Þjóðviljinn - 06.06.1963, Blaðsíða 10

20 SlÐA
ÞJðÐVILIINN
Fimmtudagu. 5. júní .1963
GWEN BRISTO Wf
I
HAMINGJU
LEIT
hugsazt að þeir skipuðu þér að
afhenda mér drenginn. Skilurðu
það?
Garmet skildi þetta betur en
hann héll. Hún undraðist að hún
skyldi nokkum Jíma hafa verið
svq heimsk að halda að hjóna-
band Charlesar myndi losa hana
við hann. Hann hafði líka gert
sér ljóst að bandarísk löggjöf
gæfi henni möguleika á að fá
eignir Olivers yfirfaerðar. En ef
Stefán byggi á ranchóinu sem
skjólstæðingur Charlesar myndi
hann á lagalegan hátt njóta
góðs af því sem Jaðir hans hafði
látið eftir sig. Og þegar Stefán
væri orðinn myndugur, hefði
Charlesi sjálfsagt tekizt að sjúga
úr honum allt sjálfstæði og
þrek, svo að hann tæki bara í
auðmýkt á móti því sem að
honum væri rétt. Garnet var
svo reið. að henni fannst sem
kverkar hennar væru fullar af
broddum.
— Ef þú svo mikið sem orð-
ar það við yfirvöldin að þau
ættu að taka Stefán af mér,
vegna Þess að ég vinn hér í
bamum, sagði hún hrjúfri
röddu, — þá skal ég segja þeim
hvers vegna ég er neydd til að
vinna hér. Um leið og þeir
neyða þig til að afhenda mér
eignir mannsins míns. há skal
ég hverfa héðan úr veitingahús-
inu. Og nú geturðu hypjað þig
og komdu ekki fyrir mín augu
framar, slímuga skriðdýrið þitt-
Charles hló ónotalegum
hlátri
— Þér væri sæmra að hlusta
á mig, Gamet. sagði hann,
áður en þú verður þér til
Hároreiðslan
P B R M A. Garðsenda 21,
slinl 33968. Hárgreiðsin. og
snyrtistofa
Dömur, hárgrelðsla við
allra hæfl.
TJARN ARSTOFAN,
TJarnargötu 10. Vonarstræt-
ismegin Síml 14662.
Hárgreiðslnstofa
ADSTURBÆJAR
(María Guðmundsclóttir)
Laugavegj 13 siml 14658.
Nnddstofa á sama stað.
skammar. Eins og er býðst ég
til að veita þér og baminu
heimiii. Ef þú heldur áfram að
haga þér svona hneykslanlega,
þá dreg ég tilboð mitt til baka.
— Snáfaðu út héðan, hvæsti
hún milli samanbitinna ianna.
— Þú átt eftir að sjá mig
enn, Gamet, sagði hann. Stund
arkom stóð hann þama og
hvessti augun á hana. Það var
eins og hann vildi bora loka-
orðunum inn í heilann í henni.
Svo setti hann á sig hattinn og
fór. Úr hinum enda stofunnar
heyrði Gamet bjarta rödd Flor-
indu:
— Eins og það sé ekki spenn-
andi! Hundruð karlmanna frá
New York — skyldi ég þekkja
nokkum þeirra? Haldið bara á-
fram. Hvenær er þeirra von?
Frémont fór frá Los Angeles
hinn tólfta maí 1847. Sama dag
tók við bænum New York-her-
deild undir stjóm Jonathans
Stevensons ofursta. Hermenn-
irnir frá New York
voru sjö til átta hundr-
uð talsins, flestir þeirra voru
undir tuttugu og fimm ára aldri
og margir innan við tvífcugt. Þeir
höfðu verið kallaðir inn sumar-
ið áður til að útvega banda-
ríska innflytjendur til Kali-
forníu. í innkölluriinni stóð að
þeir ættu að stunda hermennsku
þar til stríðinu lyki. Að því
loknu ætti að afmunstra þá í
Kaliforníu eða grennd.
Eftir tveggja mánaða æfingar
á Governor eyju fóru sjálfboða-
liðamir frá New York í sept-
ember 1846 á þremur flutninga-
skipum. Þeir komu til San
Francisco í mars 1847. Flestir
þeirra voru sendir til Los Ang-
eles þegar Stevenson ofursti tók
við stjórninni þar í maí. í
hópnum voru menn úr öllum
stéttum — verkamenn og slæp-
ingjar, háskólaborgarar og græn-
ingjar, vélamenn, skrifstofu-
menn, bændur og piltar sem
enga vinnu höfðu haft.
