Þjóðviljinn - 24.08.1963, Blaðsíða 7

I
Laugardagur 24. ágúst 1963
HÓÐVILJINN
Laugardagur 24. ágúst 1963
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
KÍNVERSKT ÆVINTÝRI
við, og hann lét ekki bíða að
heimsækja stjörnufræðinginn.
Stjömufræðingurinn leit á
skyttuna og kinkaði kolli á-
nægður og þegar Chang Chien
sagði honum að hann hefði
tekið við henni í dag, sjö-
unda dag mánaðarins, hrópaði
hann upp yfir sig: — Auðvit-
að, þú ert einkennilegasta
stjaman. sem ég sá einmitt
þennan dag.
Stjarna? — sagði Chang
Chien undrandi. — Hvemig
get ég hafa verið stjarna?
— Nú skal ég segja þér
sögu, sagði stjörnufræðingur-
inn. — Fyrir nokkrum árum
bar það við að Drottning
vefnaðarins, en hún er dótt-
ir konungs himnanna, varð
ástfangin af hjarðsveini og
giftist honum. Þau voru
mjög hamingjusöm. Satt að
segja voru þau of hamingju-
söm, því þau hættu áð sinna
skyldustörfum sínum, kýrnar
léku laUsum hala, og vefstóll-
inn stóð ónotaður úti í horni.
Konungur himnanna varð
svo reiður, þegaií hann frétti
þetta, að hann lét flytja þau
á sitt hvorn bakka fljótsins
mikla. sem rennur eftir miðj-
um himninum, og nefnist
Vetrarbrautin. Þar geta þau
aðeins horft hvort á annað
yfir fljótið, en aldrei hitzt,
það er að segja, sjöunda
kvÖld sjöunda mánaðarins
fá þau að hittast. Til þess
gaf himnabóngurinn leyfi
sitt.
— En hvernig geta þau
hitzt, þegar fljótið mikla er
á milli þeirra? spurði Chang
Chien.
— Þetta kvöld koma allir
skjóramir fljúgandi, bæði
frá himni og jörðu, og þeir
mynda brú yfir fljótið með
vængjum sinum. Eftir þeirri
brú gengur drottning vefnað-
KLÓI
— Froskur litli, sagði
• Danni við froskinn.
— Ég var sannarlega hepp-
inn að finna þig, það held
ég ,að mamma verði hissa
þegar við komum heim!
Og mamma varð sannar-
lega hissa.
— Sjáðu bara fallega litla
froskinn sem ég fann, sagði
Danni við mömmu sína.
— Má ég hafa hann héma
heima?
— Nei, það máttu ekki,
sagði mamma.
— Hann á að heita Klói,
sagði Danni.
— Segðu þá Klóa að fara'
strax inn i þitt herbergi,
sagði mamma.
arins til þess að hitta elgin-
mann sinn. Þú hefur sjálf-
sagt veitt þvi athygli, að
hinn sjöunda dag ménaðar-
ins sést enginn skjór á flugi,
mælti stjörnufræðingurinh.
— Það er rétt, ég hef tek-
ið eftir því, svaraði Chang
Chien.
— Sjöunda kvöld sjöunda
ménaðarins var ég að horfa
i stjömukíkirinn minn, eins
og ég er vanur, — hélt
stjörnufræðingurinn áfram,
— til þess að sjá þau hitt-
ast, en í kíkinum birtast þau
mér eins og tvær stjörnur.
Þá sá ég allt í einu þriðju
stjömuna á milli þeirra. Af
frásögn þinni verður mér
Ijóst að sú stjarna héfur ver-
ið þú.
— Ef það er rétt, hef ég
siglt bátnum mínum eftir
Vetrarbrautinni. Og þá hlýt-
ur Gula fljótið og Vetrar-
brautin að vera eitt og hið
sama, sagði Chang Chien.
— Já, svaraði stjörnufræð-
ingurinn. — Vitrir ménn
hafa lehgi haldið, því ffam
að Gula fljótið eigi Upptök
sín í Vetrarbrautinni, það ér
að segja, renni frá himnum
niður á jörðina. Á hinum
er fljótið hreint og tært, en
á jörðinni blandast það mold
og leir og fær á sig gulleit-
an lit. Samt sem áður er það
sama fljótið.
