Þjóðviljinn - 05.10.1963, Qupperneq 10

|Q SÍÖA
HÓÐVILIINN
Laugardagur 5. október 1963
um af götulj ósmyndara fyrir
næstum tveimur árum; þeir
þöfðu verið fullir.
Það var líka mynd af móður
Adams og undir henni: Ljós-
mynd Peter Link.
— Hefurðu nokkuð að faera
fram þér til varnar? spurði Lor-
enzo Niesen reiðilega.
— Ég skal svara þér þegar
ég er búinm að lesa greinina.
— Hann settist við eitt borð-
ið, lagði blaðið á köflótan vax-
dúkinn og las gaumgæfilega.
Greinin var einkum um líf
hans í Los Angeles, þótt stund-
um væri vitmað í íbúa Cax-
ton.
Þegar hann kom að kaflan-
um sem skýrði frá sambandi
hans við blökkustúlkuna Alice,
hitnaði honum í hamsi, en hann
brá ekki svip.
— Hvað segirðu um þetta?
sagði Carey.
Adam lokaði blaðinu. — Ég
gengst upp við þetta, sagði
hann og brosti.
— Og hvað þýðir það, ef ég
maetti spyr'ja?
— Það sem ég sagði. Ég
gengst upp við það, að þeir
skuli leggja svona mikið á sig
til að stöðva okkur. Við erum
víst merkilegri en við héldum.
— Hættu þessu kjaftæði,
sagði Niesen. — Segðu okkur
bara hvað hann á við með þessu
um þig og svertingjastelpuna.
Adam starði hæðnislega á
litla manninn og lét ekki uppi
hinar ofsalegu hugsanir sem
ólguðu í huga hans, né ótann
sem gagntók hann; örvænting-
una sem lagðist að honum eins
og mara.
— Jæ'ja?
— Taktu það rólega, Nie-
sen, sagði Adam. — Mér er
sönn ánægja að útskýra þetta
allt saman.
25
Þótt Tom hefði verið með
rænu nokkrar mínútur og vitað
Hórgreiðslan
Hárgrelðslu og
snyrtistofa STEINXJ og DÖDÓ
Laugavegl 18 III. h. flyfta)
SfMI 24516.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
aiira hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. — SfMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
af návist Rutar og Ellu, hreyfði
hann sig hvorki né talaði fyrr
en hann var viss um að hann
hefði fulla stjórn á sér.
Svo spurði hann lágri en
skýrri röddu: — Halda þeir að
ég missi augað?
Rut hrökk við. Hún reis upp
í skyndi og leit á Ellu.
—■ Nei, sagði Tom. — Ekki
kalla á þá alveg strax.
Ella stanzaði við dyrnar.
Hann leit á Rut. — Mér þætti
gaman að vita það, sagði hann.
— Ég þykist viss um að ég lifi
að öðru leyti.
Hún tók um hönd hans og
sagði: — Það er illa farið. En
ég talaði við Hill lækni og
hann sagði —
— Segðu mér sannleikann.
— Hann sagði að það væri
von — Rut beit á vörina og
gat þannig stöðvað grátinn.
— Hve mikil? spurði Tom.
Hann var farinn að finna fyrir
sársaukanum. Hann virtist
daufur og fjarlægur, en hann
vissi að það var vegna deyfi-
lyfjanna. Hann myndi fara
versnandi. Sennilega gæti hann
ekki afborið hann. Hann var
óvanur sársauka.
— Hvaða líkur, elskan? Níu-
tíu á móti tíu? Sextíu á móti
fjörutíu?
— Hill læknir veit það ekki,
sagði Rut.
— En hann heldur að ég
missi það? Svaraðu mér. Vertu
hreinskilin.
— Hann veit það ekki.
— Allt í lagi. Tom fann
hvemig glóandi eldtunga sleikti
höfuð hans allt í einu. Hann
lyfti hendinni og kom við um-
búðirnar. — Þeir drógu ekki af
sér, eða hvað? sagði hann.
Hve mörg spor?
Rut var að því komin að
svara, en Ella hrópaði: —
Pabbi! og hljóp að rúminu og
lagði vangann að rekkjuvoðun-
um. Hún sagði „Pabbi“ hvað
eftir annað niður í rúmfötin
og hélt áfram að kjökra. Tom
hafði ekki verið svona náinn
dóttur sinni í mörg ár. Það
yljaði honum. Hanm lyfti hend-
inni og strauk blíðlega um koll-
inn á Ellu og sagði. — Þetta er
allt í Iagi, kisa mín. Mér líður
vel. Þetta er allt í lagi.
Hann hélt henni andartaki
lengur, gaf Rut síðan merki.
Rut tók undir handlegginn á
Ellu og gekk með henni til
dyra. — Farðu nú heim, sagði
hún. — Það er orðið framorð-
ið og við megum ekki þreyta
pabba þinn. Hann jafnar sig.
