Þjóðviljinn - 16.03.1963, Blaðsíða 10
JQ SÍÐA
ÞIÓÐVILIINN
Laugardagur 16. mara
GWEN BRISTOW:
r
l
HAMINGJU
LEIT
hann hélt á í stóra hramminum
eins og spjóti. Þegar hann var
búinn með kjúklinginn og vín-
flösku með honum, fór hann
að taka utanaf appelsinum —
börkinn lagði hann ofaná beina-
hrúguna.
Endaþótt hann no.taði hvorki
hníf né gaffal, borðaði hann
mjög snyrtilega. En hann borð-
aði og drakk meira en soltn-
asti kaupmaður. Hann skamm-
aðist sín ekkert fyrir það. Þeg-
ar hann var búinn með þriðju
appelsínuna og var búinn að
birgja sig upp af tortillum, tók
hann eftir því að Garnet horfði
á hann. Hún skammaðist sín
fyrir að hafa starað á hann. en
hann fór ekki vitund bjá sér.
Hann brosti eins og engill:
— Þetta er gott. sagði hann
við hana.
— Já — mjög gott, sagði
Garnet. Hún var næstum upp-
gefin þegar. hún skar bita af
kjötsneið sinni og tók það á
gaffalinn. Hinir karlmennirnir
hlógu að undrun hennar. En
Nikolai hélt bara áfram að
borða.
Loks kom stúlka með skál
HárqreiSsIcm
P E R M A. Garðsenda 21,
sími 33068. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10. Vonarstræt-
ismegjn Sími 14662.
Hárgreiðslu- og snyrlistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11. simi 24616.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72.
Sími 14853.
með vatni í. Hann brosti til
hennar og sagði að hún værri
falleg. Hann þvoði sér um
hendurnar, tók klútinn af háls-
inum til að þurrka sér og stakk
klútnum síðan í vasann. Þegar
hann var búinn að þessu tœmdi
hann flöskuna. Garnet kom ekki
lengur tölu á flöskurnar. Siðan
brosti hann til allra við borð-
ið. Hann var mjög ánægður.
Þegar þau voru búin að borða,
fór risinn burt í fylgd með
John. Florinda starði á eftir
breiðu, silkiklæddu bakinu.
— Heyrðu mig. Oliver, borð-
ar hann alltaf svona? spupði
hún.
— Já, sagði Oliver.
— Svona mikið og á þennan
sama hátt? spurði Florinda.
— Alltaf.
— Mér finnst hann alveg dá-
samlegur, sagði Florinda.
Hún gekk til Penrose sem
flatmagaði í grasinu ásamt hin-
um mönnunum. Oliver fór burt
til að fylgjast með meðhöndlun
varningsins og Gamet fór inn.
Hún stanzaði við dymar og leit
í kringum sig. Það var farið
að skyggja og kólna í lofti.
Karlmennjrnir lágu i hópum í
grasinu hér og þar, létu flösk-
umar ganga á milli sín og töl-
uðu um hve gott væri að vera
hér. Öðru hverju gelti hundur
og hesfamir hneggjuðu þar sem
þeir stóðu á beit. f austri var
fjallaþyrpingin sem lestin
hafði klöngrazt yfir til að kom-
ast til Californíu.
Þetta var undarlegur staður,
hugsaðj hún. svona fjarlægur
og torsóttur. Annars vegar var
stærsta úthaf heims og' hins
vegar víðáttumikil auðn og
fjalllendi, næstum ókannað. Hún
velti fyrir sér hve langt liði
áður en einhver yrði til að
leggja undir sig þetta villta
land og hver fengi það til end-
anlegrar eignar.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
ii
3 .
22997 • Grettisgötu 62
OHver sagði að þau ættu að
dveljast þarna °g hvíla sig í
átta eða tíu daga áður en þau
héldu áfram. Eftir því sem dag-
arnir liðu, komst Gamet að
raun um, að ranehóið var mjög
skemmtilegur staður. Don Anto-
nio Costilla átti feikna mikið land
og þúsundir kúa og tarfa voru á
beit í hlíðunum. Áður hafði trú-
boðsstöð átt landið. Þegar Mexico
komst undan yfirráðum Spán-
verja. var jörðum trúboðsstöðv-
anna skipt upp og í nokkur ár
hafði stjómin nú afhent ein-
staklingum jarðir.