— Heldurðu í raun og veru
að fyrir aðeins mánuði síðan
hafi ég verið á siglingu uppi
á himnihum? Spurði Chang
Chien aftur og aftur, — og
að blómlegu slétturnar, sem
ég sá sitt hvoru megin fljóts-
ins hafi tilheyrt himnum?
• — Það er vafalaust svar-
aði stjömufræðingurinn.
— Sástu ekki líka ferskju-
tré þar?
— Jú. þau sá ég, og þau
voru svo falleg að ég hef
aldrei séð neitt því líkt áð-
ur, svaraði Chang Chien.
Stjörnufræðingurinn and-
varpaði: — Ég vildi að ég
— Danni hafði froskinn
• Klóa í sínu herbergi og
hugsaði ósköp vel um hann.
Hann gaf honum kjöt og
ýmislegt annað, sem honum
þótti gott að borða.
— Mikið var gaman að
o froskinum. Hann var svo
fimur að hoppa. Danni reisti
stafla af bókum á gólfinu
og lét hann hoppa yfir.
(Framhald).
Myndir frá lesendum

■ í‘ \ vT
' ■ f ,1 -ly- -X.

Kæra Óskastuncf!
Hér sendi ég þér mynd úr sveitinni. Þama er ,búið að hirða
allt af efra túninu og verið að slá á því, eins og myndin sýnir.
Vertu svo sæl. '
Hulda M. Fransdóttir
11 ára. — Sauðanesi pr. Siglufirði.
Kæra Óskastund!
Ég sendi þér hér með tvær
myndir, önnur er af bát en
hin er af gömlum bónd^bæ
Svo þakka ég þér fyrir 'allt
lestrarefnið. Vertu» svo sæl
Sólveig Traustadóttir,
12 ára, Sauðanesi
Pr. Siglufirði, Eyjafjarðar-
sýslu. !
«
’. ■■; ■, ■
.c,.
hefði séð þau. Auðvitað viss-
ir þú ekki að ef maður borð-
ar ávöxt af þessum trjám
verður maður ódauðlegur,
og ef þú hefðir verið á ferð
þama dálítið seinna á árinu
hefðu ferskjumar verið full-
þroskaðar, og þó þú hefðir
ekki borðað nema smábita,
hefðirðu lifað um alla eilífð.
Eða að minnsta kosti { þrjú
þúsund ár.
Næsta dag fór Ching
Chien á fund keisarans, Han
Whu Ti. Hann sagði keisar-
anum alla ferðasöguna, um
siglinguna löngu eftir fljót-
inu, og fékk honum skyttuna,
sem stúlkan hafði gefið hon-
um, til staðfestingar á sög-
unni.
Keisarinn varð mjög glað-
ur við: — Lokslns! hrópaði
hartn upp yfir sig — vitum
við hvar GUla fljótið á upp-
tök sín. Og við höfum lika
fengið að vita að það er
möguiegt að ferðast eftir
fljótinu frá jörðinni og upp
til himins.
Skemmtun
í eldhúsinu
skil ekki Við hvað þú átt, en
eigum Við að syngja eða ekki?
— sagði Mikki.
— Auðvitað syngjum við
og skemmturn okkur, sagði
kartöflupotturinh — og þú
véizt að ég læt ekki mitt eft-
ir liggja þar séirt eitthvað
skemmtilégt er um að vera
— bætti hann við.
Allir röðuðu sér upþ, til-
búnir að syrtgja af fullum
krafti. En Mikki, hafði misst
alla frú á því að nokkuð yrði
af samsöng. — þagar allt
kemur til alls er ég ekki
sðngmús, ég held að ég sýni
ykkur héldur nokkur töfra-
brögð, því hafið þlð áreiöan-
léga gaman af. — Skemmtun-
in byrjaði nú aamt með þvi
að ketillinn söng eihsörtg við
mikla hrifningu áheyranda.
