Þjóðviljinn - 13.02.1963, Blaðsíða 10

10 SIÐÁ .—... '■■■■•—: ----—— ---------— ÞJÓÐVILJINN
Miðvíkudagur 13. febrúar 19-63
GWEN BRISTOW:
tr
I
HAMINGJU
LEIT
skiptum. Þetta er alveg ótrú-
Jegt — nýrakaður, klippt hár,
sallafín föt! Voruð þér með öll
þessi föt með yður?
John bro:sti kuldalega til henn-
ar. — Nei. Það eru konur í
Sant Fe sem sauma fyrir okkur
á veturna. Ef þér hafið séð okk-
ur í morgun, ættuð þér að skilja
að við fögnum því að geta far-
ið í ný föt þegar hingað kemur.
Kann var engu alúðlegri við
hana en Gamet, en Florinda lét
ekki koma sér úr jafnvægi, þeg-
ar karlmenn voru annars vegar.
Hún strauk svarta borðann á há-
rauðri erminni.
— Ljómandi er þetta vel gert.
Eruð þér búsettur í Californiu?
— Já, það er ég.
— En þér eruð Bandaríkja-
maður. er ekki svo? Hvaðan
eruð þér upprunninn?
— Ég er fæddur í Virginíu,
frú Grove.
—• f Virginíu. Fallegur stað-
ur, segja menn. Sjálf hef ég
aldrei komið þangað. En jafn-
vel hún fann kuldann sem staf-
aði af honum. Hún leit spyrj-
andi á hann: — Heyrið mig, er
ég annars ekki að trufla? Ég
get komið til Garnetar hvenær
sem er. Ég á heima héma rétt
hjá —■ Fyrir utan heyrðist fóta-
tak og karlaraddir sem kváðu
við raust:
„ — þar sem bíða þín meyjar
og munngát og vín
ó, margþráða Santa Fe!“
Um leið var barið harkalega
í vegginn við dyrnar.
— Hæ. Oliver! Er nokkur
heima?
John yppti öxlum, hann virt-
ist ekkert undrandi þegar þrír
' karlmenn véku sér inn um dym-
ar. Þeir töluðu allir í senn
— Hæ, John! Og strax kom-
inn með tvær fegurðardísir. En
sú heppni? Ætlarðu ekki að
kynna okkur? Hvar er Oliver?
Þetta voru Califomíu-kaup-
menn, skrautbúnir í bláum og
rauðum fötum og allir voru þeir
vitund hýrir af vininu, sem þeir
höfðu sungið um. John steig
feti framar.
— Bíðið andartak, piltar. sagði
hann festulega.
Þeir þögnuðu og litu af hon-
um og á Garnet og Florindu og
sagði:
— Ef frúrnar leyfa. langar
mjg að kynna þrjá vini Olivers
frá Los Angeles. Hann talaði
eins og þau væru stödd í veizlu-
sal í Virginíu. — Elía Penrose,
Silky Van Dom og Texas.
Mennirnir umluðu einhver
hrifningarorð. Gamet tók eftir
þvi, að Elía Penrose var nauð-
rakaður, Silky Von Dorn var
með barta, og Texas var með
skegg.
— Góðan daginn. sagði hún.
— Gaman að hitta ykkur!
sagði Florinda.
Náungarnir voru nú búnir að
virða þær nánar fyrir sér. Þeir
hrópuðu: — Herra minn trúr!
Bandarískir kvenmenn! Hver
hefði trúað því?
Þeir hefðu trúlega umfaðmað
báðar konurnar, ef John hefði
ekki bandað til þeirra og þeir
hlýddu.
— Gerið svo vel að doka við,
herrar mínir. Hann bentj á Flor-
indu. — Frú Grove.
Silky Van Dom, maðurinn
með bartana, greip hönd Flor-
indu og laut niður til að kyssa
á gula hanzkann. Hún hló:
— Verið óhræddur. herra Iv-
es, ég kann vel við þetta.
