Þjóðviljinn - 10.10.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA------------------- -------------------------------þjÓÐVILJINN---------------------------------- ----■— Fimmtudagur 10. október 1963
S KOTT A
— Nú má aðeins tala þrjár minútur í einu í símann...
ég verð að hringja tuttugu og sjö sinnurn í Stinu til að
segja henni frá síðasta stefnumóti.
SULTUR
sagði skólastjórinn.
— Ég varð að segja yður það.
— Það er allt i lagi. Við ráð-
um einhvem veginn fram úr
þessu.
— Paton!
— Fáðu okkur niggarann,
Paton!
Raddimar voru orðnar há-
værar. Harley Paton þrýsti öxl-
ina á Jóa og læsti innri dyrun-
um vandlega. Síðan lokaði hann
glugganum og settist. Hann tók
eftir því að ungfrú Angoff var
farin.
— Hvaða skýringu finnurðu á
þessu? spurði hann og reyndi að
vera rólegur.
— Það er þessi Cramer, sagði
Jói. — Ég held hann hljóti að
hafa fengið hana til þess, svo
að þeir losnuðu við mig. Með
því heldur hann að hann losni
við alla hina.
— En hvers vegna í ósköpun-
um ætti hún að samþykkja
sh'kt?
— Það get ég ekki sagt, herra
Paton. Ég veit það ekki. Mér
sýndist hún vera góð stúlka.
— Hún er góð stúlka.
•— Sýndu á þér fésið, ncgra-
sleikja!
— Sígarettu?
Jói var skjálfhentur. en hann
þáði sígarettuna. Hún var góð,
Ihún róaði hann ögn.
— Þetta er slæmt ástand
Sagði Harley Paton. — Jafnvel
þótt hún hefði beðið þig um
hjálp, þá hefðirðu átt að vita
betur.
— Ég veit það. En ég hélt
að þar sem hún var dóttir herra
McDanieis og herra McDaniel
gerði þetta fyrir okkur —
Hávaðinn úti hljóðnaði allt í
einu.
Einstök rödd kallaði hátt:
— Paton, þú ættir að sýna þig!
Harley Paton sagði: — Fyrir-
gefðu, og gekk að glugganum
og opnaði hann.
Hann Ieit niður á hópinn og
sá að Adam Cramer var fyrir
honum.
— Hvert er erindi ykkar?
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINTJ og DÓDÓ
Eaugavcgi 18 m. h. Oyfta)
1 SlMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
I snyrtistofa.
I Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæf)
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. —• SfMl 14662.
hArgueiðseustofa
Í AUSTURBÆJAB
(María Guðmundsdóttir)
Eaugavegl 13 SlMI 14656
Z — Nuddstofa á sama stað, —
— Þér vitið það vel. Við vilj-
um fá niggarann sem nauðgaði
hvítri stúlku í skólanum yðar.
— Ég ráðlegg ykkur —
— Við höfum ekki áhuga á
ráðleggingum yðar, Paton! Við
höfum aðeins áhuga á einu —
réttlæti! Þér hafið nákvæmlega
fimm mínútur. Ef þessi niggari
er þá ekki kominn út, þá för-
um við inn og sækjum hann!
Adam Cramer sneri sér að hópn-
um og hrópaði: — Er það ekki
satt?
Hrópin kváðu við samstund-
is.
— Fimm mínútur, Patofi!
Skólastjórinn lokaði gluggan-
um aftur og gekk fram í mót-
tökuherbergið. Spivak og Cran-
dall voru famir.
Dyrnar voru ólæstar. Hann
læsti þeim aftur og fór siðan
inn í skrifstofu sína.
— Lögreglustjórinn stöðvar
þá, sagði hann.
Jói kinkaði kolli. Hvíta skyrt-
an hans var vot af svita. — Já,
herra, sagði hann.
Paton leit aftur út um glugg-
ann, en engin lögregla sást.