Það voru margar uppsprett-
ur á fjöllum Don Antonios og
þær urðu að ám. Ámar voru
vatnslitlar þessa stundina, því
að ekki hafði rignt í meira en
missiri, en þó var nægilegt
vatn til að vökva í smáum stíl.
Engin handan við vökvuðu stað-
ina vom glerhörð eins og múr-
steinninn í húsunum. Umhverfis
þessa reiti voru fáin tré. Syka-
moretrén voru lauflaus, en við
ána vom fáeinar eikur, sem vom
grænar allt árið. og appelsínu-,
sítrónu- og olífutré sem Spán-
verjarnir höfðu gróðursett fyr-
ir löngu. Þessi tré voru einnig
sígræn, en þau voru þakin ryki.
Inni í húsunum var notalegt
og vistlegt. Kaupmennirnir
fengu gistingu inni við en að-
stoðarmennirnir sváfu úti og
lágu á söðlunum. Penrose og
Florinda höfðu herbergi í einu
af smáhýsunum um’hverfis aðal-
húsið. Stéttaskiptingin var mjög
mikil í Californíu og Penrose
sem átti hvorki ranchó né naut-
gripi, var engan veginn eins
mikils metinn maður og Oliver.
Það hvarflaði ekki að Don
Antonio að krefjast greiðslu.
Matur og drykkur var öllum
heimill á hvaða búgarði sem
var í Californíu og gestur sem
bauð borgun fyrir gestrisni
móðgaði gestgjafa sinn. Kaup-
mennimir sýndu þakklætj sitt
með því að gefa Don Antonío
gjafir — úllarteppi frá Santa
Fe eða bandaríska minjagrjpi
sem keyptir voru hjá Missouri-
kaupmönnunum handa konu
hans og dætrum.
Þjónustustúlkurnar ejduðu
mat og þvoðu þvott en karl-
mennirnir höfðu ósköp lítjð að
gera nema á rodeo-timanum.
Þeir léku á gítar og sungu með-
an kaupmennirnir dönsuðu við
þjónustustúlkumar og döðruðu
við þær, og Don Antonio reið
um eign sína. hló og sagði. að
sitt heimili væri þeirra heim-
ili, meðan þeir vildu heiðra
hann með návist sinni. Öðru
hverju sást konan hans, feitlag-
in, lagleg kona sem reið virðu-
legu hrossi með silfurbúnum
reiðtygjum. Þegar hún birtist
spruttu allir karlmennimir á
fætur Qg hneigðu sig djúpt. Don
Antonio átti fjóra syni sem riðu
vökrum gæðingum. En kaup-
mennirnir sáu ungu dætumar
aldrei. Bakvið aðalbygginguna
var afgirtur garður. Þar sem
dæturnar þrjár gátu fengið sér
ferskt loft, en þær sýndu sig
aldrei. í Californíu máttu gift-
ar konur hreyfa sig að vild. en
dæturnar í fínum fjölskyldum
voru einangraðar. Garnet spurði,
hvemig þær gætu ákveðið,
hverjum þær vildu giftast og
Oliver svaraði að þær gerðu
það ekki. Foreldramir veidu
eiginmanninn. — Hamingjan
góða, sagði Gamet og hugs-
aði með skeifingu til þess, að
hefði slíkt verið siðvenja í
New York. þá hefðu foreldrar
hennar trúlega valið Henry
Treilen.
Þegar vika hafði iiðið við það
eltt að borða og sofa, var Garn-
et alveg búin að jafna sig.. En
Florinda var enn mjög mögur
og tekin. Eyðimörkin hafði ver-
ið henni dýrari en svo. að hún
næði sér á einni viku. Þó stað-
hæfði hún, sér liði miklu
betur, en útlit hennar benti ekki
til þess.
Garnet fann ennþá til í hand-
leggnum, en hún hafði engar
áhyggjur af því. Texas fyigdist
með sárinu. — Það verður ör
eftir þetta, frú, sagði hann einn
daginn þegar hann stöðvaði
hana eftir matinn til að spyrja
um hvemig sárið hefðist við.
— En þér getið verið hreykin
af því öri.
John gekk framhjá þeim á
leið til hrossaréttarinnar. Hann
dokaði við, brosti og sagði:
„Og hann mun sýna örin og
, segja hreykinn frá
Ég sár þau hlaut á Crispin-
dag, ójá.“
— Hver hefur sagt þetfa?
spurði Garnet. — Shakespeare?
