Þjóðviljinn - 18.01.1963, Blaðsíða 10
|0 SföA
KPOÐvii,mm
GWEN BRISTOW:
&
I
HAMINGJU
LEIT
Garnet. „Við skulum svei mér
hafa upp á henni, áður en dag-
urinn er liðinn. í kvöld fær hún
á sig handjám.“
í>að fór hrollur um Garnet
þegar minnzt var á handjám.
Hún reis á fæur og sneri sér
að komumönnum.
„Takið þetta ekki nærri yður,
frú Hale!“ sagði Maury van-
sæil.
Gamet leit á hann með fyr-
irlitningu. „Eg tek ekkert nærri
mér,“ sagði hún með iskaldri ió,
„nema það að nafn mitt skuli
standa skráð í gestabókinni á
hóteli, sem hýsir fólk af þessu
tagi. Eg fullvissa yður, herrar
ar minir, að ég er ekki vön að
dveljast undir sama þaki og
morðingjar — og hórur!"
Maury neri saman höndunum.
„En, frú Hale, hvemig átti mig
að gruna þetta?“
„Þetta er brúðkaupsferðin
mín,“ sagði Gamet. „Ég hélt
það yrði sælutími, sem ég gæti
minnzt sem upphafsins að lífs-
hamingju minni. En svo er
ruðzt inn í herbergið til min.
Eg er sökuð um að hafa falið
kvenmann — kvenmann af
versta tagi —”
„Frú Hale!“ volaði Maury.
Hún rétti úr sér. „Þér hafið
sjálfsagt ekki vitað hver hún
var. hertra Maury. En ef þér
viiljið að heiðarlegt fólk venji
hingað komur sínar, þá verðið
þið að sýna meiri varúð.“
Hún sneri sér að Oliver, en
hún þorði ekki að horfa á hann
af ótta við að skella uppúr. „Mér
líður ekki vel,“ sagði hún.
Oliver tók utanum hana og
hún hallaði sér að honum.
Gestgjafinn og Kimball
hneigðu sig og beygðu og hurfu
útum dymar með ótal afsökun-
um.
Oliver lokaði á eftir þeim. Um
leið og hann sneri lyklinum,
sagði hann hátt og skýrt: „Elsk-
an mín, mikið þykir mér leið-
inlegt að þú skyldir þurfa að
verða fyrir bessu ónæði. Legðu
þig útaf og reyndu að vera ró-
leg. Yiltu sherryglas?"
„Já, þakka þér fyrir. Þú ert
alltaf svo hugulsamur."
„Eg skal hella í glas,“ sagði
Oliver. Hann kom með sherrýið
og sló glasinu í flöskuna um
leið og hann skenkti.
En þegar hún var búin að
dreypa á víninu, gat hún ekki
stillt sig lengur. Hún hvíslaði:
„Getum við ekki hleypt henni út,
Oliver? Hún hlýtur að vera að
kafna.“
„Eg skal draga tjöldin fyrir,"
sagði Oliver og leit til dyra.
„Kannski skánar þér í höfðinu
ef skuggsýnt er inni.“
Garnett kinkaði kolli. Hann
dró tjöldin fyrir og kveikti á
lampanum. Þegar hann nálgaðdst
fataskápinn, fór Gamet að titra.
Hvemig skyldi Florinda hafa
brugðizt við því sem þessi leið-
indanáungi hafði sagt um hana?
Hann vaæ svo hávær, að hún
hlaut að hafa heyrt hvert ein-
asta orð.
Dymar að fataskápnum opn-
uðust. Oliver sagði hvísflandi:
„Allt í lagi, Florinda. Leiðin
er opin.“
En Florinda hreyfði sig ekki.
Hún hristist af hlátri. Til þess
að kæfa hláturinn hafði hún
tekið eitt af millipilsum Gamet-
ar. Þegar hún kom auga á Oli-
ver og Gamet fékk hún nýtt
hláturskast og hún hélt áfram
að halda millipilsinu fyrir
munninum alveg bjargarlaus.
Þau biðu og hlóu líka.
Loksins fjarlægði Florinda
flíkina. Hún greip í höndina sem
Oliver rétti fram og brölti út.
Gamet rétti fram vasaklútinn
sinn. Florinda tók við honum og
fór að þurrka sér um augun.
Hún lét fallast niður á stól.
„Afsakið mig,“ sagði hún. „En
ég get ekki við þetta ráðið. Það
var svo gaman að ykkur báðum.
Eg hef aldrei heyrt eins fiínan
leik.'' Hún snýtti sér hressilega.