Garnet hafði vonað að hún
hitti einhvem sem hún þekkti,
en kunningjahópur henríar hafði
verið mjög þröngur. Þegar New-
York-piltarnir litu inn til Silk-
ys fyrstu dagana sína í Los
Angeles. sá hún ekki nokkurn
mann sem hún hafðj séð áður.
En tal þeirra var næstum eins
og bréf að heiman. Næstum all-
ir þessir menn höfðu alizt upp
í New York eða næsta nágrenni
og meira en helmingur þeirra
hafði alið allan aldur sinn í
New York borg. Þeir töluðu um
Broadway og Bowery-leikhús-
ið um Bamey-safnið og ís í
Ni'blogörðunum á heitum dög-
um. um sunnudagsferðir úr
Weekhawken og viðkomu á ein-
vígisvellinum bar sem Aaron
Burr skaut Alexander Hamilton.
Þetta hafði tvenns konar áhrif
á hana. Stundum fannst henni
sem hún hefði yfirgefið New
York daginn áður, en stmidum
var allt sem þeir töluðu um
svo órafjiarlægt. Svo mikið
hafði gerzt á þessum tveimur
árum að henni fannst sem hún
hefði lifað meginhlutann af æv-
inni eftir marzdaginn sæla, þeg-
ar hún og Oliver sigldu út úr
höfninmi í New York. Þegar hún
hlustaði á þessa pilta varð
henni oft svQ undarlega innan-
brjósts, eins og aldir hefðu liðið
hjá.
Florinda fann engan heldur
sem hún mu/ndi eftir, en all-
margir mundu eftir henni. Það
voru fjögur ár síðan hún hafði
staðið á sviði í New York, svo
að fæstir unglinganna höfðu séð
hana. En margir hinna höfðu
ekki einuingis séð hana, heldur
dáð hana úr fjarlægð og þeir
voru himinlifandi yfir að sjá
ha(n,a aftur, ekki sízt svona
nærri. Þeir vissu að hún hafði
horfið frá New York, því að
mikið hafði verið talað um Sel-
kÍTkhneykslið. — Þú skauzt ekki
þennan náunga, var það?
spurðu þeir.
— Auðvitað ekki. sagði Flor-
inda. — Þú hefur þó ekki hald-
ið það?
— Þó ekki væri. Em það
voru ýmsir sem sögðu að þú
hefðir gert það, en ég bar allt-
af blak af þér. Frá þvi fyrsta.
— Er það satt? Það var fal-
lega gert, sagði hún. Hún lét
alltaf sem hún tryði þeim, en
það gerði hún ekki. En eins og
hún sagði við Garnetu þá skipti
það engu máli úr þessu.
— Með þvi að koma með fá-
einar saklausar spurningar. héjt
hún áfram, — hef ég komizt að
því hvað varð um blessað góð-
mennið hann Reese. Hann var
aldrei kallaður fyrir rétt, en
hann fékk svo mikið af ónota-
legu umtali, að honum fannst
þægilegast að flytjast búferlum
til Evrópu.
f maílok hafði Gamet verið í
Los Angeles í tvo mánuði. Þá
kom Vikapiltúr Johns. Pablo, dag
nokkum inn í veitingastofuna,
hneigði sig og heilsaði og fékk
henni bréf frá John.
Þegar hún sá nafnið sitt ut-
aná umslaginu með rithönd
Johns, fékk hún ákafan hjart-
slátt og hún gat með naumind-
um stunið upp nokkrum orðum
til þakklætis og sýnt honum
venjulega kurteisi með því að
bjóða honum flösku af víni.
Hann sagðisf eiga að bíða eftir
svari. Garnef fór fram í eld-
húsið og lét falla-st niður á vegg-
bekkinn.
Hjarta hennar barðisit iavo
mjög, að henni fannst sem uxi
væri að sparka í brjóstið á sér.
Hún var sjálfri sér reið og enn
reiðari John, vegna þess að það
var honum að kenna, að henni
leið þannig. Var til nokkur auð-
mýking meiri en vita með
sjálfri sér að hún elskaði karl-
mann meira en hann elskaði
hann og vita, að hún átti ekki
til viljaþrek til að sigrast á
þeirri tilfinningu? Hún óskaði
þess að hún hefði þrek til að
rífa bréfið í tætlur án þess að
lesa það. En það hafði hún ekki.
