Þjóðviljinn - 23.10.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
HÓÐVIMINN
Miðvikudagur 23. október 1963
NEVIL SHUTE
SKAK-
BORDIÐ
í bandarikjaher svona löngu
eftir stríðið og allt það?
— Ég veit það ekki, sagði
hann. Það varð löng þögn og
svo sagði hann: — Mig langar
tn að reyna.
Hún sat djúpt hugsi nokkrar
mínútur. Hann var dálítið und-
arlegur, fannst henni. Og kann-
ski var nokkuð til í þvi, ef til
vill stafaði þessi árátta af
meiðsli hans. En það hjálpaði
henni ekkert í vandamáli henn-
ar: hvað átti hún að gera í
þessu? Hún þekkti mann sinn
nógu vel til þess að vita að
ekki þýddi að andmæla honum;
þegar hann tók eitthvað í sig,
hélt hann í það dauðahaldi eins
og hundur í bein. Auk þess
var þetta í fyrsta skipti í mörg
ár sem henni fannst hann
þarfnast hennar. Hún sagði:
— Hvernig voru þeir, þessir
náungar? Voru þeir nokkuð 6ér-
stakir?
Hann brosti: — Ekki öðru-
vísi en þannig að þeir voru
allir í bölvuðu klandri — rétt
eins og ég. Hann sneri sér að
henni og í hvítu ljósinu sá hún
stóra örið. — Viltu að ég segi
þér frá þeim?
Hún sagði: —• Já.
Hann reis upp úr stólnum.
—• Ég ætla að skreppa inn og
losa mig við eitthvað af þess-
um bjór. Á ég að færa þér
teppi um leið og ég kem?
Þetta var í fyrsta sinn í lang-
an tíma sem hann hafði boðizt
til að gera eitthvað fyrir hana.
Hún sagði: — Já, gerðu það.
Það er svolítið farið að kólna,
en það er ósköp indælt hér úti.
Hann fór inn í húsið og kom
fljótlega aftur og rétti henni
Hárgreiðslan
Hárgreiðsln og
snyrtistofa STEINC og DðDÓ
Laugavegi 18 III. h. (lyfta)
SfMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SlMI 33968. Hárgreiðsiu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
alira hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
H ARGREIÐSLUSTOF A
ACSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
_ Nuddstofa á sama stað. —
teppið. Hún breiddi það yfir sig
og hagræddi sér í stólnum til
að hlusta á hann. Þau sátu
þarna í garðimxm þetta hlýja
sumarkvöld í friðsælu tungls-
Ijósi undir daufum stjömum.
Það var blæjalogn, allt kyrrt og
hljótt. Allt í kringum þau svaf
heimurinn í svefnbæ stórborg-
arinnar.
— Þessi fall'hlífarhermaður,
sagði hann, var karl i krap-
inu. Hann var ungur náungi,
ekki nema tvítugur, þrekinn og
kubbslegur piltur með þykkan,
hrokkinn rauðan hárlubba; hann
var stuttklipptur samkvæmt
reglum hersins, en samt sem
áður var hárið mikið. Hann var
gráeygður og eins og flestir
rauðhærðir piltar hafði hann
gaman af að skemmta sér.
Hann hét Duggie Brent. Fullt
nafn hans var Douglas Theo-
dór Brent en honum fannst
Theodórs-nafnið píulegt og
rejmdi að fela það. Faðir ‘hans
var slátrari í Romsey og leik-
prédikari i Meþódistakirkjunni;
þegar sonur hans fæddist þótti
honum vel við eiga að skíra
hann guðs gjöf. Seinna meir fór
faðir hans að hugsa sig um.
©
Annars var ekkert athugavert
við Duggie Brent nema hvað
hann hafði lítinn áhuga á kirkj-
unni en þeim mun meiri áhuga
á ungum stúlkum. Hann hafði
gott lag á þeim. Hann komst
fyrst í vandræði út af stúlku,
þegar hann var fjórtán ára og
það var bara í fyrsta sinn. Þeg-
ar hann var sextán og hálfs
árs þurfti faðir hans að greiða
fyrir hann bamsmeðlag og var
ekki sérlega hrifinn af því. Þeg-
ar hann var sautján ára laug
hann til um aldur sinn og gekk
í heimavamarliðið að gamni
sínu; árið 1939 brauzt stríðið
út og hann var tekinn i her-
inn og sendur til Durham. Hver
einasta stúlkumóðir í Romsey
varp öndinni léttar.
f hemum sneru þeir sér að
því að gexra úr hqnum mann.
