Þjóðviljinn - 16.03.1963, Side 8

w
9 SfÐA
ÞJÖÐVILHNN
Laugardagur 16. marz
W A
!
i
*
!
I
i
i
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR.
Leirkrukkan

Ei'nu sinni var lítil mórauð
leirkrukka, sem stóð inni í
stórum skáp hjá fjölda mörg-
um öðrum ílátum.
Það voru stór ílát og lítil
ílát, skálar með gylltum rönd-
um, bollar með blómsvcigum
máluðum utan á hliðarnar.
Þar var postulinskanna með
bláum fjólum allt í kring.
eins og lítil stúlka, sem hefur
fjólur á hattinum sínum. Og
þar var líka grunn og víð
skál, sem var svipuð á litinn
og vesturioftið. þegar sólin
var að ganga undir á kvöldin.
Utan á Miðinni á þessari skál
var svolítil smalastúlka ynd-
isfega falleg. Hún var í blá-
um kjól með barðastóran
hatt, og var alltaf sihlæj-
andi.
Þarna voru sem sagt alls
konar ílát sem hugsazt geta,
og öll voru þau faJleg, nema
vesalings leirkrukkan. Hún
gat aldrei orðið neitt annað
en einföld og óbrotin leir-
krukka, þykk og mórauð. og
ekki átti hún svo mikið sem
arfataetlu utan á sig, hvað
þá falleg blóm. Hún var svo
feimin innan um allt þetta
fína fólk, að hún kom sér
varla að því að opna munn-
inn, til þess að segja orð. En
einu sinni kom eldhússtúlkan
með fallegu skálina og setti
hana fast hjá leirkrukkunni
svo að þær snertu hvor aðra.
Þá hertj hún upp hugann og
spurði hana, af hverju smala-
stúlkan væri alltaf sihlæj-
andi, og af hverju öll. hin
ílátin væru stundum tekin
út úr skápnum og látin þang-
að aftur. en hún væri ævin-
lega skilin eftir.
Litla skálin sagði litlu
krukkunni að smalastúlkan
væri að hlæja af því að það
lægi svo vel á henni. Og það
væri af þvi. að á hverjum
morgni færi hún inn i borð-
stofu, og þar borðaði Svava
litla graut og mjólk úr skál-
inni smalastúlkunnár.
Þá vildi krukkan endilega
fá að vita meira og sagði svo
hátt að allir heyrðu: ..En
því fæ ég aldrei að fara inn
í borðstofuna eins og hjnir?"
Og litla skálin, sem alltaf
var svo góð. svaraði henni
og sagði: „Það hefur ekki
þurft á þér að halda. en ef
til vill verður það einhvern
tíma, og þá kemur stúlkan og
sækir þig“
„Og á ég þá að fá að sjá
Svövu?“ hrópaði krukkan
himinglöð. En áður en litla
skálin gat svarað, brauzt
skellihlátur upp úr öllum í'lát-
unum. Þau glömruðu svo
mikið á skáphillunum, að
stúlkan sagði: .,En það óláta
veður“.
„Sussu, sussu,“ sagði rós-
ótta skálin. „Mikill blessað-
ur bjáni getur þú verið. Þú
færð víst að sitja kyr, þar
sem þú ert komin. þarna á
hillunni. Þú ert of ljót til
þess að nokkur kæri sig um
þig. Líttu á íallegu rósirnar
mínar. Svava er hrifin af
þeim. Einu sinnj hélt ég á
sykruðu skyri og rjóma fyrir
hana, og oft hefi ég haldið
á sætsúpu með sveskjum og
rúsínum.“
„Ég hef verið í afmælis-
vejzlum hennar“, sagði postu-
línskannan með gylltu rönd-
unum. „Ég var íast hjá henni
og hélt á rjúkandi súkkulaði.
Hún hefur gaman af falleg-
um hlutum hún Svava. Hún
mundi aldrei lita við þér“
„Nei ónei“. sagði kannan
með fjólunum. „Ég veit svo
sem ekki til hvers þú hefur
verið látin hingað. Einu sinni
fyrir langa löngu. líklega
fyrir klukkutíma, var ég
borin inn á borð til Svövu.
Þar bélt ég á fjólum fyrjr
nana“.
„Já. og fórst svo um koll
jg misstir þær allar niður“
sagði blár blómavasi. ,.Það
sýnir sig, að þér var aldrei
ætlað að bera blóm. Ég skil
ekkert í því. að Svava skyldi
vilja nota þig til þess“.
n.
En litla leirkrukkan sat
grafkyrr og þagði. Hún gat
ekkert sagt, það lá svo illa
á henni. Nú vissi hún af
hverju það var. sem hún sat
kyrr á sama stað. Hún var
aldrej sótt. Enginn þurfti að
nota hana til neins. En að
hún skyldi ekki geta verið
falleg. eins og hinar. Hún
vildi svo fegin geta komiz.t
langt í burt, og þurfa aldrei
að koma aftur, fyxst engum
þótti vænt um hana, og hún
gat aldrei gert neitt til gagns.
Hún hefur víst sagt eitt-
hvað af þessu upphátt, því að
smalastúlku-skáli-n, sem alli-r
vildu hlusta á, fór að tala
við hana í undur bliðum
rómj:
„Láttu ekki liggja illa á
þér, litla leirkrukka. Svövu
þykir mjög vænt um fallega
hluti, en henni þykir líka
vænt um gagnlega hlutj. og
ef hún bara sæi þig, þá er
ég viss um. að henni þætti
vænt um þig. Þú skalt bara
biða og reyna að vera róleg“.