— Auðvitað, sagði hann næst-
um hljóðlaust. — Cramer var
kominn í sömu vandræðin og
allir sjálfiskipaðir einræðisherr-
ar komast í fyrr eða síðar.
Hann átti upptökin, en svo réð
hann ekki við hreyfinguna.
Hann var ekki maður til að
stjóma henni. Og þegar allt
var að komast í vandræði, þá
fylltist hann örvæntingu. Sástu
greinina sem skrifuð var um
hann?
— Nei, en ég hef heyrt um
hana.
— Athyglisverð'greiri, Jói. Við
þurfum að spjalla um hana ein-
hvem tíma. Mjög athyglisverð.
Hann hlaut að vita að hann
gæti aldrei hlaupið frá sinni
fyrri ævi. En vitandi það, hvers
vegna byrjaði hann þá á þess-
ari starfsemi? Paton talaði
hratt, en hann gaut augunum
til gluggans öðru hverju.
Fyrir utan stóð fólkið rólegt,
eins og herdeild í hvíldarstöðu.
— Fjórar minútur, Paton!
Jói horfði á hendur sinar;
síðan þurrkaði hann þær á
buxunum og stóð á fætur,
fann svimandi óttann gagntaka
sig, en vissi að það skipti ekki
máli núna.
— Þér standið með okkur, er
ekki svo? sagði hann.
Harley Paton gagði: — Já, Jói,
það geri ég.
— Mér datt það í hug. En nu
haldið þér að við séum yfir-
unnin.
Skólastjóririn leit aftur að
glugganum. Hann reyndi að
svara, en hann var þreyttur á
að segja ósatt og leika og hann
gat ekki logið nú.
Ég hélt það líka í fyrstu,
sagði Jói. — Frá upphafi trúði
ég ekki á að þetta væri til
neins. En svo skipti ég um
skoðun. Og vitið þér hvers
vegna? Ég sá fólk eins og yð-
ur og Finley Mead og herra
McDaniel og ungfrú Angoff og
krakkana í skólanum og fólkið
í bænum, og ég sá að þið trúð-
uð öll á okkur og réttlætið og
vilduð hjálpa — ég vildi að ég
gæti saigt þetta. Ég vildi óska
að ég gæti komið orðum að því.
— Þrjár mínútur!
— Það er kannski þetta, sagði
Jói og færði sig nær dyrunum.
— Ég var vanur að halda að
þeir væru hvíta fólkið — hann
benti í átt að glugganum, •—
— en svq komst ég að því að
svo var ekki. Hvað eru margir
þarna fyrir utan núna? Þrjá-
tíu? Fjömtíu? Fjörutíu manns
i sextán þúsund manna borg.
Þér skiljið hvað ég á við. Ég
hafði hleypidóma, herra Paton,
vegna þess að ég dæmdi allan
hvíta kynstofninn eftir þeim —
hóp af óþokkum og vesalmenn-
um. Ég sagði: Þeir breytast
aldrei; og það var auðvitað rétt.
Þeir gera það ekki. Þeir verða
alltaf til. Þeir hafa alltaf ver-
ið til — og ekki aðeins hér,
heldur alls staðar. Það eru
nokkrir slíkir uppi í Hlíðinni.
Þeir þurfa alltaf að vera á
móti einhverju eða einhverjum,
annars eru þeir efcki ánægðir.
Ég veit ekki hvers vegna. En
eitt veit ég: þeir eru ekki fólk-
ið, herra Paton. Hitt fólkið sem
er andvigt okkur, það er allt
öðm vísi. Rétt eins og ég hef-
ur það hugsað á séstakan hátt
alla ævi, og það er ekki auð-
velt fyrir það að breyta um; en
það kemur. Það þarf aðeins að
fá tima til að átta sig. Það
kemur.
— Tvær mínútur!
— Hugsið ekki um símann,
herra Paton. Ég býst við að
lögreglustjórinn verði dálítið
seirin á sér.