Gamet hugsaði með sér, að
það væri skringilegt með mann-
fólkið. Sumir nutu erfiðleikanna.
Þeir veltu sér uppúr þeim og
töluðu ekki um annað og kröfð-
ust virðingaæ og álits annarra
vegna þeirra. Það var rétt eins
og það væri dyggð að opna sár
á hverjum morgni til að tryggja
að það greri ekki.
En aðrir. eins og til dæmis
Florinda, vildu ekki um vand-
ræðin hugsa. Þeir vörpuðu öllum
áhyggjum frá sér, strax og þess
var nokkur kostur. Þeir hlógu
að þeim.
Florinda hallaði sér upp að
stólbakinu og teygði úr sér eins
og köttur
— Hamingjan góða. hvað það
er gott að teygja úr sér aftur,
sagði hún við þau — Garnet,
lokaorðin þín ætiuðu alveg að
gera út af við mig. Eitt orð í
viðbót um að misbjóða sakleysi,
og ég hefði hlegið upphátt og
þeir hefðu heyrt til mín
Oliver dró fram stól Qg sett-
ist, — Já, þetta ríður baggamun-
inn és er á yðar bandi.
— Ég þóttist vita það eftir
því hvemig þér töluðuð við þá,
sagði Florinda Hún lagði fing-
ur á eina röndina í pilsinu eins
og til að fullvissa sig um að
liturinn væri hinn sami. Án
þess að líta upp, sagði hún:
— En hvers vegna, herra Hale?
— Ég veit ekki mikið um Sel-
kirk-morðið, sagði Oliver.
— Auðvitað hef ég heyrt talað
um það. því að ég keypti vörur
úr dánarbúinu áður en ég lagði
af stað í ferðina. En ég trúi
ekki á söguna um elsku vininn
sem tekur málið í sínar hend-
ur.
Florindg sendi honum talandi
bros. Oliver hélt áfram:
— Það er dýrt að gera út
menn til að leita um landið
þvert og endilangt. Og Selkirk
er dauður. Ekki breytir það
neinu fyrir hann.
Florinda hlustaði á hann með
aðdáun. — Þetta funduð þér út
alveg á eigin spýtur. er ekki
svo? Þér eruð sannarlega klár
í kollinum. herra Hale
—• Það er sjálfsagt allt í lagi
með kollinn á mér. sagði Oliver.
— En hvaða hálfviti sem er
gæti séð gegnum þetta. Manni
dettur ósjálfrátt i hug, hélt hann
áfram. — að þessi vinur vildi
ólmur sjá yður hengda.
Það fór hrollur um Garnet.
— Hengda? endurtók hún.
— Það hendir þá sem dæmd-
ir eru fyrir morð sagði Oliver
við hana.
Florinda yppti öxlum. — Tja,
í hreinskilni sagt, herra Hale,
þá býst ég ekki við að neinn
kviðdómur léti hengja neina
stúlku með andlit eins og mitt.
En ég gæti fengið gistingu í
ríkisfangelsinu í New York. Og
hana fengi ég sjálfsagt
— En það er svo sem nógu
slæmt sagði Gamet.
— Og þegar út kæmi. hefði ég
ekki lengur þetta andlit mitt.
sagði Florinda. Hún sagði þetta
með svo mikilli beizkju að Gam-
et hrópaði: •— Florinda. Þú hef-
ur þó ekki verið í fangelsi?
— Nei vina mín. En ég hef
hekkt konur sem þar hafa ver-
ið. Ég veit hvemig meðferð þær
fá.
— Hvemig þá? spurði Garnet.
Henni var óglatt. Hún hafði
aldrei fyrr hugsað um fangelsi.
Florinda sagðl hörkulega:
— Þær vinna fjórtán tíma á dag
við að búa til poka og teppi.
Maturinn er hræðilegur. Ef þær
brjóta eitthvað af sér eru þær
lamdar með leðuról á bert bak-
ið. Höndin strauk ósjálfrátt yf-
ir skinnjakkann á stólarminum.
— Ég hef séð þær þegar þær
komu út, bætti hún við. — Hið
eina sem þær langar í er flaska
af brennivíni og skot til að
skríða inn í.
Það fóru viprur um munninn
á Gamet. — Ég hef aldrei heyrt
talað um þetta. hrópaði hún.
— Ég hef átt heima í New
York alla mína ævl
Florinda brosti til hennar.
— Við höfum víst ekki alizt
upp í sama borgarhverfi vina
mín.
