Þjóðviljinn - 19.10.1963, Blaðsíða 8

g SlÐA
ÞIÓÐVILIINN
Laugardagur 19. október 19ð3
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
Ljónshjartað
Felix var feginn þegar
skólinn var búinn þennan
dag. Hann hljóp hálfu hrað-
ar en venjulega á leiðinni
heim.
Og þarna stóðu þessi
merkilegu stígvél, tíguleg og
gljáandi, en nú má hann
ekki snerta þau, fyrr en á
morgun.
Næsta morgun eru komn-
ir skór við hliðina á her-
bergisdyrum nr. 4, ósköp
venjulegir skór. Þá stenzt
Felix ekki mátið lengur,
hann verður að máta stíg-
vélin. Og þegar hann er kom-
inn i þau verður hann að
taka þau traustataki, ofur-,
litla stund. Fyrst ferðamað-
urinn átti þarna aðra skó,
hlaut hann að geta verið án
stígvélanna stundarkom. Og
auk þess, hugsaði Felix, verð
ég búinn að skila stígvélun-
um áður en hann tekur eftir
því að þau hafi horfið um
stund.
Felix fór í stígvélunum í
skólann. Og þar varð uppi
fótur og fit. Krakkarnir eltu
hann og vildu endilega fá að
máta þessi einstöku stigvél.
Felix vildi ekki leyfa það,
og lenti í stimpingum við
krakkana, sem ekki vildu
gefast upp við svo búið.
Ryskingarnar enduðu með
því að Felix missti af sér
bæði stígvélin, enda voru þau
allt of stór honum. Og það,
sem verra var, þau duttu í
stóra á, sem rann þarna hjá.
Felix lá við gráti, og dauðsá
nú eftir að hafa verið svo
kærulaus að taka stigvél ó-
kunna mannsins.
Hvað átti hann að gera?
(Framhald).
TöðugjaSdagrautur
Einu sinni var bóndi, sem
talinn var fremur vinnuharð-
ur. En hann var það ekki
síður við sjálfan sig en aðra.
enda verkmaður góður. Sum-
ar það, er þessi saga gerð-
ist, hafði túnasláttur gengið
mjög vel og var nú á enda
og komið að töðugjöldum.
>ann dag var lítið unnið
Þrautir
Hér koma tvær þrautir, sem
gaman er fyrir ykkur að
glima við.
1. þraut: Hvað vegur þessi
fallega gæs? spurði húsmóðir-
in. — Hún vegur 2,5 kíló plús
helminginn af sinni þyngd,
svaraði kaupmaðurinn. Hvað
haldið þið að hún vegi?
2. þraut: Uppi á dimmu
þurrklofti hanga 7 pör af hvít
um sokkum og 5 pör af svört-
um sokkum. Um kvöldið send-
ir mamma Sigga hann upp
eftir sokkum handa sér til
að fara í morguninn eftir.
Það stendur á sama, hvort
þeir eru hvítir eða svartir.
Hve marga þarf hann að taka
tii að vera viss um að fá
tvo af sama lit?
á bænum, en heimafólk
skemmti sér eftir föngum og
naut hvíldarinnar. Húsfreyja
hafði eldað rúsínugraut til
hátíðabrigða og skammtað
riflega. Bónda var borinn
vænn askur af rúsínugraut,
en hann sat hugsi yfir ask-
inum og snerti ekki við
grautnum. Loks segir hann
við sjálfan sig: Lítið hefur
þú unnið í dag, og átt ekki
skilið svona góðan graut, og
væri réttast að geyma hann
þangað til þú getur étið hann
með góðri samvizku. Hann
stóð þvi upp með askinn og
bar hann út í skemmu.
Nú líður á engjasláttinn,
og oft hugsar bóndi til graut-
arins góða í skemmunni en
aldrei þykir honum svo vel
unnið að hann eigi skilið
grautinn að launum. Þá er
það dag einn að bóndi hefir
verið að rista torf yfir hey-
in og unnið baki bro.tnu.
Hann kemur þreyttur heim að
kvöldi og þykist nú loks hafa
unnið gott dagsverk. Gengur
hann til skemmu og hugsar
gott til grautarins. Tekur
hann nú askinn og sezt með
hann á kistu til snæðings.
En heldur bregður honum i
brún þá er hann opnar ask-
inn, því hvergi sá í grautinn
f.yrir myglu. Missir bóndi nú
lystina á grautnum og býst
til þess að hella úr askin-
um þessu ómeti. En þá dett-
ur honum í hug að synd sé
að hella svona góðum mat.
þót.t ekki sé hann lostætur
orðinn. Fer bóndi því í kist-
una og dregur þar upp
brennivínspela og tinstaup.