— Jói — Harley Paton var
þurr í kverkunum. — Jói, það
liggur við að ég skammist mín.
Ég hefði átt að fræða þig á
þessu.
— Það skiptir ekki máli,
herra. Við vitum báðir að þetta
er satt, og það er aðalatriðið.
Jói opnaði dymar.
Skólastjórinn gekk til hans
hröðum skrefum. — Komdu með
mér, sagði hann. — Bíllinn minn
er við bakdyrnar. Ég skal aka
þér til Farragut, og við get-
um að minnsta kosti veitt þér
vemd þangað til þessi —
— Nei, sagði Jói. — Það er
það sem Adam Cramer vonar
að við gerum. Hann er í vand-
ræðum og þetta verður allt að
ganga eins og smurt, annars a
hann sér ekki viðreisnar von í
Caxton.
— Hvað ætlar þú að gera?
—■ Eyðileggja dálítið fyrir
honum.
— Eriga vitleysu. Ef þessi
vitleysingur hann Parkhouse
kemur ekki, þá get ég náð í
Harmer í Farragut. Þeir þora
ebki að brjótast inn í skólann.
— Þetta fólk er í uppnámi,
herra Paton. Það þorir hvað
sem er. Ef við gefum því tæki-
færi. Við getum ekki flúið núna
og við getum ekki falið okkur.
Skólastjórinn tók í handlegg-
inn á Jóa. — Ég leyfi þér ekki
að fara þama út.
— Það verður allt í lagi. Ef
Gramer er enn við stjóm, þá
býst ég ekki við að hann leyfi
þeim að misþyrma mér um of.
Það væri ekki sigurstranglegt
— En er það hann sem stjóm-
ar?
Jói yppti öxlum. — Við mun-
um komast að því. Hann losaði
tak Harleys Patons og gefck
fram i ganginn sem var hljóður
og mannauður. — Mér dettur
nokkuð í hug, sem hershöfðingi
skrifaði einu sinni, sagði hann.
— Hann skrifaði: Það er hægt
að tapa mörgum orustum en
vinna samt stríðið. Það sem nú
gerist, er ekki aðalatriðið, herra
Paton. Við munum sigra.
Jói brosti til grannvaxna
mannsins, sneri sér við og gekk
rösklega fram ganginn í átt til
dyranna.
Adam Cramer horfði á þessa
fimmtíu karla og konur fyTir
aftan hann og á hundruð ung-
linga fyrir innan skólagluggana,
síðan leit hann á úrið sitt og
kallaði: — Ein mínúta, Paton!
Séra Lorenzo Niesen kinkaði
kolli. Hann hafði hendur á
mjöðmum og augu hans glóðu
svört undir þykkum augnalok-
unum.
Bart Carey stóð gleiðstígur á
grasflötinni. Hann hélt á nýju
gleraugunum í annarri hendi og
þurrkaði þau látlaust á skyrtu-
lafinu.
Abner West og Phil Logen
höfðu komið sér fyrir beint fyr-
ir aftan Veme Shipman, sem
stóð teinréttur og gagntekinn
heilagri vandlætingu. andlitið
alvarlegt og einbeitt.
Adam Cramer virti fyrir sér
augu þessa fólks og sagði: —
Munið það, að ekki má beita of-
beldi. Við lofuðum lögreglu-
stjóranum að fara með hann í
fangelsið. Við erum enginn
múgur. Við erum nefnd borg-
ara. Við viljum bara tryggja
það, að þessi niggari laumist
ekki burt. Þið skiljið þetta?
Enginn svaraði.
— Segðu þeim það, Carey,
hvíslaðd hann.
Bart Carey hélt áfram að
þurrka gleraugun sín.
— Ekkert ofbeldi. Það kemur
ekki til mála, sagði Adam
Cramer.
Kurrinn fór vaxandi meðal
fólksins eftir þvi sem sekúnd-
umar liðu.