— Og hin konan. John?
spurði Texas með skeggið
— Ef þú vilt bíða andartak,
sagði John, — þá skai ég segja
þér það. Hin konan — hann
þagði við til að gefa orðum
sínum áherzlu. John var ef til
vill gerður úr ís, en hann var
enginn auli. Hann var vanur
veizlusölum, en hann var líka
vanur öðrum salarkynnum sem
ekki voru eins virðuleg, og hann
hafði á einu andartaki séð mis-
muninn ,á uppruna Florindu og
Garnetar. — Hin konan, sagði
John. — er frú Oliver Hale.
Þeir fóru aftur að tala hver
upp í annan. Garnet gat ekki
greint hvað hver sagði.
— Konan hans Olivers! Heyrð-
uð þið það, piltar? Hvernig lízt
ykkur á! Oliver er genginn í það
heilaga og hefur náð sér í bráð-
fallega konu. Hvaðan eruð þér,
frú Hale?
Þeir voru hissa. en ekki agn-
dofa eins og John. Þeir hlógu,
þeim fannst þetta ágætt, þeir
voru hæstánægðir með þetta.
Þeir sögðust hafa vitað að Oli-
ver hafði einhverja ærna á-
stæðu til að fara heim í fyrra.
Þeir vildu fá að vita. hvort þau
hefðu verið leynilega trúlofuð
'allan þennan tima eða hvoTt
hann hefði bara verið svona
stálheppinn í ferðinni. Gamet
reyndi að svara, en þeir hlust-
uðu ekkþ Þeir voru svo ánægð-
ir yfir að hitta konur heiman-
að, að þeir töluðu og töluðu ein-
ir. Garnet hló líka. Hún var
dálítið hrædd við áfengi. en
henni fél] vel vjð þá. Þannig
hafði hún búizt við að Californ-
íu-kaupmennirnir væru. Hún lét
þá tala og reyndi að gera sér
hugmynd um þá
Silky Van Dorn lagði hönd-
ina á hjart.að og hneigði sig
djúpt fyrir henni. Hún tók
kveðju hans og henni lá við að
hlæja. Það var ekki að undra
þótt vinir hans hefðu gefið hon-
um auknefnið Silky. Hann var
með mjög glæsilegt yfirskegg,
vaxborið og sveigt í endana,
hann var með skýrleg, dökk
augu og arnarnef og svipur hans
bar vott um klókindi og íhygli.
Silky minnti mest á flagarann
í skáldsögu, hann sem yfirgefur
stúlkuna fyrir brúðkaupið. Til að
fullkomna myndjna, hefði Silky
átt að vera klæddur svörtu slái
og ganga með gimsteinum prýdd-
an rýting. Þess í stað var hann
í Htrikum mexíkönskum búningi
og í stað rýtingsins var hann
með skammbyssu við beltið, en
hún hefði ekkert undrazt það,
þótt hann hefði allt í einu stig-
ið skrefi nær. snúið upp á svarta
skeggið og hvæst; — Jæja. fagra
frú nú ert þú á mínu valdi!
En hann var ekki kominn svo
langt í leiknum Með hönd á
hjarta eins og flagarjnn i leik-
ritinu sagði hann mjúkmáll:
— Ó. frú. þér getið ekki gert
yður í hugarlund hve návist yð-
ar er heillandi fyrir veslings
útlaga! Oliver er lukkunnar
pamfíll. óskabarn guðanna!
Garnet bældi niður hlátur og
reyndi að rétta fram ávaxta-
fatið. En Florinda var fljótari
að átta sig og hún var búin að
finna fram tvær flöskur af góð-
vini Olivers og sagði:
— Gerið svo vel. herrar mín-
ir. nú getið þið drukkið skál
Olivers. Ef þið viljið rétta mér
kollurnar á borðsendanum — já,
einmitt, herra Penrose, þökk fyr.
ir. Nei, reynið ekki að halda
á þeim öllum í einu. Setjið þær
bara á borðið — svona — ég
skal hella í.
