Þjóðviljinn - 11.06.1963, Blaðsíða 8

0 SÍ0A
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 11. júní 1063
sagöi hún brqsandi við hann.
Brown kapteinn horfði með
athygli framaní hana. Loks sagði
hann:
— Reiðizt þér mér, ef ég segi,
að þér gerið mig dálítið ringl-
aðan?
— Nei, nei, sagði hún og hló
við. — Það gerir ekki vitund.
En hvemig geri ég yður ringl-
aðan?
„Fyrst og fremst vegna þess
að þér minnið mig á einhvem,
ég veit ekki hvem“, sagði
Brown kapteinn. „Og í öðru
lagi — ég bið yður einskis",
fullvissaði hann. „en ef ég get
gert yður greiða, viljið þér þá
láta mig vita?“
Hún hlustaði undrandi á orð
hans. „Jú. þökk fyrir“, sagði
hún. „En ég er ekki viss um
að ég skilji hvað þér eigið við“.
„Það skal ég segja yður“,
sagði hann. Hann talaði eðlilega
og blátt áfram. „Ég vil ógjam-
an skipta mér af því sem mér
kemur ekki við. En það er svo
augljóst að þér eigið ekki heima
hér“.
Garnet leit nlður á borðið.
Hann sagði þetta á allt annan
hátt en hún átti að venjast og
hún vissi varla hvernig hún átti
að bregðast við. Hann álasaði
henni ekki og hann byrjaði ekki
eiils og flestir: „Hvemig getur
svona prúð og pen stúlka hald-
izt við í þessari holu“. Brown
kapteinn beið eftir svari.- Hún
sagði án þess að líta upp:
„Af hverju haldið þér að ég
eigi ekki heima hér?“
„Það er auðheyrt hvernig þér
talið“, svaraði hann samstund-
is. „Það er jafnerfitt að venja
sig af þvi að tala siðmenntað
mál og öfugt. En hafi ég sagt
of mikið, þá bið ég yður fyrir-
gefningar. Ég veit ekkert um
yður og ég skal ekki reyna að
komast að neinu. En ég held
að þér eigið við erfiðleika að
striða og ég vildi fúslega vera
vinur yðar“.
Hárqreiðslan
P E R M A. Garðsenda 21,
simi 33968. Hárgreiðslu. os
snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla dð
ailra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjaraargötu 10. Vonarstraet-
ismegin Síml 14662.
Hárgreiðslustofa
ADSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsc’óttirj
Laugavegj 13 simi 14658.
Nuddstofa á sama staO
Hún leit upp til hans. Vegna
þess að hann hafði ekki farið
fram á skýringu og ætlaðist
bersýnilega ekki til þess að fá
hana, þá langaði hana sjálfa til
að gefa hana í þetta sþin: „Kær.
ar þakkir, Brown kapteinn. Ég
kom til Kaliforníu með mann-
inum mínum. En hann dó og
ég get ekki snúið heimleiðis
eiri. Ég vinn fyrir mér á þenn-
an hátt. Það er allt og sumt“.
Hann opnaði munninn til að
svara, en Garnet sá hóp af ó-
breyttum hermönnum sem biðu
þess óþolinmóðir að kapteinn-
inn hætti að tala við barstúlk-
una svo að þeir gætu fengið
drykk. „Ég verð að fara“. sagði
hún og fór til að sinna afgreiðsl-
unni. Þegar Því var lokið, sá
hún að Brcfwn kapteinn stóð
enn við barborðið.
Það hýmaði yfir Gametu og
hún sagðj við hann: „Var yður
alvara áðan, Brown kapteinn?"
„Auðvitað var mér það“.
„Það er eitt sem þér getið
gert fyrir mig. Mér datt það
einmitt í hug rétf í þessu. Ef
það er til of mikils mælzt, þá
segið þér bara tiL Sendir ekki
herinn póst heim til Bandaríkj-
anna? Væri hugsanlegt að ég
gæti komið boðum til fjölskyldu
minnar? Mér þætti vænt um, ef
þau fengju að vita að mér líð-
ur vel“.
. Brawn kagfefrft teftSBfó*1
og blyant upp ur vasanum.
„Ég skal athuga málið. Hvar
er fjölskylda yður búsett?“
„í New York. Horace Cam-
eron og frú.“
„Hvað þá!“ Hann missti blý-
antinn útúr höndunum. „Auð-
vitað", sagði hann hægt og full-
ur undrunar. „Auðvitað. Það er
hann sem þér minnið mig á.
Herra Cameron".
Garnet hrökk við. „Hvaðan
þekkið þér pabba?“ spurði hún
áköf.
„Frá New York. Ég hitti hann
í bankanum svo sem viku áður
en herdeildin lagði af stað.
Hann sýndi mér bréf frá yður
— þér eruð frú Hale?“
Hún kinkaði kolli. Brown
kapteinn hélt áfram:
„En hann vissi ekki að mað-
urinn yðar var dáinn. Hann átti
von á yður heim mjög fljótiega.
Það var bréf sem þér höfðuð
skrifað rétt eftir að þér komuð
til Kalifomíu. Þér lýstuð nátt-
úrunni, en — „hann hló af-
sakandi — „en auðvitað vitið
þér sjálf hvað i bréfinu stóð“.
Það fór hrollur um Garnetu.
Hún vissi það allt of vei. Það
var bréfið sem hún hafði skrif-
að eftir að hún kom á ranchó-
ið til Charlesar, þegar hún var
svo staðráðin í því að leyna
foreldra sina því sem aflaga
fór. Bréfið hafði komið til
New York í sumar leið og fað-
ir hennar hafði einmitt gert það
sem hún hafði búizt við: tekið
bréfið með sér í bankann og
sýnt vinum sínum. Og þar sem
Brown kapteinn var á leið til
Kaliforníu hafði hann sýnt hon-
um það. „Fyrst þér eruð á leið
þangað, þá þætti yður ef til vill
gaman að sjá þetta bréf frá
dóttur minni. . . .“
New York-herdeildin hafði
siglt af stað í september. Það
hafði ekki hvarflað að föður
hennar að biðja Brown kaptein
fyrir kveðju. Hann bjóst á
hverjum degi við póstlögðu
bréfi frá henni, póstlögðu í htl-
um landamærabæ, sem í stóð
að hún væri á leiðinni heim. En
eftir að herdeildin var farin,
hafði hann í staðinn fengið
bréfið sem hún hafði skrifað
rétt áður en hún fór tii Los
Angeles ásamt Florindu og John,
Bréfið þar sem hún sagði þeim
að Oliver væri dáinn og hún
ætti von á barni og kæmist
ekki heim.
„Frú Hale“, sagði Brown
kapteinn lágt.
Garnet hrökk við og leit upp.
„Fyrirgefið mér. Ég er hrædd
um að ég hafi verið —“
„Sjúk af heimþrá?" bætti
hann við.
„Já“, sagði hún og brosti.
„Stundum gripur heimþráin mig
og ég fæ sling í hjartað. En ég
bið yður að trúa mér, ég er alls
ekki óhamingjusöm hérna. Það
er bara tilhugsunin um að geta
ekki komizt burt. sem gerir það
að verkum að mér finnst stund-
um ég svo langt í burtu og
fjarri heiminum. Segið mér,
leit pabbi vel út? Minntist
hann nokkuð á aðra í fjölskyld-
unni?“
„Faðir yðar leit Ijómandi vel
út. Ég er viss um að öllum hef-
ur liðið ágætlega. því að hann
var eitthvað að tala um að
hann þyrfti að fiýta sér, því
að frúin ætiaði að haida mat-
arboð um kvöldið. Þau hefðu
varia haidið veizlu ef eitthvað
hefði verið að“. Brown kapteinn
tók blýantinn af borðinu og
stakk honum í vasann. „Ég skal
athuga það undir ejns hvort
híégt er áð koma fyrir yður
bréfi og láta vður vita“.
Coliins og McLane komu inn
ti>«&'að fá sér kvöldsopann.
Brown kapteinn bauð góða nótt
og Gamet fór að sinna hinum.
Þegar hann kom til dyra mætti
hann augnaráði hennar rétt
eins og kvöldið áður og lyfti
hendinni í kveðjuskyni. Garn-
etu var orðið mjög hlýtt til
hans.
Herinn hafði byggt virki á
hæð og þaðan sá yfir torgið.
Þama héldu piltamir hátíðlegan
fjórða júlí.
Það hófst við sólarupprás
með því að hleypa af skotum
þegar fáninn var dreginn að
hún. Skotdrunumar bergmál-
uðu í fjöllunum og vöktu alla
sem enn sváfu. Angelenóamir
andvörpuðu Og spurðu hver ann-
an hvorf Kanarnir þyrftu endi-
lega að vera með þessi skelfing-
ar læti í hvert sinn sem þeir
gerðu eitthvað. í veitingastofu
Silkys þar sem enginn komst í
rúmið fyrr en löngu eftir mið-
nætti spruttu allir á fætur í
ofboði.
Gamet hrökk upp skelfingu
lostin. Stefán orgaði í litla rúm-
inu sinu. Meðan Garnet neri
augun, minntist hún þess að
Stevenson ofursti hafði kunn-
gert fyrir nokkrum dögum að
fjórði júlí skyldi hátíðlegur
haldinn á þennan hátt. Geisp-
andi fór hún í morgunkjól og
fór með Stefán með sér niður
í eldhúsið. Þar stóð köld hafra-
súpa frá kvöldinu áður. Hún var
að ausa dálitlu af henni uppúr
pottinum þegar Mikki kom inn
með dingiandi fléttu og var
róSemin uppmáluð. Mikki fór
að búa til súkkulaði. Hann hafði
enga hugmynd um hvers vegna
Kanamir voru að skjóta af fall-
byssum. En Mikki var fyrir
löngu búinn að sætta sig við
það að kanarn- • gerðu sitt af
hverju sem hann skildi ekki.
Hann brosti til Gametar og hún
brosti á móti. Hún hafði ekki
fengið mikinn svefn, en hún
mundi hve einmana hún hafði
verið hinn fjórða júlí í fyrra
þegar enginn dagamunur var
gerður, og henni fannst full á-
stæða til að halda daginn há-
tíðlegan.
Florinda var ekki jafnmikill
föðurlandsvinur. Hún hafði
reyndar heyrt talað um sjálf-
stæðisyfiriýsinguna, en hún var
ekki yiss um hvað hún táknaði.
Meðan þær drukku súkkulað-
ið sagði Gamet henni nánar
frá efni hennar. Florinda sagði
að þetta léti vel í eyrum. en
hún sæi enga ástæðu iil að
rjúka á fætur fyrir aliar aldir
þrátt fyrir það. Það hiyti að
vera nóg að fagna um hádegi.
En auðvitað hefði hún ekki vit
á slíku og hvar var annars blek-
ið? Fyrst hún var komin á fæt-
ur hvort sem var. þá gat hún
eins litið yfir reikningshaidið
fjTÍr síðustu viku, áður en Siiky
gæti kreist útúr henni ágóða-
hluta fyrir nýjum jakka handa
sér.
Silky var þegar kominn á
fætur og búinn að opna bar-
inn. Hann sagði að þau mættu
búast við miklu annrikj, því að
húrrahróp orsökuðu þorsta. í
nýja virkinu var sjálfstæðisyf-
irlýsingin lesin bæði á ensku
og spænsku fyrir hermennina
og hvem þann sem nennti að
klifrast upp brekkuna til. að
hlýða á hana. Byggingin átti að
heita Moore virki til virðingar
Moore kapteini sem fallið hafði
í omstunni við San Pasqal,
þegar Kearney og menn hans
mættu Kaliforníubúum í des-
embermánuði. Síðar komu meiri
hátíðlegheit, fleiri fallbyssu-
skot og enn fleirj húrraþrón
Allir yrðu í fínu skapj. sagði
Silky, og þyrstir í brennivín.
Og það reyndist rétt. Útj var
steikjandi hiti og veitingastof-
an þétt skipuð allan daginn. Um
miðnættið voru Gamet og Flor-
inda svo þreyttar að þær sáu
allt í þoku. En þær höfðu tek-
ið eftir því að Brown kapteinn
hafði staðið langa stund við
endann á barborðinu. Hann
stóð kyrr og hafði glas fyrir
framan sig, eri hann gaf sér
góðan tíma til að drekka úr
því. Hann sagði fátt. En meðan
hann var nærstaddur voru pilt-
arnir ekki mjög uppivöðslusam-
ir. Þegar Silky og José hjálp-
uðu loks síðustu gestunum nið-
ur tröppumar, neytti Garnet
síðustu orku sinnar og gekk til
hans.
„Þakka yður fyrir að þér
voruð héma“. sagði hún.
„Verið ekki að reyna að
tala“, sagði Brown kapteinn
brosandi. „Reynið heldur að fá
yður góða hvíld“.
Hann bauð góða nótt og fór.
Florinda hallaði sér fram á bar-
borðið og umlaði: „Þetta er af-
bragðs náungi. Garnet".
Garnet var henni sammála.
Henni var orðið mjög hlýtt til
Browns kapteins. í hinnl há-
væru Los Angeles, var róleg
alúð hans jafnhressandi og gol.a
SKOTTA
Það er eins gott að pabbi nái ekki í þessa plötu. Sá verður galinn.
Góð aðbúð á vinnusfað
Framhald af 6. síðu.
Því endurtek ég, að verka-
lýðsfélögin verða að herða á
kröfun’um. Erfiðismenn eiga
skilyrðislausa kröfu til að
hafa aðbúnað á vinnustöðum
til jafns við hvaða stéttir aðr-
ar sem byggja þessa borg.
Sóðaskapurinn er ljótur
blettur á borginni og langt
fyrir neðan virðingu nokkurs
verkamanns að sætta sig við
slíkt ástand.
Að endingu tek ég fram að
þó ég hafi talað hér um nokk-
ur tilgreind atlriði þá er fjöl-
margt ónefnt í aðbúnaði á
vinnustöðum sem vissulega
þarf að taka og til athugunar,
þó langi vinnutíminii) sem
menn setja nú allt í voða fyr-
ir, heilsu og heimili, sé
stæi’sta vandamálið.
Tryggvi Emllsson.
ENN EIN
NÝJUNG
FRÁ SJÖFN
, 10-10
NÝJA REX SKIPAMÁLNINGIN ER
AFBRAGÐS STERK OG ENDINGARGÓÐ
l/"n ii rj— □J
!□£
" ÍI—i rr —1 ■h
Við höftun eyrnaskjól ! kosningabaráttunni.