Þjóðviljinn - 21.02.1963, Blaðsíða 10

10 SÍÐA
Þ J ÓÐVIL JINN
Fimmtudagur 21. febrúar 1%3
— Hann er í öngviti. Við för-
um heim með hann og læsum
hann inni. —
Hurðin skelltist á hæla beim.
Allt 1 einu varð ónotaleg þögn
inni. Það var eins og enginn
vissi hvað nú tæki við. Karl-
mennirnir litu spyrjandi á Flor-
indu.
Florinda brosti til þeirra,
hlýju, geislandi brosi. Hún þreif-
aði á kinninni sem enn var rauð
eftir höggið sem Bartlett hafði
veitt henni. Hún yppti öxlum
og sagði við hópinn:
— Mér þætti gaman að vita,
— sagði hún, — hver ætti að
leggja kalda bakstra á ennið á
honum í fyrramálið. —
Allt í einu kvað við klapp
utanúr horni. Þótt Teras væri
drukkinn. vissi hann hver hafði
orðið sigurvegari.
Hann klappaði saman lófunum.
Og hinir tóku undir eins og
þetta hefði verið merki til
þeirra. Þeir klöppuðu, þeir köll-
uðu og fáeinir hrópuðu húrra.
Það hefði mátt ætla að Florinda
stæði á sviði.
Florinda fór að hlæja. Þetta
var hljóð sem hún kannaðist við.
Andartaki síðar var hún búin
að losa sig úr taki Penroses og
var komin upp á borðið. Hún
hló og sendi þeim fingurkossa,
alveg eins og hún hafði áður
heilsað áhorfendum sínum. Hún
var klœdd óbrotnum musselíns-
kjól sem hún og Garnet höfðu
saumað í stofunni hjá Senoru
Silva, en lífsfjör hennar og
yndisþokki þurfti ekki á neinum
sérstökum búningi að halda.
Persónutöfrar hennar geisluðu
um hin óvistlegu salarkynni á
sama hátt og þeir höfðu fyllt
Skartgripaskrínið.
Hún var aftur komin á sína
réttu hillu. Hún var mikil lista-
kona og hún vissi það og eftir
stutta stund vissu allir hinir
það lílka. Þeir hrópuðu og klöpp-
uðu. Jafnvel hinir fáu Mexíikan-
ar sem viðstaddir voru og ekki
skildu orð af því sem fram fór,
hlógu og færðu sig nær.
Litla stund stóð hún þarna og
lét horfa á sig. Svo lyfti hún
höndunum og alHr þögðu. Rödd-
in náði til allra, ekld með
hávaða heldur réttri beitingu.
og hver einasti maður í Fonda
heyrði hvað hún sagði.
— Jæja, piltar, þetta er í
fyrsta sinn í þrjá mánuði sem
ég fæ tækifæri til að vera eðli-
leg. Drottinn minn, hvað það
er indælt. —
Hún dró vasaklút upp úr
barmi sér og veifaði til þeirra
eins og vina eftir langa útivist
— Segið mér, eru nokkrir aðr-
ir en Silky Van Dorn sem hafa
séð mig í Skartgripaskríninu? Já,
þið vitið ekki hvað þið hafið
farið á mis við. Það er tími til
kominn að þið fáið að vita það.
Herra Penrose. eruð þér með
gítarinn? Við skulum fá tónlist.
Setjizt niður, herrar mínir, setj-
izt niður. Við skulum stofna til
gleðskapar.
17.
Oliver heimtaði að Garnet
færi heim þegar hér var komið.
Það leið nokkur timi áður en
hún fékk að vita hvað gerzt
hafði eftir að hún var farin.
Florinda hafi skemmt gestun-
um þar til komið var fram yfir
miðnætti. Þegar þar var komið
voru flestir kaupmennirnir
drukknir og margir voru sl'okkn-
aðir útaf. Þeir voru sammála
um að þetta væri stórkostlegasta
kvöld sem þeir hefðu upplifað i
Santa Fe. Og Bartlett var ekki
aðeins þorskhaus. Ilann var líka
óheflaður ruddi, og það sem
verra var, hann gerði sig að
fífli.
Silky hafði feikilegt samvizku-
bit. Það var hann sem hafði
komið þessu öllu af stað, sagði
hann hvað eftir annað og starði
niður í krúsina. Það var honum
að kenna að Bartlett hafði reynt
að berja hana til óbóta. Svona
yndislega og varnarlausa konu.
Allt saman var þetta honum að
kenna.
Þegar Florinda sagði loks, að
nú væri þessu lokið í kvöld,
voru þeir ekki ánægðir með það.
