frá því
sem áunnizt hefur á þessu sviði. Útgerðarmenn hafa
haldið því fram, að á togurum annarra þjóða væri
vinnutíminn lengri. íslenzkir sjómenn eru þó mun
aflahærri en sjómenn annarra þjóða, og ef til vill er
skýringuna að einhverju leyti að finna i þessum mis-
mun. Ofjþrælkun leiðir sjaldnast til góðs, og ættu for-
svarsmenn þrælkunarinnar að ífhuga • það.
Camninganefnd togaraeigenda klofnaði í afstöðunni til
^ samninganna. Fulltrúar bæjarútgerðanna cg nokkrir
aðrir togaraei'gendur, sem ekki láta gróðasjónarmiðin
ein ráða gerðum sínum, undirrituðu samningana með
venjulegum fyrirvara um samþykki samtaka sinna.
Utanivið standa nokkrir fulltrúar stórútgerðarvaldsins,
sem einungis reka togarana með harðsvíruðustu gróða-
sjónarmið fyrir augum. Togarar bæjarútgerðanna eru
hins vegar reknir sem atvinnutæki til þess að skapa
aukna atvinnu í bæjunum og tryggja afkomu vinn-
andi fólks. Og vitanlega er það ekki siður í þágu þjóð-
arheildarinnar, að togurunum sé haldið úti. Þetta sýn-
iúíglögglega að hagsmunir bæjarútgerðanna og „spekúl-
antanna11 í útgerðinni eiga enga samleið. Og um leið
er stórútgerðarvaldið í algjörri andstöðu við hagsmuni
þjóðarinnar. Það verður því fylgzt Vel með því, hvort
það gerir enn tilraun til að hindra lausn togaradeil-
unnar með því að fella, samkomulagið, sem náðst
' - ■ hefur. — b.
1
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
i
I
I
1
!
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
JÁ,
HEIMURINN
VITKAST
Öldum saman voru Öræfin ein afskekktust byggða á íslandi; ólg-
andi jökulfljót og eyðisandar til beggja handa. Hafnlaus brimströnd.
Óvíða er land svipmeira en þar, en ekki er þar gott undir bú; fjöll
og jöklar ofan byggðarinnar, en sandar fyrir neðan. Þótt byggðin sé
landsnauð á hún þó beztan ok kunnastan skóg landsins, — og ekki hef-
ur byggðin ætíð verið svo landsnauð sem nú: þar sem nú eru eyði-
sandar voru eitt sinn blómlegar byggðir — en um þá sögu verður
ekki fjallað hér.
Nú hefur flugvélin leyst vatnahestana af hólmi sem flutningatæki,
og jafnvel bílar vor og haust. Og brátt komast Öræfin í vegarsam-
band við aðra landshluta — austur um.
Við skulum ræða stundarkoi’n
við mann fæddan í þessari
byggð og uppalinn þar, — áð-
■ur en skólaskylda þekkist á Is-
landi; áður en skólar voru
toyggðir hér til annars en unga
út prestsefnum og tilvonandi
sýslumönnum.
Eiríkur heitir hann og á nú
heima við Langholtsveg. Hann
er einn þeirra manna sem í
aldarþriðjung hefur lagt fram
sinn skerf til þess að tslend-
ingar mættu eignast höfuðborg.
— Hvar ertu fæddur, Eiríkur?
— Ég er fæddur í Sandfelli,
en uppalinn í Svínafelli. For-
eldrar mínir voru Þorbjörg
Eiríksdóttir og Þorsteinn Þor-
steinsson.
—- Þá var landið enn
símalaust og vegalaust.
Segðu mér hvernig var
með samgöngur og verzlunar-
ferðir þeg^r. þú varst að. a'.ast
upp, þarna. í öræfunum. með.
jökulsanda Qg stórfljót til beggja
hliða. , , . ; n;
—r Já, það: var enginn sími,
,né heldur vegir.,1 kaupstað var
iii'ýmist farið.éiHornafjörð eða fjl
Víkmv ;‘6uh. . • i.
— Hvað tók slík ferð langan
tíma?
— Það var aldrei minna en
vi.ka. Þá var allt reitt á hest-
um, enginn vagn til og enginn
vegu.r. öll vötn voru óbrúuð.
— Fóruð þið margar slíkar
ferðir á ári?
— Það voru farnar tvær.ferð-
ir á vorin. Hin fyrri í júní og
sú síðari með ullina í júlí.