Garnet hugsaði um friðinn og
kyrrðina við Union Square. Hún
hugsaði um allar göturnar sem
hún hafði aldrei mátt ganga
um
— Þú ferð ekki i fangeisi,
sagði hún einbeitt. — Florinda.
þú hefur ekki gert þessi ósköp,
sem maðurinn ásakaði þig um.
það er ég viss um?
Florinda reis á fætur. Með
báðum höndum strauk hún yfir
Ijósa hárið. Hún sneri baki í
gluggann og horfði á þau
— Nei svaraði hún.
— Ég vissi það. sagði Gamet.
Oliver sagði með raunsæi:
— Hver drap Selkirk, Florinda?
— Þessi — „elsku vinur“.
H.ann heitir Reese. Ég býst við
að þér hafið getið yður til trm
lausnina.
— Jæja, sagði Oliver. — Hald-
ið áfram.
Florinda greip um stólbakið.
— Ég vann í Skartgripaskrin-
inu. Ég var aðalstjaman þar. Og
þar gekk ég undir nafninu
Charline Evans
Oliver kinkaði kolli. Florinda
hélt áfram.
— En það er ekki satt þetta
með Selkirk. Ég er enginn eng-
ill með geislabaug um kollinn,
það vitið þið sjálfsagt. En það
vill nú svo til að ég þekkti
Selkirk ekki minnstu vitund. Ég
hef ekki svo mikið sem talað
eitt einasta orð við hann. Og
ekki drap ég hann.
01iver sagði: — Voruð þér
sökuð um að hafa drepið hann
þegar bað gerðist?
— Já. Reese kálaði honum.
Svo laug hann lögregluna fulla
af því. að ég hefði verið ást-
mey Selkirks og hefði drepið
hann í reiði minni yfir því, að
hafa ekki getað krækt í hann
aftur Reese er auðugur og af
gamallí ætt og hvað eina og ég
vissi að lögreglan myndi trúa
honum en ekki mér. Og ég forð-
aði mér burt úr borginni. Vinir
mínir hjálpuðu mér. Ég fór beint
hingað Ferðalagið tekur hálfan
mánuð og mér fannst ég vera
komin á heimsenda. Ég fór
huldu höfði um tíma En ég
heyrði ekkert frá New York.
Að minnsta kosti fimmtiu
manns sáu þegar Reese dró upp
by.ssuna og skaut Selkirk —
lögreglan hlyti að trúa ein-
hverjum þeirra. Og ég hélt að
þetta væri allt saman um garð
gengið hvað sjálfa mig snerti.
Og ég var alveg að farast úr
leiðindum. ég kann bezt við mig
innanum fólk Auk þess get ég
ekki lifað endalaust án þess að
vinna. Svo sótti ég um djobbið
og fékk það
— Hvernig fær maður svona
starf eins og þetta í Skrúð-
garðinum? spurði Garnet áköf.
Florinda brosti: — Vina mlö,
það er ekki svo erfitt fyrir þá
sem eru kunnugir faginu. Ég
fór til eigandans og ..sagði "hon-
um sögu um London og París
sem hann trúði ekki orði af og
svo sagði hann; — Af hverju
hætfuð þér? og ég sagði: — Ég
lenti í smávandræðum útaf
karlmanni. Því trúði hann og
sagði: — Hvað getið þér? Ég
sagði: — Gefið mér undirleik og
þá skal ég sýna yður það. Þá
kallaði hann á píanóleikarann.
Hann sagði að ég gæti kannski
komizt að í jól'asýningunni. Ég
byrjaði og það var ekki beðið
eftir jólunum.
— Ég er ekki hissa á því,
sagði Gamet.
— Já, vina mín. þú sást mig
í gærkvöld. Ég er sú bezta á
landinu
— Og þér fréttuð ekkert frá
New York? spurði Oliver.
— Ekki vitund Ég hafði ekki
hugmynd um að neinn væri á
eftir mér fyrr en í morgun. Ég
kom útúr herberginu mínu og
ætiaði á æfingu og þá sá ég
Reese og spikhlunkinn i endan-
um á ganginum. Þann feita
hafði ég aldrei séð áður, en
Reese þekkti ég aftur. Ég
smeygði mér bakvið skápinn áð-
ur en þeir komu auga á mig.
Ég vissi á augaoragði hvað þeir
höfðu á prjónunum Ég geri ráð
Meðan síðustu gtsrimir yfirgefa staðinn grípur eion
af mönnunum gúmmíkylfu og slær Tómas, sem á sér
einskis ills von, fc'l jarðar.
Grosso og Gonzas hlaupa inn í hliðarherbergið til að
ná í líkið af Don Richardo, og Paravano hleypur til
dyra: „Morð, morð!’! æpir hann.
