Þjóðviljinn - 28.09.1963, Blaðsíða 8

g SÍÐA
MÓÐVILJINN
Laugardagur 28. september 1963
skoðaði tunguna, augun, eyr-
un og hlustaði hana vand-
lega. Það var ekkert að Stutt-
nefju. Hún var alveg stál-
hraust. Móðirin hélt áfram
dag eftir dag að spyrja Stutt-
nefju hvað að henni gengi.
Qg loksins sagði telpan:
— Heldurðu að mér þyki
ekki leiðinlegt hvað ég er
ófríð, ég sé það sjálf í si>egl-
inum að ég er ljót.
Þegar móðirin heyrði þetta
varð hún bæði hissa og sorg-
bitin. Hvernig hafði telpan
komizt að sannleikanum?
Næst þegar hún hitti móð-
ur Lísu sagði hún:
“— Er dóttir þín í leiðu
skapi upp á síðkastið?
— Nei, það held ég ekki,
hún er alveg eins og hún er
vön að vera, svaraði móðir
Lísu.
—- Viltu samt spyrja hana
hvort nokkuð sé að henni.
sagði móðir Stuttnefju.
— Það skal ég gera, svar-
aði nágrannakonam.
Þegar hún kom heim til
sín tók hún Lísu í fangið
og spurði:
— Líður þér eitthvað illa,
vina mín?
— Nei, mamma, mér líður
ágætlega.
—• Ertu aldrei hrygg eða
leið?
— Það kemur auðvitað
einstöku sinnum f.vrir, svar-
aði Lísa og roðnaði.
— Hvenær er það helzt?
spurði mamma hennar.
— Þegar ég lit í spegil-
inn.
Telpurnar í speglinum
Þégar söguhetjan í þessari
söigu fseddist, var hún langt
frá því að vera falleg. Hún
var svo ófríð að jafnvel pabbi
'hennar og mamma sáu það.
Og þeim þótti það mjög leið-
inlegt. Þeim þótti nú samt
ósköp vænt um hana, og köll-
uðu hana að gamni sínu
Stuttnefju, til þess að gera
gaman úr öllu saman. Þau
hlóu þegar þau kölluðu hana
þessu skrítna nafni, en seinna
grétu þau. Foreldrarnir lögðu
ofurást á telpuna og dekruðu
við hana á allan hátt. í hvert
og var oft döpur og niður-
dregin.
— Hvað gengur að þér,
hjartað mitt? spurði móðir
hennar og tók hana í fangið.
— Mér líður svo illa,
mamma mín, svaraði telpan.
— Hversvegna líður þér
illa? spurði mamma hennar.
—• Ég veit það ekki.
— Erum við ekki góð við
þig. pabbi þinn og ég?
— Jú.
— Gefum við þér ekki
mikið af leikföngum?
— Jú, víst fæ ég nóg af
Ieikföngum.
— Lesutn við ekki alltaf
fyrir þig þegar þú ert hátt-
uð á kvöldin?
— Jú, alltaf.
— Sérðu ekki í speglinum
Kvöld nokkurt þegar mað-
urinn kom heim frá vinnu
sinni, sagði hann:
— Ég held að ég sé búinn
að finna ágætt ráð, að
minnsta kosti ætti það að
duga í nokkur ár.
— Hvað hefur þér dottið
í hug? spurði konan.
— Taktu nú eftir. Þú þekk-
ir hana Lísu litlu, sem á
heima í íbúðinni við hliðina
TUNOIN
Ritstjóri: Unnur Eiríksdóttir
skiptl sem þau komu heim
frá því að verzla í borginni,
færðu þau henni nýtt leik-
fang eða sælgæti. Þó var
Stuttnefja bara fárra mán-
aða gömul.
Einn daginn sagði móðir
telpunnar grátandi við mann
sinn:
—• Hvað heldurðu að ég
hafi séð hana litlu dóttur
okkar gera?
— Hvað gerði hún? spurði
faðir Stuttnefju.
—- Hún skríður að speglin-
um, hvenær sem færi gefst
og horfir á andlitið á sér
með athygli.
