Þjóðviljinn - 16.11.1963, Blaðsíða 8

3 SlÐA
ÞJðÐVILJINN
Laugardag'ur 16. nóvember 1963
Ritstjóri: UNNUR EIRÍKSDÓTTIR
Dýrmætir kettir
Don Cesaro þoldi þetta
ekki lengur, hann varð að
fara og finna konunginn, sem
launaði Don Giovanni kett-
ina svo höfðinglega. Og hann
var staðráðinn í því að fá
ekki aðeins helmingi meira
heldur fjórum sinnum meira
af dýrum gjöfum en Don
Giovanni hafði fengið.
Hann bar út á skip sitt
margskonar góðan vaming,
sem hann hugðist gefa kon-
ungi. Honum gekk siglingin
vel, og hann flýtti sér á fund
konungs. Hann sagði kon-
ungi að hann væri vinur
Don Giovanni. Honum var
tekið opnum örmum við hirð-
ina, og var konungur glaður
yíir því að geta tekið vel á
móti vini velgerðarmanns
síns, sem hafði hjálpað til
að aflétta plágunni miklu.
Don Cesaro sagði konungi
að hann hefði gjafir að færa
honum, miklu verðmætari en
gjafir Don Giovanni hefðu
verið. Konungur var bæði
hrærður og hissa á gjafmildi
kaupmanns, og langaði að
sýna honum þakklæti sitt i
verki. En hvemig sem hann
braut heilann dat honum
ekkert í hug, sem samboðið
væri hinum rika kaupmanni.
Að síðustu lét hann kalla
ráðherrana fyrir sig, til þess
að leita ráða hjá þeim. Þvi
hann var sannfærður um að
einskær góðvild væri orsök-
in að rausn Don Cesaro.
Í3zti og vitrasti ráðherr-
ann mælti: — Fyrir ekki all-
löngu geisaði hér
plága, sem nærrl hafði eyði-
lagt, land okkar. Rottur og
mýs fóru í stórum hópum
yfir allt og eyddu og
skemmdu hvar sem þær fóru.
Þá var okkur færð sú dýr-
mætasta gjöf, sem við höf-
um nokkurn tíma tekið á
móti, og þeirri gjöf er það
að þakka að við erum aftur
glaðir og ánægðir, og höfum
allt, sem við þörfnumst. Ég
á við kettina tvo, sem Don
Giovanni gaf okkur. Nú hef-
ur köttunum fjölgað talsvert.
svo við getum vel gefið tvo
þeirra, þó þeir séu okkur
mjög dýrmætir. Ég legg til
að við gefum Don Cesaro tvo
ketti að launum fyrir höfð-
ingskap hans. Ég er viss um
að þeir verða honum til mik-
illar gæfu, ekki síður en okk-
ur.
Þetta þótti konungi prýði-
leg hugmynd. Hann lét smiða
búr úr skíra gulli, og síðan
valdi hann tvo fallegustu
kettina, sem hann átti og lét
þá í búrið. Svo ákvað hann
daginn, þegar kaupmannin-
um skyldi afhent gjöfin við
hátíðlega athöfn. Allir ráð-
herrarnir og aðrir helztu
menn landsins voru þar sam-
ankomnir. Don Cesaro bjóst
sínum beztu fötum og hélt
tál haUarinnar. léttur í spori.
Hann var sannfærður um að
þar biðu hans mikil auðæfi.
Við hallardyrnar stóð heið-
ursvörður, og það var blásið
í lúðra og trumbur barðar,
þegar kaupmaður gekk inn
í höUina. Konungur ávarpaði
Don Cesaro hátiíðlega: —
Don Cesaro, mælti hann. —
Þú hefur heimsótt land okk-
ar og fært okkur stórar gjaf-
tr, af höfðingsskap og góð-
vild. Þetta viljum við meta
að verðleikum. Ég og ráð-
herrar mínir höfum brotið
heilann um það, hvernig við
getum endurgoldið rausn yð-
ar. Einu sinni gekk slæm
músa- og rottuplága yfir
þetta land. Þá voru okkur
færðir að gjöf tveir kettir.
Það er dýrmætasta gjöf, sem
okkur hefur nokkru sinni
verið gefin. við höfum kom-
izt að þeirri niðurstöðu að
við eigum ekkert dýrmætara
að gefa yður í þakklætis-
skyni fyrir vinsemd yðar. Nú
vil ég biðja herforingja mína
að koma með gullbúrið hing-
að inn, svo við getum afhent
Don Cesaro hina konunglegu
gíöf.