Þetta, ásamt einni haustferð,
var ]átið duga fyrir allt árið.
Á haustin var farið með slát-
u.rfé, rekið til Homafjárðar.
Það var orðið lítilfjörlegt þeg-
ar til Hornafjarðar kcm. Rekst-
urinn' tók áldrei minna en 3-4
dága .... Já, það var rekið á
jökli yfir Jökúisá á Breiðá-
>merfeursandi;-:-'ánnars var sund-
lagt í öllum vötnúm á leiðinni.
— Voru hetta ekki' mjög
erfiðar ferðir, of erfiður bú-
skapur yfirleitt?
— Jú, þetta var erfitt, en
félagsskapur var alltaf mikill
og góður, einhver sá bezti sem
ég hef þekkt. Félagsskapurinn
var slíkur að ekki þýddi fyrir
kaupmenn að bjóða efnabænd-
um hærra verð fyrir vörurnar,
þei.r afl»ökkuðu það og heimt-
uðu hátt verð fyrir alla.
— Það er fallegt í öræfun-
um, — en er ekki landþröngt?
— Já, það er fallegt en land-
lítið. Þó var áður keppzt við
að hafa sem flest sauðfé, en
það var rýrt. Nú eru þeir farn-
ir að sjá að betra sé að hafa
það færra en vænna.
— Fórst þú í þessar ferðir
sem strákur?
— Já, árið sem ég fermdist
fór ég fyrst með austur í Horna
fjörð. Það þótti mikið ævintýri;
þó voru þá ekki komin nema
3-4 hús á Höfn.
— Hvernig var með póstferð-
ir, fenguð þið nokkur blöð?
— Já, það komu alltaf blöð
einu sinni í mánuði, og þau
voru lesin, öll lesin.
— Hvernig var þetta áður en
skólaskylda ikomst á, var fólk
almennt læst?
— Já, cj.lum börnum var
kennt að lesa og skrifa. Það
var gert á heimilunum. Það
var jafn sjálfsagt eins og ann-
að í uppeldi barnanna, talið
jafnsjálfsagt og föt og fæði og
kenna börnum almenna siði og
vinnubrögð. .
— Var mikið lesið?
— Það var alltaf lesið á
kvöldvökúrtum. Heima vorú Is-
’• léndingasögurnar alltaf lesnar
émú sínni á ári; ég man Ííka'
éftrf' Öraúpííi og þýddum skáld-
sögum.
oiiaqcvid i.iuiL'Isr/r! : •' <;
,7- Var.,,þl j^strarfélag,? ■'.
-rr Það var ekki. lestrarfélag
fyrr en seinustu árin áður en
ég fór. En þeir sem áttu bæk-
ur lánuðu þær þangað til þær
voru komnar í blöð — lesnar
upp.
— Húslestrar?
— Já, það var alltaf lesinn
húslestur, einkum var lesið í
Péturshugvekjum, en nokkrir
lásu í Vídalínspostillu.
— Kveðnar rímur?
— Já, rímur voru kveðnar.
Ég man sérstalclega eftir einum
manni sem ikvað mjög vel og
var oft fenginn til að ganga
um bæina og kveða. Hann hét
Þorsteinn Gissurarson. Hann
kvað mjög vel. Ég var mjög
hrifinn af þeim mánni.
— Þjóðsögur, huldufólks- og
útilegumannatrú ?
— Það voru lesnar þjóðsög-
ur cg huldufólkssögur — en
menn trúðu ekki að það væru
til grænir dalir í Vatnajökli
byggðir úíilegujriönnum!; Menn
trúðu hinu: að huldufólk vaeri :
til, og það munu margir gera
enn í dag.
— En hvað um drauga?
...t- Það þekktist að menn
tryðu að draugar ; væru til. én
þó. minnai um' það en trú á
Ihulduf61k,i:ég ekki man ég eft-
iPs neinumo.náfrikenndumi) drdug1
þar eystra. ir.v.
*r- Var ekki stundum þröngt
■ í (búi. í svona aðkrepptri sveit?
— Það var. landlítið og því
oft út li I u að spila, en hjálp-
semin var mikil — og engirtb á
svcit; fátækum mönnum var
haldið frá sveit, þeim var hjálp-
uals. sí ’JfiT-.
Svínafell í Öræfum. (Ljósm'. Þorsteinn Jósefsson).
