Þjóðviljinn - 07.06.1963, Blaðsíða 4

* ^ ■*
^ ..v

ypilil

181

HHI
: + -•• ]
'

,•:•■: .-x
e®
Meðal þeirra loforða, sem lesa mátti í hinni
hvftu bók „Viðreisn“ í upphafi samnefndrar stjórn-
arstefnu, voru hátíðleg fyrirheit um það, að
„skapa atvinnuvegum landsmanna öruggan grund-
vöir, svo að þeir gætu starfað án styrkja og
uppbóta. Þá voru einnig fyrirheff um að skapa
grundvöll „raunhæfra kjarabóta" og vinnu'frið í
landinu.
Og einnig var að finna sérstaka klausu um það,
að nú fyrst yrði togaraútgerðinni skapaður ör-
uggur rekstrargrundvöllur, enda látið í veðri
vaka að „vrCTreisnm" væri fyrsf og ’fremst gerð í þágu útflutningsatvinnu-
veganna.
En hinn raunverulegi tilgangur viðreisnarinnar var fyrst og freflnst að
breyta fekjuskiptingu þjóðarinnar hinum ríku í hag. Þeirri stefnu hefur
verið framfylgt af svo mikilli hörku, að einskis hefur verið svifizt og
framleiðsluatvinnuvegimir stöðvaðir vikum og mánuðum saman til þess
að reyna að hindra að launastéftunum tækist að knýja fram breytingar á
'tekjuskiptingunni sér í hag. Hér verða aðeins rifjuð upp fáein dæmi þessu
'til sönnunar.
Stöðvunin 1961: Hver dagur kostaði 10 milljónir
Hinn „raunhæfi rekstrargrundvöllur“, sem „viðreisnin“ skapaði togaraútgerðinni,
var sá, að strax á fyrstu mánuðum „viöreisnarinnar var togurunum lagt í þang-
hafið einiun eftir öðrum. Þangað fór meira að segja nýjasti togari Íslendinga, eign
Einars ríka Sigurðssonar, strax eftir fyrstu veiðiferðina! Með því að stöðva hluta
togaraflotans á þennan hátt, kom viðreisnin því til leiðar að þjóðin glataði á
hverjum mánuði milljónum króna í gjaldeyrisverðmætum, sem þessi stórvirku fram-
leiðslutæki hefðu getað skapað.
Allt fram til ársins 1962 fengu togaras jómenn enga leiðréttingu á kjörum sín-
um sambærilega við það, sem aðrar stéttir knúðu fram í verkföllunum 1961. En
þrátt fyrir það kröfðust útgeröarmenn afnáms vökulaganna það ár og töldu tog-
araútgerð ekki bera sig undir „viðreisn“,nema aftur vœri innleiddur algjör prœl-
dómur á togurunum. Sjómenn urðu að heyja 130 daga verkfall til þess að verja
mannréttindi sín og fá fram nokkra leiðréttingu á kjörum sínum árið 1962.
A&eins pessi framleiðslustöðvun viðreisnarinnar kostaði pjóðina hátt á priðja
hundrað milljónir í gjaldeyristapi.
Stöðvun síldveiðanna: Glötun milljónaverðmæta
Launastéttir landsins biðu hátt á annað ár eftir hinum „rauhæfu kjarbótum“,
sem stjómarflokkamir lofuðu í upphafi valdaferils síns. Það eina sem „viðreisnin“
færði þeim í aðra hönd var vaxandi dýrt íð og lengdur vinnudagur.
Loks var þolinmæði verkalýðsins á þrotum og verkalýðshreyfingin hófst handa
um að knýja fram réttlátari skiptingu þjóðarteknanna. Verkföll hófust snemma
árs 1961 hjá einstökum stéttum, en náðu hámarki um vorið. En atvinnurekend-
ur og ríkisstjóm „viöreisnarinnar“ lögðust af öllum mætti gegn kjarabótum og
létu sig engu skipta þótt framleiðslan stöðvaðist vikum saman, jafnvel eftir að
atvinnurekendur sáu fram á að þeim var nauðugur einn kostur áð ganga að hin-
um sanngjömu kröfum verkalýðsfélaganna.
Þessi stöðvun „viðreisnarinnar“ á framleiðsluatvinnuvegum pjóðarinnar um vorið
1961 Jcostaði pjóðarbúið um 10 milljónir króna á dag að pví er áœtlað var, eða
alls um 300 milljónir króna.
Stöðvun togaranna: Á 3ja hundrað milljónum sóað
Loks má minna á hina ósvífnu kröfu útgerðarmanna um lækkun hásetahlutar á
síldveiðum í fyrra. Flotinn var stöðvaður vikum saman vegna fjárkúgunarvíxla,
sem LÍÚ-valdið reiddi yfir höfði útgerðarmanna, ef þeir dirfðust að senda báta sína
á síldveiðar upp á óbreytt kjör! Þessa framleiðslustöðvun lét ríkisstjómin sér vel
líka, enda var hún framkvæmd í anda viðreisnarinnar.
Og þegar sjómenn voru að sigra í þessari einstæöu deilu, greip ríkisstjórnin til
gerðardómslaganna, sem sviptu sjómenn 20 milljónum á einni vertíð.
Enginn getur sagt með vissu hve marga tugi milljóna í gjaldeyrisverðmætum
þessi framleiðslustöðvun viðreisnarinnar svipti þjóðarbúið. En jafnframt hafði rík-
isstjórnin hindrað um lengri tíma samkomulag í kjaradeilu jámsmiða, og varð
það til að seinka ýmsum framkvæmdum til undirbúnings síldarmóttöku á Aust-
fjörðum og víðar mjög. Af þeim töfiun hlauzt einnig milljónatjón.
■ Hér hefur aðeins verið minnt á örfá
dæmi um þær þungu búsifjar, sem fram-
leiðslustöðvanir „viðreisnarinnar“ hafa vald-
ið þjóðarbúinu. Þessar framleiðslustöðvanir
eru afleiðing þeirrar stefnu, sem miðar að því
að misskipta afrakstri þjóðarbúsins.
BBH
■ Launastéttir landsins eru um 75 pró-
sent þjóðarinnar. Ef þser standa ssuneinaðar
geta þær knúið fram réttláta skiptingu þjóð-
arteknanna. Þær geta það án þess að láta
nokkurt „viðreisnarkerfi“ stöðva fram-
leiðsluatvinnuvegina mánuðum saman.

H Með því að nota kjörseðilinn sem vopn
í kjarabaráttunni og fylkja sér um Al-
þýðubandalagið geta launastéttirnar tryggt
hvorttveggja í senn, að kröfur þeirra um
réttláta skiptingu þjóðarteknanna nái fram
að ganga og að kjarabæturnar verði ekki
teknar jafnharðan af þeim aftur.