— Heldurðu að hún sjái
sjálf hvað hún er ófríð?
spurði faðirinn.
— Ég held að hún hafi
ekki vit á því enn þá, hún er
svo ung. En eftir nokkra
mánuði kemst hún að sann-
leikanum, og þá verður hún
. sorgbitin, svaraði móðirin.
Foreldrar Stuttnefju horfðu
á hana þar sem hún svaf
vært á hvíta svæflinum sín-
um, og höfðu áhyggjur af
framtíð hennar. Þau gátu
•ekki sofið fyrir umhugsun-
inni um ófríðleika dóttur
sinnar, og hvað hún ætti eft-
ir að líða fyrir útlit sitt. Ef
þau aðeins gætu brotið alla
spegla. sem fyrirfundust 5
heiminum. Og þurrkað upp
allar ár og læki. Og eyðilagt
•allt silfur og aðra málma.
sem hægt var að spegla sig
í. >á þyrfti dóttir þeirra
•aldrei að fá að vita hvað
ófrið hún var, með þetta
stutta, trppbretta nef.
á okkur, hún er ljómandi
lagleg telpa, og á sama aldri
og dóttir okkar.
— Hvað kemur þetta mál-
inu við? spurði konan.
— Sjáðu til, við getum
látið glervegg á milli her-
bergjanna, þar sem telpum-
ar leika sér, og sagt Stutt-
nefju að það sé spegill. Þá
sér hún alltaf Lísu gegnum
glerið og heldur að það sé
hún sjálf, og þá heldur hún
að hún sé svona lagleg.
— Þetta lízt mér vel á,
hrópaði konan og kyssti
manninn sinn. Svo flýtti hún
sér að finna hárborða í sama
lit og Lísa var vön að nota.
Hugmyndin var undir eins
framkvæmd, Telpumar voru
jafngamlar, og á hverjum
degi léku þær sér sitt hvoru
megin við glervegginn. For-
eldrar Stuttnefju gættu þess
vandlega að kaupa alltaf
leikföng af sömu tegund
handa þeim báðum. Þau
keyptu dúkkur. bolta, lita-
bækur, og allt sem þeim datt
í hug að litlar telour hefðu
gaman af. Stuttnefia óx og
dafnaði, og hún trúði því,
að Lísa, sem hún sá alltaf
gegnum glervegginn væri
hún sjálf, og var hæstánægð
með útlit sitt. Foreldramir
létu allt eftir henni og þau
kölluðu hana ýmsum gælu-
nöfnum, svo sem sólargeisla.
litlu prinsessuna, og sitthvað
fleira, sem þeim datt í hug.
Stuttnefja var mjög ham-
ingjusamt barn.
En þegar Stuttnefja var
sex ára gömul breyttist hún,
hvað þú ert falleg stúlka?
— Jú, mamma mín, ég sé
það.
— Hvað er þá að?
— Ég get ekki sagt þér
það, því ég veit það ekki
sjálf.
Móðirin gafst upp að
spyrja, og hún hringdi til
læknisins og bað hann að
koma. Læknirinn kom og
skoðaði Stuttnefju. Hann
Gamall Arabahöfðingi arf-
leiddi sjmi sína þrjá að
sautján gæðingum, sem stóðu
í hesthúsinu, feitir og falleg-
ir.
Hann mælti svo fyrlr að
elzti sonurinn skyldi fá helm-
inginn af hestunum, sá næst-
elzti þriðjapartinn, og sá
yngsti níundapartinn.
Bræðurnir voru í stökust.u
vandræðum að skipta, án
bess að fá fyrst slátrarann
til hjálpar. Að síðustu hug-
kvæmdist þeim að biðja
gamlan mann, sem verið
hafði góður vinur föður
þeirra til að aðstoða við
skiptin.
Gamli maðurinn tók því
vel og kom strax næsta dag.
og hafði einn af sínum eigin
hest/um með sér. Hann bætti
sínum hesti við hópinn og
— En hversvegna?
— Af því ég er svo ófríð.
