Þjóðviljinn - 23.02.1963, Blaðsíða 8

g SÍÐA '
ÞJOÐVILJINN
Laugardagur 23. febrúar 1863
— Ha, ha. œtlaðir þú að
segja eitthvað? — sagði
■galdrakarlinn, — Nú er ég
hraeddur um að þú fair að
dúsa hér innilok'íöur það, sem
eftir er ævinnar. —
Lalli sá að hann var kom-
inn í slæma klípu. Hann þagði
og hugsaði sig um. — Þessu
hefði ég aldrei getað trúað
á nokkurn galdrakarl, —
sagði hann svo. Þá varð
galdakarhnn reiður. — Undra-
glend er min eign, — sagð)
hann. — En af því þú fanns+
það þeear ég var búinn að
týna því, ætla ég að vera
miskunsamur og leyfa þér að
halda lifinu. —
Mcðan þeir stóðu þarna og
toluðu saman, kom ung stúlka
gangandi í áttina til þeirra.
— Jæja, segðu mér nú
hvemig ég á að fara að þvi
að sníða skyrtuna, sagði
galdrakarlinn. — Fyrst þurf-
um við að taka mál af þér.
svo við vitum hvað skyrtan
þarf að vera stór, — sagði
Lalli. — Hvernig förum við að
því? — spurði karlínn. Lalii
horfði á hann í krók og kring.
Karlinn var stór og þrekinn.
það þurfti einhver ósköp af
efni í skyrtu á hann.
Lalli steig upp á borð. —
Komdu nú og stattu grafkyrr
héma hjá borðinu, ég ætla að
máta efnið við þig. —
Þegar karlinn var kominn
alveg að borðinu, tók Lalli
strangann, vafði ofan af hon-
um utan um hausinn á karl-
inuro og síðan handleggina,
svo karlinn gat sig hvergi
hreyft. — Úff, þetta kæfir
mig, sagði galdrakarlinn. En
Lalli hoppaði niður á gólfið,
greip í karlinn og sneri hon-
um í kringum sig marga
hnngi. Síðan tókst honum að
na af honum undraglerinu. Nú
gat galdrakarlinn ekkert meir,
en Lalli bauðst til að skila
glerinu aftur ef hann leyfði
sér og stúlkunni að fara
— Nei, farðu ekki, — sagði
galdrakarlinn, — Svo lengi.
sem þú hefur undraglerið er
ég á valdi þínu. Bíddu svolit-
ið, ég skal hjálpa þér að
finna stúlkuna.
Taktu glerið upp og hróp-
aðu í það: Flyttu okkur yfir
vötn og engi, hæðir og dali,
og gerðu það fljótt! — Lalli
gerði svo, og varla hafði hann
sleppt orðinu, þegar beir
stóðu við rætur fjallsins.
Þetta var geysihátt fjall, sem
glóði í sólskininu líkt og silf-
ur og kopar. Galdrakarlinn
sló þrjú högg á bergið, og um
leið opnaðist það. Þar inni
var skrautlegt mjög, og und-
arlega bjart og hlýtt. En á
meðan Lalli stóð þarna og
virt.i fyrir sér skrautið, sá
galdrakarlinn sér færi á að
hrifsa af honum glerið.
frá íesendum
Mig langar að biðja þig að birta þessa mynd. Ég er í 8 ára

A, í Laugarnesskólanum. Myndin heitir: Hér sitja braéður
og brugga vé. Með beztu þökk. — N.
A S&AUTUM
óskastund komdu sæl og blessuð. Ég les þig alltaf. Viltu vera
svo góð og birta þessar myndir fyrir mig, og þessar skrítl-
ur. Hvernig er með skriftina? Halla Stína, 10 ára.
Óskastundin þakkar þér kærlega fyrir myndina og skrítt-
urnar, Halla Stína, skriftin þín verður áreiðanlega mjög
snotur með tímanum. ,
Hún var mjög sorgbitin að
sjá, en þegar hún kom auga
á Lalla glaðnaði svolítið yfir
henni.
— Þetta er stúlkan sem ég
sá í draumnum, hugsaði Lalli
með sér, og horfði á stúlkuna
stórum augum. Sjálfsagt haíði
galdrakarlinn rænt henni oe
ætlaöi sér að giftast henni.
— Jæja, sagði galdrakarl-
inn, — Þarna er stúlkan, sem
þú ert að leita að. Hún á að
giftast syni mínum og verða
drottning í ríkinu. Ha ha, ha,
nú geturðu farið. ég hef ekki
meira við þig að tala. — Lalli
hugsaði sig vandlega um
Hvað átti hann til bragðs að
taka? — Nei, heyrðu, bíddu
annars við, sagði galdrakarl-
inn, — Þú getur hjálpað mér
dálítið áður en þú ferð. Ég
þarf að fá nýja skyrtu fyrir
brúðkaupið, og ég vil fá
skyrtu eins og þið notið niðri
í byggðinni. — Ég skal hjálpa
bér, — sagði Lalli. Galdra-
karlinn klappaði saman lófun-
um og tveir dvergar komu inn
og báru á milli síp stranga
af skyrtuefni. En þegar þeir
fóru, tóku þeir stúlkuna með
sér.