— Töfrandi. tautaði Silky Van
Dorn.
Penrose sagði ekki nokkurt
orð. Augu hans voru stjörf af
vini og aðdáun á Florindu.
Garnet þóttist vita að hann
hefðj ekki vanizt svo frjálsleg-
um konum sem henni. Penrose
var sterklegur og þrekvaxinn
náungi og í mexíkanska búningn-
um var hann eins og unglingur
í grímubúningi. Hann hefði far-
ið vel í samfestingi bakvið plóg
á búgarði. Þá hefði mátt kalla
hann „máttarstoð þjóðfélagsins“
eða ejtthvað þess háttar. Flor-
inda hellti víninu í kollurnar.
Penrose tók krukku sína. horfði
á hana í brifningu og tókst að
segja:
— Kærar þakkjr, frú, skál.
frú Grove!
— Florinda heiti ég, sagði
hún. — Þér getið eins notað
það nafn ef við eigum að vera
vinir.
Penrose ljómaðj yfir þessum
heiðri. — Ástarþakkir, frú, ung-
frú Florinda. Hvaðan komið þér,
ungfrú Florinda, ef ekki er of
frekt að spyrja?
— Frá New York. Hafið þér
komið þangað?
En Texas brosti sæll og strauk
skeggið. — Mér fannst þér svo
falleg og fínleg, frú Hale, að ég
hélt að Oliver ætlaði beint i
siðmenninguna með yður aftur.
En ég er reglulega glaður yfir
þvj að þér komið með okkur.
Við skulum gera allt sem unnt
er til að gera yður ferðina
þægilega. Er það ekki piltar?
1— Vitaskuld! samsinnti Silky.
— Þér getið ekki ímyndað yð-
ur, fagra frú. hve fegnir við er-
um að hafa yður með.
En John Ives var ekki feginn.
Kuldaleg augu hans hvíldu á
henni. Það var eins og hann
væri að hugsa um eitthvað sem
hann vildi ekki ræða. Hlnir
voru allir glaðir og reifir. Þeir
töluðu hver í kaþp við annan og
hún gat ekki fylgzt með tali
þeirra. ’en þeir skemmtu sér.
SKOTTA
baðfatatízkan í ár.
Stofnað Flugmála-
samb. Norðurlanda
25. og 26. janúar var haldiinn
í Osló fyrsti sameiginlegi fund-
ur fulltrúa allra norrænu flug-
máiaféiaganna og bauð norska
Jökuldalur
Framhald af 7. síðu.
Lagarfljót hjá Lagarfossi. og
myndi það nægja Austurlandi
alllengi. nema stóriðnaður risi
upp hér eystra. Að sjálfsögðu
< skiptir okkur ekki mateliu, eða
neinu, hvaðan rafmagnið kem-
ur, hvort, það yrði heldur frá
Jökulsá á Fjöílum eða stór-
vikjun á Suðurlandi — aðeins
ef það kemur, en við lítum
svo á að sama rafmagnsverð
eigi að vera á öllu landinu og
allir eigi að fá það; að það
sé nauðsynjamál alls landsins
í heild að allar byggðir fái
rafmagn.
— En hverfum aftur að mik-
ilvægu atriði. Byggðin ber hið
kuldalega nafn: Jökuldalur —
en er verra að rækta jörðina
hér en annarsstaðar?
— Hér á Útdal er ekkert
verra til ræktunar en á Hér-
aði. Rannsóknir sem búnaðar-
félagið lét gera hér fyrir
nokkrum árum sýndu að hér
vex gras ekkert síður en ann-
arstaðar á landinu, og því ekk-
ert verra að rækta hér á Jök-
uldal en á Héraði.
— Þar rækta þeir- korn —
getið þið ræktað korn hér á
Jökuiidal?
— Já. ég tel engu verra að
rækta korn hér í Jökuldal en
á Héraði, enda vænti ég þess
að einhverjir bændur byrji á
kornrækt á árinu 1963, — það
stendur til að nokkrir bændur
reyni þetta.