Þannig reyndist þá þessi
velmeinta hugmynd. Þegar
önnur telpan sá hina leiða
og sorgbitna, gegnum gler-
vegginn, hélt hvor um sig að
það væri hún sjálf, og varð
ennþá niðurdregnari, og fólk
verður oftast ófriðara þegar
það er í slæmu skapi. For-
eldramir sáu ekki annað ráð
sagði bræðrunum að fara nú
að skipta.
Elzti bróðirinn tók þá
helminginn. níu hesta, sá
næstelzti fékk þriðja partinn,
sex hesta, og þá var niundi
parturinn eftir, það er að
segja tveir hestar.
Þegar búið var að skipta
þannig, tók gamli maðurinn
sinn hest n<? fór heim til sín
Hver verður þá útkoman af
þessu einkennilega reiknings-
dæmi og hvað vakti fyrir
gamla Aríi>-,aV,^f*;n<jjanuni?
☆ ☆ ☆
SVAR: — Annaðhvort hefur
gamli Arabinn verið mjög
slæmur í reikningi, eða hann
hefur viljað gefa sonum sín-
um umhugsuharefni. Því út
koman af helmingnum. briðia
hlutanum og níunda hlutan-
um er ekki 18, heldur 17/18.
ARFURINN
betra en að hætta að láta
telpurnar sjást daglega. For-
eldrar Stuttnefju fóru meira
að segja með hana í langt
ferðalag, svo hún gleymdi
þessu fremur.
Með tímanum tókst það, og
hún hætti að hafa áhyggjur
af útliti sínu. Hún var nú
komin á skólaaldur, ekki
beinlínis lagleg, en frískleg
og aðlaðandi stúlka. Lísa og
Stuttnefja fóru báðar í sama
skóla. Þær höfðu ekki sézt
lengi, svo það varð fagnaðar-
fundur. Báð,ar mundu vel
eftir glerveggnum.
— Er þetta þú eða ég?
spurði Lísa hlæjandi.
— Það veit ég ekki, en þú
ert laglegri, svaraði Stutt-
nefja.
— Það ert þú sem ert
skemmtilegri, og ég er bezta
vinkona þin, sagði Lísa.
Þannig gerðu þær gaman úr
þessu öllu.
Þær voru mjög samrýmd-
ar, og af því að þaer voru
saman öllum stundum, líkt-
ust þær hvor annarri smátt
og smátt. Vináttan varð
þeim báðum mikils virði, og
allt var þetta hugmyndinni
um glervegginn að þakka.
VERÐLAUNA-
ÞRAUT
Drengirnir, sem þið sjáið
á myndinni, eru að æfa sig
að kasta í mark. Þeir hafa
skrifað nokkrar tölur á vegg-
inn og nú ætla þeir að reyna
að hæfa fimm þeirra með
pílunni, þannig að útkoman
samanlögð verði 100.
Hvaða tölur þurfa þeir að
hitta til þess?
Svörim þurfa að berast
Óskastundinni fyrir 1. nóv-
ember. — Þrenn verðlaun
verða veitt, og verður svo
dregið úr réttum ráðningum.
SKRÍTLUR
— Afi! sagði litla stúlkan,
— Ég var frammi í eldhúsi
áðan og þá sá ég nokkuð
hlaupa eftir gólfinu, sem
hafði enga fætur. Hvað held-
urðu að það hafi verið?
— Ég veit það ekki, góða
mín!
— Það var vatn, afi!
— Hvað sagði pabbi þinn
þegar hann sá, að pipan hans
var brotin?
—■ Á ég að sleppa blóts-
yrðunum, mamma?
— Já, auðvitað!
— Þá held éa að hann hafi
ekki sagt neitt.
Kennarinn hafði skrifað
tugabrotið 97,7 á töfluna og
margfaldað brotið með 10 á
þann hátt að hann þurrkaði
kommuna út.
— Jæja, Jón minn, mælti
hann, — hvar er komman?
— Á svampinum, sem þér
haldið á. svaraði Jón við-
stöðulaust.
/ \ c*
piV'v \ • I
1 ífiip |
^—==71177
yr 'Tz