Síðan settu þeir byssusting á
riffilinn og létu hann ráðast á
sandpoka. Ef snúið var svolítið
upp á byssustinginn þegar hann
var kominn í mark, sögðu þeir
að auðveldara væri að ná hon-
um út og sárið yrði miklu
stærra.
Síðan fengu þeir honum Bren
byssu; hann komst að raun um
að með heimi var hægt að drepa
fjölda manns ef þeim var náð á
bersvæði. Ef óvinimir væra
hins vegar svo tillitslausir að
liggja í fylgsnum, þá kenndu
þeir honum að nota hand-
sprengjur og hvernig hann ætti
að skríða undir vemd Brenbyss-
unnar og félaganna og lauma
þeim inn til Þjóðverjanna í skot-
gröfunum. Síðan kom vélbyss-
an og seinna Sten-byssan, og
loks tók hann próf í þriggja
tommu kanónu.
Allt vora þetta undirstöðuat-
riði, auðvilað, ekki annað en
gagnfræðaskóli. Hann hóf fram-
haldsnámið 1941 á námskeiði í
skriðdrekatækni, þar sem hoji-
um var kennt, að fljótvirkasta
aðferðin til að kála mönnunum
í skriðdrekanum væri að
kveikja í öllu saman. Hann fékk
xrppbyggilega kennslu í meðferð
Ronson-kveikjara. Hann lærði
að hægt væri að drepa fjölda
manns með nokkur hundruð
lítram af logandi olíu ef geng-
ið væri til verka með snyrti-
mennsku og varfæmi. Síðan
lærði hann töluvert um jarð-
sprengjur og tók námskeið í út-
búnaði á allskonar gildrum.
Árið 1942 gerðist hann sjálf-
boðaliði í innrásarsveitunum og
þar var fyrir alvöra farið að
kenna honum að drepa fólk.
Hann komst að raun um að það
sem hann hafði lært til þessa
var barnaleikur og ósamboðið
sönnum hermanni. Hvaða auli
sem var gat drepið Þjóðverja
með handsprengju, sem gerði
svo mikinn hávaða að allt um-
hverfið vaknaði; maður sem
kunni nokkuð fyrir sér gat læðzt
að í myrkrinu og gert það með
hnífi aftan frá, haldið um munn
og nef óvinarins með hirmi
hendinni, til að koma í
veg fyrir að hann æpti. Auðvit-
að þurfti að gæta þess að láta
ekki bíta sig, en þetta var í
rauninni ofur einfalt þegar mað-
ur komst upp á lagið. Það
þurfti bara að setja sig í rétt-
ar stellingar, svo gerðirðu bara
svona og svona — og þama lá
hann, kannski dálítið sprikl-
andi en steindauður.
Þannig gat sæmilega upplýst-
ur maður sem kunni sitt hand-
verk og gekk upp í því afgreitt
málið. En fyrir þann sem vildi
ná sem hæst í listinni og var
snöggur og laginn, var hnífur
alger óþarfi. Duggie Brent tók
námskeið í óvopnuðum bardaga
í árslok 1942, þar sem honum
var kennt að drepa mann með
berum höndunum. Þetta var há-
mark hemaðaruppfræðslu hans;
þegar hann kom aftur til her-
deildar sinnar, gat hann ráðizt
á vopnaðan mann, stærri og
sterkari en sjálfan hann, og
drepið hann þegjandi og hljóða-
laust með höndu-m og fótum
einum.
Árið 1943 gerði hann þetta á
skuggalegri götu fyrir utan
drykkjukrá rétt við New Cross
veginn.
Það gerðist í leyfinu hans og
hann var kominn úr landi á
leið til Norður-Afríku áður en
lögreglan hafði upp á honum.
Það var ómerkilegt rifrildi
milli manna, sem hafa drukkið
of mikið til að hafa gát á orð-
um sínum, eftir langa bið, leið-
indi og gremju yfir seinagangi
stríðsins. Um það leyti átti
Duggie Brent vingott við stúlku
í ATS sem átti heima í New
Cross í suðaustur London. Hún
hét Phyllis Styles og hún var
í leyfi frá AA-stöð sinni í
Kent. Þau höfðu drukkið sam-
an te og farið svo í Odeon-bíó.
Þau komu þaðan út klukkan
hálftíu og leiddust mnilega eft-
ir þriggja stunda notalegheit, og
til að enda kvöldið fóra þau
inn í Geitina til að fá sér bjór.
Mike Seddon var írskur ket-
illhreinsari sem hafði valið sér
Geitina sem samastað um
kvöldið. Vitnisburðurinn leiddi
ekki í Ijós hversu mi-kinn bjór
hann hafði drukkið áður en
Brent og vinkona hans komu
inn; enda skiptir það ekki miklu
máli, þar sem írskur ketilhreins-
ari getur drukkið óendanlegt
magn af stríðsbjór án þess að
guggna; og hann hafði líka efni
á því, þar sem hann fékk venju-
lega fimmtán pund í launaum-
slaginu sinu. Barinn var troð-
fullur af fólki svona undir lok-
in, svo að Brent og stúlkan
hans og ketilhreinsarinn lentu
saman úti í homi í þrengslun-
um.
Það var skömmu eftir að
Brent hafði verið færður yfir
í Fallhlífarherdeild og skömmu
eftir að rauða húfan þeirra var
komin í umferð. Herra Seldon
var ekki lengi að taka við sér.
,JÞið þessir ungu menn gangið
um allt með punthúfur,“ sagði
hann hæðnislega. „Þeir láta mig
ekki hafa neina punthúfu. Ég
fæ enga punthúfu. Nei, ónei,
enga punthúfu. Og af hverju?“
spurði hann fólkið í kring og
hækkaði röddina. „Af hverju
gefa þeir mér enga punthúfu?
Það skal ég segja ykkur. Ég
skal segja ykkur af hverju ég
fæ enga punthúfu. Það er af
því að ég vinn skítavinnu. Það
er þess vegna. Þes-s vegna gefa
þeir mér ekki punthúfu. Vegna
þess að ég vinn skítavinnu til
að vinna þetta skítastríð".
Það var hlegið í kring. Brent
liðþjálfi hélt á bjórkrukku.
sinni og roðnaði af reiði. Hann
sagði: „Hvem fjandann held-
urðu þá að ég geri?“
Ketilhreinsarinn var á sínum
heimaslóðum. Hann kom í Geit-
ina á hverju kvöldi og hann
vissi hvemig viðbrögð krár-
gesta voru við seinagangi
stríðsins. Hann leit á bringu
liðþjálfans, þar sem engin heið-
ursmerki var að sjá. Hann
sagði: „Já, drengur minn, segðu
okkur það. Stattu upp og segðu
okfcur það öllum sa-man. Hvað
ætlarðu nú að gera til að vinna
þetta skítastríð?“ Hann sneri
sér að fólkinu. „Situr á rassgat-
inu og fægir hnappana sína með
punthúfuna á hausnum, það er
það sem hann gerir. Ég vinn
heiðarlega vinnu, en þeir setja
ekki á mig punthúfu fyrir það.“
Brent opnaði munninn til að
segja að hann væri í þann veg-
inn að fara úr landi en lokaði
honum aftur án þess að tala;
það var ekki að vita nema ein-
hverjir snuðrarar væra í þess-
um hóp. Hann roðnaði af
gremju. Hann var viðkvæmur
fyrir því að hann hafði verið í
hernum í þrjú ár og þrjá árs-
fjórðunga, en hafði aldrei far-
ið frá Englandi og ekkert séð
af aðgerðum.
„Ég geri það sem yfirmenn
mínir segja mér að gera,“ sagði
hann reiðilega. „Ég ræð engu
um það.“
„Og þið gerið andskotann
ekkert í þessum bölvuðum her,“
sagði herra Seddon. „Þið hefðuð
margir hverjir gott af því að
koma og vinna heiðarlega
vinnu eins og menn í stað þess
að spranga ykfcur með píum með
punthúfur á hausnum. Þeir ættu
allir að koma í skítavinnu í
SKOTTA
Mamma: Þessi andstyggilegi sonur þinn Ieyfir sér að nota nyloa-
sokkana mina í hala á flugdrekanum sínum.
Stúlka óskast
til skrifstofustarfa nú þegar eða um næstu
mánaðamót.
Upplýsingar hjá auglýsingastjóra blaðs-
ins. Sími 17-500.
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN, húsgagnaverzlun
Þérsgötu t
Innheimtustörf
Duglegir unglingar óskast til innheimtustarfa nú
þegar, hálfan eða allan daginn.
Þjóðviljinn
Sími 17-5-00.
Hvemig er gamli Gráni nú?
Svona svipaður.
En Bjúsi blessaður?
Ágætur- Fékkstu Basa?
Því er nú ver. Ég ®Sk3c Bjössa
bunitu
A — afsakið. Um hvað eruð
þið eiginlega að tala, drengir?
Uppóhaldskennarana okk-
ati auðvitaðl . .
Lentir þú nokkum tíma á
H eimavinnu-Haraldi ?
Nei — er hann eins bölvaður
og af er látið? ________
Bifreiðaleigan HJÓL
Uverfisgötu 82
Sími 16-370