Ég kem eftir dálitla stund. Hún
opnaði veski sitt og tók upp
fimm dollara seðil og fékk Ellu.
— Taktu leigubíl, vina mín,
sagði hún.
Og þegar Ella var farin út
úr stofunni, greip Rut um hönd-
ina á Tom og grét líka. Verk-
irmir voru nú orðnir tíðari,
og hann vissi að bráðum yrði
hann að kalla á hjúkrunar-
konuna og fá morfín eða hvað
þeir nú notuðu til að stilla kval-
imar; en í svipinn gat hann
hugsað skýrt og þetta var dýr-
mætur tími. Hann ætlaði að
halda í hann meðan hann gæti
og láta ekki á sársaukanum
bera.
Hann lyfti andliti konu sinn-
ar og sá í augu hennar — og
vissi að hann sá það, því að
hann var ekki sljór eða ringl-
aður eims og hamn hafði verið
í fyrstu — nýtt Ijós; og þótt
næstu orð hennar myndu ef
til vill sýna að hann hefði haft
rétt fyrir sér þegar hann sagði
við Abel Green að ef til vill
myndi hann missa fjölskyldu
sína, þá varð hann að heyra
þessi orð.
— Heimskulegt af mér, var
það ekki? sagði hann.
Hún tók upp úr veskinu einn
af þessum litlu, þunnu, gagns-
lausu vasaklútum sem konur
bera á sér, og þurrkaði sér um
augun.
Hún leit á manninn sinn með
þennan nýja bjarma í augum-
um og sagði: — Jú, víst var
það heimskulegt. Þú hefðir get-
að verið drepinn. Eða örkumla.
— Ég veit það. Mér þykir það
leitt.
— Nei, sagði Rut. — Vertu
ekki að iðrast þess, því að ég
geri það ekki.
Hann beit saman tönnunum
þamgað til eldheitur verkurinn
var liðinn hjá.
— Mér þykir það ekki vit-
und leitt, sagði Rut. Hún horfði
beint á eiginmann sinn og talaði
skýrt og greinilega. — Þetta
var það bezta sem þú hefur
nokkurn tíma gert, sagði hún,
— og ég er hreykim af þér.
Ég skildi ekki fyrr, hvemig af-
staða þín var. Áður voru þetta
eintóm orð. Ég ætti að kalla í
lækninn núna; ég ætti að segja
þeim að koma, ee mig langar
til að segja þetta við þig fyrst.
Geturðu skilið mig?
Tom sagði: — Já.
_— Ég vildi að ég gæti sagt
þér að ég vissi hvers vegna
þú gerðir það sem þú gerðir
eða hvers vegna þú hugsar eins
og þú gerir; en ég get ekki logið
að þér, Tom. Við gerum það
aldrei framar. Ég veit það ekki.
Ekki innst irini. Alla mína ævi
hef ég talið ýmsa hluti eðlilega
og sjálfsagða og aldrei brotið
heilann um þá. Þú sættir þig
við þetta þegar þú ert ungur
og hugsar svo ekki um þetta
meir. Þetta er orðinn hluti af
manni sjálfum . . .
Hún sat þegjandi svolitla
stund, hélt síðan áfram: — Ég
er ekki hlynnt samskólagöngu,
Tom. Hér finnst það hvimleið
tilhugsun að Ella gangi í skóla
með svertingjum. Ég þyrfti að
taka á öllu sem ég ætti til að
taka í höndina á einhverjum
þeirra sem jafnirigja. Þegar ég
heyrði hvað komið hafði fyrir
þig, veiztu þá hverjum ég
kenndi um það? Þeim. Og ég
óskaði þess að þeir mættu all-
ir deyja vegna þess sem þeir
hefðu gert þér. Hún þagnaði
aftur og valdi orð sín vand-
lega. — En ég trúi á þig, sagði
hún. — Og ef þetta er þér svo
mikils virði, að þú ert reiðubú-
inn að fóma öllu, jafnvel lífinu
fyrir það, þá veit ég að það
hlýtur að vera rétt. Ég get ekki
efazt um það lengur. Það er
rétt. vegna þess, að þú trúir því
að það sé rétt. Og þess vegna
ætla ég að reyna að skilja
þetta, ég ætla að reyna eins 0!g
ég get, elskan. Ég bið þig að
gefa mér dálítinn tíma. Gerðu
það, gefðu mér dálítinn tima —
Tom McDaniel strauk and-
lit konu sinnar langa stund,
farm heit og rök tár hennar,
og fann til hamingju sem var
svo djúp og innileg að hún
yfirgnæfði sársaukann. Nú gat
hann umborið kvalimar. Hann
gat þolað hvað sem var.
— Ég elska þig, sagði hann
lágt.
— Það er ekki of seint, eða
hvað?
— Það er ekki of seint, sagði
hann. — Það er aldrei of seint.