Um leið og konungur lauk
máli sínu komu herforingj-
arnir inn með gullbúrið á
milli sín. í búrinu voru kett-
imir tveir að leika sér af
mesta fjöri. Konungur og all-
ir viðstaddir brostu ánægju-
lega, þegar herforingjarnir
létu búrið á gólfið fyrir
framan kaupmanninn. Don
Cesaro leit á kettina og gat
engu orði upp komið. Hann
sá að allt fólkið horfði á
hann, brosandi út að eyrum.
Það eina sem honum hug-
kvæmdist, var að hypja sig
í burtu.
Hann sigldi heim í mesta
flýti. Langar ykkur að vita
hvernig Don Cesaro var
innanbrjósts? Nú skuluð þið
heyra. Fyrstu dagana var
hann í svo illu skapi að eng-
inn þorði að tala við hann.
En smátt og smátt fór hon-
um að skiljast, að öfund
hans og ágirnd höfðu hlaupið
með hann í gönur. Og hann
einsetti sér að venja sig af
þessum skapgöllum.
Hann sagði aldrei nokkrum
manni hvað fyrir hann hafði
komið í ferðalaginu, eða gjöf
konungs. En fólkið í borg-
inni tók eftir því, að hann
var allur annar maður en
áður. Hann var orðinn vin-
gjamlegur og greiðvikinn, og
hættur að ágimast alla hluti,
hvort sem hann hafði þörf
fyrir þá eða ekki.
Lýkur svo sögunni af Don
Giovanni og Don Cesaro.
Skemmtileg þraut
Hérna er skemmtileg þraut
að glíma við, likiega þó eink-
um fyrir drengina. Siggi, Óli,
Maggi, Lalli og Bói, heita
fimm dugnaðarstrákar, sem
eru í kappakstri á reiðhjólum.
Hver þeirra skyldi verða fyrst-
ur í mark?
Þið fáið tíu atríði til þess
að reikna eftir hver llkleg-
astur er til að sigra.
1. Siggi tók inn vítamín-
töflur í morgun.
2. Óli kemst aðeins fram úr
Lalla, áður en þeir koma í
mark.
3. Sá þeirra sem er á
gúmmiskóm verður áreiðan-
lega ekki fyrstur.
4. Bói verður nokkrum
á eftír hinum í viðbragðinu
þegar þeir leggja á stað.
5. Maggi er svo óheppinn að
það springur á öðru hjólinu,
og Siggi kemst fram fyrir
hann.
6. Óii er á aítveg nýju
hjóli.
7. Siggi hjólar ekki eins
hratt og Bói.
8. Lalli er langt á eftir Bóa
þegar hann kemtir í mark.
9. Óli og Lalli drukkU báð-
ir mjólk áður en þeir iögðu
af stað.
10. LaMi er á gúmmfeéðm.
Hver sigraðr?
HRÓI
Héma kemur sagan af hon-
um Hróa, sem var bara svo-
lítill krákuungi, og fæddist í
hreiðri hátt, hátt, uppi í trjá-
toppi.
Dag einn, áður en hann
var orðinn fleygur, teygði
hann sig svo langt út úr
hreiðrinu sínu, að hann missti
jafnvægið og datt til jarðar.
Það varð honum til bjargar
að ég fann hann.
Ég fór með hann inn i
vinnustofuna mína, og bjó
um hann í gömlum skó-
kassa. Ég fyllti kassann af
mjúku grasi og gaf litla ang-
anum að borða minnst tíu
sinnum á dag. Til að býrja
með gaf ég honum ekkert
annað en ungbamamat, og
til þess að mata hann notaði
ég litla augnsprautu. Hann
var mjög fljótur að stækka
og þurfti ósköpin öll að borða.
Fljótlega vildi hann kjöt og
fisk, og borðaði það úr skeið.
Mér þótti vasnt um Hróa, en
þegar hann stækkaði gat ég
ekkii lengur haft hann í vinn-
ustofunni. Einn góðan veð-
urdag fór ég með hann út í
garð, svo hann gæti litazt
dálítið um á eigin spýtur.
þótt ég væri reyndar dauð-
hræddur um, að hann flygi
leiðar sinnar.
En það kom í ljós að Hrói
hafði ekki minnstu löngun tU
að fara í burtu. Þegar allt
kom til alls átti hann eng-
an að nema mig, og hann
kunni prýðilega við sig hjá
mér, innan um öll hin dýr-
in, sem ég átti.
Jafnvel eftir að hann var
orðinn ársgamall og fullvax-
inn, kom hann ef ég kallaði,
þótt ég sæi hann hvergi.