Fyrir utan ýlfra lógreglublístrur og samsærismennira-
ir líta hver á annan með ánægjusvip.
Föstudagur 18, janúar 1963
Orösending
ííá Skettstofu Reykjanesumdæniis,
Halnaríirði
Allir þeir, sem skattstofan hefur krafið skýrslugerðar um
laun, hlutafé og arðgieiðslur, eru áminntir um að gera
skil eigi síðar en 20. janúar n.k. Frekari frestur verður
eigi veittur. Þótt um engar kaupgreiðslur hafi verið að
ræða, er eigi síður naaðsynlegt að skila eyðublöðunum
•aftur.
Frestur til að skila skattframtölum til skattstjóra, eða
umboðsmanna hans, er lil 31. janúar n.k. Þeir, sem at-
vinnuiekstur hafa með t.öndum, þurfa þó ekki að hafa
skilað framtalsskýrslu fyrr en fyrir febrúarlok. Með því
að frekari framtalsfrestir verða ekki veittir, nema sér-
staklega standi á, er þvi hér með beint til allra, sem
geta búizt við að verða fjarverandi eða forfallaðir af
öðrum ástæðum við lok framtalsfrestsins, að telja fram
nú þegar
Þeir aðilar, sem nauðsynlega þurfa á framtalsfresti að
halda, verða að sækja um frest til skattstjóra eða um-
boðsmanna hans og fá samþykki fyrir frestinum.
1 47. gr. nr. 70/1962 um tekjuskatt og eignarskatt er
kveðið svo á að tf framtalsskýrsla berst eftir að fram-
talsfrestur er nðinn, skal miða skattmatið við raunveru-
legar tekjur og eign að viðbættum 25%.
Til 31. janúar veitir skattstofan eða umboðsmenn skatt-
stjóra þeim, sem þess þurfa og sjálfir eru ófærir að
rita framtalssnýrslu sína, aðstoð við framtalið. Er þeim
nlmælum beint til þeirra, sem ætla sér að fá framtals-
aðstoð, að koma sem allra fyrst til skattstjóra eða um-
boðsmanna haris.
Húsbyggjendur og aðrir sem þurfa á launamiðum og
núsbyggingarskýrslum að halda og ekki hafa borizt slík
gögn í hendur, hafi samband nú þegar við skattstofuna
eða viðkomandi umboðsmann.
Umboðsmenn . hreppum umdæmisins eru hreppstjórar,
nema í Miðneshreppi, bar er Sigurður Ölafsson skóla-
stjóri umboðsmaður. Aðrir umboðsmenn eru sem hér
segir:
Keflavík: Bjarni Albertason, aðsetur Hafnargata 27.
Kópavogur: Kristinn W'.um, aðsetur Vallargerði 40.
.... . ^^kt^Æ^öjl^ir: Gaðmundur Gunnlaugsson, aðsetur
Skrifstofa Flugmálastjómarinnar Keflavíkurflugvelli.
SKATTSTJÖRINN 1 REYKJANESUMDÆMI.
Lögtaksúrskurður
Samkvæmt kröfu sveitarstjórans í Njarðvíkurhreppi úr-
skurðast hér með lögtök fyrir ógreiddum útsvörum og
cðrum gjöldum til sveitarsjóðs Njarðvíkurhrepps álögðum
1962 og eldri auk dráttarvaxta og kostnaðar.
Lðgtök verða lramkvæmd fyrir gjöldum þessum að átta
dögum liðnum frá birtingu úrskurðar þessa, verði eigi
gerð skil fyrir þann tíma
Sýslumaðurinn i Gullbringu- og Kjósarsýslu 10. 1. 1963.
BTÖRN SVEINBJÖRNSáON settur.
Lögtaksúrskurður
Samkvæmt kröfu oddvita Vatnsleysustrandarhrepps úr-
skurðast hér n.eð lögtök fyrir ógreiddum útsvörum og
öðrum gjöldum til sveicarsjóðs Vatnsleysustrandarhrepps
álögðum 1962 og eldri, auk dráttarvaxta og kostnaðar.
Lögtök verða iramkvæmd fyrir gjöldum þessum að átta
dögum liðnum frá birtingu úrskurðar þessa, verði eigi
gerð skil fyrir bann tíma.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu 10. 1. 1963.
EJÖRN SVEINBJÖRNS30N settur.
Menn vaniar
við fiskaðgerð.
Fiskverkunarstöð Jóns Gíslasonar
Hafnarfirði — Sími 50865.