Þjóðviljinn - 21.07.1963, Blaðsíða 10

10 SIÐ4
HOÐVIUINH ------------• ’ —----------—--------------———— Sunnudagur 21. júlí 1963
hans var með nokkuð öðrum
svip, ögn fjörlegri.
Ella neyddi sjálfa sig til að
hugsa um skólann sem átti að
fara að byrja; í hverju hún
átti að vera fyrsta daginn og
hvort hún gaeti fengið pabba
til að ryðja sig og gefa henni
svo sem tvær nýjar blússur.
Hún hafði eina í huga sem var
hvít eins og vera bar, en snið-
ið var dálítið sérstætt og hún
kostaði 9.95. Hún hugsaði um
blússuna, fór síðan að hugsa
um væntanlega skólagöngu og
fcugsanlega námserfiðleika. Hún
velti sem snöggvast fyrir sér,
hvort einhver af svertingjunum
yrði í hennar bekk. Hún von-
aði ekki, án þess að vona. Eins
og flestir aðrir í Caxton, bjóst
hún ekki við að neitt yrði úr þess-
ari sameiginlegu skólagöngu.
Eitthvað yrði til fyrirstöðu, ein-
hver smuga fyndist. Hún hætti
að hugsa um það og fór aftur
að íhuga kringumstæðumar í
sambandi við Hank Kitchen.
Þegar hún væri komin í mennta-
skóla, þá hætti hann kannski
að meðhöndla hana eins og hún
væri einhver krakki: kannski
myndi hann uppgötva það allt
í einu að hún var orðin kona,
eins og stundum kom fyrir í
kvikmyndunum. Hann væri
kannski að hjálpa henni ofanúr
vagni og héldi henni i fanginu
og þau væru að hlæja, en svo
litu þau allt í einu hvort á
annað og hættu að hlæja. Og
hann myndi þrýsta henni fast
að sér. Það gæti líka gerzt með-
an þau væru á baðströndinni.
Hæglega. Hank hafði ekki séð
hana í sundbol í háa herrans
tíð. . .
En reyndar töluðust þau ekki
við núna; og kannski myndu
þau aldrei framar tala hvort
við annað. Að minnsta kosti
ekki fyrr en hann væri búinn
að biðjast afsökunar. Og hann
var hræðilega þrár.
„Hæ. Hvemig væri að fá
annan kaffibolla?"
„Allt 1 la£i, en ég skil ekki
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINti og DÓDÓ
Laugaveel 18 HL b (lyfta)
Simi 24616.
P E R M A Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu. og
snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — Simj 14662.
hArgreiðsldstofa
ADSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Langavegi 13 — sími 14656.
— Nuddstofa á sama stað. —
hvemig þú getur drukkið heitt
kaffi í svona hita“.
„Ég get það ekki heldur.
Annars er þetta vist uppeldinu
að kenna“.
Ella hristi höfuðið og af-
greiddi unga manninn. Hún
komst að þeirri niðurstöðu, að
sugun í honum væru að því
ieyti undarleg, að þau væru
gömul — miklu eldri en hann
að öðru leyti. Það var eins
og þau ættu ekki samleið með
öllu ninu.
„Þú hlýtur að hafa alizt upp
í símaklefa", sagði hún hlæj-
andi.
Hann tók undir hlátur henn-
ar, en virtist þó ekki hafa í
hyggju að útskýra símtölin.
Hann losaði skyrtuna frá hör-
undinu. „Verður þér ekkert
heitt?“ spurði hann.
„Jú, auðvitað".
„En ég á við, hvemig ferðu
að því að vera svona snyrtileg?"
Ella ypti öxlum.
„Engar svitaholur", sagði ungi
maðurinn. „Það er lóðið. Heyrðu,
þú ert ekki búin að svara spum-
ingu minni — sem ég spurði
fyrir klukkutíma'1.
„Ég man ekki hvaða spuming
það var“. sagði Ella og leit út-
undan sér til að athuga hvort
herra Higgins væri að horfa á
þau. Hann var ekki að því.
„Svona, svona. Ég spurði hvort
þú vildjr sýna mér borgina.
Hvað segirðu um kvöldið?
Hvenær hættirðu að vinna?"
„Klukkan háftíu, en ég er
hrædd um — jú, sjáðu til,
pabbi sækir mig alltaf hingað
eftir vinnu; og auk þess sérðu
ckki mikið af borginni í
myrkri, eða hvað?"
„Þetta er rétt hjá þér“, sagði,
ökunnugi maðurinn. „Alveg
laukrétt. Láttu kvenfólkið um
rökvísina, segi ég alltaf".
Smám saman varð til áætlun
í huga Ellu meðan á samtal-
inu stóð. Hún fór ekki oft út
með strákum, Hank vissi það,
og kannski var það þess vegna
sem hann kom svona fram við
hana. Ef hann kæmist að því að
hún færi út með bláókunnugum
manni — frá Hollywood! —
þá yrði hann kannski dálítið
skemmtilegri og ekki eins
hræðilega bróðurlegur.