OlSSl

að ái annán hátt en með sveit-
arstyrk. ::. , ý r
'rTÍVarimqkkurn tima hægt'áð
róaiáiLftskjari?;]. u/tnl
• >«-:./• Eöngu áötír en óg mán
eftir var útræði við Ingólfs-
höfða, en .svo-. fórust þar mörg
skip, og róðrar féíltí niður eftil’
það; en’td var' bátur, og éin-
staka sinnum var róið, helzt á
vorin.
Oft rak fisk á land. Loðnan
hljöp á land og fiskurinn elti
hana og brimið fleygði honum
upp á sandana svö hann komst
ekk! út aftu.r, Það var cft mik-
il biörg að fiski sem þannig
fékkst.
— Það var fleira en þorskur
sem brimið f’eygði upp, —
, voru ekki oft strönd þarna, og
hvað manstu úm þau?
— Fyrsta strandið sem ég
man eftir mun hafa verið 1903
éða ijögur. Þá strandaði brezk-
tír .togari á Breiðamérkursandi;
sennilega hefur það verið á
þorranum. Það- var tilviljun að
þeim var bjargað. Þá bjó á
Kvískerjum Björn Pálsson.
Hann gekjk-upp á Bæjarsker qg
sá ,þá strandið. Hann fór sVrax
á strandstaðinn. en fann þar
engan mann, en för eftir strand-
mennina u.pp sandinn og fann
þá uppi uiidir jökli, í Króki,
sern kaúað var, milli Fjallsár
og Breiðár.
Strandmenni.rnir voru illa. til
rei.ka og sum'.r lagstir fyrir.
Hann flutti þá hei.m ti.l sín, en
var qkki nema með einn hest
.qg hyíldi þannig þá aðþrengd-
ústu til skiptis., Þeir. voru • séo
hjá ho.num, á .J^yísi^er^um þang-
að til sýslumadqrinn, eða
raunverulega hreppstjórinnV Ári
HSHdánarson. -— ’ bezti máður
:)ierhl!ég. -heí kynnzt' um dagana
— sá 'þeím fyrir fiutningi.
Flutningur strandmanna gat
verið erfiður, yfir sanda og
stórvötn að fará, og flestir
strandmenn borgamenn og ó-
van;r hestum og slíkum ferða-
lögum.
Slíkar ferðir voru líka hættu-
legar, bæði fyrir vana og ó-
vana. F'utningsmenn þessa um-
rædda hóps þeir Björn Pálsson
og Eggert Guðmundsson frá
Söndum, v.oru lengi. að svamia
í Kúðaflióti á heimleiginni. og
fórst, .Eggert í fl.iótinu. Auk
•bþss misstu þeir tvo hesta í
fíjötiðú
•: *
: Það bótti ek.ki í frásögt-jr fæ,r-
eridi hótt ferðjr vlirsapdana
cg . vöinin værp slarksýimar ef
ékkcrt slys, varð.
Þið;, §kaftféIUn.gar, eruð
frægir fýpk .kiunnáttu -ykþar á
votnin; . . . >,
— Já, það,.voru þarpa ,#gsetir
vqtnamenn ?sem sáu af straum-
lteginu nær upp á þúmlung hve
djúp þau myndu vera — en ég
var aldrei svo viti borinn. En
það má ekki gleyma hestunum;
þrlð voru hestarnir sem fyrst
og síðast skiluðu manni u.pp úr
vötnunum.
— Voru ekki oft strqnd
þarria? Hvérra þjóða mennvoru
þetta einkum?
— Já, það vórú oft strönd
v.fyrir- austan. Aðallega voru pað
.Bretar, Frakkar ;iög>. Þjóðvei;jar
. ?«m: istÉönduðu, en fleiri þjftðir
stunduðu veiðar á'.þéssum sjflð-
u.m, og munu stundum hafa
strandað.
Seinasta strandið sem ég man
eftir var á Skeiðarársandi. Þá
var Sigurður Eggerrz sýslu-
maður, að mig minnir. Hann
kvaðst ekki koma austur en
fyrirbauð öllum að fara út á
sandinn, vegna yfirvofandi
Skeiðará.rhlaups. En karlarnir
voru ekkert hræddir við Skeið-
ai'árhlaup, — koníakstunnurnar
vcru að veltast á sandinum!
— Hvernig björguðust strand-
menn þá — ekki voru til nein
björgunrrtæki?
