Þjóðviljinn - 11.09.1963, Blaðsíða 10
10 SIÐA
Miðvikudagur 11. september 19G3
MOfimnKN
SKOTTA
Næst spilum við Alfreð Clauscn. Hann er svo mikill trukkur.
Oryggismál...
daufur í dálkinn, eins og bú
segir.
— Og hvað viltu bá gera?
— Ég — hann leit yfir til
hennar. — Mig langar að vera
nálægt þér.
— Þú vilt' sofa hjá? Ég er
ágæt. Þú getur spurt hvem sem
er.
Hann svaraði ekki.
— Viltu horfá á mig hátta
mig? Þeir vilja það stundum.
Hann sat kyrr; síðan sneri
hann sér við með hægð og svip-
urinn á andliti hans hafði
breytzt. Vy brosti til hans og
færði sig úr fötunum með hægð.
Hún var ágætlega vaxin, brjóstin
stinn, mjaömimar ávalar. —
Lízt þér vel á? Sagði hún og
reyndi að tala í atvinnutón.
Sam Griffin sagði ekkert.
Hann starði bara. En hún vissi
að hann starði ekki aðeins á
líkama hennar. Hann starði á
hana.
— Háttaðu. elskan, sagði hún.
— Af hverju?
— Af því að það er reglan.
Sumir viðskiptavinir em með
byssur í vösunum. Sumir eru
dálítið skrýtnir.
— Ég er ekki með neina byssu.
— Ég veit það. En háttaðu
samt. Þér líður betur. Viltu að
ég hjálpi?
Hún fór að hneppa frá hon-
um skyrtunni. Hendur hans
snertu ekki líkama hennar. —
Af hverju hagarðu þér svona?
spurði hann allt í einu. Þetta
ert ekki þú.
— Víst er það ég, sagði hún.
— Svona, langar þig ekki til að
koma við mig? Svona. Hún lagði
hönd hans utanum brjóstið og
fann hvemig geirvartan þrútnaði
við snertinguna. Finnst þér það
ekki gott? Hún byrjaði að íosa
um buxumar hans, þegar ^am
tók utanum hana, þéttu taki ög
hélt henni fastri.
— Gerðu þetta ekki. Svona nú.
Við skulum sofa saman. Ég vil —
— Hættu þessu! Hánn færði sig
fjær henni og hristi hana og
sagði: — Hættu þessu! Þetta er
ekki þú sam talar. Var ég ekki
búinn að segja þér að ég þekKi
fólk? Ég þekki þig. Þú þorir ekki
Hárgreföslon
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINTJ og DÓDÓ
Laugavegi 18 III. h. (lyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10, Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
— Nuddstofa á sama stað, —
að vera þú sjálf. Ég veit ekki
ennþá hvers vegna, en þetta er
satt. Jæja. hlustaðu nú á mig
— ég ætla að komast að þvi,
svei mér þá.
Vy reyndi að losa sig, en hún
var orðin þreytt á að berjast og
styrkur Sams Griffin var henni
um megn. Tárin komu og hún
reyndi ekki að hindra þau. Þau
runnu niður andlit hennar neit
og brennandi, tákn einmanaleika
hennar og örvílnunar undangeng-
inna ára.
Hún hallaði höfðinu upp að
brjósti Sams Griffin og óskaði
þess að hún mætti deyja þar.
Eftir langa stund sagði hann
við hana: — Ég ætla að hitta þig
á morgun, ungfrú Vy. Og þar
næsta dag. Ég ætla að halda á-
fram að hitta þig og við skul-
um kynnast almennilega.
Og hann hafði fylgt hénni
heim í íbúð hennar um kvöldið
og hana hafði dreymt þennan
stóra, heiðarlega mann......
Vy heyrði dymar lokast og
hún hlustaði þar til fótatakið
var hljóðnað og kyrrt í herberg-
inu.
Hún hugsaði um Sam og hún
fann til einhvers konar léttis.
Nú var þetta búið. Henni höfðu
verið gefin fimrn hamingjurík
ár og hún var þakklát.
Elsku Sam. hugsaði hún. Þú
trúir ekki í raun og veru að
þetta myndi gerast, var það?
Henni er batnað, hugsaðir þú.
Ást mín læknaði hana.