Þá tilkynnti straujérnið að
það ætlaðí að syngja vísuna
um óstrauuðu skyrtuna., Vís-
an var svo skemmtileg að
allir veltust um af hlátri. —
Nú, já, það er auðséð að
straujámið ætlar sér að vera
skemmtilegra en ég 1— sagði
Mikki ólundarlega. öll eld-
húsáhöldin skemmtu sér kon-
unglega, og hnifamir dönsuðu
af kátínu, Þeim var klappað
lof í lófa, jafnframt þó flest-
ir dansarnir enduðu á því
að þeir duttu kylliflatir.
Er ekki röðin komin að
því að skemmta, Mikki?
spurði veggklukkan.
— Hvað bíður síns tíma —
svaraði Mikki. — Fyrst lang-
ar mig að sjá piparlaukinn
leika listir sínar, sem hann
er frægur fyrir. Það var
klappað af ákafa þegar pip-
arlaukurinn steig fram á
sviðið.
— Hversvegna felur þú þig
á bak við skáphurðina? spurði
kaffibollinn músina.
— Til þess að vera til-
búinn að klappa fyrir pipar-
lauknum, auðvitað — svaraði
Mikkl.
Nú byrjaði piparlaukurinn
að leika listir sínar. Hann
hoppaði og steypti sér koll-
hnýs af miklu fjöri og
fimni, og piparinn þeyttist
í allap áttir. Fljótlega voru
allir famir að hnerra. Þetta
hafði Mikki séð fyrir, og
þessvegna forðað sér afsíðis
bak við skáphurðina.
— Ha, ha, þetta er það
skemmtilegasta, sem ég hef
á ævi minni séð, — hróp-
aði hann.
— Já, þú getur hlegið —
sagði kaffikannan geðvonzku-
lega, Loksins, þegar allir
voru hættir að hnerra og
búnir að þurrka sér um
augun, lýsti Mikki því yfir
að nú væri hann reiðubú-
inn að byrja á töfrábrögð-
unum.
En eldhúsáhöldin voru bál-
(íjramhald).
Elín G. Árnadóttir
Minning
1 dag fer fram jarðarför El-
ínar Guðrúnar Árnadóttur,
Brekkustíg 14 B. hér í bæ. Hún
andaðist í Lartdakotsspítala 15.
þessa mánaðar 86 ára að aldri
eftir langa og þunga legu.
Elín er fædd á Syðra Rauða-
mel í Kolbeinsstaðahreppi og
ólzt þar upp hjá foreldrum sín-
Um, Áma Halldórssyni og Rósu
Sigurðard. Ung að aldri giftist
hún, Jónasi Gunnlaugssyni frá
Vatnshh'ð í Húnavatnssýslu og
bjuggu þau á ýmsum bæjum
þar vestra. Sambúð þeirra varð
skammvinn. Eftir níu ára sam-
vistir missti ■ Elín mann sinn,
og höfðu þau þá eignazt fimm
börn, fjórar dætur, sem allar
eru á lífi, og einn son, Gunn-
laug, sém hún missti á bezta
aldri. Heimilið leystist upp, en
Snæfellingar reyndust henni
gott fólk og buðust til að taka
að sér böm hennar ung. en
yngsta dóttlrin fylgdi henni.
Dvaldist hún nú á ýmsum bæj-
um þar vestra þar til hún gift-
ist seinni manni sínum, Jóni
Magnússyní. Bjuggu þau fyrst
á Ytra Rauðamel og síðan í
Yztu Görðum, sem eru mjög i
þjóðbraut, og var heimili þeirra
rómað fyrir gestrisni og rausn-
arbrag. En enn kvöddu raun-
imar dyra i lífi Elínar. Árið
1919 urðu þau hjónin að bregða
búi vegna heilsubrests manns
hennar. Fluttust þau þá til
Reykjavíkur og bjuggu í húsinu
14 B á Brekkustíg á rrieðan þau
lifðu. Síðari mann sinn missti
Elírt árið 1953, og höfðu þau
eignazt tvo syni. Annan þeirra,
Jónas, misstu þau hjónin á
æskuskeiði, hinn lifir enn.