—. Nei. ,þá voru engin b.iöyg-
; unartæki til- S.trandmenn björg-
u.ðu.st. yfirieUt sjálfir þannigyað
br'.mið bar skipin úqp á sand-
mn, Tréskúturnar lyftust ubp
á sEn.dinn,.gn■ járnskipin skrúf-
uðú sig frekar niður eftir :úð
þau. voru strönduð.
Strandmenn. vorú, oft ílla
búnir, fannst , roér, en var þó
ekki vei að marka því ^ft
misstu. beir föt S’n { -strnndiriu.
— Hvenær fiuttizt þú að
austan?
— Ég fór alfarinn 24ra ára
(1917) en hafði flækzt á vertíð-
um hingað og þangað áður. Ég
var á vertíðum og. í kaupa-
vinnu. Svo gifti ég mig, Ingi-
gerði Þorsleinsdóttur frá Hrafn-
tóftum í Rangárvallasýslu og
byrjaði búskap í Keflavík 1920.
— Og hvaða vinnu stundað-
irðu í Keflavík?
— I Keflavík var vertíðin,
hvernig sem hún var. Þá voru
hlutir, og fékkst aldrei uppgert
fyrr en árið eftir þegar búið
var að selja allan fisk. Það var
þó mesta furða hvernig menn
komust af, menn fóru í kaupa-
vinnu á sumrin, því þá var
sáralítil vinna í Keflavík að
sumarlagi.
— Hjá hverjum rérirðu í
Keflavík?
— M. a. hjá Stjána bláa.
— Svo þú þekktir hann?
— Já, ég þekkti hann vel. Ég
réri eina vertíð með honum á
fjarkanu.m. Mér líkaði ágæt-
lega við hann. Þetta var ágæt-
ismaður; afburðasjómaðu.r. —
Hann var úr Garðahverfinu og
því stundum nefndur Garða-
Stjáni. Hitt viðurnefnið mun
hann hafa hlotið af því að
hann brenndist á sjó og var
eftir það blár á höndum, og dá-
lítið í andliti.
— Hann endaði ævina í sjón-
um?
— Já, það seinasta sem sást
til Stjána bláa mun hafa verið
frá Vogum, hann var þá að
ikoma að innan. Þeir sáu að
hann hafði siglt ofan af sér
frammastrið — hann átti stór-
an fjarka með tveim möstrum.
Þeir ætluðu að manna bát og
fara honum til aðstoðar, en
meðan þeir voru að tygja sig
til hafði Stjáni komið upp aft-
urmastrinu og smásegli, og
sigldi burt —j og þá var að
koma myrkur.,
— Hvernig líkaði þér í Kefla-
vík, vóru komln nokkur félags-
• samtök þar? I 1
— Nei, þar var ekkert fé-
lágslíf, - engrti' 1 f élagssamtök.
Þétta vár rakið íhaldsbæíi þar
sem hye.r fltaðiisínúmrtatá,
— Hvenær fluttirðu hingað
til Reykjavíkur?
— Hingað flutti ég 1925. Já,
það var nokkurt atvinnuleysi á
þeim áruni og mesta bölvað
basl, eftir að maður kom hing-
að til Reykjayiilfur,, mikið at-
vinnuleysi. Krinpt.m 1930 var
byggt hér tölu.vferi áf húsum,
en verstu árin voru frá 1932
til 1940. Fji(skyldumenn fengu
kannski tveggja vikna. atvinnu-
bótavinnu í mánuði, annars
gengu meiin vinnulausir.
— - Vannstu áðallega 'í landi?
— Ég var líka á sjó, en þó
aðallega í landi, og síðustu .12
árin var ég í bæjarvinnunni,
eða þangað til ég veiktist.
— Gaztu ekki fengið néiria
fasta vinnu fyrr?
— Nei, ég sótti fast: á, að
komast í hitaveituna á sínum
tíma, en þvá til'heyrði að ganga
í Öðinn. „Ef þú gengur í Óðinn
eru .miklar líkur á að þú fáír
þflt$a“ var rrtér .sivarað. Ég sagð-
ist vera í Dagsbrún og ekkert
þurfa að ganga í Óðin, og svo
fékk ég enga hitaveituvinnu!
.... Já, atvinhuofsóknir voru
ku.nnar í.þá daga; og skoðaná-
ofstæki er nóg enn, hér og víð-
ar, þeir þurfa t.d. ek;kert að
hæla sér af því, Bandaríkja-
menn hvernig þeir taka á móti
erlendum sjómönnum. Einn
þekki ég sem aldrei hefur ver-
ið í pólitískum flokki, en hef-
ur þó ekki fengið landgöngu-
leyfi þar, — faðir hans vat
stofnandi Sósíalistaflckksins!