Ungi maðurinn sagði: „Við
gætum notað vasaljós", og þau
hlógu bæði; síðan sagði hann:
„í alvöru, ertu nokkuð upptek-
in annað kvöld?"
„Ég veit það svei mér ekki.
Ég þarf —“
„Þú manst eftir Suðurríkja-
gestrisninni".
„En ég veit ekki einu sinni
hver þú ert eða hvað þú gerir
eða neitt".
„Ég sagði þér það — Ég heiti
Adam Cramer, og ég þarf að
vinna á vegum samtaka hér í
borginni, einmitt hér í Caxton.
Af hverju gefurðu mér ekki
heimilisfangið þitt, og þá get
ég litið inn og heilsað upp á
fólkið þitt. Ef þeim lízt ekki
á mig, þá hypja ég mig burt
og læt ekki sjá mig framar.
Ef þau kvarta ekki, þá fðrum
við í bíó. Er þetta ekki sann-
gjarnt?"
Ella kyngdi. Henni fannst til-
veran býsna ævintýraleg og
spennandi þegar hún sagði: „Ég
á heima í Lombard 442, upp
hæðina við Bradleystræti. Veiztu
hvar pósthúsið er?“
„Nei, en ég get komizt að
því“. Ungi maðurinn tók litla
vasabók úr vasa sínum og
skrifaði heimilisfangið hjá sér.
„Þakka þér fyrir, Ella", sagði
hann. „Nú er ég ekki eins ein-
mana".
Hún fann að hún gat ekki
horft í augun á honum. „Ég
lofaði ekki neinu", sagði hún.
„Klukkan átta?"
Hún ypti öxlum.
„Klukkan átta. Sé ég þig þá“.
Hann fór í jakkann, brosti aftur
og gekk út úr búðinni.
3
Um leið og Tom McDaniel
stanzaði fyrir framan lyfjabúð-
ina, mundi hann eftir orðinu
sem hann hafði verið að leita
að og reyndi að finna blýant;
en auðvitað voru vasar hans
tómir.
Hann barði að dyrum.
Rolfe Higgens opnaði og ot-
aði að honum fingri. „Of seinn
rétt einu sinni". sagði hann.
„Ég veit það. Ég veit það“.
Tom brosti til Ellu. „Ég tafð-
ist. Þeir voru að byrja á seinni
prentuninni og —“
„— þú gleymdir — tímanum".
Higgens hló og sneri sér að
Ellu. „Það er mesta furða að
pabbi þinn skuli muna eftir
að fara í buxumar á morgn-
ana!“
„Svona, svona", sagði Tom.
„Svo slæmur er ég ekki".
„Þú ert afleitur. Þú hefur
aldrei sótt hana á réttum tíma
siðan hún byrjaði að vinna
héma, og tvisvar biðum við
fjörutíu mínútur og þá ók ég
henni heim sjálfur!"
„Tja. . Tom brosti vand-
ræðalega, óskaði þess að Higg-
ins hætti þessu. Þetta var góð-
látleg stríðni, en þó leyndist
þama einhvers staðar alvarleg
ásökun. „Ella skOur þetta", sagði
hann. „Er það ekki, kisa?"
Ella sagði: „Auðvitað".
„Tom —“ Higgens fór iiin-
fyrir borðið, hellti vatni í glas,
drakk það. „Af hverju hætt-
irðu ekki við að senda hana í
skólann þetta skólaár? Ég skal
hækka kaupið hennar upp í
hálfan annan dollar um tím-
ann".
„Þú segir nokkuð", sagði Tom
Leiðarinn var ekki nema hálfn-
aður og það átti eftir að ganga
írá síðu sex og skrifa bréfin,
en samt reyndi hann að vera
rólegur og glaðvær í fasi. Sann-
leikurinn var sá að hann ætti
að vera þakklátur fyrir að fá
smáhvfld. Hann hafði verið að
vinna síðan í morgun og aðeins
tekið sér smáhlé klukkan sex
til að fá sér brauðsneið. „Hvað
segir þú um þetta, kisa?"
Ella hló.
„Mér er alvara", sagði Higg-
ins. „Hún hefur verið mér
regluleg hjálparhella. Mér er
fjandalega við að missa hana".
„Felldu þetta tal. Hún er nógu
spillt af dekri fyrir".
„Vitleysa. Hún er fyrirtaks
stúlka".
Higgins klappaði Ellu á bak-
ið; síðan skrifaði hann ávísun
og fékk henni.
„Næsta ár?“ sagði hann.
Tom kinkaði kolli. „Næsta ár.
Ef þeir verða ekki búnir að
bannfæra staðinn".
Hann beið meðan Higgins
opnaði, síðan gengu hann og
Ella að bílnum og settust inn.