Kæra Gamet.
Ég get lifað án þín, en
ekki þykir mér það gam-
an. Ég sakna þín. Ég þarfn-
ast þin mjög. Hefurðu nokk-
uð mildazt? Viltu mig? Segðu
já og ég kem tjl Los Angel-
es og sæki þig. Segðu nei og
ég kem samt sem áður.
John.
Fyrsta hugsun Garnetar var
að bíða ögn með að svara bréf-
inu, en við nánari athugun á-
kvað hún að skrifa núna meoan
hún var fokreið honum fyrir
þessi fáránlegu hopp sem
hjartað í henni tók. Ef hún
gæfi sér tíma til að hugsa um
hversu mjög hún þráði hann,
gæti hún glatað þeirri liltlu
skynsemi sem hún átti eftir.
Hún tók penna og blek úr hill-
unni og skrifaði í skyndi:
Kæri John.
Nei. Annaðhvort elskarðu
mig eða ekki. Ég kæri mig
ekki um neitt upphitað hálf-
velgjuhjónahand og ég kæri
mig ekki um slíkan mann.
Ég fer heim strax og ég fæ
skip sem vill flytja mig.
Þangað til skaltu láta mig í
friði.
Gamet.
Hún fór aftur inn í barinn
og fékk Pablo bréfið. Hann
brosti og hneigði sig og fór aft-
ur leiðar sinnar. Gamet kipraði
varirnar og fór að þurrka ryk
af flöskum. meðan Florinda
spjallaði við hóp af New York-
piltum. Florinda spurði ekki
eftir erindi Pablos. Garnet
þóttist viss um að hún hefði
séð bréfin ganga á milli, en
eins og svo oft áður blessaði
hún Florindu fyrir afskiptaleys-
ið.
Mörgum dögum seinna kom
Risinn frá San Diego. Hann var
hamingjusamur, því að hann
hafði frétt að rússneskt skinna-
skip væri við ströndina. Sagt
var að skip þetta ætlaði til San
Francisco til að ,taka vistir áð-
ur en það héldi áfram til rúss-
nesku stöðvanna i Alaska. Ris-
inn var á leið norður að leita
að skipinu og komasl að því
hvort það ætlaði aftur til Rúss-
lands.
Kvöldið eftir að hann fór,
voru Garnet og Florinda að
spjalla um hann meðan þær
fengu sér bolla af súkkulaði i
eldhúsinu. Þær veltu því fyrir
sér hvort hann myndi kunna
svo vel við sig í Rússlandi að
hann settist þar að. Báðar
myndu þær sakna hans. — Og
ekki aðeins við, sagði Florinda.
Garnet hrökk við. þvi að hún
mundi að John var bezti vinur
Risans og myndi sakna hans
meira en þær gerðu sjálfar, en
Florinda áttaði sig og hélt á-
fram i skyndi: — Allir munu
sjá eftir honum. Hún reis á
fætur. — En það er víst bezt
að við komum okkur aftur að
verki.
— Hefurðu nokkuð á móti því
að ég skreppi upp og líti eftir
Stefáni? spurði Gamet.
Florinda hafði það ekki og
Garnet fór fegins hugar upp á
loftið. Hún hresstist ævinlega
við það að líta á Stefán. svo
hraustan og tápmikinn. f her-
bergi hennar svaf Stefán vær-
um svefni í rúminu sem Texas
hafði smíðað handa honum. Það
var traust trérúm og með vel
sútaða nautshúð í botninn til að
dýnan fjaðraði betur og háum
göflum og hliðum, svo að bam-
ið gæti ekki klifrað útúr þvi.
Þannig voru barnarúmin á
flestum stærri ranchóum. Það
voru ekki mörg böm i bænum
sem áttu svo góða hvilu, en
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72
Siml 14853
Hvemlg gengur megrunarkúr-
ina. Andréslna? Allt í þessu
fina. Borða rjómais bara einu
rinni t viku.
Bara einn. Stundum fékkstu Ég ætla að fá þetta venju- Ja, — hérna. Andrésína.
þér fimm og sex á hverjum lega. Ég líka.
degi. Ja, — héraa. Ég var
svona svöng.
S KOTTA
Hún er hérna einhverstaðar.............eltubarasímalínuna.
Að brytja niður..
Framhald af 7. síðu.
— Það er falsið og lygin.
Það er alltaf erfitt að festa
hendur á þeim andstæðingi.
