Þjóðviljinn - 28.06.1963, Blaðsíða 8

8 slÐA ———------------------------------------------HÖDV2LJINN
Fðstudagur 28. Júní 1963
GWEN BRISTOW:
r
I
HAMINGJU
LEIT
Hvemig hefði ég annars átt að
vita það?“
„Ee jafnvel þótt það værj
satt, hvers vegna voru þau að
segja þér það? Ekkl gátu þau
ásakað þig fyrir það?“
„Ekki það?“
Gamet skalf vjð umhugsun-
ina um þessa framkomu við
barn, John héit áfram. Hann
sagði henni, að John Richard
hefði að lokum strokið að heim-
an og gemgið að eiga stúlku
sem vann á saumastofu. Ives-
fjolskyldan sá aldrei þá stúlku
og hafði engan áhuga á því. En
fjölskyldan kunni að meta fjár-
munj og ættemi. og því taldi
hún víst að þetta væri útsmog-
in lítil tæfa sem hefði lokkað
John Richard Ives til að giftast
henni, vegna þess að hann átti
penjnga og mfkils metið gam-
alt nafn. í>að gaf auga leið. að
John Richard var enn meiri
auli en þau hafði órað fyrir.
John Richard keypti sér hús
i Norfolk þar sem hann sóaði
peningum í alls kyns glingur og
óþarfa. Hann keypti meðal ann-
ars seglfoát. svo> að þau gaetu
siglt um flóann. Þau voru í
bátnum dag nokkum þegar
skyndflega gerði storm, Bátn-
um hvolfdi og eftir nokkra daga
rak lík þeirra upp að strónd-
inni.
Þá gat þessi landeyða ekki
lengur orðið fjölskyldu sinni til
skammar. Ágústus hefði senni-
lega stunið af feginleik, ef ekki
hefði tvennt komið til: bróðir-
inn gkfldi eítir sig fimm þús-
und dollara skuld og ársgamlan
son.
Ágústus og Edit ræddu málið.
Hárgreiðslan
Hárgreiöslu- og
snyrtistofa STEINtl og DÓDÓ
Laugavegi 18 IXL h (lyfta)
Síaii »4616.
P E R M A, Garðsenda ?1.
sími 33968. Hárgreiðslu. og
snyrtistofa.
Domur, hárgieiðsla úð
allra hæfi.
TJARN ARSTOFAN.
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — Sími 14662.
HÁRGREIÐSEUSTOFA
ACSTCRBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — sími 14656.
■— Nuddstofa á sama stað. —
Þetta lagði þeim óþægilegar
skyldur á herðar. Þau sögðu
hvort við annað, bátíðleg og
sjálfumglöð, að þau væru ekki
þess konar fólk sem svikist und-
an skyldum sínum. Ágústus
greiddi skuldina og Edit tók
barnið til sín sem skyldi upp-
alið með hennar eigin bömum.
Allir hrósuðu þeim fyrir höfð-
ingskapinn. Með geislabaug um
höfuðin af göfugmennsku ofur-
seldu þau John átján ára kvöl.
Þau hörðu hann ekki eða
létu hann búa við skort eða
kulda. Þau töluðu bara við
hann. Þau sögðu honum á vin-
gjamlegan hátt hversu mikið
þau gerðu fyrir hann. Þau sögðu
honum að hann yrði að vera
góður; hann yrði að vera þakk-
látur. Og þau sögðu hrygg, að
hann væri ekkj góður og ekki
þakklátur. Þau sögðu honum,
að hann mætti ekki verða eins
og foreldrarnir. og daglega sögðu
þau að hann væri líkur þeim.
Hverju meinlausu bartnabreki
var mætt með ásökun; ..Pabbi
þinn var einmitt svona, og þú
vilt ekki verða líkur pabba þín-
um, drengur minn?“ Úfnu hári
og óhreinum fötum var mætt
með athugasemd um það, að
hánn mættj efefeí Íltá’ rýtfóiög'á
út sjálfur ef hann vildi að fólk
gleymdi því að móðir hans hefði
vérið rytja. Og'álábhgág'fá’á^söfe-
un sem hann fékk að heyra
var þetta: „Og þetta er þakk-
lætið fyrir aHt sem við höfum
gert fyrir þig“.
Þegar John var fjórtán ára,
hljóp hann að heiman. Þau
fundu hann daginn eftir og
fluttu hann heim. Þau voru
undrandi og særð. Þau gátu
ekki skilið að drengurinn skyldi
ekki kunna að meta slíkf ham-
ingjuheimili.