Hellir hann nú fullt tinstaup-
ið og setur upp á hillu og
segir: Þe’tta skaltu fá ef þú
týkur grautnum.
Tekur hann því næst ask-
inn og spænir upp í sig
grautnum, en lítur varla af
tinstaupinu á meðan. Að
vörmu spori er askurinn
tæmdur og gengur nú bóndi
að tinstaupinu. Hann horf-
ir um stund á brennivínið
og rennir því næst úr staup-
inu. En ekki er brennivínið
fyrr komið inn fyrir varir
hans en honum dettur í hug
að ekki sé það verðlaunavert
að éta svona góðan graut, og
nær sé að geyma brennivín-
ið handa sýslumanninum,
þegar hann eigi þar næst
leið um, svo hann tekur
brennivínspelann og spýtir
brennivíninu í hann aftur.
Síðan læsir hann pelann og
staupið aftur niður í kist-
una og fer svo inn í bæ,
ánægður með vel unnið verk.
(Gömul ísl. frásögn).
Frá
/esendum
Kæra Óskastund. Mér þætti
vænt um ef þið birtuð mynd-
ina mína. Ég ætla því að
gefa ykk-ur skýringu á henni.
Myndin er úr Botníuvísum,
þegar Botnía ók með 100 km
hraða og valt beint í skurð.
Myndin sýnir þegar bíllinn
liggur ónýtur úti í skurði á-
samt Botníu og Ómari.
Skúli Bjarnason,
Fossvogsbl. 22, Rvík.
Þessi mynd af jeppabíl uppi í öræfum tciknaði Bjarni litli
Bjarnason, sem er sjö ára gamall. Bjarni á heima að Foss-
vogsbletti 22, Reykjavík.
Blái seðillinn
Palla þótti svo gaman að
skrifa sögur, að hann vildi
fremur fá að vera aleinn í
skólastofunni, heldur en
leika sér úti með hinum
börnunum í frímínútum. Öll-
um krökkum líkaði vel við
Palla, þó þeim þætti hann
svolitið sérvitur. Ykkur hefði
áreiðanlega lika þótt hann
skemmtilegur ef þið hefðuð
þekkt hann. En þessi saga
segir frá því, þegar hann var
nærri búinn að gera dálítið,
mjög öheiðarlegt, sem eng-
inn hefði búizt við af honum.
Palli lærði mikið af þessu at-
viki og kannski geta aðrir
krakkar lært af því líka.
Morgun einn, þegar kenn-
arinn kom inn í skólastof-
una, sagði hann: — Góðan
daginn, bömin góð. Nú ætla
ég að segja ykkur dálítið
skemmtilegt. Við ætlum að
efna til samkeppni um það,
hver geti skrifað beztu sög-
una eða kvæðið og við ætl-
um að veita ein verðlaun.
Um leið og hann sagði þetta
opnaði hann stóran skáp, og
sýndi þeim sleða, nýjan og
fallegan. Hann var málaður
skærblár, með silfurlitu
skrauti. Börnin horfðu á
þennan kostagrip með að-
dáun, og auðvitað Iangaði
þau öll að eignast hann. Palli
fékk hjartslátt þegar hann
hugsaði um hve gaman yrði
að renna sér á sleðanum nið-
ur háar brekkur, á fleygiferð.
Það hvarflaði ekki að hon-
um að nokkur annar myndi
eignast sleðann, en hann
Klukkan
átta
Þegar ég er orðinn stór,
en það er langt þangað til,
ætla ég að kaupa mér klukku.
sem aldrei verður átta!
Þá verður gaman,
allan daginn.
Klukkan gengur og gengur
en hleypur yfir átta.
Á hverjum morgni
kallar mamma:
Klukkan er átta, Óli minn,
og skólinn kallar.
Á hverju kvöldi
kallar pabbi:
Klukkan er átta, Óli minn,
flýttu þér í rúmið.
Þegar ég kem í skólann
í dag,
ætla ég að teikna klukku,
sem aldrei verður átta!
(Lausl. snúið úr ensku).
sjálfur. Því innst inni var
hann sannfærður um að eng-
inn væri eins gáfaður og
hann, eða jafnfær um að
skrifa beztu söguna.
Palla dreymdi alla nótt-
ina bláa sleðann. f svefn-
inum flaug hann á sleðanum
alla leið til Álfalandsins,
hann flaug um bláan himin-
inn í tunglsljósinu, og litlar,
gylltar stjörnur dönsuðu
hlæjandi í kringum hann, en
álfameyjarnar ho:rfðu stein-
hissa á þetta ferðalag.
