Þjóðviljinn - 17.08.1963, Blaðsíða 7

Laugardagur 17. ágúst 1963
HðÐVIlIINN
\
\
i
!
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
KlNVERSKT ÆVINTÝRI
Fyrir mörgum öldum var
keisari í Kína, sem hét Han
Wu Ti.
I þá daga vissu Kínverjar
mjög lítið um önnur lönd og
álfur;' jafnvel sitt eigið land
þekktu þeir aðeins að litlu
leyti. Þeir vissu ekki að bak
við háu fjöllinn í vesturátt
bjó einnig fölk. Þeir vissu
ekki hvaðan Gula fljótið kom.
og þeir höfðu ekki hugmynd
um hvort menn eða risar ætfcu
heima fyrir norðan stóru eyði-
mörkina í norðri.
Han Wu Ti langaði að
kanna ríki sitt. Hann sendi
þessvegna einn af ráðherrum
sínum, Chang Chien að nafni,
í leiðangur til þess að rann-
saka vestur- og norðurhluta
landsins, og líka átti hann að
finna upptök Gulá fljótsins.
Chang Chien ferðaðist um
landið í fimmtán ár. Hann
fór víða um eins og geta má
nærri. og hafði heim með sér
marga nýstárlega hluti, sem
enginn hafði áður séð í heim-
kynnum hans, svo sem ýmis
konar ávexti. hnetur. og ó-
þekktar komtegundir.
I ferðalaginu lenti hann í ó-
tal ævintýrum og mannraun-
um.
Eitt sinn var hann svo óhepp-
inn að lenda i klónum á villt-
um þjóðflokki og það liðu
nokkur ár áður en honum
heppnaðist að sleppa. Þá hafði
hann enn aldrei fundið upp-
tök Gula fljótsins, og að lok-
um hugkvæmdist honum að
eina ráðið til að finna hvað-
an það kæmi, væri að
eftir því á móti straumnum,
þá hlyti hann að lokum að
finna upptök þess.
Gula fljótið er vissulega
mjög langt og Chang Chien
sigldi mánuð eftir mánuð án
þess að ná takmarkinu.
Eina nóttina. þegar hann
hafði bundið bát sinn fastan
\nð fljótsbakkann, gerði
skyndilega ofsarok. Báturinn
slitnaði upp og barst fyrir
storini og straumi án þess að
Chang Chien fengi rönd við
reist. Það eina sem hann gat
gert var að halda sér dauða-
haldi svo hann félli ekki út-
byrðis.
Næsta morgun var komið
betra veður. Himinninn var
blár og ekki eitt einasta ský
á sveimi. og fljótið lygnt og
slétt. eins og ekkert hefði f
skorizt. Daginn áður höfðu
verið há fjöll á aðra hönd.

en nú voru sléttir veilir og
aldingarðar til beggja hliða.
Og fljótið. sem daginn áður
var óhreint og ólgandi, var
nú alveg slétt og svo tært að
steinamir á botninum sáust
greinilega.
Chang Chien sigldi allan
tíaginn án þess að nokkuð
bæri til tiðinda. Honum þótti
einkennilegt að sjá engin dýr.
og aðeins örfáa fugla á sveimi.
Á fljótsbakkanum uxu ferskj-
utré í fullum blóma, og voru
þau mjög falleg.
Um kvöldið kom Chang
Chien allt i einu auga á
hjarðsvein, sem rak kúahjörð
niður að fljótinu. Þar nam
hann staðar og beið meðan
kýrnar fengu sér að drekka.
Rétt á eftir sá hann unga
stúlku sem sat með vef sinn
á hinum fljótsbakkanum. Hún
var með skyttu í hendinni og
óf af kappi. Chang Chien
lagði bátnum þar að landi
og ávarpaði stúlkuna: — Fyr-
irgefðu að ég geri þér ónæði,
.ungfrú góð, sagði hann. — En
geturðu sagt mér hvar ég er
staddur og hvað langt er til
næsta þorps? Ég villtist i of-
viðrinu og veit nú ekki hvert
ég á að halda.
Stúlkan brosti og hristi
höfuðið: — Það get ég ekki
sagt þér, og þó ég segði þér,
mundirðu ekki trúa mér. En
taktu við skyttunni minni og
farðu til þaka sömu leið og
þú komst. Þegar þú kemur
heim, skaltu afhenda hirð-
stjörnufræðingnum skyttuna
og segja honum nákvæmlega
daginn og klukkustundina,
sem þú varst hér. Ef til vill
getur hann þá skýrt þetta allt
fyrir þér.
Chang Chien undraðist þetta
svar, en hlýddi þó ráðum
stúlkunnar.
Hann sigldi heim á leið og
nú gekk ferðin mun greiðara,
þegar hann sigldi undan
straumnum og hafði auk þess
goluna á eftir sér.
Hann var miklu fljótari
heim en hann hafði búizt
Framhald.