— Hann hefur sagt næstum
hvað sem er, svaraði John.
Garnet brosti. John mátti j
svo sem stríða hennj, en þrátt |
fyrir það yrði hún montin af
þessu öri þegar hún kæmi aft-1
ur til New York. Hún var fegin !
því að það var á handleggnum :
en ekki á neinum stað sem ekki
mátti nefna. Texas hló vinsam-
iega. Það var vaxandi vínlykt
af honum. Þegar hann var kom-
inn á leiðarenda, forðaðist hann
ekki flöskuna lengur. Allir karl-
mennimir höfðu drukkið. En
hún gæti aldrei orðið hrædd við
svo elskulegan mann sem Tex-
as.
John renndi augunum yfir
sléttgreitt hár hennar og hrein-
an bómullarkjólinn. Hann virtist
ánægður með útlitsbreytingu
SKOTTA
Þuriið þíð nú endilega sitja þama og hlusta á mig?
Hvemig á ég nú að kvaka við gæjann minn í símann?
NsN. H N**'*
of ^OKKAft MANWH
j
Allt i einu hrökk húsmóðir-
in í Sæbjörgu við: „Það er
hvorki sængurver né lak á
rúminu þínu.“
Ég sagðist hafa háttað ofan í
það eins Qg það var.
Hún spratt á fætur og fór
inn tfl þess að búa um rúmið.
Ég fékk mér í þriðja bollann
og drakk. Hún kom ekki aftur.
Þá reis ég á fætur og leit inn
í herbergið. Liggur hún þá ekki
steinsofandi ofan á verlausri
sænginni, þessi þrifna kona!
Hafði ekki einu sinni farið úr
skónum.
Ég tók af henni skóna, en
hún svaf jafn fast. Þá kippti
ég í sængina og breiddi ofan
á hana. Hún spfnaði enn fast-
ar við það.
Þreyta mín sagði líka til
sín, og mér fannst ég ekki geta
vakað stundinni lengur. Þegar
ég fór fram, til að slökkva
Ijósin, datt mér í hug. að við
yrðum líklega vakin eldsnemma
með einhverjum þarflausum
hringingum. Þreyttur maður hef-
ur hvorki fulla dómgreind né
viljaþrek, segja þeir. Ég.stakk
bréfi undir bjöllukólfinn og tók
símann úr sambandi. Þannig
gerðist ég sekur um það sem á
eftir fór.
Hróðugur flýtti ég mér inn,
afklæddi mig og skreið undir
sængina með hvíta verinu.
D
Z
o -
f/Í
ur (
cá \
D
Z 1
<
(Náðugi Iesandi, ég lofaði bér
viðbjóðslegri nóft. Fyrirgefðu,
hvað ég dró þig lengi á hroll-
vekju minni. Þú skalt ekki
reyna að botna söguna. At-
burðir þessarar nætur eru sér-
stæðir í rúmi og tíma. Þú
gizkar á, að einhver morgun-
hani hafi hringt dyrabjöllunni.
Ekki get ég hrósað þér fyrir
það, ég gaf það í skyn áðan.
En þú veizt ekki, hvað af ó-
virkri dyrabjöllu getur hlot-
izt).
Ég heyrðj öðru hverju gegnum
svefninn. að barið var á gang-
hurðina. En allar dyr íbúðarinn-
ar voru lokaðar, svo að þetta
truflaði mig lítið. Nátttjaldið
huldi gluggann. Það var dimmt.
Kpnan svaf fast eftir — Guð
veit hve miklar andvökur yfir
bókum, að við bættri allri skelf-
ingunni i eldhúsinu. Ég losaði
um hálsmál og skyrtulíningar,
velti mér um hrygg og sofnaði
enn fastar eftir fyrstu höggin.
Hinum vissi ég lítið af.
Hrekk upp og glaðvakna!
Hræddur! Veit ekki við hvað!
Hræðslan sjál.f veldur mér lam-
andi áhyggju. Hví vakna ég
hræddur?
Andartaki síðar eru skilning-
arvitin, sem sumir segja, að séu
miklu fleiri en fimm, tekin till
starfa. óskeikul ejns og gott
sigurverk. Það er mannamál ut-
an við gluggann. Glugga á þriðju
hæð! Þung, óregluleg högg á
vegg. Siðan barið i gluggann og
kallað: ,.Er einhver inni?“
Hræðileg, skrækhás rödd.