— Já, ef verðlag væri þann-
ig á afurðum, að búskapurinn
gæfi mönnum sambærilegt
kaup við aðrar vinnandi stétt-
ir þjóðfélagsins, og með því að
verðleggja framleiðsluna rétti-
iega — sauðfjárafurðir eru
ranglega verðlagðar — þá væri
ekki síður iífvænlegt að búa
hér á Jökuldal en annarsstað-
ar á landinu.
— O —
Eg þakka Þórði fróðleg svör.
Um leið vil ég varpa fram
spurningu sem ég gleymdi að
leggja fyrir hann í sumar.
Hann hefur keypt sér ýmis-
konar vélar til að létta bú-
störfin. S.L vor keypti hann
sláttutætara. En þegar til kom
vantaði í hann lítið stykki —
og stóð hann ónothæfur í
fyrrasumar. Hver borgar tjón-
ið af slíku — er það bóndinn
eða sejjandinn?
J. B.
félagið til hans. Af íslands hálfu
sóttu fundinn formaður Flug-
málafélags fslands, Baldvin Jóns-
son, og ritari þess, Leifur Magu-
ússson.
Meðal umræðuefna voru trygg-
ingar sportflugvéla og flug-
manna, öryggismál, þjálfun flug-
manna og kennara, flugvallamál,
ríkisstyrkir til einkasportflugs,
reglur varðandi próf og skír-
teini, tollamál og fleira. Þeir
Baldvin Jónsson og Leifur Magn-
ússon sögðu blaðamönnum frá
því gær, að þessi fyrsti fund-
ur hefði fyrst og fremst haft
því hlutverki að gegna að kynna
ástandið í hverju landi — en
það ætti síðan að verða grund-
völlur markvissari aðgerða.
Það vakti mikla athygU á
þessum fundi hversu margir
flugvellir eru hér á landi — en
nú eru hér skráðir 96 flugveU-
ir sem litlar flugvélar geta not-
að — og er það meira en Nor-
egur, Danmörk og Finnland eiga
til samans — í Noregi eru tald-
ir 15 flugveHir, í Danmörku 35,
í Finnlandi 40. Hinsvegar eru
Svíar nokkuð ríkari en við —
þeir eiga skráða 150 flugvelU.
Tillaga kom fram varðandi
ritgerðarsamkeppni um flugmál í
skólum landcmna og yrðu t.d.
flugferðir hafðar sem verðlaun.
Einkasportflug, sérstaklega svif-
flug, er á margan hátt styrkt
af opinberum aðilum á Norð-
urlöndum. Áleit Baldvin Jónsson
að því fé væri vel varið, því
flugfélög og flugherir viðkom-
andi landa fá með þessu móti
betri flugmenn til sinnar þjón-
ustu 1 þessu sambandi var t.d.
bent á að margir flugmenn hinna
íslenzku flugfélaga eru fyTrveT-
andi svifflugmenn. Þó er þessi
starfsemi miklu meira styrkt á
hinum Norðurlöndunum en hér,
enda koma þar mjög til álita
þarfir flugherja þessara landa.
Sömuleiðis eru flugsamtökum
þar einnig ætluð ýmis önnur
verkefni — í Svíþjóð sjá þau
t.d. um brunaeftirlit í skógum.
Enda njóta þau rlkisstyrks sem
svarar fimm milljónum króna.
1 lok fundarins var ákveðið
að stofna Flumálasamband
Norðurlanda í þeim tilgangi að
flugáhugamenn þessara landa
vinni betur saman að málum
sínum. Samband þetta er m.a.
byggt á samstarfssamningi milU
Norðurlanda sem Alþingi sam-
þykkti í apríl í fyrra
★
Ákveðið var að Skrifa Norður-
landaráði um ýmis vandamál
einkaflugsins, og hefur auk þess
verið farið fram á það, að hið
nýja flugmálasamband verði ráð-
gefandi stofnun ráðsins.