Þau sendu hann á Virginii>
háskólann ásamt frændanum,
þeirra eigin syni. En John
megnaði ekki lengur að þiggja
hina eigingjörnu hjálp þejrra.
Hann hafði ákveðið að endur-
greiða frændanum og konu hans
hvem eyri sem þau hefðu eytt
í hann og hann ætlaði sér að
verða ríkari en þau hefðu hefðu
nokkru sinni verið. Aldrei
frmar á ævinni skyldi hann
verða háður nokkrum manni.
Hann fór úr háskólanum, og
með sex dollara í vasanum fór
hann til Boston. Hann fór þang-
að vegna þess eins að það var
athafnasamur bær þar sem
næga atvinnu var að fá. Hann
hafði ]ært latínu, heimspeki og
grísku, en hann hafði aldrei lært
smíðar eða klæðskeraiðn. Hann
fékk vinnu sem útheimti ekki
sérþekkingu. Hann vann á
skipasmíðastöðvunum, lestaði
skip, bar farangur fyrir ferða-
fólk. Hann vann tólf tí.1 fjórtán
tíma á sólarhring og bjó í leigu-
hjalli. í fyrsta skipti á ævinni
var hann frjáls
Vini eignaðist hann ekki.
Hann reifst ekki við samverka-
menn sína, en hann hafði ekki
hæfileika til að eignast vini.
Þeirn fannst hann góður verk-
maður en ósköp fáskiptinn.
Jr»hn forðaðist þá vegna þess
að hann var hræddur við að
kynnast þeim nánar. Hann var
tilneyddur að borga allt til baka
sem hann þáði af öðrum.og
hann óttaðist að því fylgdu
skyldur að kynnast náið.
Hann vann í skipum sem
fluttu húðir frá Kaliforníu.
Sjómennimir sögðu frá stóru
ranchóunum og sögðu að Banda-
ríkjamenn gætu eignazt jarðir
þar. Það virtist vera staður þar
sem hægt var að efnast. John
fékk vinnu sem aðstoðarmaður
birgðastjóra á skipi sem sigldi
fyrir Kap Horn. Þegar hann
kom til Kaliforníu. fór hann
til Los Angeles og bað Abbott
um vinnu.
Eins og endranær vann hann
ötullega og talaði lítið. Hann
eignaðist ekki aðra vini en Ris-
ann, og það var Risinn, sem átti
upptökjn. John fannst notalegt
að eiga vin. Honum flaug ekki
í hug að hann hefði hungrað
og þyrst eftir kærleika. Hann
vissi það eiti að honum féll vel
við þennan stóra Rússa, og hann
var undrandi yfir Því að Rúss-
anum skyldi líka svona vel við
hann.
En hann talaði aldrei um
eigin hagi við Risann. Sjálfs-
meðaumkun Editar írænku
hafði fyllt hann andstyggð S
umkvörtunum. Hann hafði til
þessa dags aldrei minnzt á
baraæsku sina við nokkum lif-
andi mann.
Hann hafði verið svo þögull
um hana, að hann átti erfitt
með að tala um hana núna.
Hann talaði í stuttum og snubb-
óttum seningum, og Garnetu
þótti það jafnvel enn átakan-
legra en 'ef hann hefði talað
með ofsa. Það hjó mikið bak
við hverja getningu. Milli orð-
anna beyrði hún sáran grát litla
drengsins, sem gat ekki skilið
hvers vegna engum þótti vænt
um hann, og bak við rólega
rödd hans gat hún sér til um
þá brynju kæruleysis sem
hann hafði íklætt sig til þess
að vama því að verða særður
á þennan hátt. Hún kraup við
hliðina á honum og sagði hon-
um að hún elskaði hann. Meira
gat hún ekki gert, en þegar
hún fann heilbrigða handlegg-
inn hans umfaðma sig, fann
hún að það var nóg.
46
Garnet fór aftur til Los Angel-
es í fylgd með Risanum. Hann
stanzaði aðeins nokkra daga
áður en hann sneri aftur til
Santa Barbara. en hann kom
fljótlega til baka aftur með
an.nað bréf, som John hafði
skrifað með vinstri hendi.
John skrifaði a5 hann færi með
skipinu til San Francisco, en
hann kæmi aftur suður á bóg-
inn eins fljótt og hann gæti og
þá gætu þau gift sig.
Gamet var aftur farin að
vinna á bamum. Florinda hafði
sagt henni að það væri ástæðu-
lust, en Garnet sá að hennar
var full þörf. Kaupmennirnir
voru komnir til baka frá Santa
Fe og veitingastofan troðfull
allan daginn.