Vitanlega er það Efnahags-
bandalagsmálið sem er við-
kvæmast þessa stundina. Þó
finnst mér landhelgismálið
vera eins kvikubert og ætti
ekki síður að vera baráttumál
nú. íslendingar höfðu sama
rétt og aðrar þjóðir til að
stækka landhelgi sína. Og þeir
gerðu það. Nú eru fslendingar
eina þjóðin sem ekki hefur
þennan rétt. Ég vil beina þeirri
spumingu til Benedikts Grön-
dals, sem telur sig fulltrúa sjó-
manna, alþýðunnar: Hverjir
förguðu þessum rétti? Mér hef-1
ur alltaf verið kennt að menn
setri þannig höguðu sér væru
landráðamenn.
Efnahagsbandalagsmálið er
aðalbaráttumálið nú, því undir
úrslitum í því er sjálfstæði
þjóðarinnar komið. Og barátt-
an í Efnahagsbandalagsmálinu
er aðejns að byrja. Útlitið væri
ekki slæmt ef hægt væri að
treysta þvi að afstaða Fram-
sóknar í málinu stæði stund-
inni lengur. Ef illa fer í þessu
máli á Framsókn alla sök.
Ég hjó eftir einu í fréttun-
um í vetur: Frakkar voru
hræddir við að Þeir myndu
ekki ráða eins miklu í Efna-
hagsbandalaginu ef Bretar
kæmu í það. Hverju myndu
þá fslendingar ráða í því? Eða
skyldu _ einhverjir telja Guð-
mund f. svo mikinn mann að
þeir í Efnahagsbandalaginu
séu hræddari við hann en
brezka heimsveldið!
Það eru alveg dæmalausir
íslendingar sem sækjast eftir
að komast í klæmar á þessu
bandalagi. Mér hefur ofboðið
þegar íslenzkir forustumenn
mæna upp til svokallaðra
„vina“þjóða sinna, eins og t.d.
Frakka. Frakkar eru alltaf að
reyna að drepa forseta sinn;
þar eru menn drepnir jafnt á
götum úti sem í húsum inni.
Og hvað um framferði Frakka
í Alsír, áður en þeir voru
reknir þaðan? Og voru það
ekki Bretar sem refsuðu
stundum forustumönnum þjóð-
emisbaráttu í nýlendum sín-
um með því að höggva af þeim
hendur? Vestur-Þjóðverjar óðu
yfir Evrópu skjótandi böm og
kvenfólk og brennandi fólk í
gasofnum. Svo er verið að
tala um menningu hjá svona
aumingjum. Og falið eftirsókn-
arvert að vingast við þá! Nei,
hvort sem það er einstaklingur
eða þjóð verður að velja sér
vini öðru vísi en svona.
Ég sagði áðan að það væri
lygin og falsið sem barizt er
við. Ef hægt værj að treysta
afstöðu Framsóknar nú stund-
inni lengur væri minna að
óttast í Efnahagsbandalagsmál-
inu.
Hvað íhaldið snertir (krat-
amir eru aðeins auðsveipir
þjónar þess) þá er hægt að
ganga beint framan að hlutun-
um. Sjálfstæðisflokkurinn er
flokkur fjárplógsmanna sem
hafa það markmjð að græða
á almenningi í landinu. bænd-
um, verkamönnum og öðrum
launþegum. Það má vera öll-
um ljóst sem hafa meðalgreind
og nenna að hugsa.
Sjálfstæðisflokkurinn ]ætur
líka útlendingum allt falt fyr-
ir fé. Alþingi á að vera skjól
og skjöldur þjóðarinnar. —
Hvernig hefur Sjálfstæðisflokk-
urinn notað það? Sjálfstæðis-
fiokkurinn hefur alltaf verið
að brytja niður sjálfstæði
þjóðarinnar fyrir peninga.
Hvenær hefur alþýða nokk-
urs lands fargað sjálfstæði
þjóðar sinnar?
I Efnahagsbandalagsmálinu
treysti ég aðeins Alþýðubanda-
laginu — og því styð ég það.
☆ ☆ ☆
Svo mæltj Hafsteinn bóndi
í Vogatungu — og þó raunar
sitthvað fleira. Við þökkum
honum fyrir spjallið. J.B.
Pípulagnir
Nýlagnir og viðgerð-
ir á eldri lögnum.
Símar 35151 og 36029
DNDUÐ
FALLEG
ODYR
SiqurJwrJónsson &co
JÍaJkustrœti 4-
I
4. r
1