— Ég skal reyna. Og Ella
reynir líka. Hún er ung; það
verður kannski ekki eins erf-
itt fyrir hana. Við sendum
pabba í burtu — hann tók þátt
í þessari Klan-sýningu. Ég verð
að segja þér sannleikann!
— Ég vissi um það.
— Þetta var eins og sirkus
fyrir hann. En ég held samt
ekki að hann gæti gert neinum
mein, ekki einu sinni — Við
getum fengið herbergi handa
honum á Unionhótelinu. Frú
Lambert getur annazt hann.
Mér stendur alveg á sama hvað
hann segir. Og þá verðum það
bara við, aðeins við saman.
Tom kinkaði kolli; svo kom
kvalahviða, verri en nokkur
fyrri og hann reyndi að gefa
ekki frá sér hljóð, en það var
tilgangslaust. Hamn kreppti
hnefana og stundi.
Rut reis á fætur í skyndi
og gekk að dyrunum. — Nú
ætla ég að kalla á Hill lækni,
sagði hún.
Tom sagði: — Allt í lagi.
Hann beið þess að sársaukinn
liði hjá, síðan lá hann kyrr á
koddanum og hugsaði margt.
Ella borgaði bílst'jóranum og
fór inn í húsið. Sjónvarpið var
í sambandi, hátt stillt, og hún
sá úlfgráan lubbann á afa í
hægindastólnum.
— Jæja, hvemig líður hon-
um? sagði gamli maðuririn og
hirti ekki um að snúa sér
við.
Ella hafði hætt að gráta í
leiguibílnum, en einlhverra hluta
vegna brutust tárin aftur fram
þegar hún heyrði rödd afa og
hún gat ekki svarað. Hún stóð
í miðri dagstofunni, hjá sófan-
um, álút og með hendumar
hangandi niður með síðunum.
— Fjandinn hafi það, ertu
heyrnarlaus? Ég var að spyrja
þig.
Hún reyndi aftur að svara,
en ekkert heyrðist nema lágt
kjökur.
Afi sneri til höfðinu, starði
á hana stundarkorn, slökkti síð-
an á sjónverpinu og reis á fæt-
ur. — Það er sjón að sjá þig,
sagði hann. — Þú ert eldrauð
í framan og horinn lekur ur
nefinu á þér, það er svei mér
sjón að sjá þig. Hefurðu engan
vasaklút?
Ella tók vasaklút upp úr tösk-
unni sinni og snýtti sér. Hún
sá afa og húsgögnin í stofunni
en um leið sá hún líka föður
sinn í sjúkrarúminu og spítala-
gangana og feitu, dugnaðarlegu
hjúkrumarkonuna.
Afi kom nær. — Hvað gerði
hún? spurði hann. — Bamnaði
hún þér að tala við mig?
Ella hristi höfuðið.
— Nú jæja, í guðs almátt-
ugs bænum, svaraðu mér. Er
hann lifandi?
— Já.
— Jæja. Haltu áfram, haltu
áfram!
S KOTTA
Hefurðu ekkert stolt Súsa, — stendur hér og bíður á stcfnumóti
og það eru komnar tvær mínútur fram yfir!
Bækur — Frímerki
Vil kaupa gamlar og nýjar bækur og alls-
konar tímarit, gömul og ný.
Kaupi einnig íslenzk frímerki hæsta verði.
Fólk sem flytur utan af landi eða úr göml-
um húsum hér í horginni, kastið ekki göml-
um bókum.
Baldvin Sigvaldason
Hverfisgötu 16 A — (Búðinni)*
Listdansskoli
Guðnýjar
Pátursdóttur
Edduhúsinu, Lindargötu 9A,
Reykjavík og Auðbrekku 50,
Kópavogi.
7. otóber, byrjenda og fram-
haldsflokkar.
Skírtcini afhent í dag í Edduhúsinu Lindargötu 9 A
efstu hæð, frá kl. 3—5 Hdimasími 12486.
FUNDARBOÐ
Skipstjóra- og stýrimannafélagið ALDAN, Bárugötu 11
Reykjavik heldur félagsfund að Bárugötu 11, laugardag-
inn 5. okt. kl. 14.00 s.d.
Dagskrá:
1. Aldan 70 ára.
2. Kjarasamningar.
3. Önnur mál.
STJÖRNIN.
Kennsla hefst mánudaginn
o
z
o 811« : ;
LO
LLi IpP
OL ; ’ /
O
z
< :
Góðan daginn, frú Guð-
björg.
Hvað ætli hún sé annars
gömul? Hún lítur út eins og
skólastelpa. Skólastelpa. Það
er nú Iangt síðan hún var i
skólanum.
Hvenær útskrifaðist hún?
Ég man það nú ekki, en
kaffipakkinn ....
var þá seldur á kr 2.50.
' T 1 i
Bifreiðaleigan HJÓL Hv«;2(