Það sem mér líkaði verst
við Hróa var, að hann hafði
svo gaman af að stríða hin-
um dýrunum. T. d. að fljúga
ailt í einu lágt, alveg við
hliðina á hundinum svo hann
varð dauðskelkaður og tók til
fótanna. Þá skemmti Hrói sér
konunglega.
Harald Bergstedt:
,Hvað kemur það mér við?'
Herra Jobbi hefur eignazt
þrjár tunnur fullar af gulli.
Hann keypti sér höll með
hallargirðingu og sagði; „Kæra
kona og böm! Við höfum
þrælað fyrir aðra i mörg ár.
En nú erum við loksins orð-
in svo rík, að við getum snú-
ið við þeim bakinu. Og það
gerum við iika. Takið þið
nú eftir því, sem ég segi: Það
skiptir engu máli hver kem-
ur til ykkar s.etjið bara upp
merkissvip og segið: „Hvað
kemur mér það við? — —
Skiljið þið það? Það er þetta,
sem skapar virðingu í þessum
heflmi.”
Og herra Jobbi setti á sig
legghlífamar, lét á si-g hatt-
inn, tók fínan staf með dem-
öntum á handfanginu, stakk
gullúri í vasann á hvíta vest-
inu og gekk niður trjágöngin.
Sá fyrsti sem hann mætti,
var lítill skóladrengur, sem
kom hlaupandi. „Góði herra!”
kallaði hann, „hvað er kiukk-
an? Klukkan okkar er biluð.”
,,Hvað kemur mér það við”?
sagði hr. Jobbi og hélt áfram.
Málari stóð í stiga. Stig-
inn rann t*l og málarinn
kallaði: „Heyrið góði herra,
styðjið við stíganni Hann er
að etettaf
t&veö ikemtir mér það við?’
sagði hr. Jobbi og hélt á-
fram ... og á sama hátt
svaraði hann öllum, sem hann
hitti um daginn.
Kona Jobba og drengimir
hans þrír höguðu sér á sama
hátt, og um kvöldið skemmtu
þau sér við að s.egja hvert
öðru, hve fyrirmannleg þau
hefðu verið, og hvemig þau
höfðu blekkt íbúa bæjarins.
„Það er dásamlegt,” sögðu
þau og skellihlógu, svo að
frúin varð að taka kamfóru-
dropa.
En íbúamir í bænum voru
mjög reiðir. Þeim fannst þetta
vera undarlegt hefðarfólk,
sem var komið í höllina. En
þau hljóta að átta s»g, hugs-
uðu þeir. Þetta verður bara
fyrst sem þau verða svona
montin af þessum miklu auð-
æfum.
Svo kom voðalegt vatns-
flóð. Sjórinn kom flæðandi
yfir bæinn. Kjallararnir og
neðstu hæðir húsanna fóru á
kaf, og eftir götunum var far-
ið á bátum með blys tU að
hjálpa fólki og koma því á
öruggan stað.
Eina húsið sem slapp við
vatnsflóðið, var höll hr Jobba.
sem lá hasrra.
Þá fór bæjarstjómin upp í
höilina. Henni var vísað inn
til hr. Jobba sjálfs í stóra
salinn, en þar lá hann á legu-
bekk og blés vindlareyfcnum
frá sér.
„Bærinn er alllur undir
vatni, hr. Jobbi“, sagði bæj-
arstjórinn.
,,Hvað kemur það mér við?“
„Við erum öll húsnæðis-
laus“.
,,Hvað kemur það mér við?“
sagði hr. Jobbi,
„Megum við flytja gamalt
fólk og sjúkt, konur og okk-
ar og böm hingað í höllina í
nótt?“ spurði bæjarstjórinn.
„Hingað á gólfin MlN! 1
rúmin MÍN? Aldrei" kallaði
frúin.
„Aldrei!“ sagði hr. Jobbi.
,,En þeim er kalt“, sagði
bæjarstjórinn.
,.Hvað kemur það mér við?“
kallaði hr. Jobbi. „Mér er
ekki kalt. Basta! Ot úr hús-
inu!“
Svo var bæjarstjómin rek-
in á dyr, og íbúarnir urðu
að flytja gamalmenni og
sjúklinga, konur sínar og
böm, upp í skóginn um nótt-
ina. Þeir komu með hand-
vagna, hestvagna og hjólbör-
ur. Þetta voru samhentir
borgarar sem hjálpuðu hver
öðrum eins og ein fjölskylda.
Framhald.