En ég vissi það. 1 fimm ár hef
ég hvflt við hliðina. á þér eða
ein í herberginu mínu, vegna
þess að ég vissi að einhvem tfma,
einhvers staðar myndi einhver
Adam Cramer koma á vettvang
og þá yrði öflu lokið.
Ég hef verið þér ótrú. Og ég
veit að þú myndir aldrei skilja,
að meðan á því stóð þá élskaði
ég þig meira en nokkru sinni fyrr
og þráði þig og þarfnaðist þin.
Hvernig ættirðu að geta skilið
það?
En Sam. ég elska þig svo mik-
ið! En nú hefur þetta gerzt og
kannski mun það koma fyrir
aftur og ég gæti ekki , ðfborið
að horfa á þig og sjá sársaukann
í augum þínum.
En á þennan hátt faérðu ekki
að vita það.
Fyrirgefðu mér. Góði guð. Sam
— fyrirgefðu mér!
15
Kæri Max:
Ég sagðist myndu leyfa þér $ð
fylgjast með öllu. og það ætla
ég að gera. Eins og þú veizt,
stend ég við orð mín — þegar
mér hentar.
Eins og ég sagði i fyrri bréf-
um mínum, bám símtölin mjðg
góðan árangur — og herra Ship-
man hefur reynst reglulegt met-
fé! Við höfum nú þegar nóg fyr-
ir það sem framundan er, því að
ég var búinn að gleyma beim
símalausu sem hafa gengið 'nn
í stórum stfl.
En það er bezt að fara hægt
í sakimar.
Áætlunin er enn býsna óljós
en er þó að fæðast. Eitt er víst
ég er búinn að grafa hann Adam
Cramer sem við þekktum og unn-
um (0 — Lifi hann í friði. Það
var geðþekkur piltur, fyndinn og
gáfaður, en hann myndi ekki
henta hér. Sá sem er kominn
í staðinn' væri ekki alveg eftir
þínu höfði: mildur. kurteis ná-
ungi sem talar eins og almenn-
ingur, já, það má nú segja. Ég
er í rauninni eins og spegill.
Fólkið horfir á mig og sér sjálit
sig (og fordóma sína) í notalegu
Ijósi. Ég er í augum þess ímynd
dugandi og menntaðs manns. Og
þar sem ég hugsa á sama hátt
og það, fær það sjálfsvirðingu.
Og ég nýt góðs af öllu saman.
Manstu þegar við vorum að
ræða um mikilvægi mælskunnar?
Jæja, við höfðum rangt fyrir
okkur. Ég hef aldrei verið sér-
lega mælskur, en samt hafa ræð-
ur mínar gert feikna lukku. Það
er bókstaflega ótrúlegt. Sú
fyrsta æsti múginn upp í dásam-
legan ofsa og á eftir vappaði
hann um eins og hundur sem
veit af æti. Þar voru auðvitað
heilmargir gaflagripir og ruddar
og talsvert af æstum ungling-
um; en þó voru þama viðstaddir
aflmargir af svonefndum „betri
borgurum og viðbrögð þeirra
voru mjög uppörvandi. Allir voru
í uppnámi. Blóðið í þeim ólgaði
og þeir vildu gera eitthvað — á
stundinni. Þegar bíll fuflur áf
sveringjum átti leið hjá — ég
frétti það seinna: ég var með
„bakjarli" mínum, Shipman,
þegar það gerðist — stöðvuðu
þeir bílinn og það varð að kaUa
á lögreglustjórann!
Reyndar eru fáeinir vel gefnir
fjandmenn sem ég verð að fást
við, en að mestu Ieyti standa
bæjarbúar með mér, Max. SÞBF
blómgast og áður en langt líður
getum við látið hendur standa
fram úr ermum. Það verður að
sanna slæm áhrif svertingja
í skólanum (ofur einfalt núna,
þegar SÞBF hefur fjármagn til
að styðja sitt mál) og síðan, í
stað þess að láta þá hvítu sitja
heima (það sem mér datt í hug),
sem væri eins konar uppgjöf,
ætlum við —
Hann hætti að skrifa; hitinn
var farinn að þjaka hann og nú
þegar sársaukin var horfimi,
fann hann að hann var þreyttur.
Hann háttaði sig ég lét fallast
nakinn í rúmið; næstum sam-
stundis fór hann að dreyma um
stúlkuna í káetunni sem rotnaði
uindan snertingu hans. en nú
hafði hún andlit Ellu og fólkið
sem hló var Jeaness og franska
stúlkan og faðir hans og ekki
sízt Max Blake. Það hékk á snög-
um og hló eins og vitlaust.