Hann spurði dóttur sfna hvort
þetta hefði verið erfiður dagur
og hún sagði nei við því, og
hann spurði hvort hún hlakk-
aði til að byrja í skólanum og
hún játti því, og síðan hætti
hann að tala, og það var hljótt
í bílnum. Honum þótti vænt um
Ellu og vissi að henni þótti vænt
um hann — að minnsta kosti
i þeim skilningi að það var
erfiðleikum bundið að þykja
ekki vænt um hann, þótt hann
vissi líka, á einhvern kynlegan
óljósan hátt að það var ekkert
persónulegt (eins og hann hafði
eitt sinn heyrt hana segja við
vinkonu). Ekki svo að skilja
að þeim tveimur liði neitt illa
í návist hvors annars. En Ella
var á gelgjuskeiði og glímdi við
þúsund vandamál, sem hann gat
ekki gert sér neinar vonir um
að skilja (ef til vill vegna þess
að hún bar þau ekki undir
hann; eða kannski vegna þess
að hann hafði sjálfur aldrei gert
sér alvarlegt far um að skilja
þau), og satt að segja hafði
hann býsna mikið að gera um
þessar mundir. Auðvitað væri
þetta öðru vísi ef hann væri í
annars konar vinnu. Þá gæti
hann tekið sér fri, talað við
Ellu og kynnzt henni. Hann gæti
komizt að því hvemig sextán
ára unglingur hugsaði í raun
og veru. Orðið vinur hennar.
Ég má til að gera það, sagði
hann við sjálfan sig, eins og
hann hafði gert ótal sinnum
áður. Ég verð að taka mér tima
til þess. Það er ekki sanngjarnt
að láta Rut um þetta allt sam-
an. Stúlka hefur þörf fyrir föð-
ur ekki síður en móður. . .
Fjandinn sjálfur!
Hann beygði inn á heim-
keyrsluna og mjakaði bílnum
inn í þröngan, hurðarlausan bíl-
skúr.
„Fyrirgefðu hvað ég kom
seint", sagði hann aftur.
Ella ypti öxlum og þau fóru
útúr bílnum og gengu upp að
litla, rauða múrsteinshúsinu. Það
var nýbyggt og leit út fyrir að
vera það. Grasflötin var rétt
að byrja að fá á sig græna
sljkju, og í loftlnu var áhjá-
kvæmilegur þefur af húsdýra-j
áburði (ekki ógeðfelldur, fannst
Tom). Hinum megin við göt-
una var gisinn skógur með
grönnum trjám og litlu lauf-
skrúði. Einhvem tíma yrðu þar
nágrannar.
Inni í húsinu var enn ilmur
af kjöti og hvinur í kaffivél.
Tom fleygði jakkanum á bekk-
inn og gekk inn í dagstofuna.
Hún var stór en varla kominn
íverusvipur á hana. A ljósmál-
uðum veggjunum voru fáeinar
mjmdir, hundrað bóka í köss-
um á gólfinu (Tom ætlaði að
smíða hillur en hummaði verk-
ið fram af sér), nokkrir lamp-
ar og smáhlutir. 1 homi var
sjónvarpið, flöktandi eins og öll
sjónvörp á þessu svæði.
Fyrir framan það sat afi.
Hann var að fylgjast með spum-
ingaþætti.
Tom fór fram í eldhúsið þar
sem Rut var að þvo upp. Hún
var ungleg og snyrtileg, miklu
unglegri og snyrtilegri en Tom.
„Hæ“.
Hún sneri sér við og leit ó-
sjálfrátt á eldhúsklukkuna. „Svei
mérþá", sagði hún og kippti
kaffivélinni úr sambandi. Hún
hellti sterkum, dökkum vökvan-
um í þrjá bolla sem stóðu til-
búnir. „Af hverju býrðu ekki á
skrifstofunni?"
Þrír, tveir einn skjóta. Tíu niu........ Fimm fjórir þrír.............................
Þessi aumingi! Hann er orð-
inn tuttugu mínútum of seinn.
S K O T T A H
Hann eltist við mig í tvær vikur. . . bauð mér í bíó og á dans-
leiki. . . gaf mér kóka kóla og hamborgara. . aðeins til að
fá símanúmcrið hennar Stínu.
Islandsmótið
Á Njarðvíku.rvelli í dag kl. 16:
KEFLAVlK - FRAM
Dómari; Haukur Öskarsson.
Líituverðir; Brynjar Bragason
og Björn Karlsson.
Á Akureyri í dag kl. 16:
AKUREYR! -AKRANES
Dómari: Hannes Sigurðsson.
Línuverðir: Halldór Bachmann
og Skúli Jóhannesson.
MðTANEFND.
Hugheilw þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og
jarðarför mannsins míns og föður okkar,
GARÐARS HJALMARSSONAR,
bifvélavirkja,
Asvallagötu 39. Þökkum sérstaklega læknum og hjúkr-
unarkonum handlækningadeildar Landsspítalans fyrir
ómetanlega hjálp.
Guð blessi ykkur öll.
F.h. foréidra, systkina, tengdaforeldra og annarra ættingja,
Edda Jánsdóttir og synir.
Otför
LILJU MABTEINSDÓTTUR,
Freyjugötu 11,
fer fram frá Fossvogskapellunni, þriðjudaginn 23. þ.m.
kL 1.30 Blóm eru vmsamlegast afþökkuð, en þeim sem
vildu minnast hinnar látr.u, er bent á líknarstofnanir.
Börn. tengdabörn og barnabörn.
/