— Hafðu enggr áhyggjur, sagði
Vema Shipman. — Þeir sjá
hverju þeir k<jmu til leiðar. Og
þeir sjá hvemig við afgreið-
um það. Hafðu engar áhyggj-
ur.
Nieen sló saman lófunum allt
í einu. — Jæja, kotnið þið, æpti
hann. — Við skulum sækja
niggarana.
Hópurinn losnaði eins og úr
fjötmm; fólkið fór að þoka sér
nær breiðu steinþrepunum.
Um leið opnuðust aðaldymar
og Jói Green gekk út
Hann var einn.
Lorenzo Niesen stanzaði og
hitt fólkið stanzaði líka og ttóð
eins og stimað.
Jói Green gekk mjög hægt
niður þrepin.
íþróttir
Framhald af 5. sáðu.
að fulltrúamir, svc> og stjórri
samibandsins, eru mjög svo
óánægðir með það hvað
íþróttakennaraskólinn, undir
yfirstjóm íþróttafulltrúa rík-
isins, hefur látið handknatt-
leikinn sitja á hakanum. Taldi
þingfheimur það óviðunandi að
áðumefndir aðilar skuli hafa
tekið handknattleikinn af dag-
skrá í námi verðandi íþrótta-
kennara og sett körfuknattleik
í staðinn sem aðal-innanhúss-
kriattleik. Við svo búið megi
ekki lengur sitja, og verði hér
að verða breyting á.
h.
Framhald af 7 .síðu.
fyrirfram dauðadæmt, algjör-
lega óframkvæmanlegt. Trúar-
siðir og ýmsar venjur koma
í veg fyrir takmörkun bama-
fjölgunarinnar í flestum þess-
um löndum. Ef kjörin í þess-
um heimsálfum eiga að batna
verður að fara aðrar leiðir.
Þess skal getið, að vísinda-
menn hafa fnndið beint sam-
þar sem lífskjörin eru lág
fæðast tiltölulega fleiri böm
en í hinum, þar sem lífskjörin
em hærri.
Prófessor nokkur hjá Mat-
væla- og landbúnaðarstofmm
SÞ hefur gefið eftirfarandi
lýsingu á lífskjöram í van-
þróuðu landi: „Greinilegt er,
að fátækt og veikindi mynda
vítahring, sem ekki verður
komizt út úr. Fólkið er veikt
af því að það er fátækt, það
verður enn fátækara af því að
það er veikt og veikara af þvi
að það er orðið enn fátæk-
ara.“ Sultur og veikindi eru
tviburar, og ekki stoðar að
berjast gegn öðrum nema út-
rýma einnig hinnm. Viljum
við hjálpa þeim milljómim
sem svelta, gerum við það
ekki með því að gefa þehn
eina magafylli — við verðum
að leyfa þedm sjálfum að
leiða sinn mat.
Sængurfatnaður
— hvítar og mislitar
Rest bezt koddar.
Dúnsængur.
Gæsadúnsæn gur.
Koddar.
Vöggusængur og svæflar.
FatabúBin
r
o
z
o
oo
Ui X

O 1 Sfe A
z i
.<
Þetta eru tveir og hálfur
metri. Það er alveg nógu
stðrt, ég ætla-að kanpa stað-
izax
Ætlarðu að fara að opna skó-
burstanarstofu. Nei ekki álp
deilis. Bíddu bara og sjáða.
Skólavörðustíg 21.
Brunatrygging
þefar þér %
þá er það orðið ofseinf
Með einu símtali getið þér
gengið frá tryggingu á
eigum yðar.
Skrifstofur Laugavegi 105.
Sími 24425.
Umboðsmenn um land allt
Brunabótaféiag íslands
Orjótið
glerið
band milli kjaranna, sem fjöl-
skyldan býr við og barna-1®"
f jöldans. Ljóst er, að í löndum
i
i
s