írjálsum ferða sinna. Galdra-
karlinn lét það gott heita.
Lalli kallaði á stúlkuna og
þau lögðu af stað niður í
byggðina, frelsinu fegin. Sól-
in skein og fuglarnir sungu.
Stúlkan átti heima á stórum
og fallegum sveitabæ, og
þangað íylgdi Lalli henni.
Þar urðu miklir fagnaðarfund-
ir, þegar stúlkan birtist allt
í einu heil á húfi. Að nokkr-
um tíma liðnum bað Lalli
hana að verða konuna sína.
Og eins og þið getið ímyndað
vkkur tók hún bónorðinu.
★
Skrítla
Jói: Hafði nýja leikritið þitt
góðan endi.
Pési: Já, áreiðanlega. Það
urðu allir mjög glaðir þegar
mdirinn kom.
Pabbinn: Ef þú vilt vera
íóður, alli minn, skal ég gefa
þér þessa spegilfögru krónu.
Nalli: Áttu ekki gamlan oe
ljótan túkall pabbi?
(Þýdd)
Á hendi fingurnir fóru að rífast;
en friður má aldrei með deilum þrífast.
Á rifrildi þeirra ég hlusta og heyri
að hver þeirra telur sig öðrum meiri.
Og litli fingurinn fyrstur mælti
og fjúkandi vondur taugar stælti:
„Ef húsbóndinn reiðist og hvessir orðið
og hnefanum slær, kem ég fyrstur á borðið.
Ég mestur er. Þið mig eltiö allír
um örbirgðarhreysi og konungshallir".
&
s Þá baugfingur mælti og brýndi róminn:
*V‘ -
„Hver ber á sér gullið og ríkidóminn?
Ég mestur er, því ég gullið geymi,
og gullið er tignað í þessum heimi“.
En Iangatöngin sig teygði og sagði,
og talsvert af drambi I róminn lagði:
„Þið vitið, að ég er, strákar, stærri:
að styrkleika komizt þið mér ei nærr .
1 heiminum ræður hnefaréttur;
íi k sá hrausti er öllum betur settur”.
En þumalfingurinn reis upp reiður;
á rausi hinna hann sagðist leiður.
„Þið styðjið hver annan í öllum vanda,
en aleinn sjálfur ég megna’ að standa.
Þíð sjálfsagt vitið, að sá er mestur,
er sjálfstæði’ og djörfung aldrei brestur.
Því er ég meiri en allir hinir,
þið aflaust játið það, góðu vinir“.
En vísifingur að bræðrum brosti:
„Þið búið“, sagði’ hann, „að einum kosti.
Þótt einn sé sjálfstæður, annar
hver öðrum skyldi samt vera kr
Um góða bræður það gildir alla
að glaðir saman þeir standa og falla.
Því einn hefir það, sem annan brestur,
svo enginn má þeirra teljast mestur“.
Mein að málleysinu
Franskur maður kom til
Lundúnaborgar og settist þar
að í gistihúsi. Næsta morgun
fór hann út að skoða borgina.
Til þess að vera viss um
að komast aftur heim að gisti-
húsinu, skrifaði hann á spjald
orðin, sem máluð voru á vegg-
inn sem sneri út að götunni.
Hann skemmti sér vel um
daginn og sá margt fallegt í
borginni. Þegar leið að kvöldi
fékk hann sér bíl til að flytja
sig heim. Plann sýndi nú bíl-
stjóranum spjaldið, en hann
geri ekki annað en hlæja
upp í opið geðið á honum.
Frakkinn reiddist og bað
menn sem fóru framhjá að
lita á kortið, en þeir gerðu
ekki annað en veltast um af
hlátri. Nú fór útlendingnum
ekki að lítast á blikuna. En
þá kom lögregluþjónn. Nú
varð Frakkinn glaður, því
hann taldi víst að lögreglu-
þjónn. gæti sagt sér hvar þessi
staður væri. sem hann hafði
skrifað nafnið á svo vandlega
um morgunínn. En sá borða-
lagði fór að hlæja eins og
hinir. Loks kom maður sem
skildi frönsku. Hann sagði út-
lendingnum að á kortinu hans
stæði þetta: Hér má ekki líma
neinar auglýsingar.
★
Cáta
Kristján Aðalsteinsson se-'d-
ir okkur þessa gömlu gátu.
ásamt teikningu.
Hvað er* það sem hoppar oe
skoppar
yfir heljarbrú,
með mannabein í maganum
og gettu nú!