Litla leirkrukkan varð nú
hæg og hljóð. Hún hafði
aldrei átt góðu að venjast.
Stundum hafði hana langað
til þess, að einhver tæki eftjr
sér. og hún fengi eitthvað að
gera ei-ns og aðrir. þó hafði
hún aldrei átt verulega bágt
um ævina.
Þetta var fyrstj dagurinn
á ævinni, sem talað hafði
verið illa Qg óvingjarnlega
til hennar. en nú vissi hún
líka í fyrsta sinn. hvað það
er að vona. og það þótti litlu
krukkunni betra en allt ann-
að. sem hún hafði þekkt á
ævj sinni
Dagar komu og dagar liðu.
Smalastúlku-skálin fór ’burtu
af hillunni á hverjum morgni
og kom aftur ennbá kátari en
áður. Hin ilátin voru sótt eitt
af öðru, nema leirkrukkan.
Hún sat ein eftir, og það sem
verst var, að hin ílátjn þótt-
ust miklu betri en hún og
voru öll vond við hana. nema
smalastúlkuskálin.
Svo var það einn morgun.
að stúlkan kom þjótandi og
fleygði fallegu könnunni upp
á hilluna. Þessi kanna vissi
um allt sem gerðist i húsinu.
Hún var svo óðamála, að hún
ætl-aði alveg að springa.
III.
. „Pað er afmælið hennar
Svövu í dag sagði hún.
„Svava er átta ára, og átta
fallegar rósir lágu á borðinu
hjá henni. Þegar hún sér þær
þá sækir hún strax einhvern,
(Framhald í næsta blaði.)
Guðrún Ágústa Þorkelsdóttir, Melhaga 17, er 8 ára gömul og
gengur í Myndlistarskólann. — Hún sendjr Óskastundinni
þessar skemmtilegu myndir.
Æfíntýr
Endur fyrir löngu hittust
pau Sannlei-kur og Lýgi á
fömum vegi í sólskinsblíðu
og hita að sumarlagi. Þau
voru bæði þreytt og göngu.
móð, og kom þeim saman um,
að taka sér bað í tjörn nokk-
urri þar ná-lægt.
Sannleikurinn hafði engat
veiflur á því. Hann fleygði
af sér fötunum og henti sét
út í tjömina, en Lýginni
dvaldist á ’ landi. Furðaði
Sann'leikann mjög á seinlæt-
inu og tók að gefa Lýginnt
gætur. Sá hann þá, að Lýgin
var í óða önn að klæða sig
— ekkj í sin eigin föt, held-
ur í föf Sannleikans. Brá
hann þegar við og buslaði tii
Iqnds. Vildi hann handsama
Lýgina og ná fötum sínum af
hennj. En — þvf miður slapp
Lýgin.
Nú voru tveir kostir fyrir
hendi: Annar sá að klæðast
leppum Lyginnar; hinn að
ha-lda ferðin-ni á-fram ailsnak-
inn. Og þann síðari tók hann.
Síðan þá hefur Sannleikurinn
gengið alls nakinn eða ber
um á meðal manna, og marg-
ir h-neykslast á þeirri óhæ-
versku, sem eðlilegt er, því -að
mikið hafa fötin að segja.
En lýgin er líka á ferðum
í mannheimum i fötum Sann-
leikans, og er víða vel fagn-
að, þótf Sannleikanum sé út-
hýst. En viðsjáll gestur er
Lýgin — og ekki sízt vegna
þess, að hún hjúpar sig oft-
ast kápu Sannleikans. En
kápan slitnar fyrr eða síðar.
og þá kemst allt upp.
V O R
Esjan býr sig bláum kjól,
bjartir 1-ækir hlæja, syngja.
Viðkvæm blóm, sem vorjð ól.
vöknuð brosa móti sól.
Gróður klæðir hlíð og hól.
Hljómar vorsins lífið yngja.
Esjan býr sig bláum kjól,
bjartir lækir hlæja, syngja.
S. A.
Rauða
b/aðran
1. — Þegar Pascal hafði
kvatt mannjnn með regnhlíf-
ina hélt hann enn heim á
leið. en ýmislegt tafði ferð
hans. Loks hætti að rigna
og þá hljóp Pascal sem fæt-
ur toguðu heim, með blöðr-
una í annarri hendi en skó-la-
öskuna í hinni.
★
2. — Móðir Pascals litla
fleygði blöðrunni rauðu út
'im gluggann. þegar hann
sagði henni' að það hefði allt
verið blöðrunnj að kenna
hversu lengi hann var á
heimleið úr skólanum. Hún
var dálítið reið og vildi ekki
að þetta kæmi fyrir aftur
■ir
I — Þegar blöðru er sleppt
lausrj svífur hún venjulega
burtu og hverfur brátt. En
blaðran hans Pascals var kyrr
utan við gluggann hans
Drengurinn opnaðj því glugg-
ann hljóðlega. te.ygði sig eft-
ir blöðrunni og faldi hana
síðar> i herberginu sina
!
i
i
!
!
I
!
!
i
9
j
i
i