Skemmtun
í eldhúsinu
Það var mikið um dýrðir
hjá búsáhöldunum í eldhús-
inu. Diskamir hoppuðu og
skoppuðp, hnífarnir æfðu
höfrungahlaup og ketillinn
æfði sig að standa á höfði.
Það var nefnilega gamlárs-
kvöld, þessvegna voru allir
hlutirnir skyndilega bráðlif-
andi.
Þegar gamanið stóð sem
hæst, birtist Mikki, gamla
músin. allt í einu, öllum til
mikillar ánægju.
— Gleðilegt nýár, góðu
vinir — hrópaði Mikki og
hoppaði í háa loft af ein-
skærri ánægju.
— Þakka bér fyrir, sömu-
leiðis, sagði skörungurinn,
— það er sannarlega gaman
að sjá þig.
Rétt íj þessu átti hópur af
köttum leið þarna framhjá
Og hávaðinn í þeim. drottinn
minn dýri!
— Æ þessu hafði és ekki
búizt við, sagði Mikki.
— Þetta er Ijóti söngurinn.
— ' Kannski eru kisurnar
að kveðja gamla árið og
heilsa bv; nýja, sagði hræri-
vélin.
— Ha, ha, það væri nú
heldur snemmt, sagði Mikki.
Þegar hávaðinn ‘loksins
hætti. fékk Mikki eina af
sínum bráðsnjöllu hugmjmd-
um
— Hvemig væri að við
héldum smá söngskemmtun.
bað er vist orðið langt síðan
þið hafið heyrt piiS syngja.
eða hvað?
— Það er satt, það er orð-
ið skrambi langt síðan við
höfum heyrt þig syngja,
sagði steikarpannan, — og
síðast þegar þú söngst fyrir
okkur, gáfum við þér 25 aura
til að fara yfir í næstu gÖtu
og syngja heldur þar.
Heimbo&ii
SlÐA 7
— Geturðu vísað mér leið-
ina til kastalans? — spurði
telpan lestarstjórann.
— Hvaða kastala? spurði
lestarstjórinn, — það eru nú
kastalar hér í nágrennínu. —
Hún sýndi lestarstjóranum
ósýnilega bréfið. Hann Ías
það og hristi höfuðið. —
Þetta er undarlegasta þréf, sem
ég hef .nokkurn tíma lesið.
sagði hann. — Svo það er
sjálfsagt sent frá undarlegasta
kastalanum. Og það er einmitt
kastalinn, sem þú sérð héma
rétt hjá járnbrautarstöðinni —
Svo benti hann telpunni hvert
hún ætti að fara.
Og það var satt. hann var
einkennilegur þessi kastali, þvi
hann stóð á höfði. -
— Aldrei hef ég nú séð
annað eins. Það er líklega
bezt að ég gangi á höndunum
þarna inn — sagði telpan við
sjálfa sig. Síðan gekk hún á
höndunum inn í kastalann. og
það gekk alveg ógætlega.
Þarna var dýrðleg veizla,
og gestimir svo skrautbúnir
að unun var á að horfa. Allir
kinkuðu kolli til litlu stúlk-
unnar og heilsuðu henni glað-
lega. Þeir sem dönsuðu. héldu
sig upp við loftið. en aðrir
sátu á stólum á gólfinu og
töluðu saman í makindum.
Telpan fann sér skemmti-
legan dansherra, og þau döns-
uð af miklu fjöri kringum
ljósakrónuna. Dansherrann
sagði við telpuna: — Hvað
ætlarðu að vera þegar töfra-
tíminn kemur?
Þá breytist allt hér inni,
hvað þeir gera, og hvert þeir
fara. Og þá hættir kastalinn
að standa á höfði stundarkom.
— Jæja, ég heldað ég bíði
og sjái hvað setur — sagði
telpan.
Þegar klukkan sló eitt var
auðsjáanlegt að nú var töfra-
tíminn byrjaður. Allt veizlu-
fólkið breyttist skyndilega í
litlar mýs, samt hélt það á-
fram að vera í alla vega lit-
um skrautklæðum. Svo fór
kastalinn að minnka. hann
varð smærri og smærri, og
síðast sást ekkert eftir af
honum nema nokkrir brotnir
postulinsmolar, og allar mýsn-
ar hlupu i burtu.
Þá uppgötvaði litla stúlkan
allt i einu að hún sat undir
eldhúsborðinu heima ■ hjá sér.
Hún stóð upp og læddist
hljóðlega inn í svefnherbergið
sitt. Sem betur fór heyrði
enginn -til hennar.
FRÁ LESANDA
>T'~-
Kæra Óskastund!
Ég sendi þér hér með mynd
af fugli. Svo þakka ég þér
fyrir alit iestrarefnið.
Vertu svo sæl.
Hulda M. Traustadóttir,
11 ára, — Sauðanesi pr.
I
1