— Þú hefu.r þá verið með i
starfinu í Dagsbrún í gamlá
daga?
— Já, þeir voru margir fund-
irnir sem ég sótti í Dagsbrún,
Og oft kvað að Ólafi Friðriksí
syni í gamla daga! Ei.nhverju
sinni, sem oftar skammaði
Morgunblaðið hann hroðalega,
og þá hitti. ég hann á fundi
um kvöldið og spurði hvernig
honum líkaði það sem Mogginri;
segði. „Hvað er það? Ég er
ekki farinn að lesa það í dag“.|
Ég skýrði honum frá því og!
sagði hann þá: „Það er gott; þá.
veit ég að er á réttri leið með-i
an Morgunblaðið skammar;
mig“.
— Þú munt ekki hafa verið;
að fela skoðanir þínar.
— Nei, ég var aldrei neitt;
myrkur í máli u.m mína af-!
stöðu, enda mun þeim hafa þótti
nóg um það stundum í bæjar-]
vinnunni er þeir voru að komaj
njósnararnir.
— Lentir þú ekki í Dagsbrúnfe
arverkföllum áður fyrr?
— Jú, ég lenti í verkfallij
fyrsta árið sem ég var hér '-gj
ailtaf verið bátttakandi í öll-j
um deilum og verkföllum Dags-
brúnar .... Já, ég var á verk-
fallsvakt þegar éa var vnsri.
—-• Manstu eftir einhverju
þeirra?
— Ekki til að rekja þau ná-
kvæmlega svo lag sé á. Ég
var t.d. í garnaslagnum. Það
var deila í garnastöðinni —
og farið að vinna þar nteð
verkfallsbriótum. Ólafu.r Frið-
rlksson og Jón Axel komu þá í
verkamannaskýlið og fóku þar
nokkra karla aftan á vörubíl og
fórum vi.ð, svo u.pp í garnastöð.
Lögreglan stóð yörð. um hús-,
• ið þegar við'. komurh, en nokkr-
ár kérlingar, vérkfallsbrjótar,
; voru að vinnn inni.-- ■
■ i Héðinn Valdimarsson og þeir
sem ég pefndi . áðan st.iórnuðu1
okkar þópi. þegar við sáum að;
átti aðlverja okkur húsið með!
hareflurri vi’.dum við ná ckkurj
líka í einhver barefii. en Ólaf-:
ur bannaði það, sjálfur brauti
/hapn þp glusga! Lögreglan:
reyndi, að verja okkur hús:ð.
erúég Á’elti áð lögreglubjónun-
uirt hafi verið þetta bvert um geð:
þótt snmir virtust berja af
sannfæringu voru aðrir sem
lé.tu yfirbuga sig strax.
Kerlingarnar, verkfal’.sbrjót-
arnir, inni í húsinu voru hins-
vegar æfar, en við ruddum
þeim strax burtu frá þvl sem j
þær voru að gera. Það var ijót ;
verkun á Héðni Valdimarssyni !
þegar þessum stympingum var j
lokið. Hann hafði verið með j
hatt þegar hann fór inn í hús- í
ið, en það var farinn kollurinn j
úr. hattinum þegar slagnum var j
lokið.
— Hann hefi'.r ekki staðið j
hjá og horft á ykkur berjast? 1
— Nei, Héðinn var duglegur
og óhiífinn að ganga fremstur,
hann var ekkert að hijfa sjálf-
um sér við slík tækifæri.
Þá var ríkisstjórn Framsókn-
ar og Al'býðuflokksi.ns, og sagt
var að Héði.nn hefði eftir slag-
inn hringt til Tryggva eða Jón-
asar og sagt þeim að stjórnar-
samstarf’.nu væri lokið ef ekki
væri tafarlaust gengið til
samninga í garnastöðinni.
— En hvað finnst þér um líf-
ið og tilveruna nú t.il dags?
Framhald á, 10. síðu
Eiríkur Þorsteinsson
EIRÍKUR ÞORSTEINSSON, gamall Skoftfellingur, spjallar um
strönd, baráttu við iöHtulfljót og sanda, verkföll og Varðbergsmenn

■ ■ • .....................................................................................................................................■ -
.ÍÁi',
6)
ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 7. júlí 1962
Laugardagur 7. júlí 1962 — ÞJÓÐVILJINN
(7i