Eldur! hugsa ég. Nei, þá væri
brunalið Ég þýt að glugganum
og þeyti tjaldinu upp. Dagsbirt-
an skellur yfir herbergið. Konan
rekur upp hljóð og sprettur
upp undan verlausri sænginni,
úfin og grett í rauðum kjól,
Ég stóð úti við gluggann and-
spænis hræðilegri sjón.
(Fyrirgefðu, lesandi minn,
meðan ég þreifa um augna.
lokin á mér. Þau eru hólgin,
og mig svíður í skurðinn
undir kjálkabarðinu. Ég hef
hnykkt fil hausnum í þessu
fáti. Og þá segir saumurinn
til sín).
Ég sé svo sem hvað úti er,
þó að augun í mér séu sokkin:
Maður utan við rúðuna, úfinn,
skeggjaður. gnístandi tönnum
Við glugga á þriðju hæð. Stigi
Margt fójk við stigann. Bruna-
boðinn á húshorninu hinum
kall. Vitleysa, góði maður, ég
skal kaupa hann á hundrað
kall.
Ég nenni þessu ekki lengur.
Þú færð hann fyrir hundrað
tuttugu og fimm. Ef þú læt-
ur tvo lista fylgja með, Guð-
mundur minn, þá segjum við
það.
Ég fer á hausinn og það er
eins og þessi gamli þjarkari
sé að eignast fyrsta hundrað-
kallinn.
megin við götuna óbrotinn. Eld-
ur er það ekki
Maðurinn fælist um leið og
hann sér mig, ætlar að fikra
sig aftur á bak njður, lendir
milli rimlanna og dettur milli
húss og stiga.
Ég þeyti opnum glugganum
og halla mér út. Fólkið horfir
á mig eins og vitstola. Stigamað-
urinn liggur endilangur við
vegginn, kallar einhver óstill-
ingarorð, sárkvalinn. Tveir
menn þjóta til hans og ætla að
kippa honum á fætur.
„Látið þið manninn liggja, asn-
arnir ykkar,“ öskra ég. „Eruð
þið vitlausir? Hringið þið strax
á Slysavarðstofuna.“
Þá er tekið í handlagginn á
mér. Sæbjörg stendur þama,
úfin og hrelld. „Það er von. að
fólkið sé hrætt við þig. Voðalegt
er að sjá þjg. Friðþjófur. Þú
ert verri en í gær.“
„Hvað er ókunnugt fólk að
klifra upp á þriðju hæð um
hánótt til að sjá mig, ef það
brjálast af að sjá sárabindi?“
„Það er nú meira en það.
Þú ert eldrauður kringum aug-
un.“
„Já, en hvað vilja þessir hálf-
v.itar hingað? Ekki er kviknað
í. Ekkert brunalið.“
Strikaðu yfir stóru orðin,
Friðþjófur minn, og spurðu fólk-
ið hæversklega, hvað það vilji."
Ekki stóð á mér: „Hvern
fjandann viljið þið?“ kallaði ég
út.
„Hann er alveg óður,“ sagði
einhver kona hátt.
„Óiiei, ég er bar.a dauður,“
öskraði ég. „Og hvaða stefni-
vargur er þetta eiginlega?"
Nokkrar konur tóku til íót-
anna. Tvær komu þó fyrir hús-
hornið aftur. En karlmenn
gerðu sig líklega til að hreyfa
hinn slasaða.
„Látið þið manninn vera.
Gegnið þið mér,“ sagði ég hátt
Qg lagði í röddina þann mynd-
uglei.k og æðruleysi, sem tíðkast
til sjós. Þá var eins og skvett
væri köllu vatni á reiða ketti-
Fólkið fór að tala saman og
kenna hvað öðru um eitthvað.
Múgsálin datt sundúr. eins, og
illa hnoðað deig, og eftir varð
sundurlaust sálnahröngl. Hver
var á móti öðrum, eins og geng-
ur.
Högg. ískrandi hljóð Gang-
hurðinni hrundið upp. Herberg-
Bifvéla- og rafvélavirkjar
eða menn vanir bifvélaviðgerðum, óskast. —
Hafið samband við verkstjórann.
F O R D — þjónustan
SVEINN EGILSSON H.F.
Laugavcgi 105.
i