Strax næsta dag komu
sum börnin með það, sem
þau höfðu skrifað, og kenn-

arinn var dálítið hissa að
Palli var ekki með þeim
fyrstu. Palli brosti, áhyggju-
laus, og sagðist koma seinna,
hann væri ekki alveg tilbú-
inn með sitt.
Dagarnir liðu og Palli
hugsaði svo mikið um verð-
launin að ekkert annað
komst að í huga hans. Á
hverjum morgni varð hann
að svara neitandi, þegar
kennarinn spurði hvort hann
væri nú ekki búinn að skrifa
sögu eða kvæði. Að lokum
var aðeins einn dagur eftir
og Palli var orðinn áhyggju-
fullur.
Ekki eitt einasta orð hafði
hann ennþá skrifað, og i
fyrramálið var síðasta tæki-
fserið til að skila verkefn-
inu. Þegar hann kom heim,
settist hann inn í herbergið
sitt í þungum þönkum. Hann
reyndi að einbeita huganum
að einhverju ákveðnu efni.
en blái sleðinn kom alltaf
upp í huga hans, og ýtti öllu
öðru í burtu. — Hvað á ég
að gera ef ég fæ ekki verð-
launin? sagði hann við sjálf-
an sig. Það var óbærileg til-
hugsun.
Þá kom allt í einu lítill
púki, einn af þessum litlu
púkum, sem iðka það að
hvísla í eyrun á litlum
krökkum að nú skuli þau
gera eitthvert prakkarastrik.
Hann hvislaði einhverju i
eyrað á Palla, sem gerði það
að verkum að hann spratt
upp og fór beina leið að
bókaskápnum hans föður
síns. Þar voru margar sögu-
bækur og æfintýrabækur,
þegar Palli var lítill hafði
pabbi hans haft þann sið
að lesa alltaf eina sögu á
hverju kvöldi áður en hann
fór að sofa.
Palli tók stóra, þykka æf-
intýrabók út úr hillunni og
byrjaði að fletta henni. Tveir
litlir púkar hvísluðu nú al-
veg við eyrun á honum.
Hann skellti aftur bókinni.
Nei, hann ætlaði ekki að
vera svo auðvirðilegur að
fara að skrifa upp æfintýri
eftir einhvern annan, og láta
sem hann hefði sjálfur búið
það til. Aumingja Palli. Hann
átti í miklu stríði við sam-
vizku sína. Hann barðist við
freistinguna af öllum mætti
og reyndi að gleyma æfin-
týrabókinni. En púkinn hvísl-
aði í sífellu: Enginn fær að
vita það, enginn fær að vita
það. Hann háttaði og reyndi
að sofna en gat það með
engu móti. Um nóttina lædd-
ist hann niður í stofu og tók
fram bókina. Honum heyrð-
ist ofur veik rödd hvisla ein-
hvers staðar: — Gerðu það
ekki, gerðu það ekki. En
tvær aðrar raddir höfðu
miklu hærra: Enginn fær að
vita það, enginn fær að vita
það. Hann fletti bókinni og
fann kvæði, sem honum
fannst fallegt. Og hann sett-
ist við borðið og byrjaði að
skrifa það upp eftir bókinni.
Áreiðanlega hafa púkarnir
staðið fyrir aftan hann, hlæj-
andi og skrikjandi, þvi svona
púkar eru alltaf ánægðastir
þegar þeim tekst að fá
krakka til að gera eitthvað
Ijótt.
Daginn eftir fór Palli með
kvæðið í skólann og rétti
kennaranum það. Hin böm-
in andvörpuðu, þau voru
sannfærð um að Palli fengi
sleðann bláa. Að kennslu
lokinni kallaði kennarinn á
Palla og sagði: — Kvæðið
þitt ber af öllu, sem þessi
bekkur hefur gert, á morgun
vérða þér afhent verðlaunin.
Palli hneigði sig hæversk-
lega en þó undarlegt væri
var hann ekkert glaður.
Næsta morgun horfðu öll
börnin á Palla þegar hann
gekk, eldrauður i kinnum
upp að kennaraborðinu til
þess að taka á móti verðlaun-
unum
Þessi dagur var sá hræði-
legasti sem Palli hafði nokk-
urn tima lifað, likastur ljót-
um draumi, fannst honum
Hver einasta bók leit út eins
og bókin, sem hann tók
kvæðið úr, en púkarnir
hvísluðu viðstöðulaust: —
Vertu bara ánægður, enginn
fær að vita það.
Þegar Palli kom heim
hafði hann enga lyst á mjólk-
inni, sem mamma hans gaf
honum, og ekki heldur rjóma-
bollunum, sem hún hafði bak-
^ð handa honum.
(Framh.)