Þetta er hinn fáorði annáll
lífs hennar. Hann virðist1 ekki
stórbrotið söguefni við fyrstu
sýn, að minnsta kosti ekki því
fólki, sem engin kynni hefur
af þeirri lífsreynslu, er hann
'gréiriir ffá. En bák við ytra
borðið leynast mikil mannleg
örlog, eldskírn mikillar lífs-
feýriálú. Fyrir 'þá’,’ sérrí ekki
hafa þurft að heyja lífsbarátt-
una eins og hún var um alda-
mótin og á fyrrí hluta
þessarar aldar, er erfitt að
skilja hana. Margir ,hafa orðið
að gangast undir svipaða próf-
raun, en það sem skiptir máli,
er hitt, hvemig menn standast
prófið, Elín er ein þeirra, sem
stóðust prófið með ágætum.
Hún tók því sem að höndum
bar, með þeim hljóðláta hetju-
skap, sem aðeins hinum beztu
er gefinn og borgið hefur lífi
fslenzkrar alþýðu í tvfsýnni
baráttu við ofurefli í þúsund
ár. Sumir láta bugast fyrir
——
erfiðleikunum, bregðast stétt
sinni og sanfæringu til þess að
bjarga sjálfum sér, en glata
sjálfum sér um leið. Sumir
fyilast beizkju. Elín lét aldrei
bugast, heldur hélt reisn sinni
hvað, sem að höndum bar. Hún
var trú stétt sinni og veik
aldrei af þeim vegi, sem hún
vissi sannastan og réttastan.
Hún fylgdi flokki alþýðunnar
alla stund eftir að hún fluttist
til Reykjavikur og jafnan hin-
um róttækasta armi. Hún lét
aldrei neitt tækifæri fram hjá
sér fara til þess að styðja
Þjóðviljann af fátækt sinni. Og
fáum manneskjum hef ég
kynnzt, sem var lausari við
beizkju í garð annara manna.
Viðmót hennar andaði frá sér
slíkri hlýju og Iffsgleði, að öll-
um þótti gott að vera f nálægð
hennar. Enda var oft gest-
kvæmt á heimili hennar og
hún átti marga vini. Síðustu
árin, sem hún lifði, var eins
og hún ætti aðeins eltt áhuga-
mál: hvemig hún gæti glatt
aðra. Maður undraðist oft þá
konunglegu rausn, sem hún
gat stundum leyft sér í allri
sinrti fátækt.
Slíkar manneskjur fegra líf
þeirra, sem eiga þvf láni að
fagna að kynnast þeim. Það
er eins og blómailmur f kring
um þær. Maður saknar þessa
ilms, þegar hann hverfur, og
gott er að hafa fengið að njóta
hans. Og slikar manneskjur
eru sjálfar hamingjusamar
þrátt fyrir allar raunir. Slíkir
mannkostir eru margfallt meir!
guðsgjöf en auður og allsnægt-
ir. Ef allir menn skildu þetta,
væri gaman að lifa á þessari
jörð.
Vlnur.
bifreiðaleigan HJÓL
Simi ÍB-Sto
Hverfisgötu 82
Nuuðunguruppboð
verður haldið að Otskálum við Suðurlandsbraut, hér f
borg, eftir kröfu Axele Einarssonar hdl. o. fl., miðvikudag-
inn 28. ágúst n.k. kl. 2 e. h.
Seld verður hrærivél og plötusteipuvél tilheyrandi Gruna-
steypunni hf.
Greiðsla fari fram við héunarshögg.
BORGARFÓGETAEMBÆTTIÐ í REYKJAVlK
Atvinna óskast
Ma’öur meö Samvinnuskólamenntun og vanur
skrifstofu- og afgreiöslustörfum óskar eftir vel-
launuðu starfi frá 1. okt. n.k. eða fyrr. Tilboð
merkt: „Skrifstofustarf“ sendist afgreiðain blaös.
ins eöa í pósthólf 310.
V
4
I