Gametu þóttí gaman að hitta
kupmennina aftur. Hún hafði
ekki séð þá lengi, því að hún
og Florinda höfðu verið hjá
Donu Manuelu þegar lestin
þeÍTra kom síðast inn. En hún
fagnaði því ekki að Penrose
skyldi vera í hópnum. Hún var
næstum búin að gleyma hon-
um. En þarna var hann aftur
kominn og skimði í kringum sig
tií að finna Florindu. Garnet
hefði hflldið að Florinda myndi
segja eitthvað ónotalegt við
hann til að minna hann á að
hann hafði skilið hana eftir
hálfdauða hjá Donu Antonio, en
Garnetu til undranar leit Flor-
inda bara kæruleysislega á
hann. Þegar hann talaði við
hana, sagð; hún aðeins: „Æ,
vertu ekki að tefja mig, sérðu
ekki að ég er önnum kafin?“
Hún virtist ekki bera neinn
kala til hans. Florinda hafði
ekki farið í þessa langferð af
ást til Penroses. Hún hafði vilj-
að komast til Kaliforníu og hún
þurfti fylginaut. Hann var ekki
eini karlmaðurinn sem sóttist
eftir henni. Hún valdi hann
vegna þess að hann var svo
heimskur, að hann olli henni
engum vandræðum, Penrose var
dugandi kaupmaður og ein af
ástæðunum var sú að hann var
kaldlyndur og átti ekki ti] sam-
úð. Hann gat rekið múldýr á-
fram fram í dauðann og spark-
að burt. deyjandi Indiána án
þess að hafa minnsta samvizku-
bit af því. Þetta vissi Florinda.
Hún hugsaði alltof skýrt til
að finna til reiði í hans garð,
hann hafði aðeins komið fram
elns og vær.ta mátti af honum.
Nú var hún hálfleið á honum,
en ekki meira.
Garnet dáðist að rósemi herm-
ar. Florinda hafði þurft að
berjast harðri baráttu og húr.
hafði lært að ætlast ekki til
of mikils af íólki. Garnet öf-
undaði hana af þessari reynslu,
því að hún vissi sjálf að han«
skorti hana. Hún gat til dæm-
is ekki varizt því að hugsa um
konu Chariesar Haie. Henni
féll hún engan veginn í geð,
en hún fann samt sem áður
til «ektarkenndar. Að vísu gat
hún ekki gert sér í hugarlund
að kvenmaður hefði gifzt Chari-
esj af ást og auður hans og
Radney eignirnar gerðu Lydíu
Hale að vellauðugri konu, en
hún gat ekki gleymt þeirri
staðreynd að hún haíði sjálf
hleypt af byssunni. Lydia vissi
það ekki, en þannig var það
nú samt. Gamet var fegin þeg-
ar hún frétti að Lydia væri far-
in til Boston rneð skipinu sem
hún átti að hálfu. Hún hafði
eftirlátið Bandaríkjamanni um-
sjón með rannchóinu og hafði
heitið þvi að koma aftírr til
Kalifomíu með sama skipi, þeg-
ar hún væri búin að sjnna við-
skiptum sínum í Boston. Garn-
etu þótti þetta góð tíðindi. Þeg-
ar Lydia kæmi til baka, myndi
Garnet vera gift John fyrir
löngu. Hún myndi aldrei reyna
að fá sinn hlut af Hale-eignun-
um. Hún myíidi eftiriáta Lyd-
íu hann sem eins konar sára-
bætur fyrir að hafa skotið
manninn hennar.
Dögum saman velti hún 'fyr-
ir sér hvað orðið hefði af
Brown kapteini. Aðrir liðsfor-
ingjar vöndu komur sínar á
veitingastofuna, en ekki Brown
kapteinn. Florinda minntist ekki
á hann og Gamel þóttist vita
að það myndi hún ekki gera
íyrr en hún væri spurð. Eitt
Maður hangir varla uppá. _______________ En sjónvarpið undir drep.
VONDUÐ II n
rm IIK
$jgurf)6rj6ns5on &co
JíafimsfrœU £
e , — Sími 24204
•^"^BJÖRNSSON * CO. p.0, B0X 134é. uyuavik
H.F.

RÚMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
S KOTTA
/M
IV.

Featores Syndlcate, Yne^ fQPZ, rlghm rogfmd. •
Auövita er þetta alls ekki Jói.
4