• Svo breyttist draumurinn og
hann var í eins konar móki,
vissi að hann var að dreyma
en gat ekkert gert til að koma
í veg fyrir það, varð að horfa.
Hann sá löngu liðna tíma »em
hann saknaði vegna þess að þeir
kæmu aldrei aftur. Sjálfan sig
sex ára troða grönnum búknum
milli veggs og vasks og horfa
með lotningu og fögnuði á föður
sinn raka sig og spyrja: — Þarf
ég einhvern tíma að gera þetta?
Og faðir hans í hjákátlegri nær-
skyrtu, skrýtinn og ólíkur sjálf-
um sér, en samt virðulegur eins
og hann væri í ljósgráu jakka-
fötunum, með fæðingarbletti og
vörtur. Og hann sagði: — Auð-
vitað; auðvitað; farðu nú!
Hann sjálfur sjö ára á kvöld-
in rétt fyrir háttatíma. þegar
hann' lá á gólfinu, hálfur undir
brúna útvarpinu sem stóð á lágu
útskomu borði og hlustaði á
heiminn sem hann átti sjálfur.
Eintómir draumar hugsaði hann,
áldrei veruleiki. Ég bý þetta
aUt til. Ég átti aldrei bemsku.
Það var ekkert múrsteinshús, eng-
inn lækur, enginn Danni og
Matti sem léku við mig og ekkert
dökkt holræsi sem lá undir
jörðinni þúsund mílna veg svo að
hinn endinn sást ekki; og enginn
fótbolti á götunum í húminu, eða
reið á rauðum hestum eða rúm
til að sofa í.
Nei. líf hans hafði byrjað á
tólf ára aldrinum, þegar sjúk-
dómurinn kom eins og þjófur og
rændi hann manndóminum. er
hann hefði ef til vill átt að öðl-
ast, og setti skorpna múmíu í
staðinn.
16
Bílarnir þokuðust hægt og
hljóðlega niður strætið og út
á malarstíginn sem lá upp á hæð-
ína. Sjötíu bílar, margir nýir og
gljáandi, margir gamlir og ó-
hreinir. Marglit halarófa. óend-
anleg slanga sem þokaðist áfram
með hundrað og fjörutíu augu
gegnum sumamóttina.
Inni í bflnum voru vofur. Þegj-
andi hvítklæddar vofur með hvit-
ar topphettur, teinréttar og
stirðlegar.
Fremsti bíllinn, Buick, hægði
ferðina. Hettuklædd vera sneri
stýrinu og við hliðina á henni
kinkaði ungur maður kolli og
brosti ögn.
— Við þurfum ekki að stanza,
sagði hann. — Bara jafna ferð.
Upp brekkuna, framhjá upp-
lýstum hdsunym. yfir dimm eng-
in, síðan yfir í Símonarhlíð; bíl-
amir þokuðust áfram, vélamar
suðuðu lágt.
Framhjá hrörlega timburskýl-
inu þar sem svertingjar sátu á
stólum og drukku kaffi og kóla,
átu kökur.
Framhjá fyrsta íbúðarhúsinu.
Framhjá klæðskeraverkstæð-
ínu, rakarastofunni.
— Bara jafna ferð.
Framhjá opnum gluggum,
hægt.. rykkjótt, steinar hrukku
undan hjólum, vélahlutar gerðu
hávaða, hljóðfall.
Og' vofumar sátu teinréttar.
— Hæ, lítið á, sagði Stuart
Porterfield. Hann var búinn að
Vinna og horfa á sjónvarpið og
svo hafði hann orðið eirðarlaus,
hálfhungraður: 1 skýlirau voru
alltaf kunningjar. Hann hnippti
í Andrew McGivem.
— Hvað er það?
— Fyrir utan gluggann. þama.
Litli þeldökki maðurinn sem
hafði verið að tala um fjöl-
skyldulíf hárri röddu, lagði frá
sér gaffalinn og skimaði.
— Þetta er klanið, sagði Port-
erfield.
— Heldurðu það?
— Já, svei mér þá. Lítið á
lökin og allt saman. Þetta er
klanið, það er alveg víst.
Hinir viðskiptavinimir eru
þagnaðir og aUir horfðu út. Eig-
andinn, French Rosier, stórvax-
inn, öróttur maður, þurrkaði sér
rólega um1 lófana á svuntunni
sinni.
— Hvað ætla þeir að gera?
spurði Andrew McGivern.
— Ég veit það ekki. Stuart
Porterfield dró pappírsservíettu
úr málmhylki, bar hana upp að
vörunum og sneri sér á stólnum.
— Drottinn minn góður, ég veit
ekki hvað þeir ætla að gera.
— Eitt get ég sagt ykkur. sagði
stórvaxinn ungur maður við eng-
an sérstakan. Ef þeir era í Hlið-
inni til að gera uppstand, þá skal
ég sjá til þess að þeir verði ekki
fyrir vonbrigðum,
— Þegiðu. Glad Owens, hættu
þessu tali, sagði French Rosier.
Það hefur ekkert gerzt ennþá.
— Þetta eru kannski krakkar,
sagði maðurinn á yzta stólnum.
Krakkar að skemmta sér. þið vit-
ið.
— Nei, sagði ungi maðurinn.
— Þetta era ekki krakkar.
— Hvernig .veiztu það? Fékkstu
upplýsingar frá fyrstu hendi?
Framhald af 8. síðu.
væri hægt að gera um al-
þjóðaákvæði í því máli. Nú
í næsta mánuði, 7. til 14. októ-
ber, hefur Matvæla- og land-
búnaðarstofnun Sameinuðu þjóð-
anna, FAO, boðað til sérfræð-
ingafundar í Gdansk í Póllandi,
og sá fundur eingöngu að
fjalla um stöðugleika fiskiskipa.
Það er að sjálfsögðu áhugamál
á vettvangi FAO að fæðuöflun
sé sem mest í heiminum, en
þó einnig, að fiskiskip séu sem
öraggust í notkun. FAO verður
því að leggja mjög líkt mat
á málið og við íslendingar,
og reyndar aflar fiskveiðiþjóð-
ir. Öllum er ljóst, að stöðug-
leiki fiskiskipa verður ekki auk-
inn, nema að takmarka eitt-
hvað það magn fiskjar, sem
skipin flytja að landi, þvi fri-
borðið er og verður alltaf einn
megimþátturinn í stöðugleika
skips.
Ef horft er fram á við, og
ekki aðeins til líðandi stund-
ar, þá virðist lausn þessa máls
varðandi öryggi sildveiðiskip-
anna eins og nú horfir, vera
fólgin í því. að til þeirra
veiða verði eingöngu not-
uð tiltölulega stór skip, t.d.
200—300 brúttórúmlestir, og
notkun þeirra miðuð við það
eitt, að farmurinn verði flutt-
ur í lest skipanna, en ekki á
þilfari. Að yfirþunga skipanna
verði stillt í hóf, föst ballest
verði ákveðin samkv. fullkomn-
um stöðugleikaútreikningum,
skjólborð lækkuð og búin ríf-
legum austuropum og lokað
verði vatnsþétt eins.miklu rúmi
ofan aða'lþilfars og hægt er
án þess að rýra vinnuaðstöðu
við veiðar. Til að fá gæðafisk
úr skipunum, verður að finna
aðrar leiðir en að skilja eftir
loftrúm neðarlega í lestunum.
Að sjálfsögðu verða sVo skip-
stjómarmenn að gera sér ljósa
grein fyrir stöðugleikalögmál-
uný skipa, og ávallt minnast
þess, að sigla skipum sínum
með gát, því allt kapp er bezt
með forsjá.
Hjáhnar R. Bárðarspn.
Skrífstofustúlkur
Staða ritara (skrifstofustúlku) hér við embætt-
ið er laus til umsóknar.
Byrjunarlaun kr. 5.430.00 á mánuði.
Umsóknir er greini menntun og fyrri störf, send-
ist mér fyrir 15, þ.m.
BORGARFÓGETINN í HAFNARFIRÐI.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og
jarðarför
STEINUNNAR GUÐNADÓTTUR,
frá Baldurshaga.
Aðstandendur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hluttekningu
við andlát og jarðarför
HALLDÓRS GESTSSONAR,
•Borgamesi.
Knistján Gestsson, Olga Þorbjarnardóttir,
Ásdís Kristjánsdóttir, Sævar Þórjónsson,
Sigrún Gissur^rdóttir, Sigurdór Sigurdórsson,
Gunnar Kristjánsson.