Florinda sagðist vera orðin hás,
en hún skyldi syngja fyrir þá
aftur þegar þeir vildu. Hún
gekk þvert yfir salinn. Silky
greip í handlegg hennar um leið
og hún gekk framhjá honum.
— Charlína, — tautaði hann.
— Florinda — hvað á ég að
kalla þig? —
— Kallaðu mig Florindu. Eg
er orðin vön því nafni. —
— Geturðu nokkurn tíma fyr-
irgefið mér, Florinda? —
— Auðvitað, þetta er allt í
lagi. Eg hef skemmt mér prýði-
lega hérna með ykkur. —
Hann stundi sakbitinn og
hristi höfuðið. Hann var mjög
glaseygur. Hann var gráti nær.
— En hvað ætlarðu að gera?
— spurði hann. — Þú átt eng-
an vísan næturstað. —
Florinda brosti án þess að
svara. Augu hennar voru lika
þreytuleg. Hún hafði ebki
drukkið, en hún var þreytt eftir
alla áreynsluna.
— Þú getur fengið herbergið
mitt, — sagði Silky allt í einu
með miklu göfuglyndj. — Það
býr ekkert undir því. Eg get
sofið hjá Penrose. —
— Þetta er fallega boðið-,
En mér dytti aldrei 1 hug að
valda þér erfiðleikum. Eg bjarga
mér. —
— Silky brosti þakklát’ega
vegna þess, að hann þurfti ekki
að standa við hið höfðinglega til-
boð. Florinda gekk til Johns,
sem. sat þögull og einn. John
hafði komið aftur á Fonda eftir
að hafa skilað Bartlett í svefn-
stað sinn hjá senor Moro. Hann
hafði setið þama síðan, drukk-
ið lítið og fylgzt með athöfnum
hennar.
— Þér eruð snjöll, — sagði
John þegar hún stanzaði hjá
honum.
— Eg þakka, — sagði Flor-
inda.
— Hvað ætlið þér nú til
bragðs að taka? —
— Hafið engar áhyggjur af
því, John. Eg hefði ekki látið
þetta koma fyrir. ef ég hefði
ekki verið undir það búin. —
Florinda stakk hendinni niður í
vasa á kjólnum. Hún rétti fram
höndina og sýndi honum lykil.
— Eg útvegaði mér herbergi í
gær, meðan Bartlett svaf úr sér
vímuna. Einn af pilltunum frá
Missouri hjálpaði mér, spænsk-
an miín er nefnilega ekki á
marga fiska. Eg sagði honum, að
við Bartlett værum orðin þreytt
á að vera hjá Moro og vildum
flytja. —
— Eg skil. En hvað er það
sem þér - viljið að ég geri? —
Florinda leit í kringum sig
með talandi augnaráði. í Fonda
var heitt og mollulegt og loftið
þrungið ölæðishjali. Utan af
torginu heyrðist háreysti í þeim
sem komu út af spilavítunum.
— Mér er ekkert um að fara
héðan ein eins og sakir standa.
Þar sem ég sé engan annan
alls gáðan en yður, datt mér í
hug að biðja yður að fylgja mér
heim. Það er ekki langt að
fara, —
— Gott og vel, — sagði John
og reis á fætur.
— Er Bartlett ennþá meðvit-
undarlaus? — spurði hún.
— Alveg örugglega. —
— Ef þér hafið ekkert á móti
því. þá langar mig til að ná í
dótið mitt. Eg er búin að taka
það saman og það eru bara fá-
ein fótmál til Moros. —
John fékk tiltölulega ódrukk-
inn mexíkanskan pilt til að
hjálpa sér. Þau gengu niður
dimmu götuna sem lá frá Fonda
að híbýlum Bartletts. Bartlett
var enn í fastasvefni. Florinda
sýndi þeim tvo kassa. John tók
annan á bakið og pilturinn hinn.
en hún hélt á töskunum er hún
hafði haft meðferðis frá New
Orleans Þau gengu ti'l baka þvert
yfir torgið, framhj á spilavítunum
Framhald af 7- siðu.
Svo kom mánudagskvöldið,
með Gunnar Benediktsson í
Degi og vegi. spurningaþátt
skólanemenda, einhvern þann
bezta á vetrinum, og að lokum
Þórberg, með sinn Islenzka
aðal.
Þetta var sem sé mjög ó-
venjulegt mánudagskvöld, og
væri vel, af mörg slík kæmu
yfir okkur á þessum vetri.
En ekki verða þeir öfunds-
verðir, sem standa eiga í spor-
um Gunnars næstu mánudags-
kvöld. meðan erindi hans verð-
ur hlustendum enn í fersku
minni.
Nú er það mitt ráð til for-
sjármanna útvarpsins, að þeir
freisti þess að fá Gunnar til að
að litlu húsi, þar sem Florindu
hafði lánazt að fá herbergi. John
og pilturinn lögðu frá sér kass-
ana. Florinda hafði tekið með
sér kerti og kveikti á þvf á lukt
sem hékk yfir dyrum spilavítis •
sem þau gengu framhjá. Nú not-
aði hún það til að kveikja á
lampanum á borðinu í herbergi
sínu. John sneri sér að piltinum
með höndina í vasanum, en
Florinda stöðvaði hann.
— Nei, hérna John. — Hún
rétti fram silfurpening. — Gefðu
honum þennan. Þegar fólk sýnir
mér hjálpsemi. þá á það ekki
að kosta það neitt. —
John brosti lítið eitt, tók við
peningnum og borgaði piltinum.
Þegar hann var farinn, settist
Florinda á rúmstokkinn. John
stóð við dyrnar.
— Er það nokkuð fleira? —
spurði hann.
— Nei, þökk fyrir hjálpina.
Jú, reyndar. það er eitt enn.
Segið mér, eru þessir náungar
eins kjánalegir og drykkfelldir í
ferðalaginu eins og þeir eru í
Santa Fe? —
— Nei, þeir eru allt öðru
vísi. Þetta eru eðlileg viðbrögð
eftir þriggja mánaða þræl-
dóm. •—■
— Er ferðin til Calíforníu
hræðilega erfið? —
— Já. hún er mjög erfið. —
John hélt um hurðarhúninn, en
nú sneri hann sér við. — Af
hverju spyrjið þér að því? Haf-
þér hugsað yður að koma
með? —
— Eg hef hugsað um það. —
— Það kemur mér ekki við, —
sagði John alvarlegur í bragði. —
En þér verðið ekki hrifnar af
lestaferðinni. —
— Hvers vegna ekki? Þér
haldið þó ekki að ég sé við-
kvæm borgardama? —
— Nei, ég held þér hafið nóg
af hugrekki. En það þarf meira
en hugrekki til að komast yfir
Mojave-eyðimörkina. —
— Það er sjálfsagt mjög erf-
itt. En annað fólk getur það.
Hvers vegna haldið þér að mér
verði það um megn? —
— Það er hitinn, — sagði John.
— Þér eruð of Ijós á hör-
und. —
Florinda horfði á sjálfa sig
í speglinum á veggnum. Lampa-
ijósið lék um föla vangana og
hárið. Hún brosti.
— Hafið þér nokkurn tíma ver-
ið í New York að sumarlagi? —
— Já, og New York er eins
og íshús í samanburði við eyði-
mörkina. Ég vildi ekki taka á
mig ábyrgðina á að koma yður
á leiðarenda. —
Florinda sneri sér frá spegl-
inum og leit beint á hann: —
flytja nokkra þætti um Dag og
veg á þessum vetri, og þá
fyrst og fremst í þeim tilgangi,
að þeir menn, sem hafa verið
að fikta við þetta í fulilkomn-
um vandræðum og kunnáttu-
ieysi, mættu af honum svo
mikið læra. að þeir gætu innt
slíkt verk af höndum nokkurn
veginn stórslysalaust.
Nú er komið mánudagskvöld,
og það er fjórða kvöldið í röð,
sem heilsa útvarpsins hefur
verið með nokkurn veginn
eðlilegum hætti, og er ástæða
til að óska því til hamingju
með batann, jafnframt því sem
við vonum, að Eyjólfur haldi
enn áfram að hressast, með
hækkandi sók
Skúli Guffjónsson.
Skúli skrifar um útvarpið
Bíðið aðeins. Eg er ekki velt góður í mag-
anum heldur.
Höldum áfram.'
©19G2
Walt Ðlsney Pzc
Worid Righta P
Hlaupa burt. En hversvegna.
Við erum hundleiðir að þvo
upp diska, skúra gólf og
berja teppi.
Og ekki sízt matseld þinni,
frændi.
SKOTTA
tí—,*As
Æ, — var þetta þitt vatn.
DHNER
Þetta eru reiknivélarnar, sem svo margir spyrja um.
Venjulega fyrirliggjandi átta gerðir af samlagningar-
og margföldunarvélum.
Verð frá kr. 5145.00.
Höfum einnig mjög hentuga búðarkassa sem eru
byggðir fyrir Odhner vélar. — Verð kr. 1768.00.
Leitið upplýsinga hjá oss.
Túngötu 7 — Símar 16647 og 12747.
VQNDUÐ
FALLEG
ÚDYR
Skuéórjónsson &co
